All Chapters of พิศวาสลวงบ่วงมาร: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ผู้มาเยือน บนยอดเขาสูงเสียดฟ้า ใจกลางป่าสนโบราณที่ปกคลุมด้วยม่านหมอกเยือกเย็นตลอดทั้งสี่ฤดู ปรากฏที่ตั้งสูงตระหง่านนั่นคือ สำนักเมฆาขาว สถานที่ซึ่งได้รับการกล่าวขานว่าเป็นแหล่งรวมสรรพวิชาลึกล้ำ และเป็นที่พำนักของ ปรมาจารย์หลี่ซาน ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นดั่งเทพเซียนมีชีวิต ความรู้ของเขาลึกซึ้ง หยั่งถึงศาสตร์เร้นลับแห่งฟ้าดินจนมิอาจมีผู้ใดเทียบเทียม ทว่าความสามารถอันเป็นเลิศนั้นกลับถูกห่อหุ้มไว้ด้วยบุคลิกที่เยือกเย็นดุจหิมะ ใจแข็งกระด้างราวศิลา ยะเยือกจนผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แม้แต่ลูกศิษย์ผู้ซื่อสัตย์ที่คอยรับใช้อยู่รายล้อมยังคงต้องรักษาระยะห่าง ไม่อาจก้าวล่วงเข้าไปในอาณาเขตส่วนตัวของเขาได้ ไม่เคยมีผู้ใดได้สัมผัสถึงความอ่อนโยน หรือแม้แต่รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกสลักเสลาอย่างสมบูรณ์แบบนั้น หลี่ซานคือปรมาจารย์ผู้โดดเดี่ยวที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของหุบเขาแห่งความรู้และความเกรียงไกร มีเพียงลมหายใจเข้าออกที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขายังคงมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่เพียงรูปปั้นหินสลักที่งดงามไร้ความรู้สึก ค่ำคืนหนึ่งซึ่งจันทร์เต็มดวงสาดส่อง

บทที่ 3 กับดัก “ไม่ต้องลุก” หลี่ซานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “เจ้ายังบาดเจ็บอยู่” เฟิ่งอวี้ยิ้มบางๆ ออกมาราวกับรู้สึกตื้นตันใจอย่างสุดซึ้ง “ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณท่านปรมาจารย์ที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้” เสียงของเขานั้นทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยนทำให้ผู้ฟังรู้สึกสงบและผ่อนคลาย หลี่ซานไม่ตอบคำ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง และสำรวจบาดแผลบนร่างกายของชายหนุ่มอย่างละเอียด ดวงตาของเขาหยุดลงที่รอยแผลเป็นที่บาดลึก ซึ่งบ่งบอกว่าเป็นรอยแผลเก่า ซึ่งบ่งบอกว่าชายหนุ่มผู้นี้ได้ผ่านอะไรมาไม่น้อยอย่างแน่นอน “เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด” หลี่ซานถามเสียงเรียบไร้อารมณ์ เฟิ่งอวี้ถอนหายใจแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าสร้อยทันที “ข้าไร้บ้าน ไร้ญาติมิตร จึงจำต้องเร่ร่อนไปทั่ว บัดนี้ข้าถูกคนตามล่าด้วยหวังจะขายข้าให้กับหอโคมเขียว ข้าจึงต้องหลบหนีอย่างหัวซุกหัวซุน จนกระทั่งมาถึงที่นี่...” เฟิ่งอวี้กล่าวพลางสะอึกสะอื้นออกมาพลาง น้ำเสียงที่เบาหวิวจนแทบจะกลืนหายในลำคอ กับน้ำตาที่เอ่อคลอราวกับพยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลริน “ข้าได้ยินกิตติศัพท์ของท่านมานาน ว่าท่านเป็นผู้มี

บทที่ 5 คืบคลาน เวลาผ่านไปหลายชั่วยาม อากาศเริ่มเย็นลงอีกครั้ง หลี่ซานเห็นว่าเฟิ่งอวี้เริ่มมีอาการเหนื่อยล้า ร่างกายเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย เขาจึงเอ่ยปากขึ้น “วันนี้พอแค่นี้ก่อน” เฟิ่งอวี้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าซีดขาว แต่ดวงตาคู่สวยยังคงเปล่งประกายด้วยความกระตือรือร้น “ขอบคุณท่านอาจารย์ เฟิ่งอวี้รู้สึกว่าตนเองยังอ่อนด้อยนัก ยังมีสิ่งที่ข้าต้องเรียนรู้อีกมาก” “เจ้าเป็นคนมีพรสวรรค์” หลี่ซานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เฟิ่งอวี้ชะงักไปเล็กน้อย เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำชมเชยจากปากคนผู้นี้ “แต่พรสวรรค์ที่ไร้การฝึกฝนก็ไร้ความหมาย วันนี้จงกลับไปพักผ่อนเสียก่อน” เฟิ่งอวี้ยิ้มบางๆ คำนับอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้หลี่ซานยืนอยู่กลางลานฝึกเพียงลำพัง หลี่ซานยังคงจ้องมองแผ่นหลังของเฟิ่งอวี้ที่ค่อยๆ เลือนหายไปท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขาเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่สบายใจ แต่เป็นความสนใจ...ความสนใจที่อยากจะรู้ว่าภายใต้ท่าทีอ่อนโยนและบอบบางของเฟิ่งอวี้ แท้จริงแล้วซ่อนเร้นสิ่งใดอยู่กันแน่

บทที่ 7 รุกคืบ ในค่ำคืนที่ลมหนาวพัดแรงจนกิ่งไม้เสียดสีกันดุจเสียงกระซิบ เฟิ่งอวี้แอบเข้าไปยังห้องบำเพ็ญเพียรของหลี่ซาน แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ เผยให้เห็นร่างของหลี่ซานที่นั่งขัดสมาธิอยู่หน้าแท่นบูชาอย่างสงบนิ่ง เฟิ่งอวี้ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ ด้วยวิชาตัวเบาที่ฝึกฝนมาอย่างยอดเยี่ยม ทำให้เขาไร้ซึ่งเสียงยามก้าวเดิน ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ด้านหลังของหลี่ซานในระยะที่ห่างพอสมควร ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยพลังปราณสีดำบางเบาออกจากปลายนิ้ว พลังปราณนั้นไหลเข้าไปยังร่างของหลี่ซานอย่างช้าๆ มันไม่ใช่พลังที่สร้างความเสียหาย แต่เป็นพลังที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในเส้นลมปราณของหลี่ซาน และเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างอย่างเงียบๆ พลังปราณที่เฟิ่งอวี้ถ่ายทอดเข้าไปนั้น เป็นพลังที่เขาสร้างขึ้นมาจากการหลอมรวมพลังปราณที่ชั่วร้ายบางส่วนเข้ากับพลังปราณบริสุทธิ์ของเขาเอง มันมีผลต่อการควบคุมอารมณ์และจิตใจของผู้รับ ทำให้ผู้รับเริ่มอ่อนไหวต่อสิ่งเร้าภายนอกมากขึ้น นี่คือแผนการที่เฟิ่งอวี้คิดคำนวณมาอย่างถี่ถ้วน เขารู้ว่าหลี่ซานมีพลังปราณแข็งแกร่งและจิตใจมั่นคงราวหินผา ยาก

บทที่ 9 เป็นของข้า หลี่ซานไม่ได้ยินคำพูดของเฟิ่งอวี้อีกต่อไป เขามึนเมาไปกับไฟปรารถนาที่กำลังแผดเผาเขาจากภายใน ความเยือกเย็นของวิชา “ไร้ใจ” ได้ถูกทำลายลงไปอย่างสมบูรณ์ เขากลายเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งที่ถูกครอบงำด้วยความรู้สึกอันเร่าร้อน...ความรู้สึกที่เฟิ่งอวี้ได้ปลุกปั่นขึ้นมา มือหนาของเฟิ่งอวี้ปลดเปลื้องอาภรณ์ของหลี่ซานออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างอันแข็งแกร่งและเย้ายวน สัมผัสร้อนรุ่มของเขาลูบไล้ไปทั่วทุกส่วนของร่างกายหลี่ซาน ทำให้ผิวขาวเย็นเยือกนั้นเร่าร้อนและขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมา “อ่า....” หลี่ซานครางในลำคออย่างพอใจ ยามที่เฟิ่งอวี้ก้มลงจูบไล้ไปตามของเขาอย่างดูดดื่ม ยิ่งเมื่อริมฝีปากบอบบางนั้นไล้ต่ำลงไปยังแผงอกของเขาอย่างยั่วเย้าและซุกซน นั่นยิ่งทำให้สติสัมปชัญญะของหลี่ซานแตกซ่านไปจนหมดสิ้น เขาทำได้เพียงแหงนหน้าขึ้นรับความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบพาน ร่างกายอ่อนระทวยจนไม่อาจควบคุมได้ หลี่ซานจึงทำได้เพียงปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปตามสัมผัสที่เร่าร้อนที่เฟิ่งอวี้ปรนเปรอให้แก่เขาอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงหอบกระชั้นของทั้งสองดังขึ้นระงมไปทั่วห