All Chapters of เมื่อรักต้องลับ: Chapter 81 - Chapter 90

มือหนารูดซิปปิดกระเป๋าเดินทางใบสุดท้ายที่ตนเองจัดไว้ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ห้าปีแล้วที่เขาทิ้งทุกอย่างไว้ที่ไทยแล้วหนีมาใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ เพื่อเรียนต่อเฉพาะทางโรคหัวใจ และวันนี้เขาต้องเดินทางกลับไปที่นั่นอีกครั้งเตชินก้มมองรูปถ่ายใบเล็ก ๆ ที่เขาเก็บไว้ในซอกหลืบของกระเป๋าสตางค์มานานจนสีมันเริ่มจะซีด แต่ภาพในความทรงจำกลับไม่เคยจืดจาง เขาไม่เคยเอาออกมาดูเลยสักครั้งตลอดห้าปี หากแต่ก็ไม่เคยกล้าทิ้ง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยยืนยันว่าครั้งหนึ่งเคยมีเธอข้างกายหญิงสาวที่กำลังกอดเขาแล้วยิ้มกว้างในภาพมองเขาด้วยแววตาหวานหยดแบบคนที่รักกันมักจะมอบให้กัน เขายกกล้องขึ้นเซลฟีถ่ายภาพใบนี้เองกับมือ ไม่รู้ป่านนี้หญิงสาวในรูปจะมีชีวิตเช่นไร มีความสุขดีหรือเปล่า เขากลับไปจะได้มีโอกาสเจอเธออีกไหม…“แดดดี้!”นายแพทย์เตชินที่กำลังหลุดเข้าไปอยู่ในภวังค์เมื่อนึกถึงความรักในครั้งอดีตต้องดึงตัวเองกลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง เมื่อมีเด็กชายตัวน้อยวัยสี่ขวบกว่าวิ่งเข้าห้องมาเรียกเสียงดังลั่น“ว่าไงครับ เจ้าลูกชาย” เตชินย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าข้างเดียวกับพื้นพรมแล้วอ้าแขนรับเด็กชายที่โผตัวเข้ามาในอ้อมก

เตชินเดินเข้ามาในงานพร้อมกับใยแก้วและลูกชาย เขาอุ้มเด็กน้อยไว้ด้วยแขนข้างเดียว ทั้งสามคนแต่งตัวคุมโทนด้วยชุดสีครีม ราวกับชุดธีมพ่อแม่ลูกอย่างไรอย่างนั้น จนคนที่อยู่ในงานอดหันไปมองไม่ได้“แก้วหยิบการ์ดมาจากรถแล้วใช่ไหม” เตชินถามย้ำ ในขณะที่ย่อตัวลงเพื่อจะวางเด็กชายลงบนพื้นสนามหญ้า“อยู่ในกระเป๋าค่ะ”“ดีละ วันนี้เพื่อน ๆ พี่น่าจะมากันหลายคน” ชายหนุ่มอยากใช้โอกาสนี้แจกการ์ดไปเลยทีเดียว ไหน ๆ ก็จะได้มาเจอเพื่อน และคนรู้จักอีกหลายคนในงาน“กว่าจะมาได้นะมึง” ทรงโปรดก้าวยาว ๆ เข้ามาหาเพื่อนรัก สวมกอดแล้วตบไหล่กันอย่างคิดถึง ด้วยห่างหายกันไปนานหลายปี“โทษทีว่ะ ยังปรับเวลาไม่ทัน เลยตื่นสาย”“แล้วนี่...” ทรงโปรดหันมองใยแก้ว หญิงสาวที่เพื่อนทุกคนรู้ดีว่าเป็นใครด้วยหน้าตาไม่สู้ดีนัก จากนั้นใบหน้าหล่อเหลาก็กลายเป็นสิ้นหวังทันทีที่เตชินตอบ..“นี่ใยแก้ว มึงรู้จักแล้ว ส่วนนี่ลูกกู น้องติณณ์สวัสดีคุณลุงสิลูก”“สวัสดีครับคุณลุง” เด็กชายทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นก็หันไปมองของเล่นในงานไม่สนใจพวกผู้ใหญ่อีกตอนนี้ทรงโปรดไม่รู้จะอึ้งกับอะไรก่อนดี เขารู้ว่าเพื่อนไปเรียนต่อโดยมีหญิงสาวติดสอยห้อยตามไปด้วย แต่ก็ไ

เพราะเขามีคนของใจอยู่แล้ว เขากำลังจะแต่งงาน เธอได้ยินชัดในตอนที่เขาคุยกับแม่ของเด็กชายคนนั้นเรื่องการ์ดที่จะเอามาแจกในงาน เพราะเช่นนี้ไงมันจึงไม่สำคัญว่าดาร์ลิ่งจะเป็นลูกเขาหรือไม่ เธอไม่อยากไปทำลายครอบครัวของใคร ไม่อยากให้ลูกสาวต้องโดนตราหน้าว่าเป็นลูกที่พ่อไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา ไม่อยากให้ดาร์ลิ่งต้องอยู่ในจุดที่เธอเคยเจอเมื่อครั้งยังเป็นเด็กแม้ตอนนี้เธอจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงลูกคนเดียว แม้ดาร์ลิ่งจะไม่มีพ่อ แต่เพราะไม่มีมาตั้งแต่แรกลูกของเธอจึงชิน หากกลับกัน ถ้าเป็นเด็กคนนั้นที่เคยมีพ่อมาตลอด คงทำใจรับไม่ไหวถ้าต้องสูญเสียพ่อไปให้ใคร“ปล่อยเถอะ... ขอร้อง...” ดารินเสียงอ่อน เธออ้อนวอนเขาพลางมองหน้าหญิงสาวอย่างสื่อความหมาย เธออยากจะขอโทษ เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำลายครอบครัวใครทั้งนั้น“ไม่ เตไม่ปล่อย ไม่ปล่อยไปไหนอีกแล้วเดียร์ ไม่เอาแล้ว” เตชินยังคงกอดเอวบอบบางของหญิงสาวไว้ เขาซุกหน้าจนน้ำมูกน้ำตาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าหญิงสาว“ลูกเมียนายยืนมองอยู่นะเต ขอร้องเถอะ ปล่อยเดียร์กับลูกไป” เตชินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำนั้น“ไม่ใช่อย่างนั้นนะเดียร์ ไม่ใช่...” เขาเงยหน้ามองดารินแล้วลุกขึ้นยืนเต

“เตขอโทษ...” นอกจากคำว่าขอโทษเตชินหมดข้อแก้ตัวใด ๆ เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องที่ตนเคยทำไว้ คืนนั้นเขาทำสารเลวกับดาริน ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ คำพูดที่ดูถูกเหยียดหยาม ทำร้ายใจเธอสารพัด ไหนที่จะกระทำจนเธอบอบช้ำไปทั่วร่างหากแต่ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากเขากลับไปวันนั้น เขารู้สึกผิดมากแค่ไหน แต่ไม่มีหน้าจะหันกลับไปหาเธออีกแล้ว ไม่มีหน้าไปปลอบโยนเธอ หรือขอให้เธอให้อภัย เพราะเราสองคนคงไม่มีทางลงเอยกัน และตอนนั้นคิดไปว่าเธอไม่รัก ดารินมีตุลาเป็นคนของใจคนใหม่“คนพูดอาจไม่เคยจำ แต่คนฟังมันจำฝังใจมากนะเต” ดารินน้ำตาไหล เรื่องคืนนั้นวนเวียนอยู่ในความทรงจำซ้ำ ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า “คำพูดแต่ละคำที่เธอพ่นออกมา ถามจริงเถอะ คิดกับเราแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม”“เปล่าเลยเดียร์ ไม่ใช่เลย ตอนนั้นเตผิดเองครับ ผิดที่ปากหมาปากไว เธอไม่ได้เป็นแบบนั้น เตมันเหี้ยเอง” เตชินน้อมรับทุกความผิด เขาปล่อยให้ดารินทุบแผงอกแกร่งเท่าที่เธอจะพอใจ เมื่ออ่อนแรงลงชายหนุ่มก็รั้งร่างบอบบางเข้ามาสวมกอด จูบซับข้างขมับ อยากพูดว่าขอโทษสักล้านครั้งหากมันจะสาสมกับความผิดเขาได้บ้าง“เรื่องนั้นช่างแม่งเถอะ” ดารินผลักอกแกร่งออกห่างแล้วปาดน้ำตา

“ม้ากับป๊ามาดูนี่สิผมถ่ายรูปไว้ น่ารักเนอะ เหมือนแม่เขาเลยเห็นไหม” คนเห่อลูกสาวหน้าระรื่นควักมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเปิดรูปลูกสาวที่เขาแอบถ่ายไว้ให้มารดาดูอย่างภาคภูมิใจพราวพรรณมองทุกอย่างด้วยอาการอึ้งจนอ้าปากค้าง สายตามองภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักน่าชัง นัยน์ตาของหล่อนก็ทอประกายเอ็นดูทันใด ใบหน้าเจือยิ้มแล้วพยักหน้ารับคำถามลูกชายที่ถามว่า ‘ลูกผมน่ารักไหม’ อย่างลืมตัว“น่ารักจริง ๆ ด้วย...” พราวพรรณเผลอเอ่ยเสียงอ่อนราวกับคนโดนมนตร์สะกด เด็กน้อยน่ารัก ผิวขาว แก้มซาลาเปาสีชมพูมีเลือดฝาด หุ่นจ้ำม่ำน่าฟัด ปากนิดจมูกหน่อย ยิ้มตาเป็นสระอิน่ารักน่าชัง ทำเอาคนเป็นย่าเกิดความอุ่นวาบในอกที่เตชินมีหลานให้อุ้มถึงสองคน ทั้งหญิงและชาย หากก็เพียงครู่เท่านั้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลานสาวตัวน้อยเป็นลูกของดาริน เป็นหลานของดาหวัน“หึ ก็งั้น ๆ ” พราวพรรณแสร้งเบ้ปากสะบัดหน้าหนีไม่สนใจจะมองดูภาพสาวน้อยดาร์ลิ่งอีก เลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลนั้น ใครมันจะไปรักลงกันล่ะเจ้าสัวธนินที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่างของลูกทุกคนอย่างเงียบ ๆ มาตลอดได้แต่มองภรรยารักแล้วส่ายหน้าหน่ายใจอาจเป็นเขาเองที่ผิด เพราะรักแล