Semua Bab พิศวาสลวงบ่วงมาร: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 ล้างแค้น แต่แล้ว...ในคืนที่เงาจันทราทอดยาวลงมายังลานฝึกวิชาของสำนัก ดุจดั่งแสงสุดท้ายที่สาดส่องลงมาจากสรวงสวรรค์ท่ามกลางความมืดมิดของแผ่นดิน เสิ่นหยวนที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์ในคืนนั้นและหายสาบสูญไปกว่าสามปีก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาก็ถูกพาไปรักษาตัวและฝึกฝนร่างกายให้กลับมาแข็งแรงตลอดช่วงเวลาดังกล่าว เขายังคงมุ่งมั่นที่จะล้างแค้นเฟิ่งอวี้ และช่วยหลี่ซานให้กลับคืนสติให้จงได้ ร่างกายของเขาดูผอมซูบลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ดวงตาของเขากลับลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความแค้นและความมุ่งมั่น ภายในสำนักเมฆาขาว บรรยากาศเงียบสงัดราวกับป่าช้า แสงจันทร์ที่ส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาดูมืดสลัวและหม่นหมอง พลังมารที่แผ่ซ่านอยู่ทุกอณูของอากาศทำให้รู้สึกอึดอัดและกดดันไปทั่วทุกเส้นประสาท เสิ่นหยวนได้รวบรวมศิษย์ที่ภักดีและยังคงหลงเหลืออีกกว่าสิบคนเพื่อเข้าช่วยเหลือหลี่ซานอีกครั้ง พวกเขาแบ่งแยกและเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวังและเป็นระเบียบไปตามโถงทางเดินที่คุ้นเคย ทว่าเวลานี้ทุกอย่างกลับดูเปลี่ยนแปลงไปจนน่าใจหาย เสียงฝีเท้าของพวกเขาเบาหวิวและระ

บทที่ 23 หลีกเร้น เฟิ่งอวี้จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลี่ซานด้วยชุดคลุมผ้าไหมสีดำที่เตรียมมา เสื้อคลุมสีดำนั้นขับให้ผิวพรรณขาวผ่องของหลี่ซานดูโดดเด่นตัดกันอย่างลงตัว ราวกับหิมะแรกที่ตกกระทบลงบนผืนผ้าไหมสีรัตติกาล เฟิ่งอวี้นั่งลงข้างกายหลี่ซาน ใช้พลังมารบางส่วนเพื่อรักษาบาดแผลภายนอกที่เกิดจากการต่อสู้กับเหล่าศิษย์ของสำนัก อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่คิดที่จะรักษาบาดแผลภายในที่เกิดจากมนต์สะกดที่เขาเป็นผู้ร่ายใส่หลี่ซานเอง บาดแผลทางจิตใจและร่างกายที่เกิดจากการถูกกระทำย่ำยีที่ผ่านมา นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจะให้หลี่ซานจดจำไปตลอดกาล “ฮึ่ม...เจ้ายังคงดื้อรั้นอยู่ไม่หายเลยสินะ” เฟิ่งอวี้เอ่ยขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงต่อต้านที่ริบหรี่จากจิตวิญญาณของหลี่ซาน “ท่านนี่ช่างดื้อดึงนัก” เขาโน้มตัวลงไปใกล้ ใช้ริมฝีปากประทับลงบนริมฝีปากของหลี่ซานอย่างแผ่วเบา จูบนั้นเย็นเฉียบแต่แฝงไว้ด้วยความร้อนรุ่มอันตราย เฟิ่งอวี้ค่อยๆ สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของหลี่ซานอย่างเชื่องช้า ดูดดื่มความหอมหวานจากบุรุษผู้บริสุทธิ์อย่างหิวกระหาย “อืมมม...” เสียงครางในลำคอของเฟิ่งอวี้

บทที่ 25 ความหวังอันริบหรี่ ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย แต่เขากลับรู้สึกถึงพลังปราณที่คุ้นเคยกำลังไหลเวียนอยู่ในเส้นชีพจรของเขาอย่างแผ่วเบา มันเป็นพลังปราณบริสุทธิ์ที่อ่อนโยน แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า เสิ่นหยวนพยายามขยับมือที่สั่นเทาขึ้นมาสัมผัสอกของเขา เขาสัมผัสได้ถึงแผ่นหยกมังกรคู่ที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุม มันเป็นของขวัญที่หลี่ซานมอบให้เขาเมื่อครั้งที่เขายังเป็นศิษย์น้อย แผ่นหยกนั้นเปล่งประกายสีขาวนวลเรืองรองออกมาอย่างอ่อนโยน คล้ายกับกำลังรักษาบาดแผลและฟื้นฟูพลังปราณที่ร่อยหรอของเขา “อาจารย์...” เสิ่นหยวนพึมพำเสียงแผ่ว เขาจำได้ว่าหลี่ซานเคยบอกว่าแผ่นหยกนี้มีพลังในการปกป้องและฟื้นฟูพลังปราณบริสุทธิ์ แม้แต่พลังมารที่แข็งแกร่งก็ยากที่จะทำลายมันได้โดยสมบูรณ์ เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี พลางพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่ว แต่แผ่นหยกมังกรคู่ก็ค่อยๆ สมานบาดแผลและฟื้นฟูพลังของเขาไปพร้อมๆ กัน ในขณะที่เสิ่นหยวนกำลังพยายามฟื้นฟูตัวเองนั้น... เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้น เสิ่นหยวนชะงักไปเล

บทที่ 27 หนทาง เยว่หลิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ จ้องมองคนทั้งสองตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง ร่างทั้งร่างของนางส่องสว่างเรืองรองด้วยแสงสีฟ้าอ่อนๆ วงแหวนพลังปราณหมุนวนรอบกายของนางอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในตำหนักเริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย ราวกับว่าพลังปราณอันมหาศาลกำลังก่อตัวขึ้นโดยรอบ “ข้าจะพยายามดูตรวจดูชะตาของอาจารย์พวกเจ้า” เยว่หลิงเอ่ยขึ้น เสียงของนางแผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของทุกคน “แต่พลังของจอมมารผู้นั้นร้ายกาจนัก...ข้าอาจจะเห็นได้ไม่ทั้งหมด” ดวงตาของเยว่หลิงเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีเงินบริสุทธิ์ที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวในยามค่ำคืน แววตาคู่นั้นดูราวกับกำลังมองเห็นสิ่งที่อยู่เหนือกาลเวลา ภาพเหตุการณ์มากมายพรั่งพรูเข้ามาในจิตใจของเยว่หลิง นางเห็นภาพของสำนักเมฆาขาวที่เคยรุ่งเรืองกลับถูกกลืนกินด้วยความมืดมิด เห็นภาพของหลี่ซานผู้บริสุทธิ์ที่ถูกจอมมารน้อยเฟิ่งอวี้ครอบครองและกระทำย่ำยี เห็นความเจ็บปวดและความอัปยศอดสูที่หลี่ซานต้องแบกรับ และเห็นภาพของเฟิ่งอวี้ที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและปรารถนาอันดิบเถื่อน จู่ๆ ร่างของเยว่หลิงก็สั่นสะท

บทที่ 29 บุปผาโลหิตทมิฬ เสิ่นหยวนล้วงมือเข้าไปในชายเสื้อเพื่อหยิบยาเม็ดสีเขียวมรกตออกมาจากถุงผ้า แล้วป้อนให้หลันเฟิงกิน ยาเม็ดนั้นเป็นยาที่เยว่หลิงมอบให้เพื่อรักษาบาดแผลภายในและฟื้นฟูพลังปราณ หลันเฟิงกลืนยาลงไปช้าๆ แล้วหลับตาลงเพื่อบ่มเพาะพลังปราณ เสิ่นหยวนมองไปรอบๆ ดินแดนหิมะนิรันดร์ที่กว้างใหญ่และน่าสะพรึงกลัว ที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย และพวกเขาจะต้องหาบุปผาโลหิตทมิฬให้พบให้เร็วที่สุด ก่อนที่เฟิ่งอวี้จะพาท่านอาจารย์หลี่ซานไปไกลกว่านี้ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพลังมารที่เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งหมายความว่าเฟิ่งอวี้และหลี่ซานอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แล้ว ภายในถ้ำน้ำแข็งที่ซ่อนตัวอยู่ลึกเข้าไปในดินแดนหิมะนิรันดร์ เฟิ่งอวี้เฝ้ามองหลี่ซานที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงน้ำแข็งที่เขาเสกสร้างขึ้นมา หลี่ซานยังคงซีดเซียว แต่ใบหน้าของเขาดูสงบขึ้นเล็กน้อย บ่งบอกว่าร่างกายกำลังได้รับการฟื้นฟูหลังจากถูกพัดพามาในสภาพอากาศที่รุนแรง เฟิ่งอวี้ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามเส้นผมสีดำขลับของหลี่ซานที่แผ่สยายบนหมอนน้ำแข็ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่แฝงด้วยความครอบครอง