All Chapters of In Bed With Her Shithead Boss: Chapter 71 - Chapter 80

Naguguluhan si Blair sa emergency room. May umiiyak na sanggol sa kabilang dulo, may lasingna mga estudyanteng nakikipagtalo sa mga nars, at isang lalaki naman na naidikit ang kamay sabote ng beer gamit ang super glue. Isang lang ito sa tipikal na gabi sa lugar na ito.Huminga ng malalim si Blair. Sa bawat sigaw at kaluskos na naririnig, mas nakakasakit ng ulo.Gayunpaman, kailangan niyang tiisin ang lahat.Nakahiga si Blair sa loob ng examination room, doon sa maliit na espasyo na tinatakpan lamangng manipis na kurtina. Ano pa bang silbi ng kurtina? Naririnig pa rin niya ang lahat ng kaguluhansa labas.Iniikot niya ng paningin at pinagmasdan si Roman na nakikipagtalo sa doktor.“Ayos lang ang balikat ko,” pakikipagtalo nito sa resulta ng kaniyang X-Ray.“Sir, hindi po. Dislocated na po iyan at may sugat pa. Kailangan nating…” mahinahong sagot ngbatang doktor, halatang kabado. Siguro’y hindi pa sanay sa makulit na pasyenteng katulad niRoman.“Ang kailangan ko ay ang manatili sa

Kinabukasan, nagising si Blair taglay ang mabigat na pakiramdam. Sa laki ng SUV na sumalpok sakanila, natural lang na manakit parin ang kaniyang katawan, na para pang dambuhalang trakang muntikan ng tumapos sa kanilang buhay.Masakit ang tadyang niya at pumipintig ang kaniyang ulo.Inunat niya ang kamay sa tabi at napagtantong wala si Roman. Nang tignan niya ang orasan satabi, ala-sais na ng umaga. Ibig sabihin ay matagal din siyang nakatulog. Kapag pala parang maybuhanging sa kaniyang mga mata dahil sa sobrang antok.Mabagal siyang bumangon upang hanapin si Roman. Hindi nagtagal, nakita niya ito sa opisina,suot parin ang damit kahapon. Napapaligiran siya ng mga papel at ng isang malamig na tasa ngkape. Halatang wala pa itong tulog.“Huwag mong sabihing nagpuyat ka kagabi,” sambit ni Blair bago dahan-dahang umupo satapat ng mesa.“I didn’t sleep,” sagot ni Roman, hindi inaalis ang tingin sa mga papel. “Ang daming tumatakbosa isip ko.”Nang iangat ni Roman ang paningin ay nahul

Inilagay ni Sutton sa loud speaker mode ang tawag bago sinagot ang tawag ng kanilang Tiyuhin.“Tito?” mahina at nanginginig na boses ni Sutton. Umaakting siya na parang katatapos langumiyak.“Sutton,” sagot ng tiyuhin.Kinilabutan naman si Blair ng marinig ang boses ng mapagkunwari niyang Tito.“Karirinig ko lang ng nangyari kay Blair. I am sorry, honey. Kumusta kayo ni Keira?”Pinagmasdan ni Blair ang mga kapatid. Namutla si Sutton, habang halos maputol na ang mgadaliri ni Keira sa higpit ng pagkakahawak sa armrest ng upuan.“Kakalaman lang din namin… hindi pa nga kami nakakatawag sa iba. Hindi namin alam kungano’ng gagawin,” pilit na sagot ni Sutton, nanginginig ang boses. “Hindi ako makapaniwala. Angbilis ng lahat ng pangyayari.”“Alam ko, sweetheart. Alam ko,” mahinahong sagot ni Peter. “Sinubukan naming pumunta ngTita n’yo sa ospital, pero sabi nila…” huminto siya sandali, parang nag-aalangan, “sabi nila nasamorgue na raw siya.”“Ang sabi ng mga doktor, namaga ang utak niya

Tatlong araw ang lumipas matapos tawagan ni Peter ang magkapatid.Ngayon, nakaupo si Blair sa likod ng van ng FBI, dalawang kanto ang layo mula sa St. Matthew’sCathedral. Pinapanood niya sa maliit na monitor ang sarili niyang labi.‘This is funny,’ sambit niya sa sarili.Kung hindi lang importante ang misyon nila ngayon, baka ma-enjoy niya ang lahat.Sino bang hindi magiging interesado kung mapapanood mo ng LIVE ang sariling libing?Pinigilan niya ang tawa at tinanaw ang labas ng bintana. Pinagmasdan niya ang matataas naGothic Spires ng simbahan. Sa isang banda, gusto niya sanang pumunta, hindi upang makita angibang tao na nagluluksa, kung hindi gusto niyang samahan ang mga kapatid.Kahit malabo ang imahe sa surveillance feed, malinaw pa rin kay Blair kung gaano kaputla siSutton sa suot nitong itim na damit, at kung gaano kahigpit ang pagkakahawak ni Keira sa mgabulaklak na ilalagay sana niya sa kabaong ni Blair—na, syempre, walang laman.Kahit alam nilang palabas lang ito, ramda

Sa sementeryo, nakatago si Blair sa likod ng isang malaking puno, mga limampung yarda anglayo mula sa mismong libingan. Hawak niya ang binoculars, pinagmamasdan ang maliit na grupong mga taong nakapaligid sa walang laman niyang kabaong.Hapon na at mahaba na ang mga anino ng damuhan. Sa bawat ihip ng hangin, umaabot sakanya ang tinig ng pari.“Lahat ng units, nasa puwesto,” marahang sabi ni Agent Rogers sa earpiece niya mula sa maybakod ng sementeryo. “Ang target ay nasa grupo ng pamilya.”Inayos ni Blair ang maliit na recording device na nakalagay sa loob ng kanyang itim na coat, sakahuminga nang malalim.‘This is it.’Matapos ang ilang araw ng pagpaplano, ng pagpepeke ng sariling kamatayan, ng panonood samga kapatid niyang nagdadalamhati sa isang kasinungalingan, narito na siya sa huling yugto.Dito nila malalaman kung makakamit ba ang hustisya, o kung uuwi silang bigo at nagsakripisyong wala.Sa binoculars, nakita niya si Roman, nakayakap kay Sutton. Si Keira naman, ginagami