All Chapters of ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Chapter 131 - Chapter 140

ตอนที่ 132เนี่ยเข่อซิงยกมือขึ้น เพื่อบอกอีกฝ่ายว่านางไม่ได้เป็นอะไรมาก ความจริงแล้วนางรู้อยู่แล้วว่ามีเสียงบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้ม้าที่อยู่ด้านนอกเกิดความตระหนกจนรถม้าพลิกคว่ำลงแต่หากนางไม่มีบาดแผลใดๆ เลย ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหน้าห้าคนนั้นก็จะสงสัยในตัวของนางเคร้งๆเสียงต่อสู้ดังขึ้นมาจากด้านนอก ทำให้เนี่ยเข่อซิงขมวดคิ้วเกิดอะไรขึ้น หรือจะมีคนที่ไม่ต้องการให้ซวงอวิ๋นกลับไป?เนี่ยเข่อซิงครุ่นคิดภายในหัวอย่างรวดเร็ว ก่อนนางจะค่อยๆ เปิดหน้าต่างรถม้าเล็กน้อย เพื่อมองดูสถานการณ์ที่ด้านนอกด้านนอกรถม้า ดูเหมือนเมื่อครู่จะเป็นโจรป่าที่คอยดักปล้นเหล่าชาวบ้านที่มักเดินทางผ่านไปมาอยู่ แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว พวกเขาไม่ได้ดักปล้นพวกนาง แต่ดักปล้นรถม้าที่อยู่ด้านหน้านางต่างหากโจรป่าสิบกว่าคน กับชายหนุ่มสองคน แต่ฝ่ายสองคนที่ยืนอยู่กลับได้เปรียบมากกว่า เพราะวรยุทธของทั้งสองนั้นสูงส่งยิ่ง หากเทียบกับคนของหุบเขาแล้ว เขาถือเป็นยอดฝีมือระดับต้นๆ ของหุบเขาเลยก็ว่าได้คนของซวงหลิงที่ทำหน้าที่คุ้มกันนาง แบ่งคนออกไปสองคนเพื่อเข้าไปช่วยชายทั้งสองคนนั้นอีกแรง แต่อีกสามคนที่เหลือกลับไม่มีใครเลยที่จะเข้ามาดูน

ตอนที่ 134มือหนายื่นออกไปประคองอีกฝ่ายเอาไว้ เขามองผิวที่แห้งกร้านขาดการดูแลของอีกฝ่าย ก็มีสีหน้าไม่ดีเล็กน้อย สตรีของเขาเคยงดงามเป็นที่หนึ่ง แต่ตอนนี้ความงามที่อีกฝ่ายเคยมี กลับไม่เหลืออยู่อีกเลยแวบหนึ่งสายตาของเขาที่มองโจวหม่านมีแววตารังเกียจอยู่สามส่วนโจวหม่านค่อยๆ ลุกขึ้นจากการประคองของอีกฝ่าย นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา และนั่นก็ทำให้ซวงหลิงเห็นใบหน้าที่มีเบ้าตาลึก ผอมแห้งของอีกฝ่าย เขาข่มความคลื่นเหียนที่ตนมีรีบปล่อยมือออก และชี้ไปที่เก้าอี้เพื่อให้นางนั่งลงไป ส่วนเขาเองก็นั่งเก้าอี้ที่อยู่คนละฟากกับอีกฝ่าย“ที่ผ่านมาเจ้าคงโกรธข้ามากใช่หรือไม่?” น้ำเสียงของเขามีความอ่อนโยนหลายส่วน หากเป็นเมื่อก่อนโจวหม่านคงอ่อนไหวไปกับคำพูดหลอกลวงคำนี้“ไม่เลยเจ้าค่ะ ป้าหวังบอกข้าว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นายท่านส่งคนคอยตามหาข้ามาโดยตลอด ข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร”ซวงหลิงขมวดคิ้วเขาส่งคนออกตามหานางเมื่อใดกัน? แต่ซวงหลิงก็คิดว่า นางหวังที่เขาส่งไปตามหาอีกฝ่าย คงเกลี้ยกล่อมนางด้วยคำพูดเหล่านี้ แต่เรื่องนี้ก็เป็นผลดีเช่นกัน“ใช่แล้ว เพียงแต่ไม่ว่าพวกเขาจะตามหาเจ้าอย่างไรก็หาไม่พบ” ซวงหลิงรีบกล่าวต

ตอนที่ 136เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซวงหลิงก็ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เขาลืมเรื่องเช่นนี้ไปได้อย่างไร!!“เช่นนั้นเจ้าพอจะช่วยทำให้บุตรสาวของข้าคนนี้ งดงามขึ้นภายในสิบวันได้หรือไม่? ไม่ต้องงดงามมากก็ได้ ขอเพียงดูดีขึ้นมาสักสามส่วนก็ยังดี” ซวงหลิงถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อยแต่ในตอนนั้นเองที่รั่วซีก็มีสีหน้าลำบากใจ“ความจริงแล้ว ขอเพียงอาบน้ำแร่แช่น้ำนมก็สามารถช่วยได้หลายส่วน เพียงแต่ว่า เวลาแค่สิบวันอาจจะไม่สามารถช่วยได้มากนัก”“…” ซวงหลิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เห็นด้วย จะอย่างไรก็มีเวลาเพียงสิบวัน อย่างไรก็ไม่มีทางทันแน่นอนในขณะที่ซวงหลิงกำลังครุ่นคิดกับตนเอง รั่วซีก็มองไปที่โม่ลี่ที่เล่นดนตรีอยู่ด้านข้าง พร้อมส่งสายตาไปให้นางทำตามคำบอกที่นางได้บอกอีกฝ่ายไว้โม่ลี่ที่เห็นเช่นนั้นก็หยุดมือที่กำลังดีดพิณเบาๆ อยู่ทันที พร้อมกล่าวขึ้นคล้ายไม่ได้ตั้งใจ“พี่รั่วซี ยังมีคนหนึ่งที่ทำได้อยู่มิใช่หรือเจ้าคะ” โม่ลี่กล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ซวงหลิงเงยหน้าขึ้นไปมองนาง“ใคร?” ซวงหลิงถามด้วยความอยากรู้“เป็นหมอยาผู้หนึ่งเจ้าค่ะ ท่านก็รู้ว่าแต่ละหอคณิกามักจะมีหมอยาเข้ามาดูแลพวกเราเหล่านา

ตอนที่ 138“ใช่ ตลอดหลายวันมานี้ ฮูหยินอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก ข้าไม่กล้าไปรายงานฮูหยินเลย” สาวใช้คนหนึ่งกล่าวเสร็จ ก็ทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้แต่เมื่อทั้งสองเดินผ่านตรงที่เซียวฟ่านถิงนั่งอยู่ไปไกล เขาก็เริ่มสนใจเรื่องนี้ขึ้น พลันนึกถึงหญิงสาวที่มีดวงตาน่าสนใจที่เขาบังเอิญเจอเมื่อวันนั้น ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะขอลอบเข้าไปดูนางเสียหน่อย หลังจากวันนั้นที่เขาให้คนไปสืบข่าวเรื่องของนางสองคนแม่ลูก ก็ทำให้เขารู้สึกสงสารสาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ถูกการแก่งแย่งชิงดีในเรือนหลังผลักให้พวกนางสองคนแม่ลูกออกไปใช้ชีวิตที่มีความเป็นอยู่อย่างน่าสงสารร่างสูงเดินเลียบตามกำแพงไปทิศทางหนึ่งที่สาวใช้ทั้งสองคนเดินจากมา เมื่อมาถึงประตูเรือนที่ถูกปิดเอาไว้ เขาจึงมั่นใจว่าคงเป็นที่นี่แน่ ที่สาวใช้ทั้งสองคนเมื่อครู่มาแอบมองเซียวฟ่านถิงเอาหูแนบประตูเพื่อลอบฟังเสียงด้านใน แต่กลับไม่พบเสียงใดๆ ที่อยู่บริเวณนี้ เขาจึงมองซ้ายมองขวาเล็กน้อย ก่อนจะเห็นต้นไม้สูงต้นหนึ่งที่อยู่ด้านข้างฝั่งเขาอยู่ไม่ไกล เขาจึงเดินไปที่ต้นไม้ต้นนั้น และใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปด้านบน เพื่อใช้ความสูงของมันลอบมองเหตุกา

ตอนที่ 140ตลอดหลายวันที่ผ่านนี้ เซียวฟ่านถิงรับรู้ถึงอารมณ์หงุดหงิดหัวใจบางอย่างกับตัวเขาเอง ความผิดปกติของตนเองที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขาพักอาศัยอยู่ที่ตระกูลเวินแห่งนี้ แต่ที่เขารับรู้อย่างหนึ่งคือ ความผิดปกติของเขาทั้งหมดมาจากเด็กสาวคนหนึ่งที่มักมาปรากฏตัวที่จวนแห่งนี้ในวันแรกๆ คือความบังเอิญของเขาและนางที่มักเจอกัน แต่หลังจากวันนั้น กลับกลายเป็นเขาที่มักพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เขารู้ว่านางจะต้องมา เขามักจะรู้สึกดีที่ได้เห็นหน้านาง และจะรู้สึกมีความสุขที่จะเห็นบางครั้งที่นางแสดงอารมณ์ไม่ชอบใจ แปลกใจ ดีใจ เขากลับรู้สึกว่ามันดีกว่าจริงๆ แต่แล้วความจริงเรื่องที่นางกำลังจะหมั้นหมายกับใครคนอื่น เขากลับรู้สึกหงุดหงิด แต่ที่หงุดหงิดกว่านั้นคือ เขาสามารถล้มเลิกงานมงคลของทั้งสองคนได้เพียงแค่พูดออกมาอาจเป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดตนเอง“ฝ่าบาท นายน้อยแห่งสำนักมังกรฟ้าส่งจดหมายมาถึงท่านขอรับ”องครักษ์ผู้หนึ่งเดินเข้ามาในศาลากลางน้ำ ซึ่งเขาเห็นว่าหลายวันมานี้ ฝ่าบาททรงชื่นชอบที่จะมานั่งเล่นที่นี่ ซึ่งเขาเองก็คิดว่าที่นี่ก็ไม่ได้งดงามไปกว่าสระบัวที่วังหลวงแต่อย่างใดเซียวฟ่านถิงรั