All Chapters of ทะลุมิติมาพลิกชะตา: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากซูหนี่ห์ร่างกายหายดีแล้ว ซูเจียวก็ได้เขียนจดหมายส่งข่าวไปบอกบิดาล่วงหน้า ว่านางและบุตรสาวจะออกเดินทางไปเยี่ยมเยื่อน และอาจจะต้องพักอาศัยอยู่ด้วยซักระยะ ซูเจียวคิดว่านานมากแล้วที่ไม่ค่อยได้พบปะกับบิดามารดา ถือว่าเอาโอกาสนี้อยู่นานชักหน่อย เพราะหากรีบกลับบิดามารดาคงยังไม่หายคิดถึงหลานสาวเป็นแน่ ตั้งแต่ซูหนี่ว์เกิดมาบิดามารดานาง ก็แวะมาเยี่ยมเยี่ยนบ้างเป็นครั้งคราว หากได้เดินทางมาติดต่อค้าขายแถบนี้ ครานี้อยู่ให้นานหน่อยชดเชยช่วงวันเวลาที่ห่างหายไป ซูเจียวคิดว่าหากมีใครถามถึงบิดาของซูหนี่ห์ นางจะตอบไปว่าเสียชีวิตไปแล้ว เพราะความจริงนางก็ไม่รู้จริงๆมาบุรุษผู้นั้นเป็นใคร อีกอย่างนางก็ทำใจยอมรับคำติฉินเอาไว้แล้วการเดินทางใช้เวลาอยู่5วัน เพราะซูเจียวไม่อย่างเร่งรีบมากนัก นางอยากปล่อยให้บุตรสาวได้ชื่นชมธรรมชาติข้างทาง และบางครั้งก็ยังจอดแวะดูร้านขายของข้างทาง ซึ่งซูหนี่ว์ก็ดูจะตื่นเต้นและสนุกสนานเป็นอย่างมาก ซูเจียวสังเกตุว่าตั้งแต่หายป่วย ซูหนี่ห์ดูร่าเริงแจ่มใสมากกว่าแต่ก่อน แถมพูดจาประจบประแจงออดอ้อนอย่างน่ารัก จนซูเจียวบางครั้งคิดไปว่านางเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน แต่ก็สลัดความคิดนั้น

คืนนี้ซูหนี่ห์ก็ฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนรุ่งสาง จึงตัดสินใจลุกขึ้นมาจัดการกับตัวเองด้วยความเคยชิน ซูหนี่ว์ไม่ชอบเกล้าผมหรือทำทรงอะไรที่มันยุ่งยาก นางชอบรวบผมมัดครึ่งหัว ทำผมทรงกลมคล้ายโดนัท หรือถักเปียหลวมๆ คุณหนูในยุคนี้ทำก็ดูสวยดีแต่นางไม่ชอบ เวลาถูกจับผมรวบเป็นเวลานานๆ นางรู้สึกเจ็บหนังศีรษะ จึงชอบทำอะไรง่ายๆ มากกว่า เสื้อผ้าก็ชอบเรียบๆ ไม่ชอบสีสันเท่าไหร่นัก ใบหน้าผิวพรรณของนางค่อนข้างขาวอมชมพู ดวงตากลมโตจมูกโด่งอย่างดื้อรั้น แต่งดงามรับกับใบหน้ารูปไข่ รูปร่างสูงโปร่งเกือบเทียบเท่ามารดาแม้จะมีวัยเพียง15หนาว ซูหนี่ว์ยังคงติดใจสงสัยกับเหตุการณ์เมื่อวาน ทำไมเครื่องปรุงถึงโผล่มา พอใช้เสร็จก็หายไปแปลกจริงๆ งั้นลองดูหน่อยก็แล้วกัน ซูหนี่ว์อยากได้แปรงสีฟันและยาสีฟัน เพราะแปรงในยุคนี้ไม่ถูกใจนางเสียเลย แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น จึงตัดสินใจเดินไปหลังฉาก เพื่อจัดการเปลี่ยนชุดแต่สายก็เหลือบไปเห็น แปรงสีฟันและยาสีฟันวางอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ ทะลุมิติมาจริงๆ สินะ หมายความว่าหากนางนึกอยากได้อะไร ของก็จะโผล่มา พอใช้เสร็จก็จะหายไป แต่ทำไมถึงต้องหายไปด้วย เพราะนางก็ต้องใช้ทุกวัน

ซูหนี่ห์เดินออกมาก็เห็นมารดาและป้าฮุ่ยเหมย นั่งหน้าเครียดอย่างวิตกกังวลรออยู่ นางจึงรีบร้องตะโกนออกไปอย่างร่าเริง“ท่านแม่!!ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ” ซูเจียวพอได้ยินเสียงซูหนี่ว์ก็รีบหันไปมองอย่างโล่งอก“หนี่ว์เอ่อร์เป็นอย่างไร เจ้าพบเจออะไรหรือไม่?” ซูเจียวที่สำรวจบุตรสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเป็นห่วง ถามขึ้นด้วยความร้อนรน“ไม่เห็นเจออะไรเลยเจ้าค่ะ จวนหลังนี้ออกจะน่าอยู่ข้าชอบ อีกอย่างทางการประกาศขายไม่แพง ท่านแม่ข้าอยากซื้อได้หรือไม่เจ้าค่ะ?”“หะ!!เจ้าแน่ใจนะ” ซูเจียวตกใจคาดไม่ถึงว่านางจะอยากซื้อจวนหลังนี้ขึ้นมาจริงๆ“แน่ใจเจ้าค่ะ ถ้าหากว่าท่านแม่กลัว ให้ข้ามาอยู่คนเดียวก่อนก็ได้เจ้าค่ะ แล้วเดี๋ยวข้าจะแวะไปหาท่านแม่บ่อยๆ ดีหรือไม่เจ้าค่ะ” “ไม่ได้!! เจ้าอยู่ที่ไหนแม่ก็ต้องอยู่ที่นั้น เพียงแต่ว่าเจ้าไม่เจออะไรจริงหรือ?” ซูเจียวอดหวาดระแวงไม่ได้ จะเป็นไปได้อย่างไร นางโกหกหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นางต้องโกหกนี่ แล้วทำไมคนที่มาที่จวนหลังนี้ทุกคน ถึงเจอกับวิญญาณร้าย แต่กับนางและบุตรสาวกลับไม่เจออะไรแปลกเสียจริงพอทั้งสามสาวเดินออกมาหน้าจวน เจ้าหน้าที่และท่านลุงลู่กัง ก็หันมามองพร้อมกั

ซูหนี่ว์ตื่นแต่เช้าเช่นทุกวันและได้เข้าไปช่วยทำอาหารเหมือนปกติ แต่วันนี้นางตั้งใจเตรียมอาหาร ผลไม้และน้ำชาที่จะนำไปที่สกุลจ้าวด้วย เพื่อกราบไหว้วิญญาณที่ยังคงอยู่ที่สกุลจ้าวเพราะว่าหากนางจะเข้าไปอยู่ ก็ควรให้ความเคารพกับวิญญาณเหล่านั้นด้วยรถม้าวิ่งมาหยุดที่หน้าจวนสกุลจ้าว ซูหนี่ว์ก็ก้าวลงมาอย่างมั่นคงพร้อมกับถิงถิงและชิงอี ที่ยามนี้ใบหน้าแสดงอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด“คุณหนู” ท่าท่างหน้าซีดตัวสั่น ซูหนี่ว์หันมามองก็เข้าใจได้ในทันที “พวกเจ้าไม่ต้องเข้าไป รอข้าตรงนี้เดี๋ยวข้าเสร็จธุระ จะรีบออกมา”“เจ้าค่ะ” ถิงถิงและชิงอีถอนใจอย่างโล่งอก คุณหนูไม่กลัวแต่พวกนางกลัว ขอรออยู่ตรงนี้ดีกว่าซูหนี่ว์เปิดประตูเข้าไปก็พบว่า ท่านพ่อ ท่านปู่ ท่านย่า ออกมายืนรอเรียบร้อยแล้ว“หนี่ว์เอ่อร์เจ้ามาแล้ว” จ้าวซีซวนรีบเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจที่เห็นบุตรสาวกลับมาเยือนอีกครั้ง“ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ แต่ว่าวันนี้ข้าเอาอาหารมาด้วยนะเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าพวกท่านคงไม่ได้กินอะไรมานานมากแล้ว ก็เลยอยากเอามาฝากเจ้าค่ะ”“เจ้าช่างเป็นเด็กที่กตัญญูเสียจริง” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน‘ท่านย่าไม่ต้องกังวล ต่อไปข้ามาอยู่ที่

วันต่อมาซูหนี่ก็ไปที่โรงค้าทาสพร้อมกับคนของท่านตา เมื่อมาถึงก็เห็นเจ้าของกิจการ วัยกลางคนที่มีรูปร่างอ้วนพุงพลุ้ยหน้าตาท่าทางเจ้าเล่ห์ออกมาต้อนรับแม้จะยิ้มแย้มอัธยาศัยดี แต่ซูหนี่ว์มองออกว่าผู้ชายคนนี้ไว้ใจไม่ได้เลยแม้แต่น้อย“ยินดีต้อนรับขอรับคุณหนู ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านต้องการทาสแบบใด” ?“ขอข้าเดินดูก่อนได้หรือไม่?”“ได้ๆ เชิญๆ ขอรับ”ซูหนี่ว์เดินดูห้องที่ขังทาสเอาไว้ ก็สลดใจ ยุคนี้ยังมีการค้าขายทาสกันอยู่ น่าสงสารคนเหล่านี้ที่ต้องมาเป็นทาส ชายเจ้าของกิจการที่เดินอยู่ด้านหลัง ยังคงเอ่ยอธิบายสรรพคุณของทาสแต่ห้องที่ใช้ขังทาสไว้ ซึ่งมีแบบเป็นทาสทั้งครอบครัว ทาสเดี่ยวชายหญิง และแบบพิการและน่าตาอัปลักษณ์ ซึ่งอย่างหลังไม่มีใครอยากซื้อไปเป็นทาส แต่ละคนนั่งอย่างสงบเสงี่ยมมองคน ที่มาซื้อทาสอย่างมีความหวัง ซูหนี่ว์รู้สึกเศร้าใจและเจ็บปวดใจเป็นที่สุด นางไม่สามารถซื้อคนเหล่านี้ได้ทั้งหมด หากเป็นไปได้นางอยากให้แคว้นเป่ยเซียง ยกเลิกการค้าขายทาสนี่ไปเสีย“ข้าอยากได้เด็กสาวคนนั้น!” เสียงวางอำนาจของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น เสื้อผ้าการแต่งกายสีสันฉูดฉาดที่ดูก็รู้ว่ามาจากที่ใด“คนไหนหรือขอรับ” ? ช