เด็กเจ้าพ่อ 4 | ข้อเสนอ

Kiran Casino

“มัดผมและใส่แมสก์ให้เรียบร้อยนะ” นุชบอกด้วยรอยยิ้มใจดี พร้อมกับยื่นของที่นาเนียร์ต้องใช้ไปให้

“ขอบคุณค่ะพี่นุช” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบของที่พี่นุชให้มาจัดการมัดผมและใส่แมสก์ให้เรียบร้อย

เมื่อวานเธอมาส่งอาหารที่นี่และเป็นชั้นนี้ที่กำลังอยู่ เธอยืนฟังรายละเอียดกับพี่นุชที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านของคาสิโนพร้อมกับคนอื่นๆ โดยเธอรับหน้าที่ทำความสะอาดชั้นนี้ที่มาส่งอาหารเมื่อวาน หลังจากฟังคำสั่งเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาด

ปัง…

เสียงปิดประตูจากห้องๆ หนึ่งทำให้เธอเหลือบไปมองตามสัญชาตญาณ ภาพสาวสวยเดินออกจากห้องนั้นด้วยความมั่นใจ หล่อนปรายสายตามองมาเพียงนิดแล้วเดินเชิดต่อไปยังลิฟต์

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะพี่นุช สวยจัง” เธอกระซิบถามพี่นุชหลังจากผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วด้วยความอยากรู้

“ผู้หญิงของนาย”

“ผู้หญิงของนาย?”

“ใช่ นายชอบเรียกผู้หญิงมาปรนเปรอบ่อยๆ เป็นเรื่องปกติ” นุชบอกนาเนียร์ “ถ้าเห็นหรือได้ยินเสียงอะไรก็ต้องทำเป็นไม่เห็นเข้าไว้ เพราะนายไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว อ้อ! ห้องนั้นถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากนายห้ามเข้าไปเด็ดขาดเลยนะ”

เธอมองตามนิ้วที่พี่นุชชี้ไปยังห้องนั้นอีกครั้งแล้วพยักหน้ารับเบาๆ อย่างเข้าใจ

“ไปทำงานเถอะ”

“ค่ะพี่นุช” เธอตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดในชั้นที่ตัวเองได้รับมอบหมาย หลังจากที่หาสมัครงานทั้งวันจนเหนื่อยและท้อ ตอนนี้เริ่มมีความสุขขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

ในขณะที่นาเนียร์กำลังทำความสะอาดอยู่นั้น สิงห์ที่เดินมาเห็นนาเนียร์พอดีจึงเดินเข้าไปหาแล้วขยับริมฝีปากบอกบางอย่าง

“นี่เธอ ไปทำความสะอาดห้องนายหน่อย”

“คะ?”

“เร็วๆ ล่ะ ห้ามอยู่นานเกินสิบห้านาที และห้ามให้นายเห็นเธออยู่ในนั้น” สิงห์บอกหญิงสาวในชุดสาวใช้ เจ้านายไม่ชอบให้ใครอยู่ในห้องด้วยหากไม่ได้รับอนุญาต เมื่อสั่งเสร็จเขาก็เดินออกไปโดยไม่รอให้อีกคนพูดอะไรต่อ

นาเนียร์มองไปยังห้องที่พี่นุชเพิ่งเตือนมาว่า ‘ถ้าไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้าไปเด็ดขาด’ และตอนนี้ก็มีผู้ชายหน้าตาคมเข้มเดินเข้ามาบอก เธอควรเชื่อใคร?

“เอ้า! ทำไมยังยืนอยู่ที่เดิมอยู่อีก รีบไปทำสิ” สิงห์ที่เดินกลับมาอีกรอบเห็นนาเนียร์ยืนอยู่ที่เดิมจึงย้ำอีกรอบ

“ค่ะๆ” เธอตอบรับทันที ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดเดินเข้าไปภายในห้องนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอแง้มประตูเข้าไปแล้วค่อยๆ เปิดออกทีละนิด สายตามองภายในห้องนั้นก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นจึงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วก้าวเข้าไปข้างใน

ดวงตากลมโตคู่สวยมองไปรอบๆ ห้องทำงานที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำบ่งบอกถึงนิสัยเจ้าของชัดเจน เธอมีเวลาอยู่ในนี้ ‘ไม่เกินสิบห้านาที’ จึงต้องรีบทำความสะอาดให้เสร็จแล้วออกไป

นาเนียร์เริ่มจากโต๊ะกระจกลายหินอ่อนสีดำก่อน มือเล็กหยิบของทุกอย่างใส่สิ่งที่เตรียมมาอย่างระมัดระวัง มีทั้งแก้วเหล้า ขวดเหล้า ขี้บุหรี่ในจานเขี่ย และอีกอย่างที่วางอยู่ชัดเจนเกินจะเมินผ่าน

ถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ว…

เธอชะงัก มือเล็กแทบหยุดเคลื่อนไหว ไม่เพียงแค่นั้น ถัดไปอีกเล็กน้อยมีซองถุงยางเปล่าหล่นอยู่ หน้าซองระบุไซซ์ชัดเจน ‘59’ ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

ใบหน้าสวยหวานของนาเนียร์ร้อนวูบขึ้นทันทีโดยไม่ต้องรอใครมาจุดไฟ เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างอย่างยากลำบาก ไม่กล้าคิดและไม่กล้าจินตนาการอะไรทั้งสิ้น มือเล็กรีบเก็บ รีบเช็ด รีบหนีออกไปให้เร็วที่สุด

แต่ทว่า…!

เสียงเปิดประตูภายในห้องนี้ก็ดังขึ้นจนทำให้นาเนียร์แทบหยุดหายใจ ดวงตากลมโตเหลือบมองสลิปเปอร์สีดำที่หยุดอยู่ใกล้ๆ จนได้กลิ่นหอมที่ดูลึกลับแต่มีเสน่ห์เกินต้าน

กลิ่นเดียวกับที่เธอได้กลิ่นเมื่อวาน…

ฟุ่บ

เจ้าของฝีเท้าทิ้งตัวนั่งลงโซฟาสีดำ สายตาคมกริบจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจนัก ขณะหยิบบุหรี่มาคาบไว้ที่ปากพลางเอ่ยกับคนตรงหน้า

“เข้ามานานรึยัง”

“กะ…เกือบห้านาทีได้แล้วค่ะ”

น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนหวานทำให้คิ้วเข้มเลิกขึ้น สายตาคมกริบจ้องมองเจ้าของโทนเสียงด้วยความสนใจ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟา พ่นควันสีเทาออกมาอย่างใจเย็น

“เงยหน้าขึ้นหน่อย”

นาเนียร์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจนสบตากับเจ้าของใบหน้าคมคาย ดวงตาคมกริบที่อยู่ใต้คิ้วเข้มส่งแรงอำนาจบางอย่างที่ทำให้ใครสบตาด้วยรู้สึกเหมือนโดนสะกด สำหรับเธอเขาดูหล่อมาก แถมยัง…มีเสน่ห์แบบอันตราย

จู่ๆ ภาพไซซ์หน้าถุงยางก็ฉายเข้ามาในหัวจนใบหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมา

คิรันดึงตัวเองออกจากพนักโซฟา สายตายังคงจับจ้องใบหน้าของอีกคนที่เห็นเพียงแค่ดวงตาก็ทำให้รู้แล้วว่าเจ้าของโทนเสียงหวานนี้คง…สวยไม่เบา

“จะ…จะทำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความตกใจพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าออกจากมือของเขาที่เลื่อนมาใกล้

“อยู่นิ่งๆ” ก้านนิ้วเรียวยาวเกี่ยวสายที่คล้องหูของแมสก์ออกจนเผยให้เห็นใบหน้าสวยหวานอย่างชัดเจน

สวยไม่เบาจริงๆ ด้วย…

เขากรีดยิ้มมุมปากเล็กน้อย สายตามองใบหน้าสวยหวานละมุน ดวงตากลมโตที่ดูสวยมีเสน่ห์แต่ในขณะเดียวกันก็แอบเจือความเศร้าเล็กน้อย จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้า ผิวขาวนวลราวกับหิมะ ทำให้เธอดูราวกับตุ๊กตาที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย

“ชื่ออะไร”

“นาเนียร์ค่ะ”

ถึงแม้จะรู้สึกคุ้นชื่อนี้แต่เขากลับไม่ใช่คนเก็บทุกเรื่องมาใส่ใจ เพราะสิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่เรื่องชื่อ แต่เป็น…เจ้าของชื่อ

“ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร”

“วันนี้ไม่ได้ฉีดค่ะ”

ยิ่งน่าสนใจ…

น้อยคนนักที่ไม่ฉีดน้ำหอมแต่กลับมีกลิ่นหอมที่น่าดึงดูด เขานั่งพิศมองใบหน้าสวยหวานของนาเนียร์ที่มองจากไกลๆ ก็พอเดาออกว่าไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอาง

“ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน เพิ่งมาทำงานเหรอ”

“พี่นุชบอกว่าคนขาด เลยเรียกหนูมาช่วยค่ะ”

‘หนู’ คำเดียวสั้นๆ แต่กลับทำกล้ามเนื้อหัวใจเสือผู้หญิงอย่างคิรันกระตุกอย่างแรง เขารู้สึกแปลกใหม่กับสิ่งนี้เลยตื่นเต้นเป็นพิเศษ

ทำไมผู้หญิงคนนี้น่าสนใจอย่างนี้…

“อยากได้เงินไหม”

นาเนียร์เงยหน้ามองคิรันอย่างไว ก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่ลังเล โดยหารู้ไม่ว่าคนตรงหน้ากำลังคิด ‘ล่อลวง’ ตัวเองอยู่

คนตัวโตดับบุหรี่ในมือ ก่อนจะค่อยๆ โน้มใบหน้าคมคายลงมาหาเจ้าของแววตาใสซื่อจนลมหายใจเป่ารดกัน ด้านนาเนียร์เองก็ตกใจจนม่านตาขยายกว้างรีบดึงใบหน้ากลับ หากแต่ถูกมือหนาจับหมับเข้าท้ายทอยอย่างตั้งตัวไม่ทัน

“จะ…จะทำอะไรคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ในขณะที่หัวใจเต้นแรงแทบกระดอนออกมาอยู่รอมร่อ

“เมื่อกี้บอกว่าอยากได้เงินไม่ใช่หรือไง”

“ก็ใช่ค่ะ…”

“ฉันมีข้อเสนอดีๆ มาให้ แค่เธอตอบตกลง เธอจะได้เงินทันที”

“ขะ…ข้อเสนออะไรคะ”

“มานอนกับฉัน”