Semua Bab Love Textbook ตำรารักพิชิตหัวใจ: Bab 41 - Bab 49

เช้าวันต่อมา ณ ห้องอาหาร“ดูทุกคนอารมณ์ดีแตกต่างจากเมื่อวานนะคะ” ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าของแต่ละคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน คุณลุง คุณป้า คุณย่า และคุณปู่ ต่างมองที่ฉันกับธาดาแล้วนั่งยิ้มมาตั้งแต่ที่เราทั้งคู่ลงมาถึง“แม่ดีใจที่ในที่สุดความฝันก็เป็นจริง” คุณป้าพูดพร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูซับขอบตา ทั้งที่ยังไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด“ปู่ก็ดีใจที่หลานสะใภ้เป็นหนูเทียน” คุณปู่ยิ้มกว้างและมองฉันด้วยสายตาเอ็นดู เมื่อวานกับวันนี้ช่างต่างกันเหลือเกิน“ดูยังไง ทุกคนก็แปลก ๆ นะคะ ไม่เหมือนเมื่อวานเลย” ฉันที่ยังไม่เลิกสงสัย กวาดสายตามองพวกผู้ใหญ่อย่างจับผิด“เป็นคนขี้สงสัยตั้งแต่เมื่อไร” ธาดาที่นั่งอยู่ข้างกันเอียงหน้ามากระซิบถาม“คนที่ฉันสงสัยมากที่สุดคือคุณธาดา” น้ำเสียงและสายตาเย็นชาถูกส่งไปให้คนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างกาย ซึ่งคนที่ชินชากับฉันในแบบนี้ยังคงทำหน้าระรื่นและยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม“ป้าลืมบอกงานสำคัญไป อีกสองวันจะมีงานประมูลเครื่องเพชรเพื่อนำเงินสมทบทุนมูลนิธิต่าง ๆ มากมาย เรียกได้ว่างานใหญ่เลยแหละ” คุณป้าพูดด้วยใบหน้าอารมณ์ดี ซึ่งปกติท่านก็อารมณ์ดีอยู่แล้ว แต่วันนี้แค่ดีผิดปกติก็แค่นั

ณ ห้องครัวใหญ่หอพักคนงาน เวลา 23.30 น.“เทียนขึ้นห้องแล้วนะแม่”ฉันหันไปบอกแม่ที่กำลังเดินไปปิดไฟ และเช็กความเรียบร้อยในห้องครัว หลังจากที่เราช่วยกันเตรียมของสำหรับทำขนมเสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกัน“แม่บอกให้เทียนไปตั้งนานแล้ว ช่วยจนดึกแล้วจะตื่นไปทำงานไหวมั้ยเนี่ย” เสียงบ่นของแม่ดังตามหลัง“ไหวสิแค่นี้เอง แม่ก็รีบไปนอนนะ”“จ้า”“เทียนไปนอนแล้วนะ” ฉันที่ยังแกล้งแม่ไม่เลิก พอเรียกทีแม่ก็จะเงยหน้าจากสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันหลังกลับมามอง“จ้า” ดูเหมือนแม่จะพยายามข่มใจตัวเองมาก“ไปจริง ๆ แล้วนะ”“ไปสักทีเด็กคนนี้นี่ แล้วก็ไปดูเจ้านายตัวเองด้วยว่ากลับมาหรือยังดึกแล้ว ถ้าเขายังไม่กลับมาก็หัดโทร. ไปถามเขาหน่อยไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลย” ไม่น่าแกล้งแม่เลยโดนซะยาว“จ้าแม่!” ฉันส่งเสียงตอบกลับพร้อมกับหันหลังเดินออกจากห้องครัว เพื่อตรงไปยังบ้านใหญ่ทันทีบรรยากาศภายนอกมีเพียงความเงียบเพราะเวลาแบบนี้ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว ส่วนฉันที่กำลังจะเดินถึงประตูบ้านใหญ่สายตาก็เห็นเข้ากับรถคันที่ธาดาขับออกไป ตอนนี้มันกลับมาอยู่ยังภายในโรงจอดรถเป็นที่เรียบร้อย“กลับเร็วผิดปกติแฮะ” แล้วหาฉันไม่เจอป่านนี้ไม่โวยวายตายแล

หลายวันต่อมา “พี่เทียนจะร้องไห้กับหนังผีไม่ได้นะ”เสียงบ่นของน้ำหวานทำให้ฉันได้สติกลับมา ดวงตากลมโตเลอะคราบน้ำตาหันไปมองยังบุคคลที่นั่งอยู่ข้างกัน ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในห้องนอนของน้ำหวาน ฉันถูกชวนให้มาดูหนังเป็นเพื่อน เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้ฉันต้องอยู่เพียงลำพัง“ก็สงสารผีที่ถูกฆ่าตาย”“สงสารตาตัวเองก่อนเถอะ หันมาทางนี้หน่อย”“....” น้ำหวานดึงผ้าห่มที่คลุมหัวออกแล้วจับตัวฉันให้หันมาประจันหน้ากับเธอ“เฮ้อ ตาช้ำแล้วช้ำอีกพี่ร้องไห้ติดต่อกันมากี่วันแล้วเนี่ย” น้ำหวานถามอย่างรู้ทัน พร้อมกับเอาถุงเจลเย็นประคบลงบนเปลือกตา“ไม่ได้ร้องแล้ว มีวันนี้ร้องเพราะหนังนี่ไง”“พี่เทียนกลายเป็นคนโกหกไม่เนียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลาไปทำงานทำยังไง”“ก็แต่งหน้า” ฉันปาดสายตามองเด็กรู้ทัน“ไม่ต้องมาทำตาดุ เดี๋ยวจะไปบอกคุณธาดาว่าพี่อยู่ที่นี่”“บอกแล้วได้อะไรขึ้นมา” ฉันหันไปถามน้ำหวานด้วยสีหน้าเศร้า“แล้วพี่คิดว่าคุณธาดาเขาจะรู้มั้ยว่าพี่ไม่ได้ที่นอนห้องตัวเองเลยสักคืน”“แล้วเขาจะต้องรู้ไปทำไม”“ปกติพี่อยู่ที่ไหน หายไปไหนเขาจะตามหามั้ย”“ไม่รู้ เลิกถามได้มั้ย เจ้านายของน้ำหวานเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าพี่จะอยู่ไหน

แอด!ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดนอนสีฟ้าอ่อนกำลังเดินออกมา แต่สองเท้าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสบตากับคนตัวสูงที่ยืนกอดอกรออยู่หน้าประตู“....” เราทั้งสองคนสบตากัน และธาดาก็ยังคงยืนทำหน้าเครียดไม่พูดไม่จา“....” เอาแต่ยืนมองหน้าแล้ววันนี้จะเข้าใจมั้ยว่าต้องการอะไร“เป็นอะไร” ต้องเป็นฝ่ายถามซะเอง เพราะธาดาเอาแต่ยืนเงียบ“ทำไมไม่ไปนอนด้วยกัน” ที่ไม่พอใจเพราะเรื่องนี้นี่เอง“ก็ของยังอยู่ห้องนี้”“ไปนอนก่อน เดี๋ยวให้คนมาย้ายของให้”“แล้วถ้าไม่ไป” ฉันเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าแล้วกอดอกถาม“....” เขาก้มมองคนตัวเล็ก“จะบังคับหรือเปล่า”“ไม่ ถ้าเทียนไขไม่ไป เราก็นอนที่ห้องนี้ อยากกอดเมียแล้วก็ลูก” ริมฝีปากบางอมยิ้มให้กับสิ่งที่เขาพูด ใช่...ฉันกำลังท้อง“ยังไม่แน่ชัดสักหน่อยว่าท้อง เดี๋ยวต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนสิ”“ที่ตรวจสามอันขึ้นสองขีดเนี่ยยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ หรือว่าต้องว่าย้ำ” มือหนาโอบเข้าที่เอวบางแล้วดึงมาชิดตัว“อาจจะเป็นหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่คลาดเคลื่อนก็ได้” แกล้งเขานี่มันสนุกดีจริง“จะบอกว่ากินยามาตลอดยังไงก็ไม่ติดน่ะเหรอ”“....” เขายังจำทุกอย่างที่ฉันเคยพูดเอาไว้ได้อีกนะ“ยาไม่แ

(ช่วงวัยเด็กของเทียนไขกับธาดา (ช่วงเกรด7หรือมัธยมชั้นปีที่ 1) ปึง!ประตูห้องครัวหอพักคนงานถูกเปิดออกเต็มแรง พร้อมกับเด็กชายผู้เป็นคุณหนูของบ้านนี้ และยังเป็นเพื่อนสนิทของลูกสาวหัวหน้าแม่บ้านอย่าง...เทียนไข“เทียนไข! ทำไมไม่บอกว่าจะสอบเข้าด้วยคะแนนเต็มเพื่อไปอยู่ห้องคิงล่ะ เรานึกว่าเทียนจะเลือกทำคะแนนน้อยแล้วไปอยู่ห้องสุดท้ายเพราะจะได้มีเวลาไปเล่นกับเรา”เด็กสาวเงยหน้าจากตะกร้าผักที่เธอกำลังเด็ดอยู่แล้วเงยมองขึ้นใบหน้าของ ธาดา ลูกชายเจ้าของบ้าน และเป็นเพื่อนของเธอด้วยสายตาไร้ความรู้สึก“ทำไมต้องทำแบบนั้น”“เพราะเทียนต้องไปเล่นกับเราทุกวันหลังเลิกเรียนไง”“ไม่ไปหรอก เทียนรำคาญธาดา”“...เทียนใจร้าย เทียนทำแบบนี้เราต้องอยู่คนละห้องเลยนะ เราต้องแยกกันตลอดหกปีนะเทียน!”“....” เด็กสาวหันมองธาดาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มตะกร้าผักเดินหนี“เราอยากอยู่กับเทียน!” ธาดาวิ่งตามหลัง และพูดคำเดิมซ้ำ ๆ ไปตลอดทาง“รำคาญ....” ไม่ว่าจะโดนเทียนไขว่าสักกี่ครั้งก็ไม่เคยทำให้ธาดาละความพยายามไปได้“เราจะไปรับเทียนที่ห้องทุกวัน! เทียนห้ามมีแฟนนะ เทียนต้องอยู่กับเรา!”“...รำคาญ” น้ำเสียงเย็