All Chapters of OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : Chapter 11 - Chapter 16

เมื่อสถานการณ์เฉพาะหน้าคลี่คลายแต่ปัญหายังคงอยู่ หลินจึงขยับเข้าไปใกล้อาม่าที่นั่งหน้าเศร้าด้วยความเห็นใจ "อา ม่าคะ..." เธอเอ่ยเรียกเสียงเบา"หนูขอถามตามตรงได้ไหมคะ ที่บ้านเราพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างรึเปล่าคะ หนูรู้มาว่าอากงกับอาม่าก็ขยันทำงาน เฮียชัยเองก็ช่วยทำงานมาตลอด ก็น่าจะพอมีเก็บอยู่บ้างใช่ไหมคะ"เคี้ยงมองหน้าหลานสาวอย่างชั่งใจครู่หนึ่งแม้จะกังขากับคำว่าพอรู้มาบ้างของเธอ กระนั้นด้วยไม่มีอารมณ์ซักถามให้มากความเธอจึงได้ปล่อยผ่าน ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วพยักหน้าลงอย่างช้า ๆ"มีสิลูก..." นางตอบเสียงแผ่ว "ตั้งแต่กงกับม่าอพยพมาจากเมืองจีน เราก็ทำงานเก็บหอมรอมริบมาตลอด ตอนนี้... ก็พอมีอยู่ประมาณสองพันบาท"หลินตาโตเนื่องจากต้องรู้ว่ายุคนี้เงินสองพันนั้นถือว่าไม่น้อยเลยพวกเขาต้องประหยัดกันมากขนาดไหนกว่าจะได้เงินจำนวนนี้"แล้วก็มี... ทองคำกับหยกที่ติดตัวมาจากเมืองจีนอยู่นิดหน่อย ม่าเก็บซ่อนไว้อย่างดี" อาม่าพูดต่อ "เงินกับของพวกนี้ทั้งหมดน่ะ ม่ากับกงตั้งใจเก็บเอาไว้ซื้อที่ดินผืนเล็กสักผืนเพื่อทำสวน ปลูกบ้านดี ๆ ของเราเอง จะได้ไม่ต้องอาศัยบ้านเถ้าแก่เม้งอยู่

บ่ายแก่ ๆ ภายในวันเดียวกัน เสียงกริ่งยาว ๆ ก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าการเรียนการสอนของวันได้สิ้นสุดลงแล้ว ใช้เร่งมือเก็บสมุดหนังสือสองสามเล่มใส่ย่ามผ้าใบของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมตัวจะเดินออกจากประตูโรงเรียนเหมือนทุกวันทว่าฝีเท้าของเขาก็พลันชะงักกึกเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มคนที่คุ้นเคยยืนดักรออยู่ตรงทางออกกลุ่มหนึ่ง"เหี้ย! พวกมันมากันทำไมวะ" ใช้สบถในใจเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที เพราะคนที่ดักรออยู่ตรงนั้นคือทูนกับพวกขาใหญ่ประจำซอยคู่อริตลอดกาลของตนใช้ทำท่ามองซ้ายแลขวาสอดส่ายสายตาหาทางหลบเลี่ยงไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง..."ลูกพี่! นั่นไอ้ใช้!" เสียงแหลม ๆ ของไอ้กิ่งเด็กแว่นหนาเตอะที่ท่าทางดูคงแก่เรียนที่สุดในกลุ่มแต่ฝีปากจัดจ้านไม่แพ้ใคร ดังขึ้นพร้อมกับนิ้วที่ชี้ตรงมาทางใช้ที่กำลังตั้งท่าจะเผ่นหนี"มึงหยุด!" เสียงทุ้มห้าวของทูนหัวโจกของกลุ่มตะโกนลั่น พร้อมกันนั้นร่างสูงใหญ่กว่าเพื่อนของทูนและลูกน้องอีกสามคนก็กรูกันวิ่งเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังใช้เอาไว้ทันทีปิดทางหนีของเขาจนหมดหัวใจของใช้เต้นโค

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเล็กของเด็กหญิงวัยห้าขวบ ทำให้กลุ่มเด็กชายวัยรุ่นทั้งห้าคนยืนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ทุกสายตาจับจ้องมาที่หลินราวกับว่าเธอเพิ่งพูดภาษาต่างดาวออกมา"ห๊ะ?" ใช้เป็นคนแรกที่หลุดจากภวังค์ เขาขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าหลินอย่างไม่เข้าใจ"เลขเด็ด? เปี๊ยก... ลื้อพูดเรื่องอะไรวะ? เด็กอย่างลื้อจะไปดูเลขเด็ดอะไรที่กลางนา? มันไม่มีหรอก! อีกอย่างหากม๊ารู้เรื่องนี้ละก็มีหวังก้นลายแน่" ใช้พูดพลางเลี้ยวซ้ายมองขวาในขณะพูดถึงแม่ของตน"ใช่ ๆ ไอ้ใช้พูดถูกเลขเด็ดมันไม่มีหรอกน้องสาว อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระเลย" กิ่งรีบเสริมเนื่องจากเจ้าตัวกลัวว่าเด็กคนนี้จะเสียเงินเปล่าทูนเองก็พูดออกมาบ้างตามที่เคยเห็นแม่และญาติของตนกระทำ "ส่วนใหญ่คนเขาไปขูดหาเลขตามต้นไม้ใหญ่หรือไม่ก็ไปไหว้ขอจากศาลเจ้าที่เจ้าทางนู่น ใครเขาจะไปหาเลขกันกลางทุ่งนาโล่ง ๆ แบบนั้น""เหี้ยทูน แทนที่มึงจะห้ามมึงเสือกเสนออะไรออกมาวะ" ใช้ลืมสิ่งที่เคยโดนเจ้าของชื่อกระทำมานับครั้งไม่ทวนกล่าวเสียงห้วน"ไอ้ใช้ มึงนี่เอาใหญ่แล้วกล้าขึ้นเหี้ยกับกู" ทูนพูดพลางถลกแขนเสื้อของตนตามประสาคนใจร้อนโดยที่หลงลืม