All Chapters of เมื่อรักต้องลับ: Chapter 51 - Chapter 60

“เดี๋ยวขับรถให้เองครับ”“ไม่เป็นระ..”“ห้ามปฏิเสธนะครับเด็กดี” ไม่ทันที่ดารินจะปฏิเสธด้วยความเกรงใจ กลัวเขาเสียเวลา ทว่าเตชินกลับหันมาสบตาแล้วพูดหวานใส่ แถมขยิบตาโปรยเสน่ห์อีกหนึ่งทีก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่สารถี เลี้ยวรถไปยังเส้นทางมุ่งไปสนามบินทันทีอย่างไม่คิดอิดออดนี่กะจะทำให้หลงไปถึงไหน!ทั้งคู่มารับซินหยานที่สนามบินด้วยกัน ทันทีที่ดารินเห็นหน้าญาติผู้น้อง ทั้งสองก็โผเข้ากอดกัน ซินหยานปล่อยโฮร้องไห้เพราะความอึดอัดและเสียใจจากเรื่องที่เพิ่งเจอมา เตชินจึงปล่อยให้สองสาวพี่น้องนั่งพูดคุยกัน ตัวเขาเพียงแค่ทำหน้าที่พลขับพาทั้งคู่มาส่งถึงหน้าบ้านอย่างปลอดภัย“ขอบคุณนะ เดี๋ยวไว้ดึก ๆ เดียร์โทรหา” ดารินกระซิบบอกก่อนจะพาซินหยานเดินเข้าบ้านไป“ครับ ดูแลน้องก่อนเถอะ” เตชินยิ้มเย็น รับคำเธออย่างว่าง่าย มองเธอเดินจนเข้าบ้านไป หากสุดท้ายก็ไม่ลืมคาดโทษคนของใจเอาไว้เมื่อเห็นหน้าญาติผู้น้องของดารินชัด ๆ ว่านั่นคือน้องน้ำหวานของไอ้ทรงโปรดเพื่อนรักที่มันตามหากันแทบเป็นแทบตายผู้หญิงที่เขาถามเธออยู่หลายครั้งแต่เธอก็ยืนยันหน้าตายว่าไม่รู้จักหึ! ลืมไปแล้วสิท่าว่าเคยโกหกอะไรเขาไว้ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ขอท

ให้เขาพาหาอะไรดื่มเนี่ยนะ ทั้งที่เครื่องดื่มก็เต็มเปล่าวะ ไหนจะบริกรที่เดินร่อนพร้อมบริการอยู่ทั่วงาน แล้วคุยกับผู้ใหญ่ คุยอะไรกันนี่มันงานแต่งชาวบ้านไม่ใช่งานสัมมนาหรือประชุมผู้ถือหุ้นหรืองานมีตติงเหล่าผู้บริหารอะไรเทือกนั้นเสียหน่อย ในใจนายแพทย์หนุ่มกำลังร้องค้านหากก็ต้องทำตามนั้นเพราะไม่อยากหักหน้ามารดาและไม่อยากจะเสียมารยาทในงานสำคัญของเพื่อนสนิทอย่างเจสัน“เชิญทางนี้ดีกว่าครับน้องใยแก้ว” เตชินผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวอย่างเสียไม่ได้“ค่ะ พี่เต” ใยแก้วก็รับคำด้วยรอยยิ้มพราวเต็มใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่เกือบทำเขาใจละลาย หากไม่ติดว่าตอนนี้มีใครบางคนอยู่เต็มหัวใจเสียก่อนแล้ว เขาก็คงไม่ติดหากมารดาจะยัดเยียดลูกสาวไฮโซอย่างใยแก้วมาให้“อยากดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมครับน้องใยแก้ว ดื่มแอลกอฮอล์ไหม” เพราะเธอดูน่ารักน่าเอ็นดู บอบบางจนน่าทะนุถนอมเขาเลยต้องถามความสมัครใจดูก่อน“หน่อยหนึ่งก็ได้ค่ะ” ใยแก้วยกยิ้มแล้วรับแก้วแชมเปญจากเตชินไปจิบ การโดนบิดาพาออกงานแบบนี้มันก็อดอึดอัดไม่ได้ ดีหน่อยที่นายแพทย์เตชินดูเป็นกันเอง คุยเก่งและดูไม่คุกคามเธอเหมือนผู้ชายส่วนใหญ่ที่เคยเจอ เธอเลยทำตัวค่อนข้างสบายและเป็นกัน

คิดเสียว่า อย่างน้อยถึงวันข้างหน้าสถานะเธอและเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรก็แล้วแต่ ความรักไม่มีก็ได้ แต่เงินต้องมี หน้าที่การงานเธอทิ้งไม่ได้ต่อให้ข้างในจะบอบช้ำจนเจียนตายก็ตามจัดการกับตัวเองเสร็จสรรพ กำลังจะทิ้งตัวลงนอนสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋าคลัชก็สั่นราวกับเจ้าเข้า เปิดดูถึงได้รู้ว่าเป็นเขาที่โทรเข้ามาหลายสาย ดารินกดปิดเครื่องอย่างไม่อยากจะใส่ใจ เธอไม่อยากคุยเพราะยังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ รับสายก็ไม่รู้จะพูดกับเขาด้วยคำใด เธอยังไม่พร้อมจะสนทนาทั้งนั้นเธอเคยมีคนรักมาแล้วหนึ่งครั้ง และผิดหวังจากรักครั้งนั้นทั้งที่ใช้เวลาด้วยกันมายาวนานร่วมเจ็ดปี จึงทำให้รู้ดีว่าไม่มีคำว่าตลอดไปสำหรับอะไรทั้งนั้น และมันคือสัจธรรมรักครั้งนั้นมันทำเธอเจ็บมากนะ เจ็บใจที่สุดในตอนที่รู้ว่าโดนหักหลัง หากก็ไม่ได้ถึงขั้นเจียนตาย ไม่ถึงกับร้องไห้ฟูมฟาย ทว่าตอนนี้... กับเตชินที่ก็เพิ่งเริ่มต้นไม่นาน เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองอาการหนักกว่าครั้งก่อนมาก แล้วถ้าเธอผิดหวังในวันที่ถลำลึกลงไปกว่าตอนนี้ไม่รู้จะต้องเจ็บสักแค่ไหนหรือบางที... ควรหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ ไม่ควรรับสาย ไม่เจอหน้ากันและไม่ควรสานต่อใด ๆ อีกแล้ว

“เต!” เสียงเรียกขานบุตรชายที่เกือบจะกลายเป็นเสียงตวาดหยุดสองเท้าของนายแพทย์เตชินให้ชะงักในตอนที่กำลังจะก้าวย่างพ้นธรณีประตูบ้านออกไป“นั่นลูกจะไปไหน” คุณหญิงพราวพรรณที่อยู่ในชุดนอนผ้าไหมที่ตัดเย็บเป็นพิเศษลวดลายสไตล์โบฮีเมียนถามลูกชายคนเล็กขณะที่รีบรุดลงมาจากขั้นบันได“ยังไม่นอนอีกเหรอครับม้า จะห้าทุ่มแล้วนะ”“นั่นน่ะสิ จะห้าทุ่มแล้วแกยังจะออกไปไหนอีก เพิ่งกลับมาถึงบ้านตอนสามทุ่มเองนะ” นอกจากจะไม่ตอบคำถามลูกชายคุณหญิงพราวพรรณยังจี้ถามกลับ ทำเอาเตชินถึงกับถอนหายใจเมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนคาดคั้นราวกับตนเป็นเด็กหนีเที่ยว “นัดเพื่อนไว้ครับ ว่าจะไปดื่มกันนิดหน่อย ม้ามีอะไรรึเปล่า” เตชินตอบคำถามเสียงราบเรียบไม่สนใจพฤติกรรมที่แสดงออกชัดว่ากำลังจับผิดของมารดา เขามองบนหัวยังตีโป่งผมให้ตั้งสูงเป็นกระบังลมเสริมโหงวเฮ้งจึงเดินกลับเข้าไปกอดแล้วหอมหน้าผากรับทรัพย์ของมารดาฟอดใหญ่ตามนิสัยจนพราวพรรณเสียงอ่อนลง หากก็ยังหรี่ตามองอย่างจับผิดไม่เลิก“แน่ใจนะ ว่านัดเพื่อนไว้” “คร้าบบ...” เตชินก็อ่อนใจ ปกติเขาจะไปเถลไถลที่ไหนท่านไม่เคยสนใจ ทำไมพักหลังมานี้ท่านดูจะใส่ใจเป็นพิเศษ“แล้วเรื่องหนูใยแก้วไปถึงไหนแ

“ถึงกูไม่อยู่ก็อายผีสางอายแม่ย่านางรถบ้างก็ดีเนอะ โรงแรมอยู่ข้างหน้านู้น ขับเข้าไปเลยไหม” ก็ไม่ได้อยากเป็นก้างขวางคอนักหรอก ภูริตบอกดารินตั้งแต่เช้าก่อนขึ้นเครื่องจากภูเก็ตแล้วว่าให้ขับรถมาเอง ส่วนขากลับเขาจะขับกลับให้ ส่วนยายเพื่อนบ้าผู้จะกลับกับรถคันไหนก็ช่างสิ แต่ยายนี่ดันมาทำงานกับผู้ชายตั้งแต่มีแฟนก็เหมือนจะเป็นง่อยขึ้นมาทันที แขนขาอ่อนแรงขับรถเองไม่ได้ น่าหมั่นไส้!“โอ้ยมึงก็!” ดารินแหวเพื่อนแสร้งกลบเกลื่อนด้วยความอาย ส่วนเตชินหัวเราะขำ พักหลังเขากับเพื่อน ๆ ของดารินเริ่มสมานฉันท์กันแล้ว เข้ากันได้ดีเพราะเจอกันบ่อย ทุกครั้งที่ดารินนัดเพื่อนไว้เขาก็ขอตามติดไปด้วยหากเวลาของเขาเอื้ออำนวยวันนี้ก็เช่นกันที่นายแพทย์หนุ่มรีบเคลียร์ตารางเวรจากโรงพยาบาลก็เพื่อจะมารับหญิงสาวคนรักเตรียมตัวไปรับประทานอาหารสังสรรค์กับเพื่อนที่พักหลัง ๆ ต่างฝ่ายต่างก็ยุ่งจนได้นัดเจอกันแค่เดือนละครั้งเท่านั้น“วันนี้จะไปร้านไหนกัน”“พรุ่งนี้วันหยุด ไปพัทยากันไหม” ภูริตยื่นหน้ามาเสนอ ทำดารินเลิกคิ้วหันขวับกลับไปมองเพื่อนรัก“แกไม่ชอบทะเลนะอีแม็ก”“เปลี่ยนบรรยากาศไง กรุงเทพฯ น่าเบื่อจะตายชัก”“แต่มึงเพิ่งขึ้นม