Lahat ng Kabanata ng ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Kabanata 171 - Kabanata 180

ตอนพิเศษ 2และแล้ว... วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง วันมงคลของเนี่ยเข่อซิงและอู่เยียนสวินตั้งแต่ยามรุ่งสาง ทั่วทั้งเมืองที่ตั้งอยู่เชิงเขาหมื่นบุปผาก็พลันมีชีวิตชีวาขึ้นราวกับต้องมนตร์ บ้านเรือนทุกหลังแขวนโคมแดงสด สะพานหินที่ทอดยาวเหนือแม่น้ำก็ประดับด้วยธงแพรไหมปลิวไสวในสายลมถนนสายหลักของเมืองถูกปูด้วยพรมผืนยาวสีแดงสด ชาวเมืองที่ต่างปลาบปลื้มในคุณงามความดีของแม่ทัพเฉิงและประมุขหุบเขาหมื่นบุปผา ต่างพร้อมใจออกมาตั้งแถวสองข้างทาง พากันสวมเสื้อผ้าสีมงคล รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าทุกผู้คนเสียงฆ้องกลองดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมืองขบวนขันหมากของอู่เยียนสวินเคลื่อนขบวนอย่างอลังการ บรรทุกหีบห่อของหมั้นนับร้อยชิ้น ตั้งแต่ผ้าไหมทอง สมุนไพรหายาก ไปจนถึงทองคำแท่ง อัญมณีล้ำค่า และของถวายมงคลนานาชนิดบนหลังม้าขาวที่เดินนำขบวนคืออู่เยียนสวินในชุดเจ้าบ่าวสีแดงเข้ม ปักลายมังกรคลื่นเมฆาเคลื่อนอย่างวิจิตร ผ้าโพกศีรษะประดับหยกขาวยิ่งขับให้ใบหน้าเรียบคมของเขาดูสง่างาม ทว่าในดวงตาลึกซึ้งคู่นั้น กลับฉายแววอ่อนโยนและแน่วแน่ยิ่งนักจวนแม่ทัพเฉิงที่ใช้จัดงานในวันนี้ ถูกตกแต่งเสียจนงดงามราวสวรรค์สีชาด ผ้าม่านไหมสีแดงสดระยั

ตอนพิเศษ 4เมื่ออู่เยียนสวินจูงมือสองเจ้าตัวเล็กกลับมาถึงศาลาทานอาหารของจวน แสงยามเย็นเริ่มโรยแสงลงบนหลังคาไม้ไผ่ เสียงลมพัดผ่านแนวต้นหลิวแผ่วเบา ขับเน้นกลิ่นหอมของอาหารร้อนๆ ที่ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะกลมไม้สักวันนี้เป็นค่ำวันที่สิบของเดือน ค่ำที่สมาชิกสายตรงของตระกูลเนี่ยจะต้องมาร่วมโต๊ะพร้อมหน้า เพื่อทานข้าวและพูดคุยกันในฐานะ “ครอบครัว”ที่โต๊ะมี เนี่ยหงเฉิน นั่งอย่างสุขุมเช่นเคย ข้างเขาคือ เนี่ยจิน และ เนี่ยฉีเย่า ขณะที่ เนี่ยลี่กัง กำลังพูดคุยบางอย่างกับ เนี่ยอิงด้วยสีหน้าจริงจังกู้ฟ่านถาน ซึ่งนั่งเยื้องกับเนี่ยเข่อซิง กำลังอุ้ม อู่เสวี่ยหรู ไว้อย่างทะนุถนอม ทารกน้อยนั่งอยู่บนตักของนาง ตัวนิ่ม ผิวแก้มแดงระเรื่อ ยามหัวเราะเบา ๆ เผยให้เห็นเหงือกน้อยไร้ฟัน ทำเอาทุกคนที่อยู่ใกล้พลอยยิ้มตามเนี่ยเข่อซิง นั่งหัวโต๊ะ ฝั่งซ้ายของนางคือ อู่เยียนสวิน ที่เพิ่งนั่งลงพร้อมเนี่ยหยุนซีและเนี่ยลี่เฉวียน เด็กน้อยทั้งสองคนถูกจัดเบาะพิเศษให้นั่งข้างบิดาและมารดาเรียบร้อยเนี่ยหยุนซีพยายามยิ้มหวานอย่างสุดความสามารถ แววตาพราวระยับจ้องไปที่มารดา ราวกับพยายามใช้มนต์สะกดให้รอดพ้นการโดนตำหนิเรื่

ตอนพิเศษ 6กู้ฟ่านถานปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา มือเรียวยังคงถือกล่องขนมดอกบัวไว้แน่น ริมฝีปากหยักบางคล้ายจะยิ้ม แต่ก็ไม่ถึงกับยิ้มเต็มใบหน้า นางยืนอยู่เงียบๆ หน้าประตูพักอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคู่นั้นกวาดมองกล่องไม้แกะลายที่ประณีตด้วยฝีมือของศิษย์โรงครัว ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ“เสี่ยวซีคงจะไม่ได้วางแผนอะไรแปลกๆ อีกแล้วกระมัง”แม้จะกล่าวออกมาเช่นนั้น แต่แววตากลับไม่ได้แสดงความรำคาญหรือกังวล หากแต่แฝงรอยอ่อนโยนจางๆ อย่างที่นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำขนมนี่…ให้ข้าไปให้เขาอย่างงั้นหรือนางนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนกายเดินออกจากเรือนช้าๆ มืออีกข้างถือกล่องไม้แนบไว้กับอก พอเดินถึงแนวต้นเหมยริมทางสายเล็ก นางก็พลันรู้สึกเหมือนมีเงาเล็กๆ แวบผ่านพุ่มไม้ไปทางอีกฟากหนึ่ง แต่เมื่อลองมองดูก็ไม่พบใครหลบเก่งจริงเชียว...ขณะเดียวกัน ในตำหนักโอสถ เนี่ยฉีเย่ากำลังเขียนตำรายาใหม่อยู่บนโต๊ะไม้ใกล้หน้าต่าง เสียงขนนกบนปลายพู่กันขีดลงกระดาษอย่างสม่ำเสมอ บรรยากาศในห้องยังคงเงียบงันและมีเพียงกลิ่นสมุนไพรลอยฟุ้งอยู่เต็มห้องเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นสองครั้งก่อนที่บานประตูจะเปิดออก“อาจารย์” กู้ฟ่านถานเอ่ยเบาๆ ขณะยื่นหน้าเ

ตอนพิเศษ 8รุ่งเช้าวันใหม่ แสงอ่อนของอรุณแรกลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่บางๆ เข้ามาภายในห้องนอน แสงแดดยามเช้าทาบทอไปบนพื้นไม้และเบาะผ้านุ่ม สะท้อนเงาของม่านขาวไหวเบาๆ ตามแรงลมอ่อนที่พัดลอดเข้ามาเสียงนกร้องจากยอดไม้ดังแว่วประสานกันในลานกว้างที่ห่างออกไป ทำให้ทั่วทั้งเรือนใหญ่เริ่มตื่นตัวอย่างช้าๆอู่เยียนสวินตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก แขนแกร่งที่กอดเอวภรรยาไว้ค่อยๆ คลายออกด้วยความระมัดระวัง ริมฝีปากหยักยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเนี่ยเข่อซิงยังคงหลับตาแน่น ร่างนุ่มแนบแน่นกับผ้าห่มผืนบางอย่างไม่ยอมลุกเขาก้มลงกระซิบใกล้ใบหูนางเบาๆ “ข้าตื่นก่อนนะ…เจ้าอย่าพึ่งลุกก็ได้ ถ้ารู้สึกเมื่อย…ก็โทษแผนสมุนไพรของตัวเองเถิด”เนี่ยเข่อซิงครางเบาๆ ในลำคอราวจะตอบอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วซุกหน้าลงกับหมอนต่อ ไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาอู่เยียนสวินหัวเราะในลำคอก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวเงียบๆ เขาสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้องอย่างเบาที่สุดไม่นานนัก เสียงประตูห้องเด็กถูกเปิดออกเบาๆ“เสี่ยวซี ลุกได้แล้ว วันนี้ต้องไปเรียนกับอาจารย์จวงนะ” เสียงของอู่เยียนสวินเอ่ยเรียกอย่างอ่อนโยน ขณะใช้มือลูบศีรษะลูกสาวเบาๆเด

ตอนพิเศษ 10ไม่รู้เพราะเนี่ยฉีเย่ามัวแต่สนใจหญิงสาวข้างกายหรือไม่? ทำให้เขาไม่รู้ว่าหากออกมาจากที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่เล็กน้อย มีหญิงสาวในชุดแดงเพลิงในมือกำลังถือร่มมองดูพวกเขาจากไปด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มอย่างชอบใจด้านหลังของหญิงสาวมีสัตว์หน้าขนตัวใหญ่เกือบเท่าตัวนางกำลังนอนหมอบอยู่ข้างเท้านางอย่างเชื่อง พยัคฆ์เมฆาที่ตอนนี้โตเต็มวัยแล้ว กำลังมอบอยู่ใต้เท้าของเนี่ยเข่อซิงด้วยใบหน้าออดอ้อนเพราะนานๆ ครั้ง เจ้านายของมันจะยอมเข้ามาที่ภูเขาด้านหลังเพื่อมาเล่นเป็นเพื่อนมันหลังจากที่พยัคฆ์เมฆามาอยู่ที่หุบเขา เนี่ยเข่อซิงก็เลี้ยงมันเอาไว้ โดยปล่อยให้มันวิ่งเล่นในหุบเขาได้อย่างอิสระ โดยมีคนในหุบเขาต่างรู้จักมันและสาเหตุที่อยู่ๆ ฝนก็ตกนั้นก็เกิดจากมันด้วยเช่นกัน ความสามารถนี้ของมันเนี่ยเข่อซิงค้นพบโดยบังเลิญเมื่อหลายปีก่อน ความสามารถที่เมื่อเจ้าตัวโตนี้คำรามเพียงครั้งเดียว ก็สามารถเรียกลมเรียกฝนได้ตามใจชอบ เมื่อวันนี้ต้องการสร้างสถานการณ์ให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน นางจึงต้องใช้มันเป็นตัวช่วย เนี่ยฉีเย่าเองก็ไม่รู้เรื่องนี้อีกด้านหนึ่งเสียงฝีเท้าทั้งสองคู่กระทบพื้นดินเปียกชื้นดังแผ่วท่ามกลาง