All Chapters of เป็นเมียลับทายาทมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

พรพระพายมองข้าวของตัวเองที่ถูกส่งมาที่บ้านของไทเกอร์ ตอนเช้าพาให้ลูกน้องมาขนเสื้อผ้าของใช้ของเธอออกมาจากบ้านจนหมด เธอรีบตามมาด้วยหัวใจร้อนรนและทันทีที่ประตูเปิดออกสิ่งที่เห็นคือไทเกอร์นั่งอยู่กลางห้องนั่งเล่นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวมือหนึ่งถือแก้วกาแฟอย่างอ้อยอิ่ง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก ราวกับสิ่งที่เขาทำไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยแม้แต่น้อย“คุณคิดจะทำอะไร”“เอามือถือมาให้ฉัน!” ไทเกอร์สั่งเสียงเข้มหน้าตาเคร่งเครียดและดุดันจนน่าหวาดหวั่น“ของพายทำไมต้องให้คุณ” เธอจับโทรศัพท์แน่น พลางถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างไม่ยอมแพ้ไม่ทันขาดคำไทเกอร์ก้าวเข้ามาเร็วเกินคาด เขาแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของเธออย่างไม่มีความลังเล ก่อนจะกดปลดบล็อกตัวเองอย่างหน้าตาเฉยพอทำเสร็จ เขายื่นคืนให้เธอด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน“อย่าทำแบบนี้อีก” เขาพูดเรียบๆ แต่แฝงแรงกดดันมหาศาลเธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ทำไม ใครอยากเห็นภาพที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้หึงหรือหวงแต่มันเหมือนว่าเขาแค่อยากเยาะเย้ยเธอ “ไปเรียกทุกคนมารวมกัน” ไทเกอร์หันไปสั่งเสียงเรียบ พ่อบ้านพยักหน้ารับคำและรีบไปจัดการตามคำสั่งไม่นานคนรับใช้และลูกน้

“เฮ้ ไอ้ไทเกอร์มึงนี่พูดเกินไปจริงๆ ผู้หญิงอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้ น้องเขาดูไม่เห็นจะเหมือนที่แกเคยว่าเลยสักนิด” เอเดนมองไทเกอร์ปากบอกไม่รักไม่ใส่ใจแต่การกระทำไม่ใช่“ขอบคุณนะคะ อย่างน้อยก็ยังมีคนรู้จักคำว่าชม” พรพระพายหันไปยิ้มให้เขาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาไปพูดอะไรกับเพื่อนไว้บ้าง“มารยาร้อยเล่มเกวียน” ไทเกอร์วางแก้ววิสกี้ลงทันที เสียงกระแทกเบาๆ ดังพอให้รู้ว่าเขาเริ่มหงุดหงิดพรพระพายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกลอกตาขึ้นฟ้าและยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างไม่พูดอะไร แต่เพื่อนของไทเกอร์กลับพากันหัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน“พูดแบบนี้มันใช่ห่วง หรือหวงกันแน่วะ?” เอเดนเอนตัวมาข้างหน้า ยิ้มกว้างแบบคนที่กำลังสนุกกับสถานการณ์“คนด่าแปลว่ารัก” คิงตันพยักหน้าเสริม“พวกมึงหุบปากชวนกูมาตั้งไกลไหนงานที่จะคุย” ไทเกอร์หรี่ตาลงส่งสายตาเตือนเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร“กลัวฉันจะอ่อยเพื่อนคุณมากหรือกลัวใจตัวเองที่เริ่มรู้สึกอะไรกับฉันกันแน่?” พรพระพายยิ้มมุมปาก เธอหันไปกระซิบเบาๆ ข้างหูไทเกอร์โดยที่เพื่อนเขาไม่ได้ยิน“อย่าแม้แต่จะคิด” เขาหันขวับมามองเธอ ดวงตาวาววับอย่างคนกำลังคุมอารมณ์สุดตัว“เพื่อนคุณสเปคพายเลยดูอบอุ่

ไทเกอร์นั่งอยู่ในโซนวีไอพีด้านในสุด โต๊ะไม้สีเข้มล้อมรอบด้วยโซฟาหนังแท้ เขาเอนตัวพิงพนักขาข้างหนึ่งวางพาดบนเข่าอีกข้างสวมเชิ้ตดำพับแขนขึ้นถึงศอก เผยให้เห็นรอยสักเสือดำลากตั้งแต่ท่อนแขนจรดข้อศอก ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดราวกับแรงโน้มถ่วงของโลกเขาไม่ได้มาคนเดียวเอเดนกับคิงตันเพื่อนซี้ในแก๊งเดียวกันนั่งดื่มอยู่ข้างๆ บนโต๊ะเต็มไปด้วยเหล้าชั้นดีและแก้วคริสตัลที่ถูกเติมไม่ขาด“วันนี้ไม่พาเมียมาด้วยเหรอวะ?” คิงตันแกล้งถามด้วยน้ำเสียงเจือยิ้มพลางกระดกวิสกี้เข้าปาก ไทเกอร์เหลือบตามองเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบบ้าง“เมียในนามจะพามาทำไมเสียอามรมณ์หมด” เขาตอบเสียงเรียบ แต่แววตากลับแฝงอะไรบางอย่างที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว “งั้นเอาไงดีเดี๋ยวกูเรียกสาวๆ มาแจมนั่งด้วยสักสองสามคน เอาแบบที่ชอบเลยนะ หรือจะกลัวเมียโทรตาม” เอเดนหัวเราะพรืด ก่อนจะเอ่ยเสริมด้วยน้ำเสียงยียวน“กูจะกลัวทำไมวะก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตกูอยู่แล้ว” ไทเกอร์วางแก้วลงบนโต๊ะเบาๆ พลางปรายตาไปทางเพื่อนทั้งสองคำพูดนั้นเรียกเสียงผิวปากจากทั้งโต๊ะ แต่ไม่มีใครสังเกตเลยว่า มือที่ว

เสียงฝีเท้าหนักดังมาจากทางเดิน ก่อนที่แจ็คสันจะปรากฏตัว เขาก้าวเข้ามาในลานเลี้ยงสัตว์ที่ไทเกอร์กำลังนั่งลูบหัวสิงโตอยู่ แววตาของลูกน้องคนสนิทเต็มไปด้วยความรีบร้อน“นายน้อยครับ” แจ็คสันเอ่ยเรียกเบาๆ เพื่อให้เจ้านายละความสนใจจากสัตว์ร่างใหญ่ตรงหน้า ไทเกอร์หันมามองด้วยสายตาคมกริบเป็นสัญญาณให้พูดต่อ“คุณใบข้าวกลับมาจากต่างประเทศแล้วครับ ติดต่อมาว่าอยากเจอนายน้อย” แจ็คสันรายงานน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความหมายคิ้วเข้มของไทเกอร์ขมวดเล็กน้อย คล้ายกำลังชั่งใจระหว่างความตั้งใจเดิมกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน มือหนายังคงลูบแผงขนหนาของสิงโตอย่างเชื่องช้า สายตาจับจ้องไปข้างหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่คนอื่นคาดเดาไม่ถึงเขาเกือบลืมชื่อผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว คนที่เข้ามาทำให้เขามีแผลใจจนไม่กล้าคบใครแบบจริงจัง เกือบสิบปีที่หญิงสาวหนีหายไปจากชีวิตของเขาโดยไม่มีคำอธิบายอะไร“เดี๋ยวฉันออกไปหาเอง”เขาเข้ากาสิโนพอเปิดประตูห้องทำงานไปก็เจอกับใบข้าว ที่เคยเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเคยเป็นคบหาดูใจกันอยู่พักหนึ่ง ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ“ไทเกอร์ดีใจที่นายยอมให้ฉันเข้าพบ” ใบข้าวส่งยิ้มให้เขา ผู้ชายที่ไม่

ไทเกอร์เล่นหายเงียบไปถึงสองวันทำให้พรพระพายเข้าใจว่าคงไปปลอบใจคนรักเก่า แล้วทำไมเธอต้องสนใจเขาด้วย ติ้ง ติ้ง ‘สาวพรุ่งนี้มีถ่ายแบบจ้ะเตรียมตัวคัมแบล็ก’ เธออ่านข้อความที่ผู้จัดการส่งมา เธอหายเงียบไปเกือบสองเดือน นั่งๆ นอนๆ ที่บ้านจนเบื่อ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ใครคะ” ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว หรือว่าจะเป็นเขา พรพระพายเดินไปใกล้ประตูมากขึ้น “คุณพายเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ” พายุตะโกนอย่างร้อนใจ “มีอะ...คุณไทเกอร์!” เธอตกใจเมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่าย เขามีบาดแผลตามแขนและสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ พายุกับแจ็คสันยืนคุมเชิงอยู่หน้าห้อง ทำท่าลังเลก่อนจะหันมาพูดกับพรพระพายด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ผมฝากดูแลนายน้อยหน่อยนะครับ พวกเราไม่ไว้ใจให้ใครเข้าใกล้”“เขาไปทำอะไรมาคะ”“มีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อยอีกไม่เกิน 10 นาทีหมอจะมาถึงครับ” แจ็คสันไม่รอหญิงสาวอนุญาตจึงหิ้วปีกเจ้านายไปนอนบนเตียงพรพระพายชะงักไปเล็กน้อย แววตาฉายความลังเล แต่เมื่อเห็นแผลที่ซึมเลือดตรงแขนของไทเกอร์ เธอก็ถอนหายใจเบา ๆ “อย่าพูดมากกูเจ็บ” ไทเกอร์พูดขึ้นจะยืนคุยกันอีกนานไหม