All Chapters of ข้านี่แหละจอมมาร (yaoi): Chapter 11 - Chapter 20

ปัจจุบัน…รัชศกเสวียนหลีที่ 13 ปีมะโรงธาตุไฟ ฤดูชิงหมิง ณ ยอดเขาหัวซาน ที่ตั้งพำนักสำนักหยางเจียน ภายในห้องโล่งกว้างกลิ่นยาคละคลุ้ง ข้างผนังมีเตียงไม้หลังหนึ่งตั้งไว้ ปรากฏร่างของบุรุษร่างกายซูบผอมใบหน้าซีดเซียวนอนดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน“ไม่…เฮือก”จ้าวเสี่ยวหมิงลืมตาตื่นในสภาพที่ตกใจ เขาหายใจถี่ๆ อย่างเหนื่อยหอบ ศีรษะปวดแปลบทันทีที่ขยับกายจนต้องยกมือทั้งสองข้างยกขึ้นกุมขมับตนเอาไว้ แล้วกวาดสายตาไปมา ภาพที่สะท้อนเข้ามาในคลองจักษุเป็นเพียงห้องโล่งกว้าง ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่ที่ร่างของชายชราสวมแพรพรรณสีน้ำตาลเข้มผู้หนึ่งกำลังยืนหันหลังให้กับตนเสียงโลหะบางอย่างกระทบกันไปมา เรียกสติที่เลือนรางของตนให้กลับคืน ในครานั้นจ้าวเสี่ยวหมิงจึงเหลือบสายตามองมายังร่างกายของตน ก็พบเพียงร่างของหลิวมู่เหยียนที่ตนได้เพิ่งเข้ามาสิ่งสู่อยู่ไม่นาน พลันหยัดกายลุกขึ้นยืนอย่างพรวดพราด ทว่าแขนขากลับไม่เชื่อฟังจนต้องล้มหน้าทิ่มไปกับฟูกหนาอีกหน ก่อนจะพลิกตัวไปมาแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างยากเย็นเสียงขลุกขลักบนฟูกนอนเรียกให้ชายชราหันมาเห็น มือข้างหนึ่งถือเข็มสามเล่มเอาไว้ แต่ละเล่มช่างยาวเสียนี่กระไร เขายกยิ้มออกมาอ

กาลเวลาผ่านไปไวดั่งฟ้าฟาด จ้าวเสี่ยวหมิงอยู่ฝึกวิชากับหยางหยุนเหลียงในป่าท้ายหมู่บ้านได้เพียงไม่นาน ดวงตะวันก็คล้อยต่ำลงมา ท้องนภาเริ่มถูกกลืนกินด้วยสีแดงเพลิง ในครานั้นทั้งสองจึงหยุดการฝึกฝน แล้วเดินทางกลับไปบ้านสกุลหม่าตามเดิมด้วยเหตุที่ว่าจ้าวเสี่ยวหมิงยังมิทันได้ล้างคราบโคลนออกไป ในยามนี้มันจึงแห้งติดกับผิวหน้า เมื่อขยับใบหน้าไปมา คราบโคลนแห้งๆ จึงแตกออกลอกเป็นแผ่นและร่วงกราวลงมา เมื่อย่างเท้าเข้ามาในหมู่บ้านไม่ทันไร ผู้คนมากมายต่างยกนิ้วชี้มาที่ใบหน้าของหลิวมู่เหยียนด้วยอาการแตกตื่น บ้างก็ยืนขำหัวเราะจนงอหายอย่างมิอาจกลั้น บ้างก็ตกใจจนสะดุ้งวิ่งหนี พอวิ่งไปได้ครู่หนึ่งจึงค่อยๆ หันกลับมาจ้องมองดูอีกหนแล้วหลุดขำเสียงดังเหล่าดรุณตัวน้อยในละแวกใกล้ต่างพากันตะโกนเรียกเขาว่า “เจ้าคนหน้าลอก” ยามเมื่อได้เห็นจ้าวเสี่ยวหมิงเป็นตัวประหลาด หน้าตาอุบาทว์ ใบหน้าลอกคราบออกมาเป็นแผ่น กำลังเยื้องย่างผ่านหน้าเรือนตนไปพอได้เห็นท่าทีของชาวบ้าน จ้าวเสี่ยวหมิงจึงเดินเข้าไปหาชาวบ้านในละแวกนั้นเพื่อถามไถ่ ทว่าในขณะที่เยื้องย่างเข้าไป ชาวบ้านส่วนใหญ่ต่างถอยหนี มิยอมเอ่ยวาจาใดๆเมื่อถูกทำกิริยาเช่นนี้ใส

หลังจากคืนเดือนดับผ่านพ้น ยามตะวันรุ่ง ทั้งหมดก็พากันเดินทางกลับมายังสกุลหยางอย่างไม่รั้งรอ และแทนที่จ้าวเสี่ยวหมิงจะได้นอนเกลือกกลิ้งบนฟูกนอนอย่างสบายใจ กลับมาถูกคุณชายสามแห่งสกุลหยางหมายหัวไว้เพื่อลากไปโขกสับในยามเช้าของอีกวันเหตุเพราะเมื่อคืนวาน ตนเองได้แอบลักลอบหนีออกไปนั่งสมาธิเพียงลำพัง พอใจสงบจึงเดินทางกลับมาสกุลหม่า แต่แทนที่จะได้เข้าไปพัก เขากลับถูกหลิวห้าวเหลียงลากไปให้นั่งคุกเข่าสำนึกผิดที่หน้าห้องบรรพชนของสกุลหม่าเสียอย่างนั้น ด้วยเหตุที่ต้องให้คนในสกุลหม่ามาถ่างตารอ ซ้ำยังถูกลงโทษให้คัดตำราคุณธรรมเพิ่มเติมอีกหนึ่งร้อยจบเมื่อยามได้กลับมาแต่ทว่าในยามที่ตนเองกำลังย่างเท้าเข้ามาในเรือนรับรอง แล้วเตรียมตัวพุ่งลงฟูกนอน หลิวห้าวเหลียงก็ได้รับสารที่สำนักหลิวส่งมาให้โดยสารดังกล่าวเป็นของศิษย์ในสำนักหลิว… เป็นหน่วยลับของหลิวห้าวเหลียงราวสิบชีวิตที่แอบฝึกฝนไว้ ถูกวางกำลังไว้รอบๆ สกุลให้คอยสอดส่องดูแลสำนักอย่างลับๆ ยามที่ตนเองต้องเดินทางไกลด้วยเหตุนี้หลิวห้าวเหลียงจึงรู้ความเป็นไปหลายอย่างในสำนักอย่างทันท่วงที และในคราวนี้ก็เช่นกัน เพราะเรื่องที่ส่งมารายงานนั้นเป็นเรื่องของชาวบ้าน

แม้จะรู้ว่าการสอดมือเข้ามายุ่งในยามนี้ เป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง แต่จ้าวเสี่ยวหมิงก็หาใช่มีหนทางมากมายให้เลือกนัก ผู้หนึ่งคือศิษย์ที่เคยสอนมากับมือ อีกผู้หนึ่งคือสหายเพียงผู้เดียวที่ตนมีอยู่ หากปล่อยทิ้งไว้ให้สู้กันเอง ไม่ว่าใครสักคนจักต้องเจ็บหนัก และนั่นคือสิ่งที่ตัวเขานั้นหาได้ต้องการมือหนึ่งกระชับกระบี่ที่หยิบยืมมาอย่างมาดมั่น โดยที่ตนนั้นหาได้ร่ายปราณใส่แม้เพียงครึ่งคำ ขาทั้งสองข้างแม้จะอ่อนกำลังทว่าจ้าวเสี่ยวหมิงก็ยังข่มใจก้าวทะยานเข้าไป แล้วควงกระบี่แทรกเข้าไปตรงจุดที่ทั้งสองปะทะกันอย่างไร้ซึ่งความลังเลในครานั้นเองบังเกิดเสียงคมของศาสตราวุธทั้งสามปะทะกันจนสะท้อนส่งเสียงดัง ‘ชิ้ง’ ก่อนจ้าวเสี่ยวหมิงจะควงกระบี่หันเข้าใส่เจวี๋ยวั่ง อย่างชำนาญ แม้จะติดขัดไปบ้าง ด้วยร่างกายของตนยังไม่ฟื้นเต็มกำลัง แต่ก็ยังรับพอมือกับมีดบินเหล่านั้นได้แบบถูๆ ไถๆพอเห็นว่ามีผู้ที่ยื่นมือเข้ามาแทรก เจวี๋ยวั่งก็พลันชะงักค้างการฟาดฟันไปเสียวูบหนึ่ง เขามองคนผู้นี้อย่างประเมิน มือทั้งสองข้างก็มิได้อยู่เฉย รับเพลงกระบี่ของดรุณน้อยรูปร่างซูบผอม โดยมิได้ตอบโต้กลับไปและเมื่อได้มองดูคู่ปะทะอย่างถ้วนถี่

สี่ปีผ่านไป ….หลังจากวันนั้นจางเสี่ยวหมิงจึงได้เข้ามาร่วมเป็นศิษย์ในสำนักเทียนหราน แห่งเขาเทียนเหมินซานนับแต่นั้นมา ทว่าด้วยความซุกซนผสมกับการไม่ยอมคน แม้จะมีความอ่อนโยนต่อคนในสำนัก แต่หากยามเทียวไปเรียนรู้วิชาตามสำนักต่างๆ จางเสี่ยวหมิงก็จะทำตัวเช่นเดิมมิได้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้นอบน้อมถ่อมตน เป็นเหตุให้เจ้าสำนักวิชาอื่นๆ ที่มิได้เลี้ยงดูมาแต่เด็ก รับไม่ได้ในความประพฤติโผงผางไม่ต่างจากลิงหลอกเจ้าของดรุณน้อยผู้นี้สักกระผีกริ้นชื่อเสียงของจางเสี่ยวหมิงจึงเป็นที่เลื่องชื่อในความวินาศสันตะโร จะไปที่ไหนก็มีความปั่นป่วนบังเกิดขึ้นนั้น จนเป็นเหตุให้เจ้าสำนักเซียนทั้งหลายต่างพากันหน่ายหนีมาหนนี้ก็เช่นกัน หลังจากได้เข้าร่วมพิธีเปิดญาณทิพย์ จนก้าวข้ามจุดต้นกำเนิดมาได้ จางเสี่ยวหมิงจำต้องเดินทางมากับเหว๋ยอู๋มายังสำนักหวงอีเซิง เพื่อร่ำเรียนวิชาการแพทย์ ให้มีความรู้ไว้ใช้ติดตัวในยามคับขันเขาจึงถูกส่งมาพร้อมๆ กับเหล่าศิษย์ในสำนักอีกสิบคน ร่ำเรียนวิชาโดยตรงกับเจ้าสำนักหวง หวงเจียฉีหมอแห่งสวรรค์ผู้มีหัตถ์เทวดาและในครานั้นเองจางเสี่ยวหมิงจึงได้รู้จักกับหยางหมิงเซ่อ บุตรคนที่สองของหย