All Chapters of เมื่อรักต้องลับ: Chapter 91 - Chapter 100

“ไอ้เข้ม เอาสายยางมา!” ดาหวันตะโกนสั่งคนสวนเสียงดังลั่น ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านมองหญิงวัยเดียวกันที่กำลังยืนเกาะรั้วทำหน้าสลอน ข้างกายยังเป็นเตชินที่เธอเกลียดเข้าไส้ ดาหวันมองทั้งสองแม่ลูกด้วยสายตาอาฆาตตั้งแต่รู้ตัวว่ามีหลานสาวพราวพรรณก็เอาแต่วนเวียนมาขอพบเด็กหญิงอยู่หลายวัน อยากพิสูจน์ให้เห็นกับตา อยากมามองดูใกล้ ๆ หากแต่คนเป็นยายก็ไม่เคยอนุญาตให้ได้พบ“จะมาทำไมนัก” นึกไปถึงวันก่อนที่พราวพรรณเสนอมาให้พาดาร์ลิ่งไปตรวจดีเอ็นเอแล้วก็ยังขุ่นเคืองใจไม่หาย เหมือนกับเป็นการดูถูกดาริน หากไม่มั่นใจว่าใช่หลานก็ไม่ต้องมายุ่งกัน ทางบ้านหล่อนก็ไม่เคยเรียกร้องความรับผิดชอบอะไร“อย่ามายุ่งกับหลานฉัน อย่าหวังว่าฉันจะให้พวกแกเอาไปตรวจดีเอ็นเอห่าเหวอะไรนั่นเลย จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของพวกแก ไสหัวออกไปเลยไป๊!” ดาหวันรับสายยางมาแล้วฉีดน้ำไล่“กรี๊ด ฉันไม่ใช่หมานะอีบ้า!” พราวพรรณแทบกระโดดโหยงหนีน้ำจนเกือบล้มหากเตชินไม่ประคองไว้ ทว่าก็ยังคงดื้อรั้นไม่ยอมกลับไป“ระวังหน่อยครับม้า เดี๋ยวก็ล้มลงแข้งขาหักหรอก เรากลับกันก่อนไหม ค่อยหาวิธีเจรจากับเดียร์กับแม่ดาอีกทีนะ” เตชินตะล่อมเพราะใจจริงเขาเองก็ไม่อยากใ

“ผมจะทำตามทุกข้อที่เดียร์กับแม่ดาว่านะครับ แต่ขอแค่ให้ผมมีโอกาสได้ดูแลดาร์ลิ่งบ้าง หากกลัวว่าการรับอะไรก็ตามจากทางฝั่งผมจะมีผลทางกฎหมายในอนาคต จะให้เราเซ็นสัญญาก็ได้นะครับ ขอให้ผมมีโอกาสได้อยู่ใกล้ลูกบ้างก็พอ...”“แกมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง อย่าคิดนะว่าสิ่งที่แกเคยทำไว้กับลูกสาวฉันมันจะจบลงง่าย ๆ” หัวอกของคนเป็นแม่มันจำไม่เคยลืมว่า ครั้งหนึ่งลูกสาวเคยร้องไห้จะเป็นจะตายเพราะชายคนนี้“ผมขอโทษครับ” เตชินไหล่ตก หากก็เข้าใจหัวอกของดาหวัน“กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่รับ!”“อย่าให้มันเกินไปดาหวัน อย่างน้อยลูกชายฉันทำผิดแล้วก็ยังรู้จักจะขอโทษ ไม่เหมือนใครบางคน แม้แต่คำว่าขอโทษก็ไม่เคยมี”ดาหวันชะงัก เพราะรู้ดีว่าพราวพรรณพูดถึงเรื่องอะไรใช่... ดาหวันไม่เคยขอโทษเลยสักครั้งกับเรื่องเลวร้ายที่เคยทำลงไปทั้งคู่มองสบตากันเนิ่นนาน หากจะต่างก็แค่ความรู้สึกที่มีต่อกัน พราวพรรณมีความขุ่นเคืองและโกรธกรุ่นสุมอยู่เต็มอก ส่วนดาหวันกลับกำลังละอายใจ“แกรู้อะไรไหมดา ถ้าหากวันนั้นแกมาสารภาพกับขอโทษฉันสักคำ ถ้าแกแสดงให้เห็นสักนิดว่าแกรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ทำไมฉันจะให้อภัยแกไม่ได้” พราวพรรณอดทนข่มความเจ็บปวดใจเอ่ย

เตชินและคุณหญิงพราวพรรณทำตามสัญญาที่บอกว่าจะไปหาดาร์ลิ่งที่บ้านแค่สัปดาห์ละครั้ง ทว่าหากเจอกันสถานที่อื่นไม่นับ ดารินไม่เคยระบุตรงนี้ไว้ในข้อตกลง แปลว่าเขาก็แอบไปพบลูกได้“เตผิดตรงไหน” เสียงทุ้มราบเรียบ ชายหนุ่มยังคงวางท่าเฉยเมยไม่สนใจสายตาค้อนดุของหญิงสาวที่มองมา ในขณะที่มือก็ป้อนไอศกรีมให้ลูกสาวไปพลาง“ดาร์ลิ่งกินเองได้เต อย่ามาทำให้ลูกฉันเสียนิสัย” ดารินดุไม่รู้จะด่าเตชินเรื่องไหนก่อนดี เรื่องที่เขาเฝ้าติดตามเธอกับลูกสาวไปทุกที่นอกเหนือจากวันที่เธออนุญาตให้เข้าไปพบที่บ้าน หรือว่าเรื่องที่ให้ท้ายลูกสารพัด ตามใจจนดาร์ลิ่งแทบจะเสียคนทั้งที่เธอเคยสั่งสอนลูกมาดีมาก ๆกว่ามนุษย์แม่จะสอนลูกวัยสี่ขวบให้เป็นเด็กมีวินัย มีมารยาท และช่วยเหลือตัวเองได้สมวัย ไม่งอแง ไม่เอะอะก็ร้องไห้ มันยากแค่ไหนเขาจะรู้บ้างไหมคิดแล้วก็โมโห!“เต! วางช้อนเดี๋ยวนี้นะ!”“ใจเย็นสิครับที่รัก” เตชินเสียงดังกลางร้านไอศรีม“นี่! อย่ามาเรียกที่รงที่รักแถวนี้นะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน” ดารินเลิ่กลั่ก ไอ้บ้าเตหน้าด้านชะมัด นี่มันกลางห้างจะป่าวประกาศทำหอกหักอะไร กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไง“ครับ ๆ เตยอมแล้วครับ เรียกแม่ก็ได

“เออ ลืมไม่ลงหรอก คนหำเล็กอย่างนายฉันจำไปจนตายโน่น” หญิงสาวมองต่ำลงไปกลางเป้าแล้วเลื่อนสายตามองหัวจรดเท้าด้วยใบหน้าหยามเหยียดจนดนัยแทบหมดความมั่นใจ“นี่นัทอุตส่าห์เข้ามาทักทายดี ๆ นะเดียร์” ดนัยชักฉุน สายตาที่ดารินมองเขาราวกับตัวอะไรสักอย่างที่เธอไม่อยากจะเข้าใกล้ ซ้ำยังมาดูถูกว่าเขาหำเล็กอีกต่างหาก แบบนี้ยอมไม่ได้! หมดกันศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย“เล็กไม่เล็กก็เคยทำเธอร้องเสียวได้ก็แล้วกันแหละเดียร์” ดนัยเชิดหน้าพูดราวกับภูมิใจหนักหนา“โนค่ะ! ที่ร้องไม่ใช่ว่านายเก่ง อย่าเพิ่งภูมิใจไป ฉันร้องให้กำลังใจเฉย ๆ ย่ะ!” ดารินตอกกลับทำดนัยหน้าเหวอ“อ้อ แล้วทีหลังก็ไม่ต้องลำบากเข้ามาทักหรอกนะ ไม่ได้อยากรู้จัก” ดารินผละห่างแล้วเดินอ้อมตัวดนัยไปยังชั้นที่หมาย ไม่คิดใส่ใจเขาอีก ไม่อยากแลแม้แต่หางตาให้เสียเวลาชีวิตเธอตัดดนัยออกไปจากชีวิตนานแล้ว คนที่ไม่ซื่อสัตว์ในความสัมพันธ์ใดก็ตาม ดารินไม่สนใจจะเก็บไว้ ไม่ว่าจะในสถานะคนรัก เพื่อน หรือสถานะอื่นใด หญิงสาวไม่เคยคิดเสียดายเวลาที่ผ่านมา เธอเสียดายเวลาต่อไปในภายภาคหน้ามากกว่า“อย่าให้มันเกินไปเดียร์” ดนัยเผลอกระชากแขนดารินจนหญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ แก้ว

“แล้วที่เตทำก็เพื่อเดียร์กับลูกเลยนะ ไม่อยากให้ใครมาหาว่าดาร์ลิ่งเป็นลูกไม่มีพ่อ เกิดวันหนึ่งถึงหูลูกเข้าจะทำยังไง เตทำใจไม่ได้หรอก” ดารินสะท้อนในอกเมื่อนึกถึงข้อนี้ เธอเองก็ทำใจไม่ได้หากวันหนึ่งลูกได้ยินคำใครแล้วจะต้องเสียใจ“ปะป๊ารักหม่ามี้เหรอคะ” เสียงเด็กหญิงที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับคุณยายแว่วดังขึ้นถามคนเป็นพ่อ รอยยิ้มหวานนัยน์ตาเป็นประกายของเด็กน้อยพราวระยับไปทั้งหน้า“ค่ะ ปะป๊ารักหม่ามี้ของหนูนะ รักมาก ๆ เลยค่ะ” เตชินพูดคำว่ารักได้เต็มปากอย่างไม่คิดอายสายตาใครที่มองมา ไม่ว่าจะเป็นมารดาของหญิงสาวหรือเหล่าแม่บ้านที่กำลังปัดกวาดเช็ดถู และทยอยมาเสิร์ฟอาหารเช้าให้เจ้านายรับประทาน“ถ้ารักกันปะป๊ากับหม่ามี้ก็ต้องเป็นแฟนกันสิคะ” ดาร์ลิ่งหัวเราะคิกคักเมื่อพูดถึงเรื่องแฟน ทำท่าเขินอายจนโดนคุณยายหาว่าแก่แดด“หวาย... หม่ามี้มีแฟนแล้ว กิ้ว ๆ ” ดาร์ลิ่งยิ่งแซวเหมือนเพื่อนที่โรงเรียนแซวกันเวลาเพื่อนคนไหนมีแฟนตามประสาเด็กอนุบาล ส่วนคุณนายดาหวันแอบกลอกตามองบนกับคำพูดพ่อของหลาน“ปะป๊ากำลังตามจีบมี้อยู่ค่ะ เมื่อไหร่หม่ามี้ของหนูจะยอมเป็นแฟนกับปะป๊าน้า... ดาร์ลิ่งช่วยจีบให้หน่อยได้ไหมคะ เผื่อหม่ามี