All Chapters of ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Chapter 151 - Chapter 160

ตอนที่ 152"นี่นะหรือว่าที่ประมุขน้อยแห่งหุบเขาหมื่นบุปผาคนต่อไป ช่างน่าผิดหวังยิ่ง…" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านบนหน้าผาบุรุษชุดดำยืนอยู่กลางแสงจันทร์เลือนราง ดวงตาคมกริบกวาดมองทุกคนราวมองเหยื่อในกรง เขาคือหนึ่งในผู้ติดตามเก่าแก่ของเนี่ยฉีเหยียน"หึ จะอย่างไรเจ้าก็เป็นแค่เบี้ยในกระดานหมากตัวหนึ่ง อย่าคิดหนีจากกระดานของเขาเลย"เนี่ยเข่อซิงแค่นเสียง “ใครจะเป็นหมากกันแน่ สุดท้ายก็ยังไม่ได้ตัดสิน”ไม่ทันจบประโยค ร่างของนางพุ่งเข้าหาศัตรูอีกครั้ง กลิ่นบุปผาเจือจางฟุ้งกระจายทั่วอากาศ ทุกกระบวนท่าคือการจู่โจมเต็มแรง!ด้านหลังของแนวไม้ที่พวกนางต่อสู้อยู่ เสียงฝีเท้าเร่งรุดใกล้เข้ามาเนี่ยหงเหยาเป็นคนแรกที่กระโจนออกจากแนวไม้สูง พอเห็นภาพตรงหน้า แววตานางเปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นเกรี้ยวกราดแทบในทันที“เสี่ยวซิง!!”เนี่ยเข่อซิงที่กำลังฟาดกระบี่ใส่ศัตรูเบื้องหน้าได้ยินเสียงนั้น ใบหน้าของนางสั่นไหวไปเพียงเสี้ยววินาทีอู่เยียนสวินหันขวับ ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นคนในอาภรณ์ปักบุปผาทะลุออกมาจากแนวป่าคนของหุบเขามาแล้ว!!เสียงหวีดแหลมของกระบี่และเสียงฝีเท้าเร่งรุดดังขึ้นถี่ เหล่าศิษย์ของหุบเขาหมื่นบุปผาเข้าปะ

ตอนที่ 154ค่ายลับท่ามกลางแนวภูเขาสูงสลับซับซ้อน มีหุบเขากว้างที่ถูกปรับแต่งกลายเป็นพื้นที่กางเต็นท์และโรงฝึกนับไม่ถ้วน ค่ายทหารแห่งนี้มีขนาดใหญ่กว่าหลายเท่าของค่ายทหารทั่วไป มีทหารติดอาวุธครบมือเคลื่อนไหวเป็นระเบียบในแนวทางที่ชัดเจนเสียงฝึกซ้อม เสียงม้ารบ เสียงธงสะบัดในลมล้วนกึกก้องท่ามกลางผืนป่า ล้อมรอบด้วยแนวกำแพงไม้สูงและป้อมยามซึ่งแฝงไว้ด้วยเครื่องยิงธนูที่สามารถยิงผู้ที่บุกรุกเข้ามาได้อย่างรวดเร็วเนี่ยฉีเหยียนยืนอยู่บนหอสังเกตการณ์ด้านทิศเหนือ สายตาเขากวาดมองแนวทหารเบื้องล่างอย่างพินิจนิ่ง ลมเช้าพัดเอื่อยพาเอากลิ่นดิน กลิ่นเหงื่อ และกลิ่นอาวุธเหล็กผสมปนเปกันอยู่ในอากาศ ราวกับกลิ่นของสงครามที่ยังไม่เกิดแต่กำลังจะมาถึงในไม่ช้าหากมองจากเบื้องบน จะเห็นการจัดวางลานฝึก โรงครัว คลังเสบียง และโรงอาวุธอย่างเป็นระเบียบรัดกุม ทุกสิ่งในค่ายแห่งนี้ถูกออกแบบเพื่อรองรับกองกำลังระดับมหึมา ทั้งในการตั้งรับและบุกจู่โจมแม้จะไร้ตราสัญลักษณ์ประจำราชวงศ์ แต่เหล่าทหารทุกนายล้วนเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียว คล้ายจักรกลที่ไร้ความลังเล ดวงตาแต่ละคู่แน่วแน่ ร่างกายผ่านการฝึกหนักจนไม่มีส่วนใดเหลือไว้สำหรับ

ตอนที่ 156เสียงพิณยาวทอดโค้งเป็นท่วงทำนองสุดท้าย พัดแพรในมือของนางรำทั้งห้าสะบัดออกเป็นรูปวงดอกเหมย ท่าร่ายรำสุดท้ายสอดประสานกันราวกับกลีบดอกไม้เบ่งบานใต้แสงจันทร์หญิงสาวที่อยู่กลางแถวหมุนกายราวสายลม สะโพกเอียงเล็กน้อย เท้าข้างหนึ่งแตะพื้นเบาๆ ก่อนแขนเรียวพาดเหนือศีรษะอย่างงดงามทุกสิ่งหยุดนิ่ง แม้แต่ลมหายใจของบางคนในลานก็ชะงักจากนั้นพวกนางคุกเข่าพร้อมกัน ศีรษะก้มลง ปลายผ้าคลุมหน้าแนบพื้น เงาของพวกนางทอดยาวราวกับกลีบบุปผาบานที่ร่วงกราวเต็มลานบรรยากาศในลานเงียบงันก่อนที่จู่ๆ เสียงฝ่ามือกระทบกันช้าๆ ดังขึ้นจากโต๊ะเจ้าภาพแปะ… แปะ… แปะ…เนี่ยฉีเหยียนปรบมือให้การแสดงเล็กน้อย แม้สีหน้ายังคงเรียบเย็น ทว่ายิ้มมุมปากนั้นกลับแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้“งดงามยิ่ง...งดงามจนข้าอดไม่ได้ที่จะต้องตกรางวัล”เขายกมือเพียงนิดเดียว คนของเขาที่อยู่มุมลานก็เดินออกมาวางถุงผ้าไหมใบเล็กลงเบื้องหน้ากลุ่มนางรำในบรรยากาศที่อึดอัดตึงเครียดมาเนิ่นนาน เสียงปรบมือและการตกรางวัลจากเนี่ยฉีเหยียนกลับปลุกให้บรรยากาศในงานเริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้ง แขกเหรื่อบางส่วนเริ่มยิ้มบาง พูดคุยกันในระดับเสียงที่พอเหมาะ เสียงขลุ่ยให

ฝั่งของหุบเขาหมื่นบุปผาเอง ก็ไม่มีใครหวั่นไหวเนี่ยฉีเย่าค่อย ๆ ถอนเข็มพิษออกจากแขนเสื้อ เนี่ยฉีจินวางมือบนกระบี่โค้งที่แนบหลังไว้ ขณะที่เนี่ยอิงเพียงหลับตาลงชั่วครู่ ปลายไม้เท้าที่เขาถืออยู่เคาะกับพื้นเบา ๆ ครั้งหนึ่ง แต่กลับดังกังวานราวสายฟ้าเนี่ยหงเหยายืนอยู่ข้างลูกสาว ดวงตาของนางแน่วแน่ไม่ไหวเอน ราวกับสายลมที่ไม่มีวันทำให้รากไม้โบราณโค่นลงได้เนี่ยเข่อซิงก้าวขึ้นหน้า“ข้าไม่ต้องการถ้อยคำสำนึกใดจากเจ้า” นางกล่าวเสียงเรียบ “มีเพียงเลือดของเจ้าที่จะชำระบัญชีแทนทุกวิญญาณที่ตายไปในคืนนั้น”ฝ่ามือของนางยกขึ้น“ทุกคน — เข้าประจัญบาน!”เสียง “ฟึ่บ!” ดังพร้อมกันทั่วลานเมื่อเงาร่างทั้งสองฝ่ายเคลื่อนเข้าสู่การปะทะแสงอาวุธเย็นวาบตัดผ่านแสงโคมที่สั่นไหว ฝุ่นละอองในอากาศถูกแรงฝีเท้าและพลังภายในปลุกให้ลอยขึ้นเป็นม่านเบา ๆ ราวกลีบบุปผาต้องลม ก่อนจะกลายเป็นพายุเพลิง!ตูม!เสียงปะทะระลอกแรกดังกึกก้องสะท้านลานทหารของทั้งหกพรรคที่ถูกเนี่ยฉีเหยียนเกณฑ์มาประจำการ ต่างกรูเข้ามาด้วยจำนวนที่มากกว่าอย่างชัดเจน พวกเขาสวมเกราะเบา ถืออาวุธลับหลายชนิด แต่ทันทีที่เผชิญหน้ากับคนของหุบเขาหมื่นบุปผา กลับเหมือนเ

เนี่ยฉีเหยียนหัวเราะเบา ๆ“แส้เกร็ดมังกร...” เขากระซิบราวกับรำพึงถึงอดีต “สมัยข้ายังอยู่ในหุบเขา ข้าเองก็เคยจับมันอยู่คราหนึ่ง แต่น่าเสียดาย... ที่มันไม่ยอมรับข้า”จากนั้น เขาคลายปมผ้าสีหม่นที่พันอยู่รอบเอว ก่อนจะดึงบางสิ่งออกมาอย่างช้า ๆเสียงโลหะเสียดสีกับหนังดังแผ่วเบาสิ่งนั้นคือแส้เช่นกัน แต่แตกต่างจากแส้ของเนี่ยเข่อซิงโดยสิ้นเชิงมันยาวกว่าสามจั้ง ทอด้วยเส้นเหล็กสีดำหม่นสลับแดงลึก ตัวแส้คล้ายงูเห่าที่ขดพันตัวเองไว้ เมื่อคลี่ออกแล้วกลับแปรเปลี่ยนเป็นเส้นคมกริบ ดั่งใบมีดนับร้อยต่อกันเป็นปล้องปลายแส้มีเงี่ยงแหลมรูปดอกเหมยเหล็ก ข้างในมีแกนกลไกหมุน ซึ่งจะกรีดกระชากทุกสิ่งที่สัมผัส“แส้ดอกเหมันต์ อาวุธคู่กายของข้า” เนี่ยฉีเหยียนเอ่ยเสียงเย็น “มันอาจไม่มีตำนานลือเลื่องเช่นแส้เกร็ดมังกร แต่…มันคืออาวุธที่ข้าหลอมขึ้นด้วยต้นเอง”เสียง “ฉัวะ!” ดังขึ้นแทบในทันทีที่สิ้นเสียงของเขาแส้ดอกเหมันต์สะบัดเข้าหาเนี่ยเข่อซิงด้วยความเร็วราวอสรพิษพุ่งกัดเนี่ยเข่อซิงสะบัดแส้เกร็ดมังกรต้านรับทันที เส้นแส้ทั้งสองเสียดสีกันกลางอากาศ เสียงหวีดแหลมของโลหะกรีดดังจนแสบแก้วหู ปลายแส้เกร็ดมังกรตีโต้กลับไปเป็น