Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาพลิกชะตา: Kabanata 21 - Kabanata 30

วังหลวงประกาศข่าว การสิ้นพระชนม์ของพระสนมกุ้ยเฟยออกไป และฮ่องเต้ยังประกาศอีกว่าให้เลื่อนงานชมบุบผาไปอีกเจ็ดวัน ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ฮ่องเฮารู้สึกหายใจคล่องขึ้นมาได้บ้างเปราะหนึ่ง เซี๊ยะฮ่องเฮาจึงได้ใช้โอกาสนี้ ติดต่อไปหาหมอเทพแห่งพิษ เพื่อจะให้เขามาช่วยรักษาอาการขององค์รัชทายาท โชคดีที่นางคิดแผนนี้ขึ้นมาได้ทัน พระสนมกุ้ยเฟยเจ็บป่วยมาเป็นเวลานาน มาจากไปเช่นนี้ก็ไม่มีใครสงสัยซูหนี่ว์และเฉินอ๋องเดินมาขึ้นรถมาที่จอดรออยู่หน้าวัง พอขึ้นมาอยู่บนรถม้าเฉินอ๋องก็เห็นนางนิ่งเงียบไป เขารู้ว่านางมีเรื่องให้คิดมากมายจึงอดไม่ได้ที่ถามออกไป“คิดอะไรอยู่หรือ?”“หม่อมฉันกำลังคิดว่าจะติดต่อขอซื้อที่ดินที่ติดกับจวนสกุลจ้าวเพคะ จวนสกุลจ้าวถึงจะใหญ่โตกว้างขวาง แต่หากเราจะต้องฝึกคนให้เป็นวรยุทธต้องใช้พื้นที่มากขึ้น หม่อมฉันคิดว่าหากซื้อได้แล้ว จะสร้างเป็นเหล่าอาหารและโรงเตี๊ยม และจะให้คนที่จะมาฝึกวรยุทธมาในรูปแบบคนงานก่อสร้าง จะได้ไม่เป็นที่สงสัยเพคะ”“เจ้าช่างคิดรอบคอบนัก” เฉินอ๋องมองนางด้วยความภูมิใจ“หม่อมฉันอยากปรับปรุงจวน และสร้างเรือนพักรับรองเพิ่มขึ้นอีก มีช่างเข้าออกจวนก็จะไม่ดูผิดปกติมากเกินไปเพคะ ท

ห้องทรงอักษร ฮ่องเต้กำลังนั่งฟังรายงานจากหน่วยองครักษ์ลับ ที่คอยให้ไปจับตาดูฮ่องเฮาหลังจากรับรู้ว่านางกำลังคิดจะทำการใด “ฮึ!มารวมตัวกันหมดเลยรึ สารเลว!!” ฮ่องเต้รู้สึกผิดหวังอย่างมาก ตัวเขาแม้จะไม่ได้รักนางหรือแม้แต่สนมกุ้ยเฟยเขาก็ไม่ได้รัก การแต่งงานและรับพวกนางเข้ามาในวัง ก็เพื่อความมั่นคงของบัลลังก์ นางสนมที่ส่งเข้ามาก็หวังเพื่ออำนาจตัวเขานั้นรู้ดี เพียงแต่ไม่คิดว่าอำนาจจะทำให้คนหวังสูงถึงเพียงนี้ การที่เขาแต่งตั้งบุตรชายของนางเป็นรัชทายาท ก็เพื่อหยุดยั้งแผนการที่คิดจะกำจัดเฉินอ๋อง เขารู้มาโดยตลอดแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ บัลลังก์นี้ถูกควบคุมจากสกุลหลี่และสกุลเซี้ยะ ตัวเขาก็เป็นเพียงฮ่องเต้หุ่นเชิดไม่มีอำนาจบารมีใด เมื่อก่อนยังมีสกุลจ้าวที่คอยสนับสนุนและยังเป็นฐานกำลังที่แข็งแกร่ง จากการถูกปรักปรำใส่ร้ายว่าเป็นกบฏ เขาเองก็รู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่สามารถรถทำอะไรได้ ต้องโทษเขาที่เป็นฮ่องเต้อ่อนแอ“ได้ข่าวจากชายาเฉินอ๋องหรือไม่?” ไม่อยากเชื่อว่าเขาผู้ซึ่งเป็นถึงฮ่องเต้ของแคว้น จะฝากความหวังไว้กับสตรีวัยเยาว์ผู้หนึ่ง“ทูลฝ่าบาท มีอาหารมาส่งจากพระชายาเฉินพะยะค่ะ” หลิวกงกงซอยเท้านำอาห

“แม่นางน้อย เชิญเข้ามาในบ้านก่อนเถิด” ชายสูงวัยแม้จะตกใจและสงสัย แต่ก็ยังคงระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา ซูหนี่ว์ยกยิ้มรีบดึงเฉินอ๋องให้เดินตามเข้าไป กู้ว่านเซียวพาไปนั่งยังห้องโถงที่ใช้สำหรับกินข้าวและต้อนรับคนมาเยือนในเวลาเดียวกัน ก่อนรีบเอ่ยถามออกมาอย่างใจเย็นและรักษาท่าที“แม่นางน้อยเหตุใดถึงได้เอ่ยประโยคนั้นออกมา?” กู้ว่านเฉิง แอบสังเกตุกิริยาท่าทางของนางตลอดเวลาซูหนี่ว์ไม่ได้ตอบออกไป แต่กลับหยิบหยกบูรพาออกมายื่นให้เขา กู้ว่านเซียวตกใจใบหน้าซีดเผือด ยื่นมือมารับหยกไปดูด้วยมืออันสั่นเทา นางเป็นใครกันแน่เหตุใดถึงมีหยกบูรพา สกุลจ้าวไม่ใช่ถูกประหารไปหมดแล้วมิใช่หรือ? ความสงสัยของเขายามนี้มีมากล้น จนแทบระงับอาการเอาไว้ไม่อยู่“ถ้าให้ข้าเดาท่านลุงคงมีนามว่ากู้ว่านเฉิง สหายคนสนิทของท่านแม่ทัพจ้าวใช่หรือไม่?“เจ้า!!!!เป็นใครกันแน่??” กู้ว่านเซียวยามนี้สติหลุดออกไปแล้ว ด้วยความตระหนกตกใจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ยินชื่อของท่านแม่ทัพผู้เป็นทั้งสหาย และนายที่เคารพรัก“หากท่านลุงยอมรับว่าท่านลุงคือกู้ว่านเฉิง ข้าก็จะบอกว่าข้าคือใคร” ซูหนี่ว์เห็นท่าทางของเขาก็เริ่มแน่ใจว่าเป็นเขาแน่นอน“ใช่ กู้ว

เฉินอ๋องและซูหนี่ว์เดินออกมาจากห้องทรงอักษร และกำลังจะพากันเดินไปขึ้นรถม้าแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อแลเห็นเซี๊ยะฮ่องเฮายืนรออยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางไม่ได้มาดีแน่“ถวายพระพรฮ่องเฮาเพคะ” ซูหนี่ว์ยอบกายถวายพระพรแต่ไม่รอให้นางเอ่ยก็รีบยืนขึ้นทันทีส่วนเฉินอ๋องเขาเพียงก้มศีรษะให้ ทำเอาฮ่องเฮาถึงกับหน้าตึงขึ้นมา ดูเอาเถิดความเคารพยำเกรงไม่มีเลย เผยกิริยาท่าทางเช่นนี้คงไม่เห็นหัวนางกันแล้วสินะ“เฉินอ๋องดวงตาของเจ้าหายดีตั้งแต่เมื่อใด?”“ฮ่องเฮาใยตรัสถามเช่นนี้ กระหม่อมไม่เคยตาบอดเลยต่างหาก” เฉินตงหยางเอ่ยยิ้มอย่างเย้ยหยัน แต่ฮ่องเฮากลับตกใจหน้าซีดเผือด“เจ้าไม่เคยตาบอด!!!แล้วเหตุใดถึงต้องเสแสร้งว่าตาบอดอยู่ถึงสิบปี?”“เรื่องนี้กระหม่อมไม่จำเป็นต้องบอกให้พระองค์รู้ แต่ที่กระหม่อมอยากบอกพระองค์ก็คือความลับไม่มีอยู่จริง ทุกอย่างกำลังจะเปิดเผยออกมาไม่ช้าก็เร็ว กระหม่อมทูลลา” ซูหนี่ว์เห็นเขากล่าวลาก็รีบยอยกายแล้วหมุนตัวเดินตามเขาไป“โอหังนักนะ!!!!” เซี๊ยะฮ่องเฮากำหมัดแน่นด้วยแรงโทสะ เป็นวรยุทธแล้วอย่างไร ยามนี้อ๋องฉีส่งยอดฝีมือมามากมายให้คอยอยู่ข้างกายนาง นางเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนของเสนาบดีหลี

วันถัดมาข่าวองค์รัชทายาทได้ยกทหารไปทำร้ายเฉินอ๋องถึงโรงเตี๊ยมนอกวัง ดังกระฉ่อนไปทั่วแคว้นเป่ยเซียง ผู้คนต่างตำหนิถึงการกระทำของรัชทายาทว่าไม่เหมาะสม ใช้อำนาจในทางที่ไม่ถูกต้อง อีกทั้งเฉินอ๋องนั้นตาบอดไม่สามารถตอบโต้ใดๆ ได้ เหล่าขุนนางต่างถกเถียงกันถึงตำแหน่งของรัชทายาท ว่าสมควรที่จะต้องถูกปลดหรือไม่? เช้านี้ในท้องพระโรง จึงมีเรื่องให้ถกเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายที่ไม่ชอบตระกูลเซี๊ยะอยู่แล้วก็ได้เวลาโจมตีอีกฝ่าย แม้จะทำให้ฮ่องเต้ปวดหัวอยู่ไม่น้อย แต่เขาได้พูดคุยกับไท่ซ่างหวงก่อนหน้านี้แล้ว จึงพอจะรู้ว่าสถานการณ์ในวันนี้จะเป็นไปในทิศทางใด จึงได้แต่นั่งอยู่ในบัลลังก์มังกรอย่างสงบ“ทูลฝ่าบาท รัชทายาทพฤติกรรมไม่เหมาะสม รังแกเฉินอ๋องที่มองไม่เห็นสมควรถูกปลดพะยะค่ะ” เสนาบดีสวี่เอ่ยขึ้นเสนาบดีหลี่พอได้ยินก็พยายามคิดหาคำพูดมาคัดค้าน ใจเขาอยากจะพูดเหลือเกินว่าเฉินอ๋องนั้นไม่ได้ตาบอด และใครรังแกใครกันแน่ แต่คำพูดเหล่านั้นก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ หากพูดออกไปไม่แน่ ตำแหน่งรัชทายาทอาจหล่นใส่เฉินอ๋องแทน“ทูลฝ่าบาท อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็เป็นได้ เรื่องนี้ควรตรวจสอบให้ชัดเจนพะยะค่ะ”“ควรตรวจสอบใ