บททั้งหมดของ สัญญารักร้าย: บทที่ 71 - บทที่ 80

ใช้เวลาไม่กี่นาทีรถยนต์คันหรูก็แล่นเข้ามาจอดหน้าทางเข้าโรงแรมหรูใจกลางเมืองเคทหยุดฝีเท้าขณะกำลังจะก้าวเข้าไปด้านใน มองประตูทางเข้าแล้วหันกลับมามองหน้าเพื่อนสนิท ใบหน้าหวานแสดงอาการลังเลใจขึ้นมา“แกแน่ใจนะว่าเป็นโรงแรมนี้อ่ะเคท”“แน่ใจสิ ฉันแอบเช็ค Find my iPhone มาแล้ว”ขวัญข้าวทำหน้าเหลือเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากของเพื่อนสนิท นี่คือเคทเพื่อนเธอจริงๆ เหรอ?เคทผู้ไม่เคยคิดจะวิ่งตามใคร ซ้ำยังเป็นฝ่ายวิ่งหนีคนอื่นมาตลอด แต่มาวันนี้กลับต้องมาตามจับผิดผู้ชายของตัวเองในโรงแรม โอ๊ย พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อหวย!“ถ้ามั่นใจก็เดินเข้าไปสิ แกจะกลัวอะไร”เคทหันมองหน้าเพื่อนแล้วถอนหายใจ นั่นสิ...เธอกำลังกลัวอะไรอยู่? กลัวคำตอบที่จะต้องเจอ?กลัวว่ามันจะเป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้?เธอหันไปสบสายตาให้กำลังใจจากเพื่อนสาว แล้วพยักหน้าแรงๆ สร้างความฮึกเหิมให้ตัวเองเอาวะ! อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดณเพชรที่นำรถไปจอดเรียบร้อยแล้ว ก้าวเข้ามายืนข้างๆ หญิงสาว วางฝ่ามืออุ่นจัดลงบนศีรษะทุยเล็กเบาๆ ทอดมองด้วยสายตาอบอุ่น“อยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหมคะ”“พี่เพชรจะไปหาเพื่อนไม่ใช่เหรอคะ”“ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนพี่มัน

ซู่ ซู่ ~ร่างบางเดินเตาะแตะ ทอดน่องไปตามชายหาดหน้าบ้านพักตากอากาศ ใบหน้าหวานประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆเธอชูมือขึ้นจนสุด บิดร่างกายไล่ความเมื่อยขบจากการนั่งขดในรถมานานหลายชั่วโมง พลางสูดกลิ่นอายความเค็มของน้ำทะเลเข้าปอดจนชุ่มฉ่ำ โยนความอ่อนล้าที่สะสมมาข้ามคืนทิ้งไปชั่วคราว สีหน้าคลายความกังวลลงไปหลายส่วนนอกจากของหวาน ก็มีทะเลเนี้ยแหละที่ช่วยเยียวยาให้เธอกลับมารู้สึกดีขึ้นได้เร็วแบบนี้ณเพชรเดินตามไปอย่างเงียบๆ เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนช่วงเวลาส่วนตัวของหญิงสาว เขาทอดสายตามองร่างบอบบางที่เดินนำหน้าด้วยสายตาห่วงใย รู้ดีว่าเพราะอะไรถึงทำให้สาวน้อยที่เคยสดใส หม่นหมองลงได้ถึงขนาดนี้ดวงตาคมฉายแววเจ็บปวดขึ้นมาแวบนึง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาแน่วแน่จริงจัง เป็นแบบนี้...มันก็ดีแล้ว“อ๊ะ!”ด้วยความเหม่อลอยและไม่ทันระวัง เท้าเล็กเผลอก้าวไปเหยียบโดนเปลือกหอยที่แตกจมอยู่ในทรายเคทสะดุ้งเฮือก นิ่วหน้ากับความรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางฝ่าเท้า เธอหงายฝ่าเท้าขึ้นมองพลางซี๊ดปาก เลือดสีแดงสดค่อยๆ ซึมออกจากแผลจนหยดลงบนผืนทรายณเพชรถลาเข้าไปประคองหญิงสาวทันที ก่อนพาเดินไปนั่งพักบนเก้าอี้ริมหาดใกล้ ๆ“ไหน พี่

( ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก... )“โถ่เว้ย!”กวินสบถแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์มือถืออัดลงพื้นเต็มแรง จนหน้าจอแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีใบหน้าคมหมองคล้ำอิดโรยจากปัญหานอนไม่หลับ สองมือยกขึ้นกุมขมับดึงทึ้งผมเผ้าจนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ขบกรามแน่นด้วยความโมโห ที่ยังไม่สามารถติดต่อคนตัวเล็กได้เลยนับตั้งแต่เธอเดินออกไปจนผ่านมา 3 วันแล้วก็ยังติดต่อไม่ได้อยู่ดี โทรหาก็ไม่ติด ไลน์ก็คงโดนบล็อก ตามไปถึงหัวหินแต่ก็เข้าใกล้ไม่ได้ ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นสกปรกอย่างอ่อนแรง ท่ามกลางเศษซากข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกพังกระจัดกระจาย โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตัวก่อนไปหยุดสายตาอยู่ที่ภาพถ่ายขนาดใหญ่ที่เพิ่งถูกส่งมาถึงมือเมื่อเช้า ขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ภาพถ่ายของหญิงสาวที่อยู่ในอิริยาบถต่าง ๆ ที่เขาแสดงฝีมือถ่ายมันด้วยตนเอง ขณะใช้เวลานั่งดูหนังด้วยกันเมื่อวันก่อนจากเดิมที่สั่งมาเป็นของขวัญ ตั้งใจจะติดมันไว้เหนือเตียงนอนเพื่อรอเซอร์ไพรส์เธอหลังเคลียร์ทุกอย่างจบแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าผลสุดท้าย ... เขาจะเป็นฝ่ายโดนเซอร์ไพรส์กลับเสียเองแบบนี้“ช่วยฟังพี่ก่อนได้ไหม ยังมีอีกหลาย

@เช้าวันถัดมา“แกไหวแน่นะ?”ขวัญข้าวถามย้ำเป็นรอบที่ห้า มองใบหน้าเศร้าหมองของเพื่อนสนิทด้วยความไม่สบายใจ ถ้าจะให้ย้ายที่ฝึกงานตอนนี้ อีกฝ่ายก็คงไม่ยอมปล่อยเพื่อนเธอแน่ ๆ และมันคงไม่คุ้มหากจะต้องเริ่มนับ 1 ใหม่อีกครั้งในปีหน้าเคทคลี่ยิ้มบาง ๆ ว่าไม่เป็นไร ใช้ศีรษะกระแซะหัวไหล่เพื่อนอย่างออดอ้อน ดวงตายังคงหลงเหลือร่องรอยของการบอบช้ำ จากการร้องไห้ติดต่อกันอย่างหนัก แต่ก็ดูดีขึ้นกว่าวันแรกที่เกิดเรื่องมากแล้ว“ฉันแข็งแรงกว่าที่แกคิดนะ ขอบใจมากที่มาส่ง”“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันมารับ”เคทอมยิ้ม ซาบซึ้งกับความห่วงใยที่เพื่อนมีให้จนน้ำตาคลอ โผเข้ากอดเพื่อนหนึ่งทีก่อนวิ่งลงจากรถอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าตัวเองจะเผลออ่อนแอจนร้องไห้ออกมาอีกรอบ“อดทนไว้เคท อีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะจบแล้ว”เคทสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะเชิดหน้าก้าวเดินเข้าไปในตัวตึกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติเจนคลี่ยิ้มทักทายรุ่นน้อง ร่างบางเดินเข้ามานั่งข้างๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเฉกเช่นทุกวัน หากแต่ครั้งนี่ต่างออกไปตรงที่แววตานั้นดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน เธอวางฝ่ามือลงบนไหล่มนแล้วบีบเบา ๆ“หายป่วยแ

มือเล็กจรดปากกาลงบนหน้าปฏิทินตั้งโต๊ะ ขีดฆ่าวันที่ปัจจุบันออกด้วยหมึกสีแดง แล้วยิ้มกริ่มด้วยความดีใจวันนี้วันที่ 27 แล้ว อีกแค่ 3 วันเท่านั้น อดทนนะเคท อีกนิดแกก็จะได้พักยาว ๆ แล้วเคทคอยรักษาระยะห่างกับกวินมาโดยตลอด ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตัวดีขึ้น ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างได้ตามใจ โดยไม่ได้บังคับขู่เข็นเธออีก ถึงแม้บางครั้งจะมีท่าทางแปลก ๆ คล้ายอยากจะพูดอะไรด้วย แต่สุดท้ายเขาก็เงียบไปทุกครั้ง“แปบ ๆ ก็จะฝึกงานจบแล้วสิ แล้วแบบนี้ใครจะช่วยพี่เตรียมเอกสารล่ะเนี้ย จบออกไปแล้วจะยังมีใครคิดถึงพี่คนนี้บ้างไหมน๊าาา เห้อออ”คำตัดพ้อน้อยอกน้อยใจ ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เคทอมยิ้มแล้วเอนกายพิงไหล่รุ่นพี่เอ่ยคำหวานอย่างออดอ้อน“คิดถึงสิคะ ใครจะลืมรุ่นพี่คนสวยที่แสนใจดีคนนี้ได้ลงคอ”ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของรุ่นพี่ ทำให้เคทรู้สึกเหมือนได้เติมพลังขึ้นมาทันที แต่พอนึกถึงใบหน้าของคนที่ต้องร่วมงานด้วยอีกคน ใจก็ห่อเหี่ยวลงไปกว่าครึ่ง คอยดูเถอะ! สักวันเธอจะจับปีศาจตนนี้ใส่หม้อแล้วเอาไปถ่วงน้ำ!@ภายในห้องทำงานกวินเดินไปมาวนอยู่ในห้องทำงานราวกับหนูติดจั่น พยายามหาวิธีที่จะทำให้คนตัวเล็กกลับมาออดอ้อนเขาเ