All Chapters of เมื่อรักต้องลับ: Chapter 31 - Chapter 40

ในขณะที่คนหนึ่งรับหน้าคนไข้สาวที่กำลังโวยวาย พยาบาลอีกคนก็หลบเข้าไปรายงานคุณหมอหนุ่มในห้องที่กำลังตรวจคนไข้รายสุดท้ายของช่วงเช้าแล้ว“เอ่อ...”“คุณหมอทั้งแผนกนี้มีคนเดียวรึไง แล้วพยาบาลล้างแผลให้ไม่ได้เหรอคะ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งรอทั้งวันหรอกนะ มันเสียเวลา” ขณะนั้นดารินก็เริ่มสตาร์ตเครื่องด่า ทว่าพยาบาลที่หายเข้าไปในห้องตรวจก็โผล่ออกมาหยุดไว้ทัน“ต้องขออภัยด้วยนะคะที่ให้รอนาน เชิญคนไข้เข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ คุณหมอรออยู่” พยาบาลสาวหน้าซีดไร้สีผายมือเชื้อเชิญดารินที่ยืนกอดอกถอนหายใจเข้าในห้องไปหญิงสาวเดินสวนกับคนไข้ที่เพิ่งตรวจเสร็จแล้วเดินออกมาพอดี และเมื่อเห็นว่าคุณหมอเป็นใครดารินเข้าใจทันทีว่าเพราะอะไรเธอถึงได้รอนานนัก“เตชิน!”ไอ้หมอนี่อีกแล้ว!“นี่! นายตั้งใจแกล้งฉันใช่ไหม เห็นฉันว่างนักรึไง” ดารินแหวลั่นพร้อมสาดอารมณ์ใส่“ขอตัวนะคะคุณหมอ” นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าให้ พยาบาลรีบเดินออกไปแล้วปิดประตูราวกับกำลังหนีตายปล่อยให้คุณหมอรับมือคนไข้ขี้วีนด้วยตัวเองคนเดียว เธอไม่เกี่ยวแล้วจังหวะนี้ดารินกัดฟันกรอดเมื่อคุณหมอหนุ่มเอาแต่พิมพ์คีย์บอร์ด จ้องจอคอมไม่สนใจเธอที่ยืนหัวโด่ จนนายแพทย์ห

“ระ เรื่องอะไรของนาย” วันนี้เตชินทำดารินหายใจติดขัดมากี่ครั้งแล้วนะ เกินจะนับ“ค่อยคุยตอนกินละกัน ไม่ดื้อนะเดียร์ รออยู่เฉย ๆ ได้ไหมครับ”เชี่ย... เตชินพูดครับ เสียงทุ้มละมุนเบอร์นั้น สายตาลึกล้ำร้ายกาจ ติดอ้อนแบบนั้นคืออะไร คนที่เคยกัดกันมาตั้งหลายปี เจอหน้ากันทีเป็นต้องด่ากันยับหายไปไหนดารินชะงักนิ่งตัวชาวาบราวกับตุ๊กตาเมื่อโดนดาเมจของคุณหมอหล่อร้ายโปรยเสน่ห์ใส่ชายหนุ่มดันร่างหญิงสาวไปนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนใกล้ ๆ ตัว แล้วดันไปชิดมุมผนัง ร่างสูงใหญ่ยืนกักขังเธอไว้กันไม่ให้คนดื้อลุกขึ้นหนีไปไหนได้อีกดารินแน่นิ่งเงยหน้ามองนายแพทย์หนุ่มที่กำลังคว้าเสื้อเชิ้ตสีเข้มตัวใหม่มาสวมใส่แทนที่เสื้อสีขาวสะอาดตาตัวเก่า เขาหันหน้ามาสบตาหญิงสาวใต้อาณัติพลางติดกระดุมอย่างอ้อยอิ่ง“นี่นายกำลังยั่วฉันอยู่หรือไง” ดารินถามเมื่อเริ่มปรับอารมณ์และสติไม่ให้เสียอาการเกินไป และเก็บปากเก็บน้ำลายไม่ให้หกได้แล้ว“แล้วฉันยั่วเธอสำเร็จไหม” เขาโน้มตัวลงมาต่ำ ใช้มือข้างหนึ่งค้ำยันพนักพิงของเก้าอี้ตัวที่เธอนั่ง ใบหน้าทั้งสองใกล้กันแบบที่ใครมาเห็นเข้าคงคิดเป็นอื่นไม่ได้แน่“ไม่!” หญิงสาวเสียงแข็งจ้องตาเขากลับอย่างท

หญิงสาวในชุดมินิเดรสเปิดไหล่สีขาวสะอาดตา ทว่าก็ดูดีแอบเซ็กซี่นิด ๆ ยืนหันซ้ายหันขวาแล้วหมุนตัวไล่สำรวจตัวเองตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าผ่านเงาสะท้อนกระจกประตูรถยนต์ส่วนตัวด้วยใบหน้าสดใส แพขนตาที่เพิ่งต่อมาเมื่อวานด้วยเทคนิคเรียงเส้นต่อเส้นอย่างเป็นธรรมชาติ กับผมสีคาราเมลที่เพิ่งทำใหม่เสร็จหมาด ๆ เมื่อคืนนี้ขับใบหน้าสวยหวานให้ดูเฉี่ยวคมมีกลิ่นอายสาวมั่นสายฝอ.ขึ้นกว่าเก่าหลายระดับดารินมองรูปลักษณ์ของตัวเองแล้วยกยิ้มพึงพอใจ“คนป่วยที่ไหนจะสวยขนาดนี้” หญิงสาวอดชมตัวเองไม่ได้ ป่วยยังไงให้ดูเหมือนนางงามมิสแกรนด์ เธอดูไม่เหมือนคนป่วยที่แขนยังไม่หายร้อยเปอร์เซ็นต์เลยแม้แต่นิดเดียวใบหน้าอิ่มเอิบและปากอิ่มที่ฉีกยิ้มกว้างอวดซี่ฟันเรียงสวยขาวสะอาด นัยน์ตาหวานพราวระยับ และท่าทางมาดมั่น ระริกระรี้เหมือนได้กลับไปอายุสิบสี่วัยแรกรุ่นอีกครั้งพวกนั้นทำเอาคนเป็นแม่ที่มองอยู่นานอดเบ้ปากหมั่นไส้ไม่ได้“ดูมันทำเข้า มีความรักเหรอ ฮึยายเดียร์” คุณนายดาหวันกระเซ้า ดารินหันขวับกลับไปฉีกยิ้มให้มารดา“มีสิ เดียร์ก็รักแม่ไง” เธอโผกอดร่างอวบหนุบหนับแล้วยิ้มพราวไปทั้งใบหน้า ไม่วายจับนมมารดาอย่างเต็มไม้เต็มมือจนดาหว

ระหว่างที่รอพนักงานไปเตรียมหม้อน้ำซุปมาให้ดารินก็ลุกไปที่เคาน์เตอร์ด้านหนึ่งที่มีสารพัดวัตถุดิบให้รังสรรค์น้ำจิ้มตามสูตรที่ตนเองถนัด เตชินที่ลุกตามไปด้วยก็ได้แต่ยืนนิ่งค้าง มองดารินตักนี่ปรุงนั่นใส่ถ้วยน้ำจิ้มใบเล็ก ๆ ด้วยใบหน้าชื่นบาน ต่างจากตอนที่เขาเลือกร้านอาหารเองอย่างสิ้นเชิง“ชอบกินอะไรแบบนี้เหรอ”“อื้ม!” หญิงสาวยิ้มพราย ปรุงน้ำจิ้มของตัวเองเสร็จก็คว้าถ้วยเปล่าที่อยู่ในมือเขาไปถือวิสาสะปรุงให้“นายกินเผ็ดไม่ได้ใช่มะ เอาสูตรนี้ละกัน” ถามเองก็ตอบเองเสร็จสรรพ เธอปรุงน้ำจิ้มสูตรเดียวกับตัวเอง แค่ไม่ใส่พริกหม่าล่าและพริกขี้หนูเท่านั้นหลังจากปรุงน้ำจิ้มสูตรเด็ดเสร็จ หม้อน้ำซุปร้อน ๆ ก็มาเสิร์ฟพอดิบพอดี ดารินประเดิมด้วยไส้เป็ดและเต้าหู้ม้วนใส่ไปในหม้อฝั่งที่เป็นน้ำซุปหม่าล่า ตามด้วยอื่น ๆ อีกสารพัดทันทีที่คีบอาหารเข้าปาก ดวงตาคู่สวยก็พราวระยับ ราวกับมีแสงเปล่งประกายออกมา ดารินดี๊ด๊าถึงขั้นยิ้มจนตาเป็นสระอิอย่างลืมตัว“อร่อยขนาดนั้นเชียว ฮึ” เตชินยกยิ้มในหน้าเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว เขามองเธอตาเป็นประกายไม่ต่างกัน ดารินที่เคี้ยวตุ้ย ๆ อยู่ก็พยักหน้ารับ เห็นเขาไม่ยอมคีบอะไรเข้าปากเสี

เขาหรืออุตส่าห์เป็นห่วง เห็นว่าไม่ยอมมาล้างแผลตามนัด ข้อความไม่ตอบ โทร.หาก็ไม่รับสาย เลิกงานปุ๊บก็บึ่งตรงมาหาเธอที่บริษัทก่อนเวลาเลิกงานตั้งหลายนาที แล้วสิ่งที่เห็นนี่คืออะไร เธอปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้กอดคออี๋อ๋อ สนิทสนมกันจนตีนเขากระตุกยิก ๆอารมณ์ความขี้หวงของนายแพทย์หนุ่มที่พวยพุ่งทำให้มือหนายิ่งรั้งร่างบอบบางเข้ามาชิดแนบกาย ราวกับคำประกาศบอกให้ทุกสายตาที่มองมาของเหล่าพนักงานออฟฟิศที่เพิ่งถึงเวลาเลิกงานรวมทั้งชายหนุ่มตรงหน้ารับทราบว่าดารินเป็นของใคร“อ๋อ... เนี่ยเหรอ คุณหมอคนที่ว่า” ภูริตลากเสียงยานคางอย่างเข้าใจอะไรบางอย่างเมื่อมื้อเที่ยงสองเพื่อนรักไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เลยได้เม้ามอยกันเรื่องของหัวใจ ดารินเพิ่งสารภาพไปหยก ๆ ว่าตอนนี้เพิ่งรู้สึกหวั่นไหวกับใครบางคน เป็นคุณหมอที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ชิดใกล้กันทว่า...“เดี๋ยวนะ ฉันว่าหน้าตาคุ้น ๆ อยู่นะเดียร์...” ภูริตได้พินิจพิศมองใบหน้าหล่อเหลาเต็มตาฉับพลันก็กระจ่างว่าหนุ่มหล่อวัวตายควายล้มตรงหน้าเป็นใคร“นะ นี่มัน...” ฉิบหายแล้วอีเดียร์! หนุ่มหล่อใจสาวอุทานในใจภูริตยกนิ้วชี้หน้าเตชิน จนดารินรีบคว้ามือของเพื่อ