“เสียงเล่านิทานจบลงนานแล้วปีวราชะโงกหัวผ่านประตูห้องเข้าไปด้านใน เธอเห็นคนตัวสูงกำลังนั่งจ้องหน้าลูกสาวพลางเขี่ยจมูกเล็กเล่นด้วยความเอ็นดู ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมายืนอยู่ต่อหน้าเธอและลูก“คุณวีย์คะ ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหมคะ”เขาเดินตามเธอออกไปและปิดประตูลงให้เบาที่สุดเพราะเกรงว่าเจ้าตัวเล็กจะตื่นขึ้นมากลางคัน ทั้งคู่ลงมาอยู่ด้านล่างจุดเดิม สองแขนป้อมยกขึ้นกอดอกดวงตาคู่กลมจ้องมอง“ทำไมถึงมองผมแบบนั้นล่ะ” ปรวีย์เป็นฝ่ายเปิดปากถาม“คุณมาที่นี่ต้องการอะไรคะ เราสองคน ไม่สิ...คุณเป็นคนไล่ฉันออกไปจากชีวิตตั้งแต่หกปีที่แล้วและตอนนี้เข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันกับลูกทำไม”“ไม่ได้ต้องการอะไร...” หยุดพูดและมองสบตา “ผมแค่คิดถึงคุณ”ร่างอวบถึงกับนิ่งงันที่ได้ยินประโยคนี้ หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่เธอคิดว่าเขาเป็นโลกทั้งใบของตัวเองก็คงดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่แต่เวลานี้มันไม่ได้ดูตื่นเต้นเหมือนตอนนั้นแล้ว เรียกว่าหัวใจด้านชาได้หรือเปล่าปรวีย์เห็นเพียงรอยยิ้มมุมปากเหมือนยิ้มเยาะแล้วหุบลงจนมองแทบไม่ทัน มีความเย็นชาแผ่ออกมาให้เห็นอยู่เป็นระยะ ๆ ตอนนั้นที่เขาเย็นชากับเธอมันก็คงรู้สึกแบบเดียวกันสินะ“ฉันรู้นะคะว
Last Updated : 2025-09-07 Read more