All Chapters of รักร้ายของนายข้างบ้าน: Chapter 31 - Chapter 40

“อ้า...ที่รักขา...ไม่ไหวแล้วค่ะเสียวมาก” เธอร้องครางเหมือนให้เขาเห็นใจแต่เปล่าเลยยิ่งเธอครางเสียงหวานเท่าไหร่เขายิ่งอยากปรนเปรอเธอด้วยความเสียวมากเท่านั้น เขาอยากเห็นภาพที่เธอเสร็จสมด้วยตัวตนของเขา อยากให้เธอกระตุกเกร็งและหลั่งไหลความสุขออกมาเหมือนอย่างที่เขาใช้นิ้วมือและลิ้นกับเธอ เขาอยากเห็นหน้าเธอชัดๆใกล้ๆตอนที่เธอส่ายหน้าไปมากับที่นอน ภาพที่เขาอยากเห็น ภาพที่มีแต่เขาเท่านั้นที่ได้เห็น “อ้า...ที่รักขามันเสียวมากเสียวมาก”เสียงเนื้อกระทบกันดังมากขึ้นและถี่ขึ้น..เสียงร้องครางของทั้งสองก็ไม่ต่างกันพวกเขาทั้งเสียวทั้งมีความสุข เธอสุขเพราะความใหญ่โตและลึกของเขา ส่วนเขาเองสุขเพราะความตอดรัดและนุ่มลื่นจนเขาแทบบ้า ภายในร่องหลืบของเธอตอดรัดเขาอย่างรุนแรง มันรัดแน่นจนเขาแทบทนไม่ไหว “อ้า...จะแตกแล้ว” เมื่อเขาร้องครางและขยับตัวถี่ขึ้นเธอเองก็ร้องครางไปพร้อมกับเขา การตอดรัดด้านในยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดทั้งสองร่างก็กอดกันและกระตุกเกร็งไปพร้อมๆกัน “อ้า/อ้า” เสียงร้องครางของทั้งคู่ดังกว่าครั้งไหนบ่งบอกว่าตอนนี้ทั้งคู่ขึ้นสวรรค์แห่งรักไปแล้ว ทั้ง

“ไม่ วันนี้ค้างคอนโด” เขาตอบในขณะที่เงยหน้าขึ้น “ภพเดี๋ยวกูไปส่ง” ภัทรพลเอ่ยบอกเพื่อนเพราะรู้ว่าวันนี้ไม่ได้ขับรถมาเรียน “ภพไปกับเราก็ได้ เราอยู่คอนโดเดียวกับภพ” รณภพหันไปมองหน้าหญิงสาวที่เสนอตัวไปส่งเขาถึงคอนโดเท่าที่จำความได้ เขาไม่เคยบอกใครว่าพักที่ไหนเพราะไม่ได้สนิทกันถึงขั้นคุยเรื่องส่วนตัวกันได้ “คือเราเคยเห็นภพครั้งหนึ่งที่คอนโด” พีรดาที่ตอนนี้เริ่มใจไม่ดีเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่นั่นเพราะเขา “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราให้นายไปส่ง” รณภพเอ่ยบอกผู้หญิงที่ดูออกว่าเธอไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาชัดเจนเสมอหากเธอจะคิดอะไรกับเขา เขาก็ไม่ว่าขออย่างเดียวอย่าสร้างความเดือดร้อนหรือรำคาญให้เขาก็พอ “เบลมันทำอะไร” ภัทรพลเอ่ยถามรณภพเมื่อทั้งสองอยู่กันสองคนบนรถส่วนตัว “เขาจะให้กูกลับด้วยเห็นบอกว่าอยู่คอนโดเดียวกับกู” “หืม...” ภัทรพลพอจะดูออกว่าพีรดาแอบชอบรณภพแต่ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะลงทุนย้ายคอนโดมาอยู่คอนโดเดียวกับรณภพ “มีอะไรที่กูต้องรู้รึเปล่า” รณภพหัน

“อย่างที่คุณทั้งสองน่าจะพอรู้อยู่แล้วว่าหนูณิกากับณภพกำลังคบกัน เมื่อคืนณภพเข้ามาคุยกับผม บอกว่าจะมาขอหมั้นหมายไว้กับหนูณิกาก่อนที่ทั้งสองจะไปเรียนภาษา ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองจะว่ายังไง”พูดออกไปถึงจะรู้ว่ายังไงทั้งสองก็ให้เด็กทั้งคู่คบกันอยู่แล้วแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ “เราสองคนไม่ว่าอะไรหรอกค่ะคุณกิตติ เรารู้ว่าณภพรักและดูแลณิกาได้ ทั้งสองก็คบหากันมาเกือบสองปี ถ้าไม่มั่นคงต่อกันก็คงเลิกรากันไปนานแล้ว” คุณพรรณีผู้ที่รักรณภพเหมือนลูกพูดขึ้น สำหรับผู้เป็นแม่แล้วขอให้ลูกได้มีคนมาดูแลที่ดีต่อจากพ่อแม่ก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว “ไม่ต้องหมั้นกันไว้หรอก อีกหน่อยทั้งสองพร้อมและโตกว่านี้ค่อยแต่งงานก็ได้” คุณระพีพูดขึ้นเพราะไม่อยากจะให้เหมือนบีบบังคับฝ่ายชายให้ต้องรับผิดชอบเพราะทั้งสองก็คบกันได้เพียงสองปีเอง “ที่ผมพูดแบบนี้ไม่ใช่ ไม่อยากให้เด็กทั้งสองลงเอยกัน ผมรู้ว่าณภพเป็นคนดีและรักณิกาแค่ไหน และผมดีใจที่ผู้ชายที่จะมาดูแลลูกของผมคือณภพ แต่ที่ไม่อยากให้หมั้นกันไว้ก่อนเพราะไม่อยากกดดันความสัมพันธ์ของทั้งสองคน อยากให้เขาคบกันด้วยความสบายใจ ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไ

“ณิกานั่งด้วยคนนะ”ภัคณิกาเงยหน้ามองพระเอกของเรื่อง ช่วงหลังของการถ่ายละครเหมือนมาร์คจะพยายามคุยกับเธอซึ่งเธอก็บอกกับเขาว่าให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนร่วมงานเท่านั้น เรื่องของเธอกับเขามันมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเหมือนเดิม แต่ต่อหน้าคนอื่นภัคณิกาไม่อยากแสดงออกมาเพราะทั้งสองก็ยังต้องร่วมงานกันอีก“นั่งสิ” ภัคณิกาบอกกับคนที่มาขอนั่งด้วย ซึ่งโต๊ะที่ภัคณิกานั่งก็มีเพื่อนๆนักแสดงและนัตตี้นั่งอยู่ด้วย“เรตติ้งเป็นไงบ้างครับ” มาร์คหันไปถามทีมงานที่นั่งด้วย“ดีมากเลยค่ะโดยเฉพาะกระแสคู่จิ้นของมาร์คกับน้ำผึ้ง” ทีมงานคนหนึ่งตอบพร้อมทั้งยิ้มให้คนถาม“มันเป็นแค่ข่าว ผมกับน้ำผึ้งไม่ได้คิดอะไรกันมากกว่าเพื่อนร่วมงาน” มาร์คพูดขึ้นเหมือนประโยคปกติที่พูดติดปากตลอดเวลาที่เขาให้สัมภาษณ์กับนักข่าว“เหรอ...อ” นัตตี้ลากเสียงยาวอย่างคนรู้ทัน เธอรู้เช่นเห็นชาติผู้ชายคนนี้ตั้งแต่สมัยที่ยังคบกับภัคณิกาแล้ว ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว เห็นแต่ประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น ก็อย่างว่าแหละนะในเมื่อมันเป็นสันดานคงแก้ไม่หายง่ายๆหรอก น่าเสียดายที่คนทั้งประเทศชื่นชมในความหล่อของเขา เลยทำให้เขายังเป็นที่นิยมอยู่มาร์คไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนัต

ตอนที่ 17: เพื่อนไม่สนิทคิดไม่ซื่อ พีรดาเข้าฝึกงานที่เดียวกับรณภพ สิ่งนั้นทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงมาฝึกงานที่นี่ได้ เพราะมีหลายคนที่อยากมาฝึกงานที่บริษัทยักษ์ใหญ่ด้านไอทีของประเทศไทย บริษัทนี้ถือเป็นบริษัทที่เป็นยูนิคอร์น[1]รายแรกของประเทศไทยการมาฝึกงานบริษัทนี้ต้องผ่านการคัดเลือกจากระดับหัวกระทิของสาขาเท่านั้นและเขาไม่คิดว่าพีรดาจะผ่านเกณฑ์ได้มาฝึกงานที่นี่ แต่สิ่งที่ทำให้เขาหายแปลกใจมากยิ่งกว่าก็คือคำทักทายอย่างเป็นกันเองของประธานบริษัทที่อุตส่าห์มาต้อนรับเด็กฝึกงานด้วยตนเอง “สวัสดีค่ะ น้องเบล” “สวัสดีค่ะ น้าวิทย์” “คุณพ่อสบายดีใช่ไหมครับ” รณภพรู้แล้วว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้พีรดามาฝึกงานกับเขาได้ เสียดายบริษัทรุ่นใหม่สุดท้ายก็ต้องยอมให้กับระบบแบบเก่าของสังคมไทย “น้าวิทย์ นี่เพื่อนเบล รณภพค่ะเป็นท็อปของรุ่นค่ะ” “ยินดีที่ได้รู้จักครับผมประวิทย์” “สวัสดีครับผมรณภพครับ” รณภพไม่เคยรู้สึกอึดอัดเท่านี้มาก่อน เขาไม่ชอบระบบเส้นสายอยู่แล้วเลยไม่ได้ไปฝึกงานของบริษัทต