All Chapters of เป็นเมียลับทายาทมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

“มึงว่าอะไรนะไอ้ไทเกอร์มันได้พรพระพายไปแล้ว” น้ำเสียงไม่พอใจดังขึ้น เขามองภาพตรงหน้าที่ลูกน้องแอบถ่ายมาให้ดู ผู้หญิงที่เขาหมายมองโดนไอ้ไทเกอร์คาบไปกินแล้ว “ครับผมตามสืบมาอยู่บ้านเดียวกันด้วย” “ที่ไม่ออกงานเพราะไอ้ไทเกอร์แน่” เขาจีบหญิงสาวมาก่อนไทเกอร์ แล้วทำไมชีวิตนี้เขาต้องพ่ายแพ้ให้มันทุกครั้ง “ตอนนี้คุณใบข้าวก็ป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้น” “อีนี่ยังหน้าด้านจะกลับไปหามันอีก” แววตาของเขาดูดุร้าย ก็แค่ผู้หญิงของไอ้ไทเกอร์เขาจะแย่งมาให้หมด เหมือนที่เขาเคยแย่งใบข้าวไปจากมัน บรรยากาศในห้องทำงานเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆ ไทเกอร์นั่งพิงโซฟาสีหน้าเรียบเย็น แต่สายตาคมดั่งใบมีดยังคงจับจ้องไปยังชายตรงหน้า“ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงดูหวงใครบางคนมากเป็นพิเศษ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นเตชินท์นั้นยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ก่อนเหยียดยิ้ม “กูตามจีบน้องพายมาก่อนทำไมมึงต้องแย่งไปด้วยวะ”“มึงเขียนชื่อบนตัวเองไว้บนหน้าผากเขาหรือไง ถึงบอกว่าเป็นของตัวเอง” ไทเกอร์ยกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากกระตุกเป็นรอยยิ้มเย็น แต่ในใจกลับเดือดปุดๆ“หวง? แปลว่าของสำคัญ”“ไม่เห็นจะสำคัญอะไร” น

“อะไรนะครับพายไม่ได้กลับบ้าน” เป็นไปได้ยังไงเมื่อคืนลูกน้องเขารายงานมาว่าพรพระพายกลับมาที่บ้าน เขาจะถามต่อแต่ต้องเงียบลง“ทะเลาะกันเหรอลูก” พลอยพระจันทร์ถามลูกเขย ครั้งแรกที่เขามาเหยียบบ้านหลังนี้“เปล่าครับ ผมกลับก่อนนะครับ” ไทเกอร์ยกมือลาผู้ใหญ่และออกมา ภายในหัวใจกลับอยู่ไม่เป็นสุข“คุณพายกลับบ้านแล้วครับ” พายุรายงานทันที ทำให้ไทเกอร์ยิ้มออกมาได้แต่พอมาถึงบ้านกลับคลาดกันเล็กน้อยเพราะพรพระพายเพิ่งออกไป ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างแรงเหมือนว่าอีกฝ่ายจงใจหลบหน้า“คุณพายฝากเอกสารให้ด้วยค่ะ” แม่บ้านยื่นซองสีน้ำตาลให้“...”“คุณพายเก็บเสื้อผ้าออกไปด้วยค่ะ บอกว่ามีงานถ่ายแบบไม่อยากไปกลับ”ไทเกอร์เดินเข้ามาในห้องนอนของพรพระพายทุกอย่างว่างเปล่า มีของชิ้นที่เขาสั่งให้ลูกน้องซื้อมา เธอไม่ได้เอาไปวันนั้นมาแค่กระเป๋าใบเดียว พอออกไปหญิงสาวไม่เอาอะไรออกไปเลยนอกจากข้าวของตัวเองไทเกอร์รีบปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ราวกับกลัวให้ใครเห็นความอ่อนแอ แต่ก็ไม่ทันอัญญายืนมองเขาอยู่ตรงนั้น แววตาคมเข้มเหมือนมองทะลุเข้าไปถึงความคิด“ร้องไห้ทำไมใครทำอะไรลูก” เสียงเรียบนิ่งนั้นกลับกดดันยิ่งกว่าเสียงตะคอก คนเป็นแม่ไม่เคยเ

โลกออนไลน์แทบลุกเป็นไฟเมื่อมีข่าวลือแพร่สะพัด พรพระพายนางแบบดาวรุ่ง แอบเป็นเด็กลับของนักธุรกิจเจ้าของกาสิโนชื่อดังหัวข้อข่าวและภาพถ่ายจากมุมไกลที่มีเธออยู่ใกล้ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ถูกแชร์ต่อราวกับไวรัสภายในไม่กี่ชั่วโมง คำพูดจากปากสื่อไร้ความรับผิดชอบยิ่งตอกย้ำภาพลักษณ์ด้านลบ“เมียเก็บชัดๆ”“ไหนบอกว่าบ้านรวยไง ทำไมยอมนอนกับผู้ชาย?”“เห็นเงียบๆ แต่ร่านพอตัว”แต่ที่เจ็บที่สุด คือคอมเมนต์หนึ่งที่ถูกปักหมุดและมีคนกดถูกใจนับพัน“บ้านหล่อนกำลังถังแตก ถึงได้รีบจับผู้ชายรวยมาเลี้ยง”หน้าจอโทรศัพท์ในมือพรพระพายสั่นสะเทือนด้วยการแจ้งเตือนไม่หยุด ดวงตาเธอจับจ้องข้อความเหล่านั้นจนความเย็นในอกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นไฟร้อน เธอกัดริมฝีปากพยายามไม่ให้หยดน้ำตาไหล แต่หัวใจกลับหนักอึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“หนูพายถึงคิวแล้ว” ลิลลี่เดินมาเรียกหญิงสาว แต่สีหน้าของพรพระพายไม่สู้ดีนัก“เกิดอะไรขึ้น”“ไม่รู้ว่าใครแอบปล่อยข่าว” เธอยื่นให้ผู้จัดการดู ในข่าวไม่มีใครพูดถึงว่านักธุรกิจหนุ่มคนนั้นคือใคร แต่ทุกคนจงใจพุ่งเป้ามาหาเธอคนเดียว“เหมือนมันจะเล่นงานพายคนเดียวเลย”“พี่วีนัสเหรอ” วันก่อนมีเรื่องกับอีกฝ่าย ควา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พรพระพายมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอแล้วรีบกดรับทันทีเสียงปลายสายฟังดูเครียดจัด“พายรู้ไหมว่าตอนนี้คุณไทเกอร์มันบ้ามาก ส่งคนตามเฝ้าแทบทุกที่ แค่เพราะอยากรู้ว่าพายอยู่ไหนกะเทยอย่างเจ้ปวดหัวมาก”“...” พรพระพายเงียบไป ใจสั่นแต่พยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่นตาม “เมื่อคืนก่อนเขาบุกมาพังงานที่เจ้จัด แขกกำลังเซ็นสัญญาอยู่แท้ๆ ทุกอย่างพังหมดเลยเจ้อึดอัดมากจริงๆ” ลิลลี่ถอนหายใจหนักๆ“พายเชื่อว่าเจ้จัดการได้” ริมฝีปากเล็กของพรพระพายยกขึ้นคล้ายรอยยิ้ม แต่แท้จริงแล้วแววตากลับหม่นแสงจนชวนสะท้อนใจ“แต่วันนี้หายเงียบไปเลยสงสัยจะเหนื่อย” ปกติเวลาเปิดประตูออกมาจะต้องเจอกับลูกน้องของเขา แต่วันนี้ทุกอย่างกลับเงียบ“หึ” เสียงหัวเราะเบาหวิวลอดออกมา แต่หัวใจกลับราวกับถูกกรีดเป็นเส้นยาว ไทเกอร์ก็ยังคงทำทุกอย่างเพื่อความต้องการของตัวเองโดยไม่สนวิธี รวมถึงเรื่องที่เขากดดันครอบครัวเธอเพื่อให้เธอยอมแต่งงานด้วย“ยังหัวเราะออกอีกเหรอพาย” ลิลลี่ฟังแล้วขมวดคิ้ว“ก็มันตลกดีนี่คะเขาทำเหมือนเกลียดพายจะตาย ตอนนี้จะตายเพราะตามหาพาย” พรพระพายกดเสียงนุ่ม พยายามกลบเกลื่อนความเจ็บที่กัดกินในอก คำพูดออกม

แสงอาทิตย์ยามเย็นคล้อยต่ำท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจาก ถนนที่พรพระพายขับรถกลับบ้านมีเพียงรถวิ่งสวนมาเป็นระยะๆ หญิงสาวเพิ่งแยกจากเพื่อนสนิทและตั้งใจจะรีบกลับไปพักผ่อน แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็รู้สึกถึงสายตาที่มองตามมาเธอสังเกตผ่านกระจกมองหลัง รถกระบะสีดำคันหนึ่งขับตามมาติดๆ ระยะห่างไม่มากนักหัวใจของพรพระพายเริ่มเต้นแรงขึ้น“หรือเราคิดไปเอง” เธอพยายามปลอบตัวเอง แต่เมื่อเลี้ยวเข้าซอยรถคันนั้นก็เลี้ยวตามเธอใจหายวาบ ความรู้สึกไม่ปลอดภัยท่วมท้นพรพระพายเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว พยายามหาทางหนี แต่แล้วจู่ๆ ก็มีรถอีกคันพุ่งตัดหน้าอย่างจงใจ เธอตกใจจนแทบหยุดหายใจรีบเหยียบเบรกสุดแรง ล้อเสียดสีกับพื้นถนนดังเอี๊ยดกลิ่นไหม้ลอยขึ้นมา รถหยุดลงได้อย่างหวุดหวิดมือเรียวสั่นเทากำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด หัวใจเต้นโครมครามพรพระพายพยายามตั้งสติ ก่อนรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไปหาเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจ“คุณไทเกอร์ ฮึก ช่วยพายด้วย...” เสียงของเธอสั่นเครือแทบขาดใจ“อยู่ไหน ตอนนี้พายอยู่ตรงไหน บอกมาเดี๋ยวนี้!” ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนตามมาด้วยเสียงทุ้มจริงจังเธอรีบแจ้งตำแหน่งด้วยเสียงสะอื้น ไ