Semua Bab เมียอ้วนของท่านประธาน ชุดซีรีส์ เมียอ้วน: Bab 1 - Bab 10

สองมือป้อมค้ำคางอยู่หน้าเคาน์เตอร์ห้องครัวมองคนตัวสูงร่อนกระทะอยู่หน้าเตาไปมา ดวงตาไล่ตั้งแต่ปลายเส้นผมจนยาวถึงมือ ใบหน้าหล่อ กล้ามเนื้อแน่นเส้นเลือดตามแขนขึ้นชัดเจน รูปร่างหน้าตาของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่คบกันและแต่งงานกันมันช่างดูน่ากินมากกว่าสปาเกตตี้ในกระทะนั้นเสียอีก“หอมจังเลยค่ะ อิงดีใจนะที่วันครบรอบแต่งงานของเรายังมีคุณอยู่ด้วยอีกปี”ก้าวกล้าละสายตาจากกระทะเงยมองหน้าคนเป็นเมียนิดหนึ่งแล้วก็ก้มลงปรุงอาหารต่อ อีกปีอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าปีต่อไปเขาจะเลิกกับเธอล่ะแค่คิดชายหนุ่มก็ถอนหายใจยาวออกมา“ถอนหายใจทำไมคะ มีอะไรหนักใจหรือเปล่า หรือว่างานมีปัญหา”ดวงหน้าอวบอิ่มยังคงใสซื่อเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงเป็นสามีซึ่งมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เขาเพียงคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วตักอาหารใส่จานมาเสิร์ฟให้กับคนตัวอ้วนชอบกินตรงหน้า“น่ากินจัง กินแล้วนะคะ” พูดจบมือป้อมก็จ้วงส้อมในมือลงจานแล้วหมุน ๆ ตักเข้าปากทันทีเมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าการกินแบบนี้มันช่างดูน่ารัก แต่สภาพตอนนี้มันดูเกินน่ารักไปมาก...มากจนล้นหลังจากจัดการมื้อค่ำและล้างจานเรียบร้อยอิงวราหันกลับมาก็ไม่เจอคนเป็นสามีแล้ว หญิงสาวเดินไป

รุ่งเช้าของวันใหม่อิงวราลืมตาขึ้นมาเห็นเพียงแค่ชามน้ำและผ้าขนหนูวางอยู่ ถัดไปไม่ไกลเห็นร่างกำยำนั่งหลับแนบหน้าลงกับโต๊ะ เขาอยู่ดูแลเธอทั้งคืนเลยอย่างนั้นหรือหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะอบอุ่นใจแต่เหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้เธอกลับไปคิดอย่างเดิมไม่ได้หญิงสาวนั่งมองสามีอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน แต่เธอก็ยังไม่ลืมหน้าที่ของภรรยาจึงจัดเตรียมชุดทำงานและอุปกรณ์ทำให้งานวางไว้บนที่นอนเหมือนเดิมก้าวกล้าตื่นขึ้นมาไม่เห็นคนเจ้าเนื้อนอนอยู่ที่เดิม คิดว่าเธอคงอยู่บนห้องนอน พอเปิดประตูเข้ามาไม่เห็นแม้แต่เงาเหลือบมองไปยังเตียงนอนถึงได้เห็นว่าเธอเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้และคงออกไปทำงานแล้วด้วย‘ทำไม ไม่ปลุก’เขาย่นคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินหายเข้าไปในห้องเพื่อชำระร่างกายและออกไปทำงานเช่นเดียวกันชายหนุ่มเห็นภรรยาเดินตรงมากับเพื่อนด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแต่พอเห็นหน้าเขากลับหุบยิ้มและเดินผ่านเลยไปเหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น‘เป็นอะไรของเขา’ถึงแม้หลายวันที่ผ่านมาจะมึนตึงใส่กันทว่าท่าทางของเธอก็ไม่ได้เย็นชาขนาดนี้ ทำเหมือนกับว่ากำลังโกรธอะไรสักอย่าง

การทะเลาะกันของคนทั้งคู่กลายเป็นเรื่องซุบซิบของเหล่าเพื่อนและคณะอาจารย์จนอิงวราไม่สามารถทนต่อสายตาทุกคนได้จึงเลี่ยงออกจากงานเพื่อกลับบ้านเสียงวิ่งตามเหยาะ ๆ ทำให้คนเจ้าเนื้อหันกลับไปมองและก็เห็นว่าเป็นภูกำลังวิ่งตามมาเธอจึงหยุดฝีเท้าลง“วิ่งตามเรามา มีอะไรหรือเปล่าภู”“เราจะมาขอโทษเธอเรื่องวันนี้” ทั้งพูดทั้งหายใจเหนื่อยหอบสองมือเท้าเอว แล้วพ่นลมหายใจออกมา“ไม่ต้องขอโทษหรอก มันไม่ใช่ความผิดของภูนะ เรากับก้าวมีปัญหากันมาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว เรื่องนี้เดี๋ยวเราจัดการเอง”“แต่เราก็รู้สึกผิดอยู่ดี เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง” ชายหนุ่มขันอาสาด้วยรอยยิ้ม แล้วต้องหุบลงเพียงชั่ววินาที“ไม่เป็นไร เราอยากเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขอบใจนะ” ว่าจบอิงวราก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามหลังอยู่อย่างนั้นเธอไม่รู้ว่าเดินมาไกลแค่ไหนหรือเดินมาถึงไหนแล้วแต่พอเงยหน้าขึ้นก็มาหยุดอยู่ท่ามกลางฝูงชนทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติย่านแหล่งท่องเที่ยวใจกลางเมืองกลุ่มไทยมุงแล้วก็เสียงร้องโวยวายอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลเรียกสติให้เธอหันกลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้า มีหลายคนพยายามจะเข้าไปช่วยแต่ว่าผู้ชายคนนั้นกล

“พี่หมอ!”เสียงหนึ่งเรียกดังขึ้นในยามเช้า เจ้าของร่างสูงร้อยแปดสิบซึ่งกำลังวิ่งออกกำลังกายบนถนนภายในหมู่บ้านต้องชะลอฝีเท้าลงเพื่อหาแหล่งที่มาของเสียงว่ามาจากไหนแขนป้อมยกมือโบกไว ๆ เหนือกำแพงบ้านพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสเขาก็นึกว่าใครอันที่จริงไม่น่าคิดให้ยุ่งยากเพราะทุกเช้ามีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มักจะส่งเสียงเรียกอยู่เป็นประจำน้ำหนึ่ง หรือ น้องหนึ่งเด็กผู้หญิงข้างบ้าน ไม่สิ จะเรียกว่าเด็กไม่ได้แล้วเพราะยัยนี้เรียนจบทำงานมาหลายปีแล้ว โตเป็นสาวขึ้นและที่ขึ้นตามอายุก็คงจะเป็นน้ำหนักนั่นแหละ หากคาดการณ์จากสายตาคงเกินแปดสิบไปแล้วชายหนุ่มก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปใกล้กำแพงมากขึ้นเพราะไม่อย่างนั้นเธอคงตะโกนเรียกเขาอยู่อย่างนี้ไม่หยุดแน่นอน“เรียกทำไม มีอะไร?”“อยากเรียกเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ” แก้มกลมอมยิ้มมุมปาก“ไม่ได้เพราะเวลาของพี่มีค่า” ชายหนุ่มส่ายหัวไปมา ขยับเท้าจะออกไปวิ่งต่อ“จะไปแล้วเหรอ หนูเพิ่งเห็นหน้าพี่หมอยังไม่ถึงนาทีเลยนะ”“เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน ไม่เบื่อหรือไง” ขยับเท้าไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็หันไปทำหน้าแบบเอือมระอาให้กับยัยหมูอ้วน“จะเบื่อได้ไงก็คนมันชอบ” เธอยิ้มกรุ้มกริ่มแฝงจุดประสงค์ปีที่เจ็

“ล้างแผลเรียบร้อยค่ะ อย่าให้แผลโดนน้ำนะคะ” นางฟ้าชุดขาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วลงมือเก็บอุปกรณ์“เสร็จแล้วใช่ไหมคะ” น้ำหนึ่งยกมือขึ้นดูผ้าก๊อซ“เสร็จแล้วค่ะ กลับบ้านได้พรุ่งนี้ถ้าไม่สะดวกมาก็ล้างแผลที่บ้านได้นะคะ คุณหมอสั่งยาล้างแผลให้แล้ว ไปรอรับยาได้เลยค่ะ”“ขอบคุณนะคะ”เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มขยับตัวลงจากเตียงกำลังจะสวมรองเท้าเธอเห็นพยาบาลผู้ช่วยของพี่หมอเดินเข้ามาด้วยท่าทางตื่นเต้น มือยกขึ้นเกาปากรัวพร้อมกวักมือเรียกเพื่อนร่วมงานยืนจับกลุ่มทันทีหญิงสาวได้ยินชื่อพี่หมอแว่ว ๆ จึงแกล้งเดินผ่านกลุ่มนั้นช้า ๆ แล้วเอียงหูฟังไปด้วย พอรู้ว่าพูดถึงแฟนเก่ากลายเป็นว่าเธอเข้าไปยืนเกาะกลุ่มแบบโดยไม่รู้ตัว“เมื่อกี้ฉันเห็นว่าแฟนเก่าของคุณหมอหิรัณย์เดินตามตื๊อต้อย ๆ ไปทางตึกIPD หน้าคุณหมอนี่หงิกเป็นม้าหมากรุก ส่วนผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องพูดถึงบีบน้ำตาเหมือนเคย” พิมพ์ภัทรเล่าอย่างออกรส“คุณมาติกานะเหรอคะ”น้ำหนึ่งเอ่ยถามทำให้ทั้งวงที่กำลังเม้าท์กันหยุดชะงักเหลือบมองคนตั้งคำถาม พิมพ์ภัทรยิ้มแห้งเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนเมื่อวานยืนอยู่ด้วยหญิงสาวจ้องตาปริบๆ เพื่อรอคำตอบพยาบาลผู้ช่วยพี่หมอจึงตอบด้วยน้ำเสียง