Semua Bab พิศวาสลวงบ่วงมาร: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 12 สับสน เมื่อหลี่ซานตื่นขึ้นมาในตอนสาย แสงแรกที่กระทบดวงตาทำให้เขารู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งศีรษะ เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในร่างกายและจิตใจของตนเอง ความปวดร้าวถาโถมเข้ามาจนเขาเจ็บแปลบไปทั้งร่าง โดยเฉพาะกึ่งกลางลำตัวที่ถูกล่วงล้ำเข้ามาอย่างบ้าคลั่งและหื่นกระหาย ความสงบและเยือกเย็นที่เคยมีอยู่ตลอดเวลาถูกทำลายไปจนหมดสิ้น หลงเหลือเพียงราคะอันร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน หลี่ซานพยายามที่จะลุกขึ้น แต่ร่างกายกลับอ่อนแรงจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง พลังปราณที่เคยแข็งแกร่งราวภูผา บัดนี้กลับรู้สึกพร่องไปอย่างน่าประหลาดใจ เขาหันไปมองข้างกายก็พบเพียงความว่างเปล่า เฟิ่งอวี้จากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกเหมยที่ยังคงติดตรึงอยู่ในอากาศ และความทรงจำที่บิดเบี้ยวของค่ำคืนที่ผ่านมา หลี่ซานพยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก พยายามขบคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ภาพของเฟิ่งอวี้ รอยยิ้มของเขา คำพูดของเขา และสัมผัสที่เร่าร้อนของเขา ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเขาไม่หยุด หลี่ซานยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตนเอง มันยังคงร้อนผ่าวจากความปรารถนาที่ค้างคา เขามองไปร

บทที่ 14 ครอบงำ ช่วงเวลาต่อมาสำนักเมฆาขาวซึ่งเคยเป็นป้อมปราการแห่งความสงบและคุณธรรม เริ่มเข้าสู่ยุคแห่งการเปลี่ยนแปลงอย่างแนบเนียน เฟิ่งอวี้ ผู้มาเยือนที่ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัย ได้เริ่มใช้ความสามารถพิเศษของเขาในการควบคุมสถานการณ์ภายในสำนักอย่างช้าๆ แต่กลับทรงพลังยิ่ง เขาใช้ความอ่อนโยนและไร้เดียงสาค่อยๆ เปลี่ยนแปลงผู้คนภายในสำนักโดยไม่มีพิรุธ หลี่ซาน ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ บัดนี้กลับคล้ายกับคนเลื่อนลอยที่ถูกเฟิ่งอวี้ชักใยอยู่ข้างหลัง ไม่ว่าเฟิ่งอวี้จะกล่าวสิ่งใด หลี่ซานก็มักจะเห็นพ้องอย่างไม่มีเงื่อนไขและไร้เหตุผล ราวกับมีพลังลึกลับบางอย่างเข้าครอบงำจิตใจของเขาจนมืดมิดดำหม่น เฟิ่งอวี้เริ่มเข้าไปก้าวก่ายการบริหารจัดการสำนัก โดยอ้างว่าเป็นคำสั่งของหลี่ซาน ทุกการเปลี่ยนแปลงนั้นดูผิวเผินอาจไม่สลักสำคัญและไม่เป็นอันตรายอันใด และบางครั้งก็ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์ต่อสำนัก แต่แท้จริงแล้วล้วนเป็นไปเพื่อประโยชน์ของเขาเอง และเพื่อค่อยๆ สั่นคลอนรากฐานของสำนักเมฆาขาว “อาจารย์ขอรับ” เฟิ่งอวี้กล่าวขณะที่หลี่ซานกำลังนั่งดื่มชาอยู่ริมหน้าต่าง “ข้าคิดว่ากฎระเบียบใ

บทที่ 16 เลื่อนลอย ภายในห้องนอนของหลี่ซานที่เคยสงบเงียบ เฟิ่งอวี้ยังคงยืนอยู่เบื้องหลังหลี่ซานที่บัดนี้ไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นที่หลี่ซานไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจากคนที่เขาเคยให้ความเมตตา เฟิ่งอวี้มีท่าทางไม่รีบร้อนแต่อย่างใด เขาปรารถนาที่จะให้หลี่ซานรับรู้ถึงความพ่ายแพ้ของตนเองอย่างถ่องแท้ ปล่อยให้ความจริงที่โหดร้ายค่อยๆ กัดกินจิตใจของปรมาจารย์ผู้เยือกเย็น เฟิ่งอวี้เริ่มเล่าถึงแผนการของตนเองอย่างละเอียด ตั้งแต่วันแรกที่เขาแกล้งทำเป็นบาดเจ็บสาหัส นอนหมดสติอยู่หน้าสำนัก เพื่อหลอกให้หลี่ซานช่วยชีวิตและพาเขากลับมายังที่แห่งนี้ เขาเล่าถึงทุกขั้นตอนที่เขาค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่จิตใจของหลี่ซาน การใช้ความอ่อนโยน ความเมตตา และความเชื่อใจที่หลี่ซานมอบให้ เป็นเครื่องมืออันแยบยลในการควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง “ท่านคิดว่าข้าเป็นเพียงศิษย์น้อยที่ใสซื่อเช่นนั้นหรือ…อาจารย์” เฟิ่งอวี้ยิ้มเยาะ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโอหังและความสนุกสนานที่ได้เห็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ “ข้าจะบอกท่านให้ฟัง…แท้จริงแล้วข้าคือจอมมารน้อย ผู้ที่

บทที่ 18 ใต้มนต์ดำ ในยามค่ำคืน...กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่หลี่ซานต้องเผชิญหน้ากับความอัปยศอดสูอย่างถึงที่สุด เขาแทบไม่ต่างอะไรกับทาสบำเรอกามที่เฟิ่งอวี้กระทำต่อเขาราวกับเป็นสิ่งของ เสียงลมพายุหอบเอาสายฝนโหมกระหน่ำพัดผ่านหน้าต่างของห้องนอน เสียงฟ้าคะนองดังกึกก้องเหนือยอดเขาราวกับฟ้าร่ำไห้ให้กับชะตากรรมของเจ้าสำนักเมฆาขาว ภายในห้อง...แสงเทียนริบหรี่เพียงไม่กี่เล่มไม่อาจขับไล่ความมืดมิดและความกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเฟิ่งอวี้ได้ เฟิ่งอวี้นอนอยู่บนเตียงข้างกายของหลี่ซาน ดวงตาสีหม่นจับจ้องใบหน้าของชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหิวโหยและความปรารถนาอันบ้าคลั่ง มือเรียวของเฟิ่งอวี้ลูบไล้ไปตามเรือนกายของหลี่ซานอย่างเชื่องช้า สัมผัสที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็งแต่กลับแฝงไว้ด้วยความร้อนเร่าที่ปลุกเร้าทุกอณูเนื้อของเขาให้บิดเร่าด้วยความทรมาน “หลี่ซาน...คืนนี้ท่านช่างงดงามเหลือเกิน” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงพร่าด้วยแรงปรารถนาที่ลุกโชน ริมฝีปากบางเฉียบคลอเคลียข้างใบหูของหลี่ซานด้วยความหลงใหลจนแทบคลั่ง ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาสัมผัสลงบนผิวแก้มของชายหนุ่มตรงหน

บทที่ 20 ล้มเหลว เมื่อเหล่าศิษย์รีบวิ่งเข้ามาในห้อง พวกเขาก็พบกับภาพอันน่าสยดสยอง เสิ่นหยวนนอนจมกองเลือด หายใจรวยรินราวกับคนใกล้สิ้นลม และอาจารย์ของพวกเขาก็ได้หายตัวไปจากที่นี่เสียแล้ว ความหวาดกลัวปกคลุมไปทั่วทั้งสำนัก พวกเขารู้ดีว่านับจากนี้ไป สำนักเมฆาขาวได้ตกอยู่ภายใต้เงื้อมมือของจอมมารน้อยอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว เฟิ่งอวี้พาหลี่ซานกลับไปยังห้องนอนของตนเอง เขาวางร่างของหลี่ซานลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากของชายหนุ่มอย่างหลงใหล ทว่าแววตาของเขากลับเย็นชาและไร้ความรู้สึก “หลี่ซาน...ท่านคือของขวัญอันล้ำค่าที่สวรรค์มอบให้แก่ข้า” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงแผ่วเบา “ข้าจะครอบครองท่านทั้งตัวและหัวใจ” เฟิ่งอวี้หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดเขาก็ได้ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว สำนักเมฆาขาว อำนาจ ความรู้ และเหนือสิ่งอื่นใด...ปรมาจารย์หลี่ซาน ผู้ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นหุ่นเชิดที่มีชีวิตของเขาไปแล้ว นับจากนั้นเป็นต้นมา สำนักเมฆาขาวก็กลายเป็นศูนย์กลางของพลังมืด เฟิ่งอวี้ใช้สำนักแห่งนี้เป็นฐานที่มั่นในการขยายอำนาจของตนเองออกไปทั่วแผ่นดิน เขาฝึกฝนเ