OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14

           เสียงสวดอภิธรรมดังขึ้นภายในศาลาวัดแห่งหนึ่ง ภายในนั้นมีหญิงสาววัยสิบแปดกำลังร้องไห้ดวงตาของเธอบวมช้ำเนื่องจากการเสียใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ อีกทั้งข้างกันยังมีน้องชายน้องสาวที่อายุน้อยกว่าหลายปีในอ้อมกอด

            ในระหว่างที่ทุกคนภายในงานขาวดำกำลังฟังพระสวดอย่างตั้งใจ จู่ ๆ ด้านนอกก็มีชายคนหนึ่งในสภาพเมามายเดินเข้ามา

            ผู้คนภายในงานล้วนทราบดีว่าชายคนนี้เป็นใคร เขาตรงเข้าไปยังโลงศพที่ตั้งอยู่ด้านหน้าก่อนจะนั่งลงฟูมฟายต่อหน้ารูปอันสวยงามของหญิงสาวผู้ที่กำลังส่งยิ้มหวานสมัยยังแรกแย้มออกมาทางทุกคน

            “เจ้! จะไปไหน” เด็กหญิงตัวเล็กดึงชายเสื้อของคนเป็นพี่ถามด้วยความกลัว

            “ไม่ต้องกลัว เจ้จะไปหาป๊า” คนเป็นพี่จับมือเล็กของน้องสาวออกแผ่วเบา

            “แต่...” คนเป็นน้องลังเล

            “หมวยเล็กปล่อย เจ้จัดการป๊าได้เชื่อเฮียสิ” เด็กชายผู้แก่กว่าสามปีบอกน้องสาวคนเล็ก

            “กะ...ก็ได้ แต่เฮียมาอยู่กับหนูนะ” คนเป็นน้องเล็กต่อลอง

            “อืม”

            ชายคนนั้นยังคงร้องไห้ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเขาเสียใจจริงหรือว่าแสแสร้งแกล้งทำ

            “ป๊ากลับบ้านไปเถอะ มาร้องไห้อะไรตอนนี้” น้ำเสียงของคนพูดเต็มไปด้วยความเย็นชาห่างเหิน

            “ลื้อจะรู้อา...หราย” เสียงยานคางของชายคนนั้นโต้

            “รู้หรือไม่ก็ไม่มีประโยชน์เพราะแม่ตายไปแล้ว ป๊าจะมาร้องไห้ให้ใครดูกัน ในตอนแม่อยู่ตัวเองไม่เคยใส่ใจไม่เคยทำอะไรดี ๆ” อารมณ์ของหญิงสาวขุ่นมัวเธออยากจะต่อว่าชายคนนี้ให้สมกับสิ่งที่เขาทำกับมารดาทว่าเธอก็ทำเพียงกำมือของตนแน่นและเบือนหน้าหนี

            ย้อนกลับไปเมื่อวันวานตั้งแต่เธอจำความได้เธอก็เห็นคนเป็นพ่อเมามายมาตลอด จะมีบ้างบางคราวที่เขาไม่ดื่มช่วงเวลานั้นนับว่าชายคนนี้ก็ยังจัดได้ว่าเป็นคนดีแต่แล้วอย่างไรเล่าในเมื่อน้ำเมาเข้าปากเขาก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้

            งานการไม่ทำแม่เธอก็ไม่ว่า แต่เหตุใดถึงต้องหยามน้ำใจแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า

            “เลิกร้องเถอะ หากไม่อายตัวเองก็ช่วยมองผู้คนโดยรอบบ้างว่าเขาสมเพชป๊ามากขนาดไหน หนูไม่เข้าใจว่าทำไมแม่จะต้องทนอยู่กับป๊าด้วย หากเลือกได้หรือย้อนเวลากลับไปได้หนูจะบอกให้แม่เลือกคนอื่น”

            ชายคนนั้นนั่งฟังคำพูดของบุตรสาวก่อนที่จะสูดน้ำหูน้ำตาและกล่าวออกมาเสียงหนัก

“ไม่มีทางอั๊วไม่ยอมปล่อยแม่ของลื้อให้แต่งกับคนอื่นหรอก” เขาตอบโต้พลางลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางโซซัดโซเซ

            “ถ้าอย่างนั้นเราก็มาดูกัน หากว่าหนูสามารถย้อนเวลาได้จริงหนูจะขัดขวางทุกวิถีทางไม่ให้ป๊าได้เจอแม่” เธอประกาศเสียงก้องไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดินในตอนนี้หญิงสาวหน้ามืดตามัวโกรธจนขาดสติเสียแล้ว

            หล่อนเองไม่ใช่ไม่รู้ว่าการย้อนเวลานั้นไม่มีจริงแต่เหตุใดหลังได้ยินคำกล่าวของบิดาจึงทำให้เธอกล่าววาจาเหลวไหลออกมาเช่นนั้นก็สุดจะรู้ได้ แขกในงานต่างมองมาทางคนทั้งคู่ด้วยความเห็นใจ

            หลังจากพระสวดจบด้านนอกในเวลานี้ก็ได้มืดลงมากแล้วแขกที่มาในงานเองก็เริ่มทยอยกันเดินทางกลับ ในตอนนี้จึงคงเหลือเพียงเธอกับน้องชายหญิงและป๊าที่เมาหลับอยู่ตรงหน้าโลงศพของแม่ผู้ให้กำเนิดพวกเธอทั้งสามคน

            “พวกเราก็ควรกลับกันบ้างเถอะ” หญิงสาวพูดกับน้องชายน้องสาวที่ยังเล็ก

            “แล้วป๊าล่ะ” น้องคนเล็กถามพลางเหลียวไปมองพ่อที่กำลังนอนกอดขวดเหล้าไม่ยอมปล่อย

            “ให้นอนอยู่ที่นี่แหละ มีพัดลมกับมุ้งป๊าไม่เป็นอะไรหรอกอีกอย่างก็มีคนเฝ้าศพมาอยู่เป็นเพื่อน” คนเป็นพี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ หากถามว่าเพราะอะไรเธอคงจะตอบเพียงว่าเธอรู้สึกผิดหวังกับพ่อของตนมากกระมั้งมากจนไม่อยากจะสนใจความเป็นไปของเขา

            ในระหว่างที่พวกเธอกับน้องกำลังก้าวเท้าลงจากศาลา  จู่ ๆ ก็มีแมวดำตัวใหญ่วิ่งตัดหน้า ไม่เพียงแค่นั้นแมวดำตัวนั้นยังจ้องดวงตาสีอำพันของมันมองมาทางเธอซึ่งผู้เป็นบุตรสาวคนโตเนิ่นนานก่อนจะวิ่งหายกลืนไปกับความมืดของรัตติกาล

            “อะไรของแมวตัวนั้นจ้องเจ้ทำไม” น้องชายคนกลางพูดขึ้นด้วยความสงสัย

            “ไม่มีอะไรหรอกเราไม่ได้ทำอะไรมัน อีกอย่างเจ้ว่ามันคงตกใจนั่นแหละ” คนเป็นพี่ตอบทั้ง ๆ ที่ภายในอกของตนหัวใจกำลังเต้นโครมคราม

            หลังจากวันที่แม่ผู้บังเกิดเกล้าจากไปเด็กทั้งสามก็ใช้ชีวิตร่วมกับป๊าผู้ดื่มเหล้าต่างน้ำ แม้ว่าพวกเธอจะพยายามห้ามเท่าไหร่ผู้เป็นบิดาก็หาฟัง อีกทั้งยังทำตัวเหลวแหลกยิ่งกว่าเดิมจนกระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายชีวิตของเขามาถึง

            “มะเร็ง!” เมื่อรู้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไรเขาก็เซื่องซึมจนน่าใจหายอีกทั้งยังไม่แตะสุรายาเมาอีกด้วย

            ในตอนนี้ลูกทั้งสามผู้เติบโตเพิ่งจะเข้าใจอย่างถ่องแท้กับคำว่าน้ำเมาคือน้ำเปลี่ยนนิสัยก็หลังจากเห็นว่าพ่อของตนเริ่ม เป็นผู้เป็นคนตั้งแต่ไม่แตะต้องมัน ทว่าโรคร้ายก็รุมเร้าเขาอย่างหนักจนร่างกายซูบผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

            “เดี๋ยวป๊าก็หาย หากทำตามที่หมอบอก” นี่คือคำปลอบของลูก ๆ

            “จริงเหรอ ขึ้นชื่อว่ามะเร็งอั๊วยังไม่เคยเห็นมีใครรอด” น้ำเสียงของคนป่วยแหบพร่าดวงตาแดงก่ำ

            “ป๊า ขอถามหน่อยสิทำไมป๊าถึงต้องดื่มเหล้าด้วย” คำถามจากบุตรสาวคนเล็กทำให้ชายชรามองเขาก่อนจะหลั่งน้ำตาทว่ากลับไม่ยอมตอบสิ่งใดออกจากปาก

            “หนูฟังจากที่แปะพูดมา เขาบอกว่าป๊าเสียใจที่ม่าตายจากนั้นก็ทำตัวเป็นนักเลง แปะให้เรียนหนังสือก็ไม่เรียนเรื่องนี้จริงหรือเปล่า” ครั้งนี้เป็นบุตรสาวคนโตถามออกมาบ้าง

            แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเงียบงันเพียงอย่างเดียว “เอาเถอะไม่ตอบก็ไม่ตอบ ป๊านอนพักเถอะ เรื่องรักษาก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอส่วนป๊าก็ทำหน้าที่ของคนป่วยให้ดีก็พอ” ลูกชายคนกลางที่เงียบมานานพูดออกมาบ้าง

            “พวกลื้อกลับไปเถอะ เดี๋ยวเจ้เฝ้าป๊าเอง”

            เสียงประตูห้องผู้ป่วยปิดลง บรรยากาศภายในห้องเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง “อาหลินอีกไม่นานแม่ของลื้อก็จะมารับอั๊วแล้ว”

            “ทำไมป๊าพูดอย่างนี้ล่ะ แม่ตายไปหลายปีแล้วป๊าลืมเหรอ”

            น้ำตาของคนเป็นลูกกำลังจะไหลอาบร่องแก้ม แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกดีกับบิดาของตนมากนักทว่าถึงอย่างไรเขาก็ยังคงเป็นผู้ให้กำเนิดดังนั้นไม่ว่าเธอจะใจแข็งเป็นหินสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจใจร้ายใจดำกับเขาได้ลงคอ

            ย้อนกลับไปในอดีตตอนนั้นเธอยังคงไม่รู้ความเธอเคยถามกับมารดาว่าเหตุใดทำไมถึงยังอยู่กับป๊าทั้งที่เขาไม่ได้ความทำไมถึงไม่เลิก ๆ กันไปซะ

            “ลื้อมันคนใจดำ” นี่คือคำพูดที่คนเป็นแม่เคยบอกแต่ในตอนนั้นเธอก็ยังคิดว่าใจดำอย่างไรก็ในเมื่ออยู่กับคนไม่ดีแล้ว     ก่อเกิดแต่ความทุกข์ทำไมถึงต้องทน

            เสียงไอจากคนเป็นพ่อทำให้หลินหลุดจากภวังค์ “ป๊าเอาน้ำไหม”

            “ไม่! ลื้อไปเอาถุงของอั๊วมา”

            บุตรสาวเข้าใจได้ทันทีว่าถุงที่ว่าคืออะไรเพราะเธอเคยจะเอาสิ่งที่เป็นขยะเหล่านั้นทิ้งตั้งหลายครั้งหลายครา ทว่าคนเป็นพ่อก็หวงแหนเป็นอย่างมาก

            ผู้ป่วยพยายามลุกพิงกับหัวเตียง มืออันผอมบางเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกผิดจากเดิมลิบลับทำให้บุตรสาวรู้สึกใจหาย

            “นาฬิกา? ป๊าได้มาจากไหน”

            สิ่งที่ชายชราหยิบออกมาคือนาฬิกาพกสีเงินที่สามารถห้อยคอได้

“อั๊วได้มาจากยายแก่คนหนึ่งจำไม่ได้แล้ว หล่อนบอกว่านาฬิกาเรือนนี้สามารถทำให้ก่อเกิดปาฏิหาริย์ได้”

            “ป๊าเชื่อ” หล่อนทำหน้าฉงนย้อนถามอย่างกังขา

            “หากว่ามันมีจริงอั๊วก็อยากกลับไปเจอแม่ของลื้ออีก” น้ำเสียงของคนพูดสั่นเครือ

            “แต่หนูว่าอย่าเลย หากป๊าไม่เปลี่ยนนิสัยหนูสงสารแม่” คำพูดของบุตรสาวหาได้ทำให้ชายชราโกรธเคืองแต่อย่างใด

            “ถ้าอย่างนั้นอั๊วจะกลับไปแก้ไขตัวเอง” แววตาของคนพูดเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

            “เฮ้อ! หนูว่ายากคนเราใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ง่ายเสียเมื่อไหร่ หนูคิดว่าถ้าป๊าอยากเปลี่ยนแปลงต้องมีคนคอยคุม” จบคำพูดของหญิงสาวฉับพลันก็เกิดแสงสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้องของผู้ป่วยจากนาฬิกาที่อยู่ในมือของคนเป็นพ่อ

            นับจากนั้นเป็นต้นมาก็เกิดเรื่องราวชวนหัวจะปวดผสมผสานกับความผูกพันทางสายเลือดอันแปลกประหลาดระหว่างพ่อผู้กำลังป่วยหนักกับลูกสาวคนโตที่ไม่ใคร่จะชอบนิสัยป๊าของตน