Semua Bab ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Bab 141 - Bab 150

ตอนที่ 143ทหารองครักษ์ที่ได้รับมอบหมายให้ไปหายาถอนพิษรีบเดินทางมาที่ร้านโอสถที่อยู่ย่านใจกลางของตลาดแห่งเมืองชายแดนนี้ปังๆๆ“มีคนอยู่ไหม?” องครักษ์ทุบประตูทางเข้าด้วยสีหน้าร้อนรนเพียงไม่นานพวกเขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านในแอดดผู้ที่มาเปิดเป็นชายชราผู้หนึ่ง แต่เพราะกลิ่นโอสถที่ติดตัวอยู่กับอีกฝ่ายทำให้พวกเขาคิดว่าคงเป็นเจ้าของร้านโอสถแห่งนี้เป็นแน่“นายท่านมีอะไรให้รับใช้อย่างนั้นหรือ?” ชายชราที่เปิดประตูออกมาถามอีกฝ่าย เนื่องจากพวกเขาเป็นร้านขายโอสถ แน่นอนว่าจะต้องมีลูกค้ามาหาซื้อสมุนไพรหรือโอสถกลางดึก“ที่ร้านของเจ้ามียาถอนพิษ หยินสื่อหรือไม่?” องครักษ์ไม่รอช้า รีบถามตรงประเด็นอย่างทันทีชายชราที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ชายหนุ่มที่มาหาเขากลางดึก จากการแต่งกายของอีกฝ่ายคงจะเป็นคนในยุทธภพอย่างแน่นอน ไม่ใช่ชาวบ้านทั่วไป“นายท่านโปรดเข้ามารอที่ด้านในสักครู่” ชายชราผายมือให้อีกฝ่ายเข้ามาที่ด้านในก่อน เขาพาอีกฝ่ายมาที่เก้าอี้นั่งรอด้านใน ก่อนจะกล่าวกับอีกฝ่าย“โอสถถอนพิษต่างๆ นั้น เป็นเถ้าแก่ของร้านที่เก็บรักษาเอาไว้ เพราะมันเป็นโอสถที่มีราคาสูงอย่างมาก ท่านโป

ตอนที่ 145เสียงลมอ่อนโยนพัดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่ ผ้าม่านบางเบาไหวปลิวราวภาพฝัน ในห้องเล็กเงียบสงบไร้เสียงรบกวน มีเพียงแสงแดดอ่อนยามสายที่ส่องลอดผ่านเข้ามาทาบทับร่างบอบบางบนเตียงไม้หอมเนี่ยเข่อซิงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่งามพร่าเลือนเหมือนยังไม่แน่ใจว่าอยู่ที่ใด นางรู้สึกเหมือนร่างกายถูกทับด้วยก้อนหินหนักอึ้ง พิษในกายแม้ถูกขับออกไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่ยังคงทิ้งความเหนื่อยล้าราวกับถูกรีดวิญญาณเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น ก่อนที่ซุนซื่อเหนียงจะพรวดเข้ามาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ“นายหญิง! ท่านฟื้นแล้ว! ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสวรรค์…”แม้จะรู้ว่าในร่างกายของนายหญิงมีพญาหนอนกู่อยู่ พิษเท่านี้ไม่สามารถทำอะไรนางได้ แต่เมื่อเห็นความทรมานที่อีกฝ่ายต้องเจอมาทั้งคืน ซุนซื่อเหนียงก็อดเป็นห่วงไม่ได้"เนี่ยเข่อซิงมองไปที่รอบๆ ห้อง ก็ต้องแปลกใจว่ามันไม่ใช่เรือนหอที่นอนอยู่เมื่อคืน“ที่นี่..ที่ไหน?” เนื่องจากพึ่งฟื้นจากการถูกพิษ ทำให้น้ำเสียงของนางแหบพร่าอย่างมาก“ที่นี่เป็นเรือนพักของคุณชายเซียวเจ้าค่ะ ตั้งแต่เมื่อคืน เขาคอยเฝ้าท่านมาโดยตลอด พึ่งออกไปจัดการเรื่องบางอย่างเมื่อครู่นี้เอง”ซุนซื่

ตอนที่ 147เนี่ยเข่อซิงนิ่งเงียบไม่พูดจา เพราะรู้ดีว่าท่านลุงกำลังหมายถึงสิ่งใดเนี่ยฉีเหยียน เป็นชื่อที่นางได้ยินจากท่านตามาบางครั้ง เพราะเขาคือคนที่ทรยศต่อคนในหุบเขาอย่างไม่น่าให้อภัย ทุกคนต่างเรียกเขาว่าผู้อาวุโสสาม และตอนนั้นท่านตาของนางเป็นเพียงบุตรชายของประมุขของหุบเขาหมื่นบุปผาที่ไม่เอาไหนเนี่ยฉีเหยียนอายุไล่เลี่ยกับเนี่ยฉีเฟย ท่านตาของนาง เขาเป็นคนที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก เขาเป็นคนที่ประมุขหุบเขาในตอนนั้นเก็บมาเลี้ยง ด้วยความเก่งกาจที่ฉายแววมาตั้งแต่เด็กของเขา ทำให้ประมุขของหุบเขาในตอนนั้นสั่งสอนวรยุทธทุกอย่างที่มีทั้งหมดให้กับเขาและเนี่ยฉีเฟยลูกชายของตนเองเนี่ยฉีเฟยนั้นเป็นคนเกียจคร้าน เขาไม่ชอบการฝึกยุทธแต่ชื่นชอบการได้ท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ ทำให้ทุกคนในหุบเขาต่างคาดเดาว่า เนี่ยฉีเหยียนอาจจะได้เป็นประมุขหุบเขาหมื่นบุปผาคนต่อไปแทนแต่เรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อถึงวันแต่งตั้งว่าที่ประมุขคนต่อไปมาถึง เนี่ยฉีเฟยที่เป็นบุตรชายแท้ๆ กลับได้เป็นประมุขพรรคคนต่อไป ท่ามกลางความไม่พอใจของคนในหุบเขาบางส่วน รอยร้าวแห่งความไม่ลงรอยนี้จึงเริ่มเกิดขึ้นต่อมาเนี่ยฉีเฟยที่รับรู้

ตอนที่ 149ฉัวะ! เคร้ง! วืด!เสียงการฟาดฟันยังคงดังก้องในเรือนเล็กที่พังเสียหายไปกว่าครึ่ง กระเบื้องแตกกระจาย ฝุ่นไม้ลอยคลุ้งอวลปะปนกับกลิ่นเลือดจาง ๆเนี่ยเข่อซิงพลิกตัวหลบกระบวนท่าหนึ่งของศัตรู ก่อนจะยกดาบขึ้นรับอย่างแม่นยำ ทว่าทันทีที่คมดาบกระทบกัน นางก็สัมผัสได้ถึงแรงที่คุ้นเคยผิดประหลาดสายตาของนางหรี่ลงเล็กน้อยกระบวนท่าต่อไปของอีกฝ่ายพลิกดาบขวาง มือซ้ายประสานกับดาบ ดึงลมปราณย้อนกระแส…“นั่นมัน…”“วิชากระบี่ร้อยกลีบบุปผา”หัวใจของนางกระตุกวาบ!มือของเนี่ยเข่อซิงสั่นวูบเล็กน้อย ก่อนจะฟันกลับไปอย่างแรงด้วยท่วงท่า "ซ้อนกลีบต้านลม", ซึ่งเป็นท่าแก้กลับของวิชานั้นโดยเฉพาะฉัวะ!ปลายดาบของนางเฉียดแขนศัตรูจนเลือดไหล ก่อนที่อีกฝ่ายจะกระโดดถอยออกไป แต่แม้จะปิดบังใบหน้าอยู่ เนี่ยเช่อซิงก็สังเกตเห็นได้ว่าร่างนั้นก็เริ่มชะงักงันไปชั่วขณะเมื่อเห็นกระบวนท่าของนางในวินาทีนั้น ดวงตาของเนี่ยเข่อซิงเปล่งแสงสั่นไหว“เจ้าเป็นศิษย์หุบเขาหมื่นบุปผา...” นางพึมพำกับตนเองไม่ใช่แค่หนึ่ง—แต่นางมองออกว่าคนอย่างน้อยสามในสิบคนที่บุกเข้ามา ล้วนใช้ท่วงท่าที่เคยเห็นตอนอยู่ในหุบเขา แม้จะมีการปรับแปรรูปกระบวนท่า

ตอนที่ 151สองวันหลังจากนกสื่อสารทะยานข้ามแนวเขาระหว่างชายแดนมา เสียงกู่แว่วต่ำก็ดังขึ้นเหนือศาลาหลังใหญ่กลางหุบเขาเนี่ยหงเฉินเงยหน้าขึ้นจากตำราในมือ สายตาแหลมคมกวาดไปยังหน้าต่างด้านทิศเหนือ ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่ง…กำลังมาไม่นานนัก เงาร่างหนึ่งในชุดองครักษ์เงาก็โผล่มาหยุดอยู่หน้าประตู คุกเข่าลงพร้อมส่งกระบอกไม้ไผ่สีเข้มมาเบื้องหน้า"เรียนท่านประมุข จดหมายจากประมุขน้อยส่งมาจากชายแดนขอรับ"มือใหญ่หยาบกร้านรับกระบอกไม้ไผ่มาโดยไม่เอ่ยคำ ราวกับในใจรู้อยู่แล้วว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นเสียงเปิดฝากระบอกไม้ดังแผ่วในความเงียบ เนี่ยหงเฉินหยิบจดหมายบางเฉียบออกมา ดวงตาที่นิ่งสงบมาตลอดกลับสั่นไหวเพียงแวบ เมื่อเห็นลายมือที่เขาคุ้นเคย"เขาเคลื่อนไหวแล้ว ข้าถูกพบตัว คนเหล่านั้นเป็นศิษย์เก่าของหุบเขา วิชากระบี่ร้อยกลีบบุปผา ไม่ใช่ของที่ลอกเลียนได้ง่าย ท่านลุงใหญ่ข้าคิดว่าพวกเราอาจกำลังเดินตามแผนการของเขา ข้าจะรออยู่ที่นี่ พวกเราไม่อาจรออีกฝ่ายได้อีกต่อไป…เพราะข้ากำลังจะไปพบเขา"เนี่ยหงเฉินกำกระดาษจดหมายในมือแน่น แววตาของเขาฉายแววเป็นห่วงหลานสาวอย่างยิ่ง แต่เหนือสิ่งอื่นใด นั่นคือ การปรากฏต