All Chapters of ดอกเหมยสีชาด: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากที่สอบเค้นคนของตระกูลลู่อย่างหนัก พ่อบ้านตระกูลลู่และลูกศิษย์ในโรงหมอก็สารภาพจนหมดเปลือก พวกเขาล้วนโยนสวะให้ไปตกที่หมอหลวงลู่“มิน่าล่ะ สามีข้าตอนแรกอาการไม่ย่ำแย่ถึงเพียงนั้น ที่แท้ที่เขาอาการทรุดลง เพราะหมอในโรงหมอชั่วจัดเทียบยาที่ใช้สมุนไพรต้านกัน หลังจากกินยานั่นไป สามีข้าก็อาการทรุดลง ต้องกลับมาหาหมอที่นี่อีกห้าหกครั้งจึงหาย”“ข้าเองก็เพียงแค่ไอ เจ็บคอ คนของโรงหมอชั่วก็จัดเทียบยาให้ข้าราวกับข้าเป็นโรคร้ายแรง เสียเงินหลายตำลึง แต่กินไปเกือบเดือนก็ไม่หาย ข้าต้องไปที่โรงหมออื่น จึงหาย”“ไอ้หยา ฮูหยินผู้เฒ่าของข้า กินไม่ค่อยได้ นอนไม่ค่อยหลับ จึงเชิญหมอจากที่นี่ไปตรวจ พวกเจ้ารู้หรือไม่ ค่ายาของฮูหยินผู้เฒ่าแพงราวกับทอง แต่กลับไม่ดีขึ้น ต้องรับยาของโรงหมอชั่วอยู่นาน ตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าอาการแย่ลงด้วยซ้ำ”“อ้าว แล้วที่ทุกครึ่งเดือนจะเปิดตรวจโรคให้กับคนยากจนโดยไม่คิดเงินเล่า”“ถุย! น้ำลายทั้งเพ ข้าเองที่โดนมากับตัว ปากก็บอกว่ารักษาโดยไม่คิดเงิน แต่พวกหมอชั่วพวกนี้ก็มักมีข้ออ้างว่า ต้องใช้ยาจากสมุนไพรล้ำค่า จนข้าต้องหายืมเงินพี่น้องถึงสองตำลึงมาจ่ายค่ายา”“ตระกูลลู่ก็ดีแค่เปลือก ชา

เจ้านายของตำหนักตงหยางทั้งสองคนยืนประจัญหน้าด้วยสีหน้าทะมึนตึงสาเหตุเพราะว่า ชินอ๋องสั่งให้ปลดป้ายชื่อตำหนักตงหยางลงมา เพื่อที่จะนำไปยังเมืองขายแดนด้วย หากแต่ว่าพระชายาเสวียนไม่ยอมหากว่าป้ายตำหนักถูกปลดลง ที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นเพียงจวนจวนหนึ่ง จะมีความหมายอันใดต่อบุตรทั้งสองของนาง“ป้ายนี้เป็นของข้าเจ้าไม่มีสิทธิ์” ชินอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มแต่ผู้เป็นพระชายากลับหัวเราะ แล้วเอ่ย “มีเพียงตำแหน่งชินอ๋องเท่านั้นที่เป็นของท่าน ตำหนักนี้ อดีตฮ่องเต้พระราชทานมาให้ตอนแต่งงาน ทั้งยังป้ายตำหนักอีก ที่ข้ายอมให้ท่านตั้งชื่อตำหนักนี้ว่า ตำหนักตงหยางก็มากพอแล้ว หากท่านอยากนำป้ายไปด้วยท่านก็ต้องหย่าขาดจากข้าเสีย”ชื่อของตำหนักตงหยาง เปรียบเสมือนหนามแทงใจนางจนถึงทุกวันนี้ เพราะมันทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ต้องสูญเสียทุกคนในเมืองตงหยางในครั้งนั้น“คิดว่าข้าไม่อยากเช่นนั้นหรือ” หลินเฉิงจวินประชดกลับด้วยความเดือดดาลหากไม่เพราะพี่ชายของตนยังต้องใช้กองทัพของแม่ทัพเพื่อค้ำจุนราชบัลลังก์ละก็ เขาหย่านางไปนานแล้ว“ในเมื่อไม่ยอมลงชื่อในใบหย่าก็อย่าหวังว่าจะปลดป้ายนี้ออกไปได้ ท่านจะขนสมบัติใดที่เป็นของท่านไปก

เมื่อจับร่างอันบอบบางขอบบุตรสาวหันซ้ายหันขวาขวาอยู่หลายครั้งจนพอใจ เสวียนเยี่ยนฟางก็พยักหน้า ทำให้หลินเฟยหลันต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกฮองเฮามีประสงค์ให้ทั้งสามเข้าเฝ้า นางก็ถูกมารดาจับแต่งตัวมาเกือบหนึ่งชั่วยาม เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกก็ยังไม่ถูกใจมารดาของนางเสียที หลินเฟยฉีที่นั่งกินขนมรอจนอิ่ม เขาแทบจะหลับไปอีกรอบรถม้าของพระชายาเสวียนมาถึงประตูพระราชวัง หลังจากได้รับการตรวจตราพอเป็นพิธี ทหารองครักษ์ก็นำทางทั้งสามไปยังทางเข้าพระราชวังฝ่ายในเส้นทางที่แคบ กำแพงสูงที่ขนาบตลอดทางเดินสร้างความกดดันให้หลินเฟยฉีไม่น้อย คิ้วของเขาขมวดยุ่งราวกับปมเชือกพอมาถึงประตูทางเข้าพระราชวังฝ่ายใน ทหารองครักษ์ที่นำทางก็ขอตัวกลับ พวกเขาไม่สามาถเข้าไปภายในเขตของฝ่ายในได้สามแม่ลูกเดินต่อไปจนถึงตำหนักของมารดาแผ่นดิน โดยที่ไม่มีแม้แต่นางกำนัลจะนำทางสีหน้าของพระชายาเสวียนยังคงเรียบเฉย นางไม่รู้สึกยินดียินร้ายที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ หากแต่ทดความโมโหนี้ไว้ในใจ โดยเฉพาะเจ้าของตำหนัก ที่ทำให้บุตรทั้งสองคนของนางต้องพลอยลำบากไปด้วยสองพี่น้องเหงื่อผุดเต็มใบหน้า พระชายาเสวียนมองภาพผู้เป็นพี่สาวใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเห

“เสด็จแม่ น้องเป็นอย่างไรบ้าง” หลินเฟยหลันเปิดปากถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงหลินเฟยฉีกุมมือพี่สาวเอาไว้ “พี่หญิง ฉีเอ๋อร์ปลอดภัย ฮึก”เสวียนเยี่ยนฟางลูบศีรษะของบุตรสาว พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักผ่อนเสียก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย”แต่หลินเฟยหลันกลับร้องไห้สะอื้น นางเอ่ยกับมารดาด้วยน้ำเสียงสั่น “เสด็จแม่ ลูกเจ็บ ที่นี่น่ากลัวเหลือเกินเพคะ มีแต่คนเกลียดพวกเรา ฮึก...องค์ชายสี่ บอกว่าลูกร้ายกาจ บอกลูกว่าไม่คู่ควรเป็นเชื้อพระวงศ์ ลู่ฟางซินต่างหากที่สมควรอยู่ในตำแหน่งท่านหญิงแห่งชินอ๋อง ฮึก..หากเปลี่ยนเป็นลู่ฟางซินกับลู่เฟยเทียน คงจะมีแต่คนรัก ฮืออออ...เสด็จแม่ ลูกไม่เป็นแล้วท่านหญิง ไม่เป็นแล้ว..ลูกจะไปอยู่กับท่านตา ไปเป็นคุณหนูเสวียน พาลูกกลับ ลูกกลัว พาลูกไปอยู่กับท่านตานะเพคะ ฮือออออออ”เห็นน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับสายน้ำ ทำเอาเสวียนเยี่ยนฟางสะท้านในใจ จึงตอบ “ได้ๆ พวกเรา จะไปอยู่กับท่านตา”นางมิได้ล้อเล่น คนพวกนี้ทำร้ายร่างกายบุตรสาวนางยังไม่พอ ยังมาพูดจาทำร้ายจิตใจบุตรสาวของนางอีกคิดว่าข้าอยากเป็นเชื้อพระวงศ์นักรึ!องค์ชายสี่องค์หญิงเก้าอย่าหาว่าข้ารังแกเด็กก็แล้วกัน!หมอหลวงหญิงและ

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับ คุณหนูหลายคนก็ยังไม่อยากจะกลับ เพราะอยากจะอยู่คุยกับพี่สาวหลิน จนหลินเฟยหลันต้องรับปากว่า อีกครึ่งเดือนจะเชิญมาที่จวนอีก ดรุณีน้อยจึงยินยอมอย่างว่าง่ายเสวียนเยี่ยนฟางรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ครั้งนี้ชื่อเสียงของบุตรสาวเป็นไปในทางที่ดี ทั้งสิบตระกูลมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา แม้ไม่สามารถเกี่ยวดองกันได้ แต่หากสามารถสร้างสายสัมพันธ์ที่ดี บุตรสาวของนางย่อมไม่เสียเปรียบ ส่วนบุตรชายก็พลอยได้รับประโยชน์ไปด้วยเมื่อส่งทุกคนกลับไปหมดแล้ว นางจึงเอ่ยกับบุตรสาว “ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ลูกคงเหนื่อยมาก”หลินเฟยหลันจึงกอดเอวมารดาอยา่งออดอ้อน “เพคะ เชื่อฟังเสด็จแม่ รักเสด็จแม่ที่สุดเลย”หลินเฟยฉีก็ไม่ยอมหน่อยหน้าพี่สาว “ฉีเอ๋อร์ ก็รักเสด็จแม่ เชื่อฟังเสด็จแม่เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”“แม่ก็รักลูกทั้งสองคนเช่นกัน” เสวียนเยี่ยนฟางไม่หวงที่จะบอกรักบุตรทั้งสองนางได้รับคำแนะนำจากพี่สะใภ้ไม่น้อย เมื่อทำตามก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกนั้นดีขึ้นมากหลังจากที่ส่งน้องชายเข้าเรือน หลินเฟยหลันก็กลับไปยังเรือนของตัวเองที่อยู่อีกฝั่ง โดยมีจูฉีเดินตามหลังแต่เมื่อเดินผ่านตรงบริเวณสระน้ำ