All Chapters of สัญญารักร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

กวินทอดมองร่างบางในผ้าขนหนูผืนเดียว แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาลั่นชัตเตอร์ แอบเก็บภาพของเธอเอาไว้หลายภาพโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ก็เป็นเวอร์ชั่น Exclusives ซะขนาดนี้ ไม่น่าจะมีผู้ชายหน้าไหนได้เห็นกันง่าย ๆริมฝีปากหนายกยิ้มขณะปัดเลื่อนดูรูปถ่าย นึกชมฝีมือการถ่ายของตัวเองไปด้วยในใจ ก่อนที่รอยยิ้มจะจางหายไปเมื่อถูกใครบางคนรบกวนครืดครืดดดด ครืดครืดดดดโทรศัพท์มือถือสั่นเตือนสายเรียกเข้า สายตาคมกริบเหลือบมองชื่อที่โชว์หราบนหน้าจอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ยังไม่ถึงรอบนัดแล้วทำไมถึงโทรมาตาม?“ว่าไง”( วันนี้มาเจอที่คลับหน่อยดิ กูมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย )“กูไม่ว่าง!! มีไรมึงก็พูดมาเลย”( ไอ้นี่!! อย่าติดหญิงจนเสียงาน! กูรอที่คลับ จบนะ!! )ติ้ด!กวินถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด อยากจะด่าสวนแต่อีกฝ่ายชิ่งวางสายใส่ไปก่อนแพลนที่คิดจะกลับไปฟัดร่างนุ่มนิ่มต่อที่ห้องเป็นอันต้องพับไปก่อนเพราะกว่าจะเสร็จธุระก็คงดึกดื่นค่อนคืน ไม่อยากให้คนที่คลับมาแทะโลมคนของเขาอีก แต่ก็ไม่อยากทิ้งให้เธอรออยู่ที่คอนโดคนเดียว“พี่ต้องแวะไปคลับ หนูอยากจะไปพร้อมพี่ หรือไปรอที่คอนโดก่อนครับ”กวินร้องตะโกนถามคนที่ยังอยู่ในห้องน้ำ

ช่วงที่กวินต้องคุยเรื่องแผนการกันต่อ เคทจึงขอตัวไปห้องน้ำเพราะไม่อยากต้องนั่งกระอักกระอ่วนใจ ท่ามกลางชายฉกรรจ์หลายๆ คน ในห้องนั้นต่อเคทเดินนวยนาดไปยังเคาน์เตอร์บาร์ที่เดิม สั่งเครื่องดื่มมาจิบรอพลางทอดสายตามองไปรอบ ๆ คลับ พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคุ้นตากำลังเดินตรงเข้าไปทางโซน VIPขาเรียวก้าวตามไปอย่างไม่รั้งรอ แต่เพียงแค่กะพริบตาไม่กี่ที ผู้หญิงคนนั้นก็หายเข้าไปในห้อง ซึ่งเธอเองก็มองไม่ทันว่าห้องไหน“ทำไมผู้หญิงคนเมื่อกี้เหมือนยัยบริ้งค์จัง”เธอเดินย้อนกลับไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์ตามเดิม มือเล็กกดโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนสนิท แต่จนแล้วจนรอดปลายสายก็ไม่มีการตอบรับ จนผ่านไปนานกว่า 30 นาทีก็ยังไม่มีใครรับสายเสียทีเกิดลางสังหรณ์ ใจไม่ดีขึ้นมาแปลกๆ เพราะปกติเพื่อนเธอคนนี้ เป็นคนที่ติดโทรศัพท์อย่างกับอะไรดี เธอยังคงพยายาทกดต่อสายไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหน้าจอสว่างวาบขึ้นมา แสดงว่ามีคนกดรับ“ฮัลโหล บริ้งค์! แกอยู่ไหน? แกได้ยินฉันไหม?”คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากันแน่น เพราะนอกจากเพื่อนจะไม่ตอบคำถามของเธอแล้ว ยังมีเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจและบทสนทนาของคนรอบข้างที่ทำให้เธอนึกเป็นห่วงขึ้นมาดื

คล้อยหลังท่านประธาน เจนก็หัวเราะออกมาเบาๆ มองใบหน้าแดงระเรือของรุ่นน้องด้วยสายตาเอ็นดู สงสัยไข้จะกลับซะแล้วละมั้งเคทปลีกตัวออกมาชงกาแฟตามคำสั่ง ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับความประหม่าของตัวเอง หากความจะแตกคงไม่ใช่จากใครที่ไหนหรอก คงจะเป็นเพราะสิ่งที่เธอเผลอแสดงออกมาเนี้ยแหละโอ๊ย เมื่อไหร่จะฝึกงานจบ!ก้อกก้อกก้อก“กาแฟค่ะ ท่านประธาน”กวินมองแก้มนวลแดงระเรื่อของหญิงสาวด้วยความเอ็นดู มือหนาดึงร่างบางให้เข้ามาใกล้ก่อนรั้งให้นั่งลงบนตักใบหน้าหวานตื่นตระหนกด้วยความตกใจ ออกแรงดิ้นหนีจากคนหื่น สายตาจับจ้องไปที่บานประตูตลอดเวลาอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะมีใครโผล่พรวดพราดเข้ามา “พี่วิน! จะทำอะไรคะ อ๊ะ อื้ออ นี่มัน อื้ออ ห้องทำงานนะคะ หยุดนะ อื้อออ”เสียงหวานร้องห้ามกระท่อนกระแท่นพลางหดคอหนีสัมผัสร้อนฉ่าที่กำลังไล้เลียไปตามใบหูเล็กฟันคมงับเข้าที่ซอกคอขาวผุดดูดดึงอย่างมันเขี้ยว ในขณะที่มือไม้ก็บีบคลึงเต้าอวบอย่างมันมือ ความหวาบหวามเล่นงานจนเธอเผลอเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆฝ่ามือร้อนจัดซุกซนเลื้อยเข้าไปใต้กระโปรงสอบ ลูบไล้เรียวขาขาวสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงกลางกายสาวที่เปียกแฉะ“ยังอยากให้พี่หยุดอยู่ไหม

ก้อกก้อกก้อกกวินเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมามองใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของคนตรงหน้าแล้วนึกหมั่นไส้ แกล้งเขาเสียจนเกือบความแตกแล้วยังมีหน้ามายิ้มเยาะอีก มันน่านัก!“มานี่เลยนะ ยัยเด็กดื้อ”เคทหัวเราะคิกคักเมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใต้โต๊ะ เธอเดินนวยนาดไปหย่อนสะโพกลงบนตักชายหนุ่ม สองแขนเล็กยกขึ้นคล้องคอแกร่ง ใช้ศีรษะทุยถูไถคางสากของคนตัวโตอย่างออดอ้อน“พี่วินเป็นคนเริ่มนะคะ เคทก็แค่ทำต่อให้มันจบ ไม่ชอบเหรอคะ”“ใครบอกว่ามันจบแล้ว หื้มมมม”กวินตอบเสียงแหบพร่า พลางใช้มือกดสะโพกอวบลงบดเบียดความแข็งกร้าวที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งเป็นการยืนยันในคำตอบสงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร!เคทคลี่ยิ้มหวาน แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตบางส่วนออก ก่อนจะสอดมือเล็กเข้าไปลูบไล้แผงอกกว้าง ช้อนสายตาขึ้นสบสายตาคมกริบอย่างยั่วยวน“พี่วินหิวหรือยังคะ”“หนูหิวเหรอครับ งั้นหนูทาน 'ของหวาน' รองท้องก่อนไหม”สายตาร้อนแรงที่ถูกส่งมา ทำเอาแก้มนวลเห่อร้อนขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เคทยิ้มกริ่มเพราะเธอรู้ว่าของหวานที่ว่าคืออะไร จากที่นั่งทับมาสักพักแล้ว .... อืม ดูท่าว่าของหวานร้อนๆ คงจะพร้อมเสิร์ฟแล้วสินะแอดดดดดจู่ ๆ ประตู

“ว๊าย พี่วิน ช่วยด้วย!”กวินหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างสุดกลั้น เมื่อเห็นร่างบางถือตะหลิววิ่งหนีตายออกมาจากครัว สีหน้ามั่นอกมั่นใจเมื่อครู่หายวับไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงสีหน้าตื่นตระหนกและดวงตากลมโตวาววับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา“มานี่มา”กวินรีบปิดเตา ก่อนจะเดินไปหยิบยาทาแก้แผลพุพองออกมาจากตู้เย็น เขารั้งร่างบางลงนั่งบนตัก พลิกแขนเล็กไปมาสำรวจหารอยแผล ก่อนจะแต้มยาลงไปตามรอยแดงทีละจุดจนครบทั้งสองข้างเคทนั่งหน้าหดเหลือสองนิ้ว ส่งเสียงซี้ดซ้าดเบาๆ เวลาถูกแต้มยา รู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปตามแขนที่โดนน้ำมันลวกจนแทบร้องไห้“นั่งรอตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวพี่จัดการเอง”กวินประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากนูนอย่างปลอบประโลม มองใบหน้างอแงที่แบะปากคล้ายจะร้องไห้ แล้วส่ายหัวไปมา อมยิ้มด้วยความเอ็นดูเคทคลี่ยิ้มละมุน เท้าคางมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มอย่างไม่ละสายตา ดวงตากลมโตฉายแววชื่นชมออกมาท่วงท่าการทำอาหารอยู่ในครัวนั้นดูคล่องแคล่วสวยงามไปหมด ทำไมผู้ชายคนนี้จะทำอะไรก็ดูดี ดูเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างแบบนี้นะไม่นานกลิ่นอาหารก็ส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย หอมฉุยไปทั่วทั้งห้อง กระตุ้นให้ท้องส่งเสียงร้องโครกคราก น้ำลายสอขึ้นมาทั