Lahat ng Kabanata ng รักร้ายของนายข้างบ้าน: Kabanata 1 - Kabanata 10

ตอนที่ 1: เด็กมันยั่ว... ภัคณิกามองโทรศัพท์ของตัวเองแล้วต้องทำหน้ายุ่งเพราะไม่คิดว่าเบอร์โทรศัพท์ของไอ้เด็กข้างบ้านจะโทรมาหาเธอในเวลานี้“มีอะไรนี่มันสามทุ่มแล้วนะ” เธอตะคอกเสียงใส่ปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์“ผมเพิ่งลงเครื่องมา ไม่มีรถ”“ฉันอยู่เชียงใหม่”“รู้แล้วตอนนี้ผมก็อยู่สนามบินเชียงใหม่ นะเจ้คนสวยมารับหน่อย เนี่ยถ้ามีใบขับขี่ผมคงขับไปเองแล้วแต่มันไม่มีไง เจ้มารับไปส่งโรงแรมหน่อยแป๊บเดียว” คนจากปลายสายเจรจาหว่านล้อมเสียยืดยาวเพราะกลัวว่า..เจ้ณิกา...จะไม่ยอมมารับเขาที่สนามบิน“เออ เดี๋ยวไปรับ รออยู่นั่นแหละ แล้วกลับมาทำไมดึกดื่นขนาดนี้ นั่งอยู่ในที่สว่างๆ นะ ห้ามไปไหนเด็ดขาดระวังคนด้วยอย่าไว้ใจใคร เดี๋ยวฉันไปหา” คำจู้จี้ขี้บ่นของเธอเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาเพิ่งลงจากเครื่องเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ถ้ามองแบบผ่านๆ ทุกคนคงไม่คิดว่าเด็กหนุ่มผู้นี้อายุเพียงสิบแปดปีเท่านั้น ด้วยส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร หน้าตาหล่อเหลาเหมือนพระเอกเกาหลี ผิวขาวน่ามองอย่างลูกผู้ดี จมูกโด่งได้รูปรับกับใบหน้า คิ้วและริมฝีปากหยักถ้าจะมีใครทักว่าเขาคือไอดอลวงดังหรือพระเอกซีรีส

ตอนที่ 2: ใจสั่น เมื่อคุณย่าของภัคณิการู้ว่ารณภพมาก็ดีอกดีใจเป็นอย่างมาก ถึงกับสั่งให้แม่บ้านทำลาบเนื้อขมๆ ของโปรดของชายหนุ่มเตรียมไว้ให้เขาเป็นพิเศษ ภัคณิกาได้แต่บึนปากเพราะมีแต่คนเอาใจเขา ด้วยความที่เป็นน้องคนเล็กของทั้งสองครอบครัวทำให้เขาเป็นที่รักของทุกคน เธอยังจำหน้าตาเด็กอ้วนตุ้ยนุ้ยได้ ตอนนั้นเขาน่าจะอายุแค่เจ็ดแปดขวบที่คอยวิ่งตามพี่ๆ ภัคณิกามักจะแกล้งเขาเสมอเพราะเธอเองก็เป็นน้องที่โดนพี่ชายแกล้งประจำ เมื่อได้แกล้งคนอื่นบ้างก็เลยสนุกและชอบเล่นกับเด็กอ้วนมากกว่าเล่นกับพี่ชายรณภพย้ายมาอยู่ข้างบ้านของเธอเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นคุณย่าลงไปเยี่ยมคุณพ่อของภัคณิกาที่กรุงเทพฯ และเมื่อท่านพบเขา ท่านก็หลงเด็กอ้วนคนนั้นมาก เด็กชายแป๊ะยิ้ม แก้มกลมจนดึงรั้งจมูกให้แบน เจ้าหมูตอนในตอนนั้น หึ...ใครจะคิดว่าโตมาจะหล่อ หล่อขนาดนี้...หน้าเรียวได้รูปอย่างคนมีเบ้าหน้าดี จมูกโด่งเป็นสันชัดเจน ริมฝีปากหยักได้รูป ตาเรียวรี ทุกอย่างบนใบหน้าเขาเหมือนออกแบบมาอย่างพอดี เด็กอ้วนๆเตี้ยๆคนนั้น ตอนนี้กลับสูงกว่าเธอตั้งเยอะ เอาเวลาตอนไหนไปโตหึ... “เจ้...เป็นอะไร” ภ

ตอนที่ 3: เด็กแก่แดดภัคณิกามองหน้าเด็กหนุ่มข้างบ้านที่อายุห่างจากเธอถึงสามปี คำถามนี้เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว ตกลงทำอะไรได้บ้างนะ “ก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ทำอะไรก็ได้” เธอตอบออกไปแบบขอไปที“โว้...ก็ถามอยู่นี่ไงว่าทำอะไรได้บ้าง” รณภพยกแขนมาวางบนโต๊ะพร้อมทั้งใช้สองมือเท้าคางมองหน้าเธอ รอยยิ้มร้ายทำให้คนนั่งตรงข้ามอดใจสั่นไม่ได้ เด็กนี่โตขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ แล้วสายตาเขาแบบนี้มันไม่ดีต่อใจเธอเลย“ทำใบขับขี่รถยนต์ไง” ภัคณิกาตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก..น่าจะใช่นะ “ใบขับขี่รถยนต์ทำได้ตั้งแต่สิบแปดเจ้”...เออใช่..เธอเองก็มีตั้งแต่สิบแปดนี่นา“เลือกตั้ง”“อันนั้นก็ทำได้ตั้งแต่สิบแปด”“อ้าว...แล้วตกลงอายุยี่สิบปีต่างจากสิบแปดยังไงเนี่ย” ภัคณิกาทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เพราะเหมือนบรรลุนิติภาวะแล้วไม่ได้มีอะไรที่ทำได้มากขึ้นกว่าตอนอายุสิบแปดเลย“ต่างเยอะ อย่างเช่นทำผิดก็จะโดนลงโทษเหมือนผู้ใหญ่ เพราะถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ได้รับการคุ้มครองเหมือนเยาวชน”“ไม่ดีเลย” หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเสียเปรียบ“ข้อดีก็มีอยู่นะครับ”“ยังไง” ภัคณิกากระตือรือร้นอยากรู้ว่ามีข้อดีของการอายุยี่สิบป

ตอนที่ 4: ไม่เจ็บแล้วครับ ภัคณิกากลับมาอยู่กับปัจจุบัน เธอนั่งเหม่อมองท้องน้ำกว้างใหญ่ตรงหน้า บางครั้งการได้กลับมาอยู่ตัวเองก็ดีเหมือนกัน ถามว่าเจ็บไหมที่โดนเขาเทขนาดนั้น... ก็เจ็บนะ...เราเป็นลูกรักของพ่อแม่ เป็นน้องรักของพี่ชาย เพื่อนรักของเพื่อนเราและเป็นเจ้รักของน้องชาย แต่กลับไม่มีค่าเลยในสายตาเขา การไม่ถูกรักมักเจ็บปวดเสมอ “เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” “ไม่เป็นอะไร ขอบใจนะภพ” ภัคณิกาพิงศีรษะกับหัวไหล่ของเขา ขอบคุณที่เขาอยู่ทั้งตอนนี้และตอนนั้น “เจ้” “อะไร” “ไม่เจ็บแล้วนะครับ” ภัคณิกามองหน้ารณภพอย่างเข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อ การที่เธอเสียใจ นอกจากทำร้ายตัวเองแล้วยังทำร้ายคนอื่นด้วย “ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” “ก็รู้นี่ทำไมถึงทำ” ชายหนุ่มจับหัวหญิงสาวส่ายไปมาอย่างมันเขี้ยว “ก็ไม่ได้ตั้งใจ” “หนีมาซะไกลคิดจะให้ลืมหรือไง เจ้ต้องทำใจให้ได้ด้วย อยู่ที่ใจเจ้เท่านั้นที่จะยอมลืมไอ้ห่านั่น” น้ำเสียงของเขาใส่อารมณ์เพราะไม่ค่อยชอบมาร์คอยู่แล้ว

ตอนที่ 5: ชัดเจน “ณิกาแกเลิกกับมาร์คแล้วเหรอ” ภัคณิกายังไม่ทันจะเดินมานั่ง เจ๊ไฝหรือไปรยาก็ทักขึ้นมาก่อน ที่ใคร ๆ เรียกเธอว่าเจ๊ไฝเพราะว่าตรงติ่งหูของเธอมีไฝสีดำขนาดเท่ากับต่างหูทั่วไปอยู่ แล้วเจ้าไฝนี้แหละที่ทำให้เจ๊ไฝโดนคุณครูฝ่ายปกครองสมัยมัธยมดุบ่อย ๆ ว่าเธอใส่ต่างหูไปโรงเรียน จากชื่อเล่นแสนน่ารัก..น้องฟ้าใส ซึ่งเป็นชื่อที่พ่อแม่ตอนนั้นนิยมตั้งให้ลูก ๆ กันเยอะมาก เพื่อนที่ห้องก็มีชื่อ ฟ้าใส กันถึงสามคน พอมีเพื่อนชื่อซ้ำกันหลายคน เพื่อนก็ชอบถามว่า ฟ้าใสคนไหน ฟ้าใสคนไหน เพื่อนก็ต้องตอบว่า ฟ้าใสคนที่มีไฝตรงติ่งหูไง ...พอเรียนมหาวิทยาลัยเพื่อนขี้เกียจเรียกเธอว่าฟ้าใสประกอบกับมีไฝเป็นจุดเด่นและเจ๊ไฝไข่เจียวปูยังดังอีก สุดท้ายเพื่อน ๆ เลยเปลี่ยนมาใช้เจ๊ไฝแทน “อือ” ภัคณิกาตอบแบบขอไปที ปิดเทอมเล็กเธอติดต่อเพื่อนแค่ทางไลน์เท่านั้น อีกอย่างไม่อยากให้เพื่อนคิดมากเพราะอย่างไรเสียเธอกับมาร์คก็เรียนที่เดียวกัน “ทำไมเลิกกัน” เป็นคำถามของนัตตี้หรือนัฐพลหนุ่มหล่อหน้าตาดีของกลุ่มที่ใครๆ เห็นก็หลงรัก ทว่านัตตี้ไม่ได้ชอบผู้หญิงเพราะตัวเองชอบ