Chapter 84“ก็ดีเหมือนกันนะ มันคงน่ารักดีทีเดียว”“น่ารักมากค่ะ ฟ้าเคยเห็นแล้วค่ะพี่เอม”ผู้พูดเคยเห็นตุ๊กตาล้อเลียนดังกล่าวแล้ว เธอยิ้มรับว่ามันน่ารักและเรียกรอยยิ้มยามที่ได้มองตู๊ดๆ...เสียงข้อความเข้าดังจากมือถือของเอมิกา ทำให้เธอระงับการสนทนา กดเปิดอ่านดูข้อความที่เข้ามาสดๆ ร้อนๆ เธอยิ้มก่อนจะเงยหน้ามองนิสารัตน์“พี่ว่าเรากลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงดีกว่านะ ออกมานานแล้ว”จู่ๆ เอมิกาก็ตัดบทเอาดื้อๆ ละทิ้งความสนใจเรื่องของขวัญ แล้วชวนกลับเข้าไปในงานเลี้ยง ทำเอานิสารัตน์ถึงกับงงแต่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงแต่โดยดีพอทั้งคู่ก้าวเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง แสงไฟภายในห้องก็ปิดลงทุกดวง เหลือเพียงแสงจากเทียนหอมแกะสลักรูปกุหลาบราวห้าสิบกว่าชิ้นที่ส่องสว่าง กลิ่นหอมจากเทียนไขคละเคล้ากับกลิ่นดอกกุหลาบนับพันดอกที่กระจายคลุ้งทั่วห้อง“ทำไมเป็นแบบนี้คะพี่เอม” นิสารัตน์หันมาถามเอมิกาเมื่อเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่มากเหลือเกิน“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราเข้าห้องไม่ผิดแน่”เอมิกาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นิสารัตน์มองไปรอบๆ ห้อง และเห็นทีมงานทุกคนกำลังรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดอ
Chapter 83“ลองไปถามพี่ตูนกันไหม เผื่อพี่ตูนจะรู้เรื่อง”สายสมรนึกถึงเอกชัย ผู้กำกับละครเรื่องนี้ที่อาจจะรู้ถึงเหตุผลที่เอมิกาให้พนักงานทั้งหลายนำมาจัดวางไว้ในห้องนี้ สองสาวจึงพากันเดินไปหาเอกชัยที่นั่งอยู่ไม่ไกลนัก“พี่ตูน...” ยังไม่ทันที่นารีจะพูดอะไรมากกว่านี้ เสียงของเอกชัยก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “พอเลยนา ไม่ต้องถาม เพราะพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”เอกชัยดักคอ เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่า เอมิกาทำเช่นนี้ทำไม และไม่เพียงแค่นารีเท่านั้นที่มาถามเรื่องที่อยากรู้ เกือบจะทุกคนก็เข้ามาถามเขา ซึ่งเขาก็หันไปถามหนึ่งในพนักงานว่า นำดอกไม้มาไว้ในห้องนี้ทำไม คำตอบที่ได้รับคือ เป็นคำสั่งของเอมิกา“แล้วพี่เอมไปไหนล่ะคะ นาไม่เห็นเลย”เธอคิดว่าถามคนสั่งน่าจะดีกว่า“เห็นออกไปนอกห้องกับฟ้าน่ะ แต่พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน”เอกชัยตอบเท่าที่ตัวเองรู้ “เก็บความอยากรู้ไว้ในใจก่อนก็ได้ รอให้เอมมาก่อนแล้วค่อยอยากรู้ต่อ” เขาพูดดักทางคนอยากรู้ที่ทำหน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน นารีกับสายสมรทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ รอคอยเอมิกาให้กลับเข้ามาในห้อง เพื่อที่เธอจะได้ถามเรื่องที่ตนใคร่รู้ด้านนอกห้องจัดเลี้ยงเ
Chapter 82“พี่ดีใจ ดีใจที่สุดที่ได้ยินคำนี้ พี่ดีใจที่สุดเลย ดีใจที่สุดในโลกเลย”เขาพูดย้ำความดีใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคนบ้า น้ำตารื้นคลอดวงตาด้วยความปลื้มปิติสุขใจและดีใจจนระงับไม่อยู่เสมือนฟ้าประทานรางวัลให้กับเขา มูลค่าของรางวัลประมาณการเป็นจำนวนเงินไม่ได้ เช่นเดียวกับทางด้านจิตใจที่สุดแสนจะเลอค่าจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้“ฟ้าก็ดีใจค่ะที่ฟ้าไม่ได้รักพี่อิฐข้างเดียว” เธอเอ่ยบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน“ฟ้าไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นนางบำเรอของพี่อีกแล้วนะ ฟ้าเป็นเมียพี่ต่างหาก เป็นเมียเพียงคนเดียวของพี่ที่จะรักและดูแลไปตลอดชีวิต”เขาเอ่ยบอกสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “พี่จะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง พี่จะทำให้ทุกคนรู้ว่า ฟ้าเป็นเมียของพี่”ในเมื่อความรู้สึกของเขาและเธอตรงกัน ดิตถพงศ์ไม่ต้องการให้เธออึดอัดกับสถานะที่เป็นอยู่อีกต่อไปและเขาต้องทำอะไรบางอย่างให้ถูกต้อง ให้เธอและเขาเดินเคียงคู่อยู่ในสังคมได้อย่างเปิดเผย เพื่อเป็นการให้เกียรติเธอที่เขารัก“พี่อิฐจะทำอะไรคะ” นิสารัตน์เอ่ยถามตามประสาคนอยากรู้“ไม่บอก เป็นเซอร์ไพรส์” เขาอุบทีเด็ดเอาไว้ “แต่ตอนนี้เรามาฉลองความรักของเรากันดีกว่านะ พี่หิวจะ
Chapter 81นิสารัตน์ทุ่มตัวลงบนเตียงฟุบหน้าลงบนที่นอนแล้วร้องไห้ระบายอารมณ์ทั้งหลายที่ประดังเข้ามาในจิตใจ เธอไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านี้ นอกจากจะร้องไห้ให้กับสถานะอันเจ็บปวดของตัวเอง หากเธอไม่รักเขาก็คงไม่เจ็บปวดคนที่กำลังโกรธและโมโหถึงกับอึ้งกับคำพูดที่แสดงให้รู้สึกว่า เธอกำลังเสียใจและเจ็บปวดใจกับการกระทำของเขา ดิตถพงศ์เหมือนคนเห็นแก่ตัวที่ตั้งเงื่อนไขให้เธออยู่ข้างกายเขา โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของนิสารัตน์เลยแม้แต่น้อยทว่าความคิดของเขาและเธอคิดกันคนละด้าน คนละมุม เธออาจคิดว่า สิ่งที่ดิตถพงศ์ทำอยู่ขณะนี้จะเห็นเธอเป็นเพียงนางบำเรอที่ให้ความสุขในยามเกิดอารมณ์เปลี่ยว ไม่ได้มีค่าอะไรมากกว่านี้ และต้องทนเจ็บปวดหัวใจกับความรักที่ค่อยๆ งอกเงยขึ้น เป็นความรักที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดที่เธอก็ไม่รู้ว่า เกิดขึ้นได้อย่างไรสำหรับดิตถพงศ์ นิสารัตน์คือทุกสิ่งอย่างในชีวิต เขาทำทุกอย่างเพราะรักเธอ ปรารถนาชิดใกล้คนที่ตัวเองรัก ในขณะเดียวกันก็ใช้ความเอาใจใส่ดูแลเธอสารพัด หวังจะพังทลายความรักที่ดาราสาวมอบให้กรกวินทร์ แล้วมอบหัวใจดวงนี้ให้เขาแทนเสมือนมีกำแพงแก้วบางๆ กั้นความรู้สึกของคนทั้งคู่ ไม่ให้เช
Chapter 80“เรากลับโรงแรมกันเถอะค่ะ ฟ้าหิวแล้ว”ผู้พูดไม่ได้หิวเหมือนที่ปากบอก เธอต้องการกลับไปพักผ่อนทั้งร่างกายและจิตใจมากกว่า เวลานี้จิตใจของเธอไม่สู้ดีเอาเสียเลย มันหม่นหมอง เศร้าสร้อย จะว่าไปแล้ว ภาพที่ทั้งคู่ยืนจุมพิตกันในสถานที่ที่ไม่เหมาะสมเป็นเพราะนิสารัตน์เอง หากเธอไม่ใจอ่อน ไม่ใจง่าย ห้ามปรามเขาบ้าง ความลับมันก็ยังคงเป็นความลับต่อไป เห็นทีเธอต้องใจแข็งบ้างแล้ว“พี่ก็หิวเหมือนกัน หิวฟ้าจนแสบท้องแล้วนะเนี่ย”เขาทำหน้ากรุ้มกริ่ม มองเธอตาพราว ก่อนจะติดเครื่องยนต์แล้วทะยานรถออกไปบนถนน มุ่งตรงไปยังโรงแรมสุดหรูระหว่างทางนิสารัตน์นั่งนิ่งเงียบ ไม่ค่อยพูดจาหยอกล้อเหมือนทุกครั้ง เธอจะเสมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ไม่หันมามองหน้าคนขับ แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยถามหรือชวนคุย ปากจะเอ่ยโต้ตอบเพียงไม่กี่คำ แต่สายตานั้นก็ยังไม่มองหน้าเขาอยู่ดี ท่าทางที่เปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือของดาราสาว ทำให้คนช่างสังเกตรู้สึกสงสัยขึ้นมา ดิตถพงศ์กำลังสงสัยว่า เธอเป็นอะไร อาการแบบนี้จะต้องมีเรื่องรบกวนจิตใจเธอแน่นอน ในเมื่อนิสารัตน์ไม่อยากพูด ไม่อยากคุย ไม่อยากมองหน้าเขา ดิตถพงศ์ก็ไม่ฝืน เขาทำหน้าที่พลขับต่อไปโดย
Chapter 79“เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญไง เป็นเรื่องที่พี่จะให้ใครรู้ไม่ได้ เพราะถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ คนที่จะเสียชื่อเสียงคือ ฟ้าไม่ใช่พี่”นิสารัตน์รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของผู้จัดการส่วนตัว ราวกับว่าเรื่องที่นุชนารถจะคุยกับเธอนั้นเป็นเรื่องร้ายมากกว่าเรื่องดี“เรื่องอะไรคะพี่นุช” นิสารัตน์ถาม นุชนารถยังไม่ตอบ กลับล้วงหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าออกมา แล้วยื่นส่งให้ดาราสาว“ดูเอาเอง” ชนารถเอ่ยขึ้นขณะที่มือนุ่มของนิสารัตน์หยิบซองสีน้ำตาลขนาดเล็กไปไว้ในมือ และสอดมือหยิบของด้านในออกมาดูดวงตาของนิสารัตน์ขยายกว้าง ใบหน้าซีด มือสั่นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรูปถ่ายหลายใบที่อยู่ในมือ จะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไร ในเมื่อคนที่อยู่ในรูปภาพในมือคือตัวเธอเอง แล้วยังมีอีกหนึ่งหนุ่มที่อยู่ในภาพนั้นด้วย หนุ่มคนนั้นคือ ดิตถพงศ์ และในภาพยังบอกให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนหรือคนรู้จัก เพราะเขาและเธอกำลังกอดและจูบกันอยู่ในลานจอดรถของคอนโดมิเนียมที่ทั้งคู่อาศัยอยู่“พี่นุชได้ภาพนี้มาจากไหนคะ” นิสารัตน์ถามเสียงสั่น“ข้อนั้นฟ้าไม่ต้องรู้ก็ได้” นุชนารถคิดว่านิสารัตน์ไม่จำเป็นต้องรู้คำตอบนี้ เพราะมีอย่างอื่นที่นิส