Semua Bab พิศวาสลวงบ่วงมาร: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 32 สิ้นสุด “เจ้า...เจ้ากำลังทำลายตัวเอง!” เฟิ่งอวี้ ตะโกนด้วยความโกรธแค้น ดวงตาคู่สวยที่เคยฉายแววอำมหิต บัดนี้กลับฉายประกายของความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองเห็นพลังปราณสีทองอันบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจากร่างของ หลี่ซานอย่างรุนแรงจนน่าหวาดหวั่น “หากเจ้ายังคงต่อสู้...เจ้าก็จะตายไปพร้อมกับข้า!” เสียงของเฟิ่งอวี้สั่นเครือเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความกลัวตาย แต่เป็นความไม่เข้าใจในสิ่งที่หลี่ซานกำลังทำ เขายังคงยึดมั่นในความคิดว่าหลี่ซานจะห่วงชีวิตของตนเองเหมือนคนทั่วไป “ข้าไม่เสียดายชีวิต...หากมันสามารถกำจัดมารร้ายเช่นเจ้าได้!” หลี่ซานตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยว ใบหน้าของเขาแม้จะซีดขาวด้วยความอ่อนแรงจากการต่อสู้อันยาวนาน แต่ดวงตาของเขากลับเปี่ยมด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่นที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ สำหรับเขาแล้ว การเสียสละชีวิตเพื่อกอบกู้ยุทธภพและชำระล้างความผิดบาปที่เฟิ่งอวี้ได้ก่อขึ้นนั้น คุ้มค่ายิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด หลี่ซานรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่เหลืออยู่ในกาย พลังปราณแห่งภูผาอันบริสุทธิ์ผสานเข้ากับพลังที่เคยถูกช่วงชิงไป แต่บัดนี้กลับคืนมาเป็

ตอนที่ 34 คนแปลกหน้า เฟิ่งอวี้มารน้อยผู้ที่ตกหลุมรักหลี่ซานตั้งแต่แรกเห็น ทันทีที่ดวงตาของเขาสบกับดวงตาที่เย็นชานั้น โลกทั้งใบของเขาก็พลันสั่นสะเทือน ความปรารถนาอันรุนแรงก่อตัวขึ้นในจิตใจ และเพราะแรงปรารถนาและความทะยานอยากของเขา ทำให้เขาเลือกทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองหลี่ซานทั้งตัวและหัวใจ แต่ไม่ว่าเขาจะทุ่มเทแรงกายแรงใจมากเพียงใด สิ่งที่เขาได้กลับกลายเป็นเพียงเรือนร่างอันน่าหลงใหลแต่เพียงเท่านั้น เมื่อเฟิ่งอวี้ฟื้นคืนพลังได้อีกครั้ง ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมพลาดเหมือนครั้งก่อนเป็นแน่ เขาจะต้องครอบครองหลี่ซานทั้งร่างกายและจิตใจอย่างไม่มีเงื่อนไข หลี่ซานขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก็ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน การที่หนุ่มน้อยอาจหาญ กล้ามาสารภาพความในใจต่อเขาเช่นนี้เป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายไปมากนัก “เจ้าคงจะบ้าไปแล้ว” เฟิ่งอวี้หัวเราะเบาๆ “อาจจะจริง…แต่ข้าจะทำให้เจ้าคลั่งไคล้ข้าให้มากกว่านี้” เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของปรมาจารย์หลี่ซานอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเย็นเฉียบแตะลงบนผิวแก้มเนียนนุ่ม หลี่ซานรู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองไม่ได้ปัดมือขอ

ตอนที่ 36 ความใกล้ชิด นับตั้งแต่วันที่ เฟิ่งอวี้ ได้รับการยอมรับให้เป็นศิษย์ของสำนักเมฆาขาว ชีวิตของหลี่ซาน ปรมาจารย์ผู้เยือกเย็น ก็ดูจะยุ่งเหยิงขึ้นอย่างไม่คาดคิด ไม่ใช่เพราะงานสอนศิษย์ที่เพิ่มขึ้น หรือภาระหน้าที่ในสำนักที่หนักอึ้งกว่าเดิม หากแต่เป็นเพราะเงาของเฟิ่งอวี้ที่ตามติดเขาไปทุกหนแห่ง ราวกับเงาที่ไม่มีวันแยกจาก เฟิ่งอวี้เป็นศิษย์ที่ดูเหมือนจะตั้งใจฝึกฝนวิชาอย่างขยันขันแข็ง ไม่มีใครในสำนักมองเห็นความผิดปกติในตัวเขา นอกจากความประหลาดใจในพรสวรรค์อันโดดเด่นและรอยยิ้มอันอ่อนหวานไร้เดียงสาของชายหนุ่ม ทว่าทุกครั้งที่มีโอกาส ชายหนุ่มก็มักจะแอบฉวยโอกาสเข้าใกล้ชิดกับหลี่ซานอยู่เสมอ ไม่ว่าจะในสถานการณ์ใดก็ตาม วันหนึ่ง ขณะที่หลี่ซานกำลังนั่งตรวจตำราคัมภีร์ในห้องโถงใหญ่ของสำนัก เฟิ่งอวี้ก็เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ พร้อมกับถ้วยชาสมุนไพรส่งกลิ่นหอมกรุ่น เขายื่นถ้วยชาให้หลี่ซาน ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้ชายหนุ่ม ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากหลี่ซานเพียงไม่กี่นิ้ว “ท่านอาจารย์ เส้นผมของท่านดูไม่เรียบร้อยเลยขอรับ” เฟิ่งอวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา หากแต่ดวงตาคู่สวยน

ตอนที่ 38 พิษทะลวงดวงจิต หลายสัปดาห์ผ่านไป ความใกล้ชิดระหว่างหลี่ซานกับเฟิ่งอวี้ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เฟิ่งอวี้ยังคงใช้สารพัดวิธีในการเข้าหาอาจารย์ของเขา ไม่ว่าจะทำตัวไร้เดียงสา ออดอ้อน หรือแสร้งทำเป็นอ่อนแอ จนหลี่ซานเริ่มรู้สึกชินชาและไม่ได้ผลักไสออกไปอย่างเด็ดขาดเหมือนเช่นเคยแล้ว บ่อยครั้งที่เขาจะเผลอปล่อยให้เฟิ่งอวี้แตะต้องตัว หรือปล่อยให้ศิษย์น้อยผู้นี้เข้ามาวอแวอยู่ใกล้ๆ อย่างน่าประหลาดใจ ในสายตาของศิษย์คนอื่นๆ ในสำนัก เฟิ่งอวี้คือเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารที่ได้รับความเมตตาจากหลี่ซานเป็นพิเศษ ทุกคนต่างพากันยินดีที่เห็นอาจารย์ผู้เย็นชาของพวกเขา เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อผู้คนมากขึ้น ทว่ากลับไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าภายใต้ความไร้เดียงสานั้นซ่อนความอำมหิตและความเจ้าเล่ห์ไว้อย่างมหาศาล วันหนึ่งขณะที่หลี่ซานกำลังนั่งบำเพ็ญเพียรอยู่ภายในห้องของเขา ลมปราณของเขาก็พลันปั่นป่วนอย่างรุนแรง ความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับมีไฟกำลังเผาไหม้อยู่ภายใน หลี่ซานเบิกตากว้าง เขาสัมผัสได้ถึงพลังพิษร้ายกาจที่กำลังแล่นพล่านอยู่ในเส้นเลือดของเขาอย่างรวดเร็ว “นี่มันอะไรกัน?” เขา

ตอนที่ 40 มิอาจต้าน “อ๊า!” หลี่ซานสะดุ้งเฮือก ร่างกายของเขากระตุกเกร็งด้วยความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ลมหายใจขาดห้วง เสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ มือหนากำผ้าปูที่นอนแน่นยามที่ความรู้สึกอันรุนแรงถาโถมเข้าใส่ เขาพยายามที่จะต่อต้าน แต่ร่างกายกลับทรยศ จิตใจที่เคยเยือกเย็นราวหิมะละลายลงสู่เปลวไฟปรารถนาที่เฟิ่งอวี้เป็นผู้จุดขึ้น เมื่อเฟิ่งอวี้เห็นว่าหลี่ซานพร้อมสำหรับเขาแล้ว ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายด้วยความกระหายที่จะครอบครอง ชายหนุ่มค่อยๆ ปรับเปลี่ยนท่าทาง ก่อนจะใช้มือเรียวบางนำพาแก่นกายของเขาให้เข้าสู่โพรงถ้ำอันอบอุ่นและเร่าร้อนของหลี่ซานอีกครั้ง ช้าๆ...อย่างแผ่วเบา...แต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น “อืม...สิบกว่าปีแล้วหลี่ซาน...ที่ข้าเฝ้ารอเวลานี้” เฟิ่งอวี้คำรามออกมาอย่างตื่นเต้น เสียงของเขาแหบพร่าและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อัดอั้นมานานแสนนาน ก่อนจะกระแทกร่างกายดำดิ่งลงไปในร่องลึกจนสุดลำกาย สองร่างผสานเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์ “อึก…อ่า…” หลี่ซานครางด้วยความเจ็บปวดระคนเสียวซ่าน แรงกระแทกนั้นทำให้ร่างของเขาสะท้านเฮือก ความรู้