All Chapters of ข้านี่แหละจอมมาร (yaoi): Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่ถูกนำตัวกลับมารักษาอาการบาดเจ็บที่สำนักหยางเจียน หยางหมิงเซ่อก็พยายามอย่างต่อเนื่องที่จะลงไปนำร่างของจางเสี่ยวหมิง ขึ้นมาบนผืนดินนี้หลายต่อหลายครา ทว่าแม้จะกระทำเช่นไรเขาก็มิอาจลงไปจนสุดของหุบเหวนี้ได้เลยสักหนลงไปได้เพียงครึ่งทางไม่ใครก็ใครต้องถูกพิษหยินพุ่งเข้าทำร้าย แม้หยางหมิงเซ่อจะมิได้ระคายกับไอพิษเหล่านี้ ทว่ากลับถูกอาคมของจ้าวฉานเหริญที่ร่ายไว้ในอดีต พุ่งเข้าทำร้ายเสียทุกครั้งไป อาคมที่มีเพียงเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาผ่านเข้าไปได้จนกระทั่งห้าปีพ้นผ่าน ทิวาและราตรีมิอาจเปลี่ยนผัน ยังคงดำเนินวันและคืนเฉกเช่นทุกวัน จางเสี่ยวหมิงที่ร่วงลงไปในหุบเหว และถูกผู้ที่กล่าวอ้างว่าเป็นบิดาของตนกลืนกินจิตวิญญาณไปเสียครึ่งหนึ่ง แลกกับความเจ็บปวดราวกับร่างจะแยกออกเป็นสองซีกอย่างทุกทรมานมาหลายขวบปี เดือนและตะวันมิอาจได้เห็นว่าเป็นเช่นไร ก่อนจะถูกเติมเต็มด้วยจิตวิญญาณของจ้าวฉานเหริญเข้ามาแทนที่เมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง กระบี่สีดำเล่มหนึ่งก็พุ่งมาปักอยู่ข้างๆ กาย ก่อนมโนสำนึกจะแว่วเสียงของจ้าวฉานเหริญออกมา “มันเป็นของเจ้าแล้วใช้มันให้ดี” จากนั้นจางเสี่ยวหมิงก็หยัดกายยืนขึ้นอย่างอ่อนล้า ร่า

ฤดูเซี่ยจือ[1] กำลังผ่านพ้นไป ภายในสำนักหลิวสุ่ยเริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทาง เนื่องจากได้เหล่านักพรตทางสำนักหยางเจียนส่งมาช่วยเหลือ การฟื้นฟูภายในสำนักแห่งนี้จึงดำเนินไปอย่างรวดเร็ว แม้จะยังอยู่ในช่วงฟื้นฟูสกุลเป็นเหตุให้มิได้หยุดพัก วันคืนล้วนต้องผลัดกันซ่อมแซมอาคารและดูแลเหล่าศิษย์ในสำนักที่ได้รับบาดเจ็บมา ทว่าเหล่านักพรตเหล่านั้นก็มิมีผู้ใดปริปากบ่นแม้เพียงครึ่งคำส่วนทางด้านหลิวซูหยวนอาการบาดเจ็บเริ่มดีขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ก็ยังมิอาจฟื้นคืนสติกลับมา หลิวหลี่เฉวียนจึงมอบหน้าที่รักษาการณ์ให้หลิวห้าวเหลียงดูแลสำนักหลิวสุ่ยทางฝั่งตะวันตกแห่งนี้แทน และจะกลับไปหารือกับเหล่าผู้อาวุโสเรื่องการรวมสำนักหลิวสุ่ยทั้งสองฝั่งให้เป็นสำนักเดียวกันเสียด้วยเหตุที่ว่าหลิวหลี่เฉวียนมิอยากให้บุตรและหลานในไส้ของตน ต้องมาเผชิญกับเหล่าปีศาจเพียงลำพัง ยามตนได้ตรองอย่างถ้วนถี่ดูแล้ว ว่าการแยกสำนักวิชาเช่นนี้ ก็รังแต่จะให้คนดูแลสำนักมีเพียงหลิวซูหยวน ให้รับภาระหนักเพียงผู้เดียวซ้ำสำนักหลิวสุ่ยฝั่งตะวันตกแห่งนี้ ฝึกฝนเพียงนักพรตตบะฌานสูงสุดเพียงแค่ระดับสาม ส่วนผู้ที่ฝึกตบะฌานแก่กล้ากว่าล้วนถูกส่งมายังสำนักใหญ่ท

เสียงสะอื้นร่ำไห้เรียกให้หยางหยุนเหลียงต้องผินใบหน้าหันไปมอง ก็เห็นเพียงแต่ร่างของดรุณน้อยผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่เพียงลำพังท่ามกลางแสงจากดวงตะวันคล้อยต่ำลงมาของยามโหย่ว[1]หากได้มองดูดีๆ ก็พบว่าดรุณน้อยผู้นั้นคือตนเอง เมื่อตอนมีอายุย่างเข้าสิบสามขวบปี กำลังนั่งเหม่อมองท้องนภา แล้วบ่นพึมพำออกมาว่า “อยู่ตรงนั้นท่านจะเห็นท้องนภาแบบข้าบ้างหรือไม่” เอ่ยได้เพียงแค่นั้น ก็มีหยาดน้ำใสๆ ค่อยๆ ร่วงผล็อยลงมา เขาก้มมองฝ่ามือของตน ที่ประเดี๋ยวกำประเดี๋ยวคลาย แล้วจึงพึมพำเบาๆ ว่า “ที่ตรงนั้นจะหนาวไหม ท่านจะหาสิ่งใดมาห่มกาย” จากนั้นคำพูดต่างๆ ก็ถูกกลืนหายไปในลำคอได้เห็นเช่นนั้นหยางหยุนเหลียงก็พึงตระหนักได้ว่า ตนเองได้หลงเข้ามาในห้วงฝันเมื่อครั้งวัยเยาว์เข้าเสียแล้ว เขาจึงยืนมองภาพความฝันนี้อย่างเงียบเชียบ และปล่อยให้มันดำเนินไปหยางหยุนเหลียงในยามนี้ กำลังหวนคิดถึงใบหน้าของบุรุษหนุ่มผู้เป็นที่รักและนับถือสุดหัวใจ หลายปีมาแล้วที่จางเสี่ยวหมิงได้ร่วงหล่นลงไปในหุบมรณะ และไม่มีท่าทีเลยสักนิดว่าจะกู้ซากร่างไร้วิญญาณนั้นขึ้นมาได้ แม้หยางหมิงเซ่อผู้เป็นบิดาจะทำทุกวิถีทาง ก็มิอาจลงไปถึงก้นขอบได้แม้เพียงครั้ง

หลังจากที่ตนวางเยวี่ยกวงเอาไว้ ก็ย่างเท้าออกจากเรือน ก่อนจะเดินโต๋เต๋ออกมาเยี่ยมชมเวิ้งฟ้ายามราตรีอีกหน ทว่าย่างเท้าออกมาได้ไม่ทันไร จ้าวเสี่ยวหมิงก็เห็นหลิวห้าวเหลียงกำลังเยื้องย่างเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดอยู่หลายส่วน เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ในครานั้นเขาจึงผินใบหน้าหันไปมอง ผู้เป็นศิษย์ตน ก่อนจะเอ่ยออกมา “มีเหตุอันใดอีกรึอาเหลียง ถึงได้มาหาข้าในยามวิกาลเช่นนี้”หลิวห้าวเหลียงจึงเอ่ยตอบกลับไปว่า “ข้ามีเรื่องอยากจะหารือกับท่านน่ะขอรับ เรื่องของเจ้ารอง”ได้ยินเช่นนั้นจ้าวเสี่ยวหมิง จึงเหลียวหน้าเหลียวหลังอย่างระวัง เขากวาดตามองไปมาเมื่อเห็นว่ามิมีผู้ใดอยู่ในละแวกใกล้ จากนั้นค่อยเอ่ยต่อ “คุยตรงนี้ข้าว่าคงไม่เหมาะ เราเข้าไปคุยกันด้านในเถิด” เอ่ยเพียงแค่นั้นจ้าวเสี่ยวหมิงก็เยื้องย่างกลับเข้าไปในเรือนตน กลิ่นเชื้อราในเรือนโทรมๆ ตีขึ้นจมูกเป็นระลอก จนต้องยกมือขึ้นมาถูปลายจมูกไปมา จ้าวเสี่ยวหมิงเยื้องย่างไปที่ตั่งไม้เก่าๆ แล้วยอบกายนั่งลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “เจ้ามีเรื่องกระไรจะหารือกับข้า”ยามได้ยินคำเอ่ยของผู้เป็นอาจารย์ตน หลิวห้าวเหลียงที่กำลังยกกาน้ำชา รินลงจอกถ้วยชาต

หยางหยุนเหลียงเหยียบเวหาก้าวทะยานไปยังทิศทางที่จ้าวเสี่ยวหมิงหนีไป นัยน์ตาสีดำสนิทกวาดมองไปมาจนทั่ว ภาพที่สะท้อนให้เห็นมีเพียงยอดไม้นานาพรรณ แผ่กิ่งก้านออกมาปกคลุมทั่วทั้งผืนป่าทว่าหากได้เพ่งมองดูอย่างถ้วนถี่ลึกลงไปถึงผืนแผ่นดิน ก็จะเห็นซากศพของนักพรตที่เพิ่งจะฝึกฝนระดับขั้นต้น ต้องมาสังเวยชีวิตให้กับเหล่าปีศาจจากวังมาร ทุกๆ ร่างต่างนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งอย่างเดียวดาย มีเพียงผู้เหลือรอดค่อยๆ ออกตามหาร่างไร้ชีวิตของสหายตนเมื่อพบหนึ่งศพหยางหยุนเหลียงก็จุดพลุไฟบอกตำแหน่งเสียหนึ่งลูก ก่อนจะก้าวทะยานตามหาหลิวมู่เหยียนต่อไป เขาค้นหาทั้งผืนป่ากว้างใหญ่จนทั่ว แต่ก็ยังไม่เจอแม้เพียงเศษเส้นผมผ่านนานจนดวงตะวันคล้ายจะลาลับขอบฟ้า หิมะจึงค่อยๆ โปรยปรายลงมาอย่างบางเบา ในครานั้นเองสายตาของหยางหยุนเหลียงก็ไปสะดุดอยู่ตรงผาน้ำตก ที่มีไอเย็นแผ่ปกคลุมออกมา ด้วยเหตุที่เขาจำได้ว่าในยามเช้าตอนตนผ่านหนทางเส้นนี้มา น้ำตกสายนี้ยังไหลอย่างเอื่อยเฉื่อย มีไอความอบอุ่นคุกรุ่นอยู่ตลอดเวลา แม้จะเป็นยามช่วงต้นเหมันต์ฤดู ที่มีหิมะโปรยปรายลงมาปกคลุม ยังมิอาจแช่แข็งน้ำตกสายนี้ได้ทว่าในยามนี้กลับมีไอเย็นจัดแผ่ปกคลุมอยู่