บททั้งหมดของ พิศวาสลวงบ่วงมาร: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 41 แสนสับสน แสงอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เผยให้เห็นความโกลาหลที่เกิดขึ้นภายในห้องที่เคยสงบเงียบ อาภรณ์หลุดลุ่ยกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น กลิ่นอายของราคะยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ หลี่ซานค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ศีรษะของเขาปวดหนึบราวกับถูกค้อนทุบ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความอ่อนล้าและความเจ็บปวดไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ราวกับเพิ่งผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มา เขาพยายามขยับตัว ทว่ากลับรู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างที่ทาบทับอยู่บนอก เมื่อก้มลงมองก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร่างบอบบางของเฟิ่งอวี้ยังคงนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าหวานซบลงบนแผงอกแกร่ง เส้นผมสีดำขลับระใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากที่เคยเผยยิ้มเจ้าเล่ห์บัดนี้กลับเผยอออกเล็กน้อยอย่างน่ารักราวกับเด็กน้อยที่กำลังหลับใหล ภาพตรงหน้าทำให้หลี่ซานรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ความทรงจำอันเลือนรางของค่ำคืนที่ผ่านมาพลันถาโถมเข้ามาในห้วงความคิด ความร้อนรุ่มที่แล่นพล่าน พิษที่กัดกินร่างกาย และสัมผัสอันเร่าร้อนของศิษย์ผู้นี้…ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องจริง! เขา…ได้ถูกเฟิ่งอวี้ย่ำยีจนหมดสิ้น! ความโกรธเคืองและความ

ตอนที่ 43 เคลือบแคลง ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างหลี่ซานและเฟิ่งอวี้ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่คลุมเครือ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ความปรารถนา และความรู้สึกแปลกประหลาดที่หลี่ซานไม่อาจนิยามได้ เขายังคงปล่อยให้เฟิ่งอวี้เข้ามาใกล้ชิดมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูกมนต์สะกด ยอมจำนนต่อเสน่ห์อันร้ายกาจของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งวันหนึ่ง… หลี่ซานได้รับจดหมายจากเสิ่นหยวนและหลันเฟิงที่รายงานเรื่องการเข้าร่วมประชุมของสำนักธรรมะทั่วแคว้น การประชุมครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ของเหล่ามารร้ายที่เริ่มกลับมาระบาดอีกครั้ง หลังจากที่เคยสงบเงียบไปนานนับสิบปี หลี่ซานกำลังนั่งอ่านรายงานลับฉบับหนึ่งที่ศิษย์ทั้งสองของเขาส่งมา รายงานฉบับนี้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับมารร้ายตัวฉกาจที่เคยสร้างความวุ่นวายในอดีต รวมถึงข้อมูลของเหล่ามารที่เพิ่งปรากฏตัวขึ้นใหม่ในระยะหลัง เขาพลิกหน้ากระดาษช้าๆ ไล่สายตาอ่านชื่อและรายละเอียดของมารร้ายแต่ละตน ใบหน้าของเขาเรียบเฉยตามปกติ ทว่าในใจกลับรู้สึกแปลกๆ เมื่อสายตาไปสะดุดกับชื่อหนึ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวแรง

ตอนที่ 45 มิอาจต้านทาน “อาจารย์…หากท่านคิดว่าข้าวางยา เช่นนั้นท่านก็คิดไปเถิด...ได้เวลาที่ท่านจะได้รับบทเรียนแล้ว” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงต่ำแผ่วเบา แต่เปี่ยมด้วยอำนาจและเจตนาที่ชัดเจน เฟิ่งอวี้ไม่รอช้า สองมือเรียวบางของเขาเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์สีขาวของหลี่ซานออกอย่างรวดเร็วและช่ำชอง เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบ หลี่ซานพยายามดิ้นรนเฮือกสุดท้าย สติสัมปชัญญะที่ยังหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดกำลังบอกให้เขาต่อต้าน แต่ความร้อนรุ่มที่แล่นพล่านในกายบวกกับสัมผัสอันเร่าร้อนของเฟิ่งอวี้ที่ลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อ ทำให้เขาไม่สามารถขัดขืนได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาทรยศต่อจิตใจ ตอบสนองต่อทุกสัมผัสของมารน้อยอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เฟิ่งอวี้จูบซับไปทั่วเรือนร่างของหลี่ซานอย่างช่ำชองและดูดดื่ม ริมฝีปากนุ่มนวลไล่เรียงไปตามลำคอแกร่ง ลิ้มรสผิวเนื้อที่หอมกรุ่นของบุรุษผู้ที่เขาปรารถนามาตลอดชีวิต ทุกสัดส่วนของร่างกายนี้เขาล้วนรู้ดียิ่งกว่าใคร ยิ่งเมื่อเขาขบเม้มจุดอ่อนไหวบนร่างกายของหลี่ซาน ชายหนุ่มก็อ่อนยวบลงอย่างเห็นได้ชัด เสียงครางต่ำเล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขาอย่างควบคุม

ตอนที่ 47 รักษา ยามวิกาลในสำนักเมฆาขาว ลมหนาวพัดโชยกระทบใบหน้าของหลี่ซานที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด ร่างสูงสง่าของเขาโอบประคองร่างบอบบางของเฟิ่งอวี้ที่แน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าของเฟิ่งอวี้ซีดขาวราวกับหิมะ เลือดสีแดงฉานซึมออกจากมุมปากเป็นทางยาว กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศผสมผสานกับกลิ่นอายของปราณบริสุทธิ์และปราณมารที่ปะทะกันอย่างรุนแรง หลี่ซานไม่รอช้า หัวใจของเขาบีบรัดด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่สนใจความเจ็บปวดจากบาดแผลของตนเอง ไม่สนใจความหนาวเหน็บที่กัดกินกระดูก เขาพาเฟิ่งอวี้กลับมายังเรือนพักส่วนตัวของเขาอย่างรวดเร็ว ก้าวเท้าอย่างมั่นคงแต่เร่งรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในใจภาวนาขอให้เฟิ่งอวี้ยังคงมีลมหายใจ เมื่อมาถึงห้อง เขาวางร่างของชายหนุ่มลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาที่สุด ราวกับกลัวว่าการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเพียงเล็กน้อยจะทำให้อีกฝ่ายแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา แสงเทียนที่ริบหรี่ในห้องทำให้มองเห็นใบหน้าของเฟิ่งอวี้ที่ซีดเผือดได้ไม่ชัดเจนนัก แต่หลี่ซานก็สัมผัสได้ถึงไอเย็นจากผิวกายของอีกฝ่าย ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมา

ตอนที่ 49 กลับใจ วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความมุ่งมั่นของเฟิ่งอวี้ ในการเปลี่ยนแปลงตัวเองนั้นชัดเจนขึ้นทุกวันตามที่เขาได้ให้คำมั่นสัญญาไว้กับหลี่ซาน เขาทิ้งวิชาปราณมืดทั้งหมดและหันมาศึกษาปราณบริสุทธิ์ของสำนักเมฆาขาวอย่างจริงจัง และที่สำคัญที่สุด เขาไม่เคยห่างจากหลี่ซานเลยแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับเป็นเงาตามตัวที่ไม่มีวันแยกจากกัน ในขณะที่หลี่ซานกลับทำเสมือนเฟิ่งอวี้นั้นไร้ตัวตน แม้ว่าเขาจะยอมรับอย่างเต็มหัวใจว่าเขานั้นรู้สึกเช่นใดกับเฟิ่งอวี้ แต่ทว่าเขากลับมิอาจลืมความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังและหลอกลวงได้ แม้ในใจจะรู้สึกถึงความห่วงใยและความปรารถนาของตนเอง แต่ทิฐิและบาดแผลในอดีตก็ยังคงฉุดรั้งเขาเอาไว้เฉกเช่นกัน ความขัดแย้งในใจทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะเมินเฉยต่อเฟิ่งอวี้เสียอย่างนั้น หลี่ซานไม่เหลือบมอง ไม่แยแส ไม่แม้แต่จะส่งสายตาไปให้เฟิ่งอวี้ แต่เฟิ่งอวี้กลับทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขาไม่เคยท้อถอย ยังคงทำตัวหน้าด้านหน้าทนฝืนต่อไปเช่นเคย ไม่ว่าหลี่ซานจะเย็นชาเพียงใด เฟิ่งอวี้ก็ยังคงอดทนเฝ้ารออย่างไม่ย่อท้อ เช้าวันหนึ่ง ขณะที่หลี่ซานกำลังสอนวิชาการใช