All Chapters of เมื่อรักต้องลับ: Chapter 71 - Chapter 80

[กรี๊ด! ยัยตรี! เดี๋ยวแม่ก็ตีปากตามอายุเลย ตั้งแต่แอบแซ่บกับไอ้แม็กนี่ปากคอเราะราย จูบกันจนติดเชื้อปากหมาจากมันมารึไง ฮึ!][พะ พูดอะไรของแกเนี่ย แอบแซ่บอะไร แล้วใครจูบ วิฑูรย์บ้า แค่นี้ก่อนนะ] ตรีฉัตรโวยวายเสียงตะกุกตะกักแล้วรีบวางสายหนี ดารินคุยกับวิกกี้ต่ออีกไม่นานก็วางสาย“เฮ้อ... เบื่อจัง” หญิงสาวถอนหายใจ เพื่อนวางสายแล้วเธอก็เหงาอย่างประหลาดทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เคยใช้ชีวิตอยู่ได้“ถอนหายใจดังเชียวค่ะ” เสียงทุ้มที่ลอยมาจากด้านหลังในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งใจลอยทำเธอหันขวับกลับไปมองตาเขียวปั้ดเพราะจำเสียงเขาได้ขึ้นใจ“พี่ตุลย์ มาที่นี่อีกทำไมคะ” ดารินถามเสียงแข็ง มองผู้เป็นพี่ชายอย่างหวาดระแวงหลายวันมานี้เขาเฝ้าแวะเวียนมาหาบ่อย ๆ ในตอนที่มารดาเธอไม่อยู่บ้านหรือต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด นิสัยหน้าด้านแบบนี้เหมือนเตชินชัด ๆ เลย เป็นแค่พี่ชาย ผัวก็ไม่ใช่ไม่รู้จะมาทำไมนัก“มาอยู่เป็นเพื่อนน้องสาว”“ไม่ต้องค่ะ บ้านเดียร์ เดียร์อยู่เองได้” หลายครั้งที่ผ่านมาเธอเลือกจะเดินหนีเข้าบ้าน หากวันนี้เธอเหนื่อยเกินไป บางครั้งก็คิดนะว่าทำไมตัวเองต้องเป็นฝ่ายหนีทั้งที่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด ดารินเ

ตุลา พี่ชายของเขาลงจากรถแล้วเข้าไปหาดาริน คุยกันสักพักทั้งคู่ก็นั่งใกล้กัน ส่งสร้อยเพชรให้กัน เขาไม่ได้ยินว่าทั้งคู่คุยอะไรกันเพราะไกลเกินไป หากก็เห็นชัดกับตาตัวเองว่าดารินมีความสุขขนาดไหน เธอยิ้มจนตาหยี เธอหัวเราะ แล้วยอมให้มันถึงเนื้อถึงตัว ยอมให้ตุลาลูบหัวสองคนนั้นเพิ่งเริ่มต้นแท้ ๆ หากนับจากวันที่เจอกันในบาร์ของเฮียภาสไม่ใช่หรือ ต้องสนิทสนมกันขนาดไหนดารินถึงไว้เนื้อเชื่อใจ“ง่าย!” มีแต่ผู้หญิงใจง่ายเท่านั้นแหละที่จะไว้ใจผู้ชายให้ถึงเนื้อถึงตัวไวขนาดนี้ เขาคิดเป็นอื่นไปไม่ได้เกิดความวูบโหวงในอก และความวูบไหวในแววตา เตชินกำลังรู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะสูญเสียหญิงสาวไป หากเสียดารินไปให้คนอื่นเขาคงไม่เจ็บใจขนาดนี้ ที่ต้องเสียเธอไปให้พี่ชาย พี่ชายร่วมสายเลือดแม่ของเธอกลับบ้านมาแล้ว แทนที่จะด่าทอหรือขัดขวางตุลาเหมือนที่เคยขัดขวางเขา แต่แม่เธอกลับไม่ทำเช่นนั้น นี่มันเรื่องอะไรกันยิ่งคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนตอนที่เขากลับเข้าบ้านไปหาบิดานายแพทย์หนุ่มก็ยิ่งไม่เข้าใจหนักวันนั้นเขาเห็นมารดาและตุลาเถียงกันอยู่ในห้องโถงกว้างเลยยืนแอบฟังเงียบ ๆ ไม่ได้เข้าไปเสนอหน้า...“แกจะไปยุ่งกับ

เตชินกอดรัดเธอไว้แน่น บังคับให้หญิงสาวหันมาสบตากันก่อนจะเริ่มด้วยคำที่แสนทำร้ายจิตใจและแสนจะหยาบคาย“ตกลงยังไงฮึเดียร์ ใครทำให้เธอเสร็จได้เร็วกว่ากัน ลีลาของฉันกับเฮียใครเด็ดกว่ากัน เธอชอบแบบไหน แบบฉันหรือเฮียตุลย์ ตอบ!”ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปกำลังทำให้เขาควบคุมสติไม่อยู่ หลายล้านความรู้สึกที่กำลังอัดแน่นอยู่ข้างในทำให้นายแพทย์หนุ่มละทิ้งทุกความยับยั้งช่างใจ“ไอ้ทุเรศ!” ดารินยกมือตบเขาจนหน้าหัน ยังไม่ทันอ้าปากจะด่าต่อเขาก็โน้มหน้าลงไปฉกจูบริมฝีปากอิ่มแสนหวานอย่างตะกละตะกลามและดุดันจนดารินตั้งรับไม่ทัน“อื้อ!”กว่าเขาจะยอมผละออกหญิงสาวก็แทบจะขาดอากาศหายใจ ปากอิ่มบวมเจ่อและแดงช้ำเพราะชายหนุ่มไม่แม้แต่จะออมแรงใด ๆ เขาทั้งกวาดควานดื่มกินความหวานในโพรงปากสาว แล้วดูดดึงจนเธอต้องกัดปากเขาถึงจะยอมปล่อยรสเลือดเค็มปร่าคละคลุ้งในโพรงปาก เตชินกระแทกลมหายใจอย่างหัวเสีย หากก็ไม่ปล่อยเธอไว้นานให้ได้ใจ เขายกร่างหญิงสาวพาดบ่าไม่สนว่าเธอจะดิ้นเร่าหรือกรีดร้องให้คนช่วย เพราะต่อให้ร้องจนคอแตกก็ไม่มีทางที่ใครจะได้ยินบ้านหลังนี้ถูกออกแบบมาให้เก็บเสียงได้เป็นอย่างดี และบริเวณรอบบ้านก็มีพื้นที่กว้

“ถ้าเรารักใครสักคน ควรปล่อยเขาเป็นอิสระ อย่ายื้อถ้ารู้ว่าสุดท้ายแล้วจะไปกันไม่ได้ มึงเคยได้ยินประโยคนี้ไหม อย่างน้อยครั้งหนึ่งมึงกับเขาก็เคยได้ใช้ช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกัน”เตชินเบ้หน้าให้กับประโยคนั้น เป็นประโยคที่ฟังแล้วไร้สาระชะมัด“ก็ถ้าให้เฮียเลิกกับเมีย เฮียยอมไหมล่ะ” เตชินสวน ภาสก็ส่ายหน้าอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด“ไม่!” กำลังปลอบมันแท้ ๆ แต่มันดันปากเสียพูดเรื่องเขาเลิกกับเมียเนี่ยนะ “มึงอย่าพูดเป็นลางไอ้น้องเวร เมียกูยิ่งสวยเลือกได้อยู่ เลิกให้โง่สิ”“เออ ใช่ไหม... ผมก็ไม่ได้อยากเลิกไง สำหรับผมนะ... ถ้าผมได้รักใครสักคน ผมจะไม่มีทางปล่อยเขาไปเด็ดขาดเฮีย”“งั้นมึงก็ไม่ต้องปล่อย”“แต่สำหรับเขามันไม่ใช่ไงเฮีย ผมจับไว้แล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าเขาไม่ได้อยากจับมือผมไว้” คนเมาเถียงคำไม่ตกฟากจนไนท์อยากตบกะโหลกให้สักป้าบ“มึงก็ไปง้อเขา ตื๊อเข้าไปให้สุด ถ้าคิดว่าจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาดมึงก็ต้องอดทน รั้งเขาไว้ให้ได้ ถ้าเขาปล่อยมึงก็หากุญแจมือหรือห่าเหวอะไรก็แล้วแต่มามัดไว้ให้แน่น จับขังแม่งเลยไหม จะได้คุยกันให้เข้าใจ” คนมีเมียแล้วและก่อนหน้านี้เคยผิดพลาดอย่างเชฟไนท์เอ่ยต่อ ทำเอาเตชินชะงักอีกครั้งง้อ

“กรี๊ด! นั่นมันเสียงอะไรกันคะคุณ” พราวพรรณที่กำลังหลับสบายต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงปืนดังสนั่น ลืมตาขึ้นมาพบว่าสามีที่นอนข้างกันตอนนี้ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า ในมือถือโทรศัพท์ไว้เหมือนเพิ่งวางสายจากการคุยกับใคร ใบหน้าก็เครียดขรึม“เสียงปืน คุณนอนเถอะ ผมจะลงไปดูข้างล่างหน่อย” เจ้าสัวธนินที่ตื่นมารับสายพ่อบ้านที่โทรมาแจ้งว่ายามรักษาความปลอดภัยโทรมาบอกว่ามีคนรุกล้ำจะเข้ามาในบ้านต้องลุกขึ้นไปจัดการเมื่อได้รับรู้ว่าแขกผู้ไม่ได้รับเชิญยามวิกาลที่รออยู่หน้าบ้านคือใครอดีตเพื่อนสนิทของภรรยารัก มาแหกปากโวยวายเช่นนี้คงเป็นเรื่องอื่นไปไม่ได้ หากไม่ใช่เรื่องที่ไอ้ลูกชายตัวดีมันไปทำไว้“ไอ้เตนะไอ้เต” เจ้าสัวธนินกัดฟันก่นด่าลูกชายเสียงเบา แล้วบอกพราวพรรณให้นอนต่อเพราะไม่อยากให้หล่อนไม่สบายใจ ลงไปเจอหน้าดาหวันก็พาลจะขุ่นเคืองกันเสียเปล่า ๆ ด้วยรู้ดีว่าพราวพรรณยังลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ได้ ภรรยาเขาเป็นพวกแค้นฝังหุ่น จำฝังใจ“เตทำไมคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะคุณ น้องไปด้วยนะคะ” พราวพรรณที่ได้ยินชื่อลูกชายคนเล็กออกจากปากสามีก็ไม่ยอมอยู่เฉย เธอดันทุรังลงไปข้างล่างจนได้โดยที่เจ้าสัวธนินไม่คิดคัดค้านต่อเพราะรู