All Chapters of รักร้ายของนายข้างบ้าน: Chapter 11 - Chapter 20

“เรียนที่เดียวกับพวกพี่แหละครับ” หนุ่มน้อยยิ้มกระชากใจส่งให้สาวไปหนึ่งทีก่อนจะคีบหมูชาบูเข้าปาก “พอ!...พวกแกอย่าเพิ่งถาม ให้น้องได้กินก่อน กินก่อนเลยเราอย่ามัวแต่คุย” ภัคณิกาสั่งเพื่อนที่นั่งตรงข้าม แต่เพื่อนๆตรงหน้ากลับไม่สนใจเธอเลยเพราะพวกเขาเอาแต่จ้องมองรณภพน้องชายข้างบ้านอย่างหลงใหล เธอไม่อยากพาเขาไปไหนมาไหนด้วยก็เป็นเพราะแบบนี้แหละ เสน่ห์แรงเกินทั้งกับเพศเดียวกันทั้งกับเพศตรงข้าม “อีขี้หวง ผัวก็ไม่ใช่” “แค่ก..แค่ก” รณภพสำลักกับคำว่าผัวที่เพื่อนรุ่นพี่พูดออกมาอย่างไม่อายใคร พอสำลักแล้วหน้าก็แดงไปทั้งหน้าถึงภัคณิกาจะพยายามลูบหลังให้แต่เขาก็ยังไม่หายสำลัก “ใจเย็นๆ” ภัคณิกาลูบหลังรณภพเบาๆให้เขาได้ผ่อนคลาย ทั้งสามสาวมองพฤติกรรมของทั้งสองพี่น้องนอกไส้แล้วคิดดีไม่ได้เลย “พวกแกพูดอะไรให้มันระวังหน่อย เพราะภพยังเป็นเยาวชนนะ กรุณาอย่าใช้คำไม่สุภาพ” “โธ่น้องณภพคะ พี่ขอโทษนะคะ พอดีเวลาพวกพี่อยู่ด้วยกันพวกพี่พูดแบบนี้บ่อย ก็เลยพูดแบบไม่ได้คิดน่ะค่ะ” ชลลี่เอ่ยขอโทษหนุ่มน้อยพร้อมหันไปมองเพื่อนสาวอย่างหมั่น

“นี่เขาว่าสาวคณะวิศวะปีนี้อย่างแจ่ม ตัวเต็งดาวมหา’ลัยเลยนะแก ระวังเด็กแกไว้ให้ดีล่ะ” “ฉันก็เป็นดาวจะกลัวทำไม” “แต่...แกแก่แล้วไม่สดๆ ซิงๆ เหมือนเด็กใหม่ๆ” ชลลี่ยังไม่ยอมหยุดแกล้งเพื่อนเพราะรู้ว่าเพื่อนสาวหวงแฟนเด็กแค่ไหน หวงตั้งแต่ยังเป็นแค่เด็กชายข้างบ้าน “ฉันยังซิงย่ะ อุ๊บ!” คนที่ยังซิงเผลอบอกเพื่อนดังไปหน่อยจนโต๊ะข้างหันมามอง “จ้า...แม่คนซิง เฝ้าไว้ให้ดีระวังโดนหมาคาบไปแดก” “พอแล้วชลลี่อย่าแกล้งเพื่อน” นัตตี้เห็นแววว่าจะไม่หยุดแค่นี้ เพราะอีกคนก็ชอบแกล้งส่วนอีกคนก็ชอบโดนแกล้ง ปีนี้พวกเธอเรียนในระดับชั้นปีที่สามแล้วซึ่งก็ถือว่าเป็นชั้นปีที่เรียนหนักมากและอีกอย่างก็มีกิจกรรมเยอะมากๆ ถือว่าเป็นชั้นปีที่วัดใจได้เลยว่าใครจะจบหรือไม่จบ วันนี้ก็เช่นกัน เป็นวันที่มีการคัดเลือกตัวละครสำหรับแสดงละครเวทีของมหาวิทยาลัย พวกเธอทั้งสี่คนก็ไปสมัครเล่นละครด้วยเหมือนกัน ถึงพวกเธอจะอยู่เอกสื่อสารและการแสดงแต่ก็ต้องไปสมัครและต้องทำการคัดเลือกเหมือนผู้สมัครจากคณะฯ อื่น คนหน้าหวานอย่างภัคณิกาสมัครแสด

“ ไม่เป็นไรครับผมทำงานพิเศษพอมีรายได้”“ดีๆ ขยันดี เย็นนี้ไปกินเหล้ากันไหมกูจะได้เลี้ยงรับมึง ทั้งสายก็เหลือแค่กูกับมึงนี่แหละ” เพราะพี่รหัสของพฤกษาเองก็ซิ่วไปเรียนที่อื่นตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าปีหนึ่งเหมือนกับรณภพตอนนี้“ไว้วันศุกร์ดีกว่านะครับ ต้องขอที่บ้านก่อน”“เออ โทรหากูแล้วกันถ้ามึงว่าง” ทั้งลุงรหัสและหลานรหัสต่างแลกเบอร์แลกไลน์กัน ภาพของทั้งคู่ไม่พ้นสายตาของตากล้องไอจีมหาวิทยาลัย ข่าวที่รณภพเป็นหลานรหัสของพฤกษาได้รับความสนใจเป็นอย่างมากเพราะความหล่อเหลาของทั้งสองคน คนหนึ่งก็เป็นเดือนมหาวิทยาลัยและยังเป็นเฮดว้ากของปีนี้ส่วนอีกคนก็เรียนเก่งจนได้โควต้าเข้ามาเรียนแบบคัดเลือกพิเศษหลายวันต่อมา “น้องณภพคะ พี่ว่าจะให้น้องลงประกวดเดือนคณะฯ” รุ่นพี่ปีสองเดินมาบอกเขาถึงห้องเรียน ทั้งที่ตำแหน่งนี้ต้องมีการสมัคร ซึ่งเขาไม่ได้ไปสมัครเลยเพราะไม่อยากประกวด แต่ทำไมรุ่นพี่มาบอกว่าให้ไปประกวดสีหน้าหนักใจของรณภพทำให้ภัคณิกาอดสงสัยไม่ได้ ตอนที่ทั้งสองนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน“ภพเป็นอะไร”“รุ่นพี่ให้ผมประกวดเดือนคณะฯ”“...” ภัคณิกานิ่งไปรู้ว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วเพราะรณภพโดดเด่นกว่าใครๆในรุ่น

“หยิกภพทำไม”“อ้าวก็เป็นเจ้..ก็หยิกได้สิ”“อ๋อ ไม่อยากให้เรียกเจ้...แล้วก็ไม่บอก น่ารักนะเรา” ฝ่ามือหนาบีบเท้าน้อยๆแต่แววตาวิววับขึ้นทันที“ภพอย่า...ณภพอย่า...คริคริ...ปล่อยๆ..” เสียงภัคณิกาหัวเราะคิกคัก ร่างบางพยายามดึงเท้าหนีคนขี้แกล้งก็รู้ว่าเธอบ้าจี้โดยเฉพาะตรงฝ่าเท้าเขายังจะมาแกล้งอีก น้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงหัวเราะจนท้องแข็งเพราะโดนคนตัวโตแกล้ง อยากจะยกเท้าขึ้นถีบให้หงายหลังแต่ก็นะ ไม่อยากได้ชื่อว่าทำร้ายแฟนตัวเองจนหน้าหล่อเขามีรอยกว่าทั้งสองจะกลับจากศูนย์ออกกำลังกายก็เกือบสองทุ่มครึ่ง ตอนนี้คนเริ่มบางตา ส่วนมากลูกบ้านก็วิ่งกลับบ้านบ้างหรือไม่ก็นั่งรถกอล์ฟที่มีบริการวิ่งรับส่งลูกบ้านรณภพนั่งลงตรงหน้าและหันหลังให้เธอ“ขี่หลังภพ วันนี้ออกกำลังกายเหนื่อยแล้ว” เขาไม่พูดเปล่าจับมือเธอวางบนไหล่เขาแล้วยกตัวเธอขึ้น ทำไมตัวเธอถึงได้เบาขนาดนี้แฟนเขากินอะไรบ้างเนี่ย ทั้งสองเดินเลียบทางข้างทะเลสาบ อากาศในตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น ข้างทะเลสาบยังมีคนบ้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่มาก“หนักไหม” หญิงสาวกระซิบข้างหู คางที่เกยอยู่บนบ่าแกร่ง ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปดย่างสิบเก้า เขาดูโตกว่าวัยมากยก

“ครับ” รณภพรีบรับปากลุงรหัส เลี้ยงเหล้ามันง่ายกว่าการทำงานให้พฤกษา แล้วยิ่งเป็นงานที่ต้องทำให้ได้แค่บี บอกตามตรงว่าเขาก็ไม่มั่นใจ ถ้าทำให้ได้เอยังจะง่ายกว่าอีกรณภพกลับไปเรียนด้วยความสบายใจ รู้ว่าถ้าพฤกษารับปากแล้วต้องทำได้แน่นอนและก็เป็นอย่างที่เขาคิด เพียงไม่นานพี่หวานคนที่จะให้เขาไปประกวดเดือนมหาวิทยาลัยก็ส่งไลน์มายกเลิก “ทำไมมึงไม่ประกวดวะ” ภัทรพลเอ่ยถาม ถ้าเขาหน้าตาดีแบบไอ้นี่ เขาคงประกวดทันทีเพราะสาวๆคงเข้ามาหาเพียบ “ภัคเขาไม่ชอบให้แฟนเป็นจุดสนใจ” “แฟนแกเหรอภพ” ธนกฤตที่ยังไม่เคยได้เจอหน้าแฟนสาวของเพื่อนสักครั้งเอ่ยถามขึ้น เขาคิดว่าคงเป็นรุ่นน้องจากโรงเรียนเดิมของเพื่อน “อือ..” “แกก็ไม่ต้องบอกสิว่าประกวดเขาไม่รู้หรอก” ธนกฤตยังแนะนำต่อด้วยความไม่รู้ว่าแฟนของเพื่อนที่จริงเป็นรุ่นพี่ของพวกเขาแถมยังเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับพวกเขา “เฮ้อ...” ภัทรพลส่ายหัวกับความไม่รู้ของเพื่อน.. “เหี้ย...สวยสัสๆ” “อะไรของมึงไอ้กฤต ทั้งเหี้ย ทั้งสวย” รณภพกับภัทรพลถึ