All Chapters of เจ้าสาวมัจจุราช: Chapter 51 - Chapter 60

Chapter 52ภวินทร์พูดจบก็เดินออกไปจากบ้านของพริ้งเพราทันที ไม่สนใจและไม่ใส่ใจความรู้สึกของใครทั้งสิ้น นอกจากตัวเอง“แม่ขา แม่เป็นยังไงบ้างคะ” เธอหันมาถามมารดา เมื่อร่างของชายใจร้ายเดินลับสายตา“แม่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เจ็บแก้ม เจ็บตามเนื้อตามตัวเท่านั้น” พริ้งเพราเอ่ยตอบเสียงเบา ทำท่าทำทางราวกับเจ็บเต็มประดา“แพรวขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเจ็บตัว แล้วคุณลุงรู้ได้ยังไงคะว่าแพรวมาพูดเรื่องขอหย่ากับแม่”คำถามของคนเป็นลูก คนเป็นแม่เตรียมคำตอบไว้รอท่าอยู่แล้วนางแสร้งบีบน้ำตา ทำเสียงสะอึกสะอื้น ทำตัวให้น่าสงสารมากที่สุด เพราะนางรู้จุดอ่อนของลูกสาวคนนี้ดี“ที่เขารู้เพราะคุณทัชไปพูดเรื่องหย่า คุณภวินทร์ก็เลยบอกว่า ถ้าแพรวยอมหย่าให้ เขาก็จะไม่ห้ามคุณทัช ยอมให้หย่าแต่โดยดี แล้วหลังจากที่แพรวกลับไป คุณภวินทร์ก็โทรศัพท์มาหาแม่ มาเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง คล้ายกับว่าจะมาย้ำให้แม่บอกแพรวว่า อย่ายอมหย่า แม่ผิดเองที่พลั้งปากบอกไปว่า เมื่อตอนเที่ยงแพรวก็มาพูดเรื่องขอหย่ากับคุณทัชกับแม่ คุณภวินทร์ได้ยินแล้วก็โกรธมาก หาว่าแพรวทำผิดสัญญา พอคุณภวินทร์ทำธุระเสร็จก็บึ่งมาที่นี่ทันที พอมาถึงก็ซ้อมแม่ซะชุดใหญ่อย่างที่แพร

Chapter 54“ไอ้ทัช...มึง โป๊ก” กวินทร์บันดาลโทสะเต็มที่ คว้าโทรศัพท์ไร้สายฟาดไปยังศีรษะด้านข้างของกรกวินทร์เต็มแรง โทรศัพท์แตกกระจายเช่นเดียวกับศีรษะของคนเป็นลูกมีเลือดไหลออกมาเป็นทางกรกวินทร์เจ็บ แต่ไม่ปริปากอุทานคำใด รับรู้ถึงน้ำเหนียวที่ไหลอยู่ตรงบริเวณขมับ ค่อยๆ ไหลลงไปข้างกกหูแต่เขาก็ยังยืนนิ่งเฉย“มึงจำเอาไว้นะไอ้ทัช ครั้งนี้กูแค่สั่งสอนมึง ถ้ามึงเหิมเกริมไม่เชื่อฟังคำสั่งของกู กูจะฆ่ามึงให้ตายทั้งเป็น ให้มึงเห็นคนที่มึงรักตายไปทีละคน เริ่มจากแม่ดาราคนนั้น ต่อจากนั้นก็แม่ของมึง”กวินทร์ฆ่านิสารัตน์ได้ตามปากพูด แต่กับอีกคนเขาไม่กล้าทำ กวินทร์เพียงแค่ข่มขู่ให้กรกวินทร์กลัว เพื่อที่จะได้ไม่ขัดคำสั่งของเขาความเจ็บจากการถูกบิดาทำร้าย มันไม่มากเท่าความเจ็บปวดทางใจจากคำพูดของกวินทร์ เขาไม่คิดเลยว่าบิดาจะกล้าขู่เช่นนี้ การที่บิดาคิดจะสังหารนิสารัตน์ กรกวินทร์คิดว่ามันเลวร้ายมากพอแล้ว แต่นี่ขู่ว่าจะฆ่ามารดาของเขา ทำอย่างกับว่าธาริณีไม่ใช่ภรรยาของตัวเอง“คุณพ่อ” เสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาหวิว นึกไม่ถึงว่ากวินทร์จะโหดเหี้ยมกับแม่เขาได้ลงคอ “ทำไมคุณพ่อถึงทำแบบนี้ครับ คุณแม่เป็นเมียคุณพ่อนะ

Chapter 56 “เดือนอย่าเพิ่งบอกพี่แพรวนะลูกว่าแม่รู้แล้วว่า แพรวเปิดร้านอาหาร แม่ตั้งใจว่าจะไปเซอร์ไพรส์พี่แพรวน่ะลูกพร้อมกับของขวัญวันเปิดร้าน”พริ้งเพราบอกเดือนดาราเมื่อรู้ว่า สถานที่ตั้งของร้านคุณแพรว ตั้งอยู่ที่ใด รับรองว่าการเซอร์ไพรส์ในครั้งนี้จะต้องทำให้แพรวพรรณรายจำไปจนวันตายแน่นอน“ค่ะแม่ เดือนจะไม่บอกค่ะ” เดือนดารารับปากมารดา “เดือนไปก่อนนะคะแม่” คนเป็นลูกหอมแก้มมารดาทั้งซ้ายและขวา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้าน พอร่างงามของเดือนดาราพ้นประตู นางก็หยิบโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายขึ้นมากดหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคน พูดอยู่สักครู่จึงวางสาย“แกจะได้ของขวัญชิ้นพิเศษจากฉันแน่ นังแพรว”แพรวพรรณรายยืนมองดูป้ายชื่อร้านที่ติดอยู่เหนือประตูร้านด้วยรอยยิ้ม ป้ายนี้บอกให้รู้ว่า ร้านอาหารในฝันของเธอใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือเพียงรอให้ร้านเฟอร์นิเจอร์ไม้นำโต๊ะกับเก้าอี้มาส่ง จากนั้นก็จัดร้านให้เข้าที่เข้าทาง ทำความสะอาดร้านแค่นี้ก็เปิดร้านได้แล้ว“ป้ายร้านสวยจังนะแพรว”เสียงของดิตถพงศ์กำลังหลักสำคัญที่ช่วยเหลือแพรวพรรณรายมาโดยตลอดเอ่ยขึ้น ขณะที่ยืนมองดูป้ายชื่อร้านข้างร่างเล็ก“ค่ะ สวยที่สุดเลย”

Chapter 58“ณีขอตัวก่อนนะคะ คุณจะได้คุยกับคุณจามรได้อย่างสะดวก”ธาริณีพอจะเดาความรู้สึกของสามีออกว่า ต้องการพูดคุยกับจามรเป็นการส่วนตัวมากกว่า เพราะทุกครั้งที่จามรมาที่นี่ จะอยู่ตามลำพังด้วยกันเสมอ “ผมขอโทษนะคุณณี เรื่องที่ผมจะพูดกับจามรเป็นเรื่องธุรกิจที่สำคัญมากๆ เป็นเรื่องคอขาดบาดตายในบริษัทเชียวล่ะ” ภวินทร์แก้ตัว“ณีเข้าใจค่ะ ณีขอตัวนะคะ”ธาริณียิ้มให้จามร ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินไปยังทีวีเครื่องใหญ่ในห้อง วางโทรศัพท์ไร้สายที่ตนเพิ่งใช้เสร็จเมื่อครู่ลงบนชั้นวางชุดเครื่องเสียงใกล้กับแป้นโทรศัพท์ แล้วเดินออกไปจากห้องดังกล่าวพร้อมกับเสียงมือถือของนางที่ดังสองสามครั้ง ธาริณีกดรับสายแล้วเดินออกไปจากห้องทันที“ท่านมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” จามรเอ่ยถามเจ้านายเมื่อบานประตูห้องนั่งเล่นปิดสนิท“ฉันมีเรื่องให้นายทำ” คนเป็นเจ้านายเอ่ย“ครับ ผมรอฟังคำสั่งจากท่านอยู่ครับ”“ฉันอยากให้ชื่อภวินทร์ แก่นกล้าไม่มีอยู่ในสารบบทุกอย่าง ฉันอยากจะเป็นกวินทร์ รัตนบดีเต็มตัว” คนที่สวมรอยเป็นกวินทร์เอ่ยบอกความต้องการของตนให้ลูกน้องได้รับรู้“ท่านกำลังจะบอกผมว่า ท่านไม่ต้องการให้มีชื่อ ภวินทร์ แก่นกล้าอยู่ในโลกใบนี

Chapter 60เวลาเดียวกัน ณ ห้องชุดของนิสารัตน์ดาราสาวก้าวเดินออกมาจากห้องชุดของดิตถพงศ์ด้วยความปวดร้าวจิตใจ ภาพของดิตถพงศ์กับผู้หญิงที่ชื่อแพรวยังตรึงอยู่ในความทรงจำ ราวกับว่าภาพนั้นติดอยู่ในดวงตาของเธอ ไม่ว่าจะกระพริบตาสักกี่ครั้งหรือว่าอยากจะลบออกจากสมองสักกี่หน ภาพนั้นก็ไม่หลุดออกไปเสียทีเธอยืนพิงบานประตูหลังจากที่ก้าวเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเอง ร่างสวยรูดตัวลงนั่งกับพื้น แขนเรียวทั้งสองข้างกอดเข่าซุกใบหน้าลงบนหัวเข่าแล้วร้องไห้อยู่ตามลำพังในห้อง อยู่กับความเจ็บปวดและเสียใจที่เวลานี้มันมีมากมายเหลือเกิน มากกว่าตอนที่กรกวินทร์บอกเลิกเธอเสียอีก เจ็บร้าวลึกลงไปถึงขั้วหัวใจเสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังหลายครั้ง ทว่าเจ้าของเครื่องไม่มีกะจิตกะใจจะหยิบมันออกมารับสาย เวลานี้เธอไม่อยากพูดกับใคร ไม่อยากจะทำอะไรทั้งสิ้น นอกเสียจากจมอยู่กับความรู้สึกของตนเอง แต่ด้วยเสียงเรียกเข้าที่ยังคงดังไม่หยุด ทำให้เธอตัดสินใจล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบอุปกรณ์สื่อสารสุดไฮเทคออกมารับสาย โดยที่ไม่ได้ดูหน้าจอมือถือว่าใครโทรมา“สวัสดีค่ะ” เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด กลั้นเสียงสะอื้นไห้