All Chapters of เมื่อผมแอ็บเป็นอัลฟ่าแต่ดันถูกสามีผีบ้าจับได้ซะงั้นOmegavers: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่11ต่อหน้า“ปะ...เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร”สิ้นเสียงของคนตรงหน้าเรียวคิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาของดีแลนก็เลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างชั่งใจ ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าที่แดงจัดของอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจตรวจดูอาการอีกสักหนแม้จะถูกฝ่ามือของศศินผลักไสให้ถอยห่างออกมาเพียงใด แต่ความสนใจของดีแลนในตอนนี้ไปอยู่ที่อาการของอีกฝ่าย จึงทำให้ในยามที่ถูกผลักไสร่างกายเลยแทบไม่ขยับเขยื้อนไปทางใดมิหนำซ้ำชายหนุ่มยังคงกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แนบแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว เพื่อให้คนตัวเล็กจอมพยศยืนอยู่นิ่งๆ จนกว่าเขาจะแน่ใจแล้วว่า ศศินไม่ได้เป็นไข้อย่างที่ตัวเองเป็นกังวลเนื่องจากว่าในตอนนี้นั้นใบหน้าของคนในอ้อมกอดแดงจัดราวกับลูกตำลึงสุก ไม่ต่างจากคนที่กำลังจะเป็นไข้ ดีแลนจึงไม่อาจวางใจปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระได้อย่างใจก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจยื่นมือไปประคองใบหน้าของคนในอ้อมกอดที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ให้เงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากันส่งผลให้ศศินที่อยู่ในสภาวะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้ว พอถูกจับใด้เขาก็ได้แค่เงยหน้าขึ้น จนดวงตาสอดประสานกับนัยน์ตาคมกริบของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาจึงทำให้เขาก็ถึงกับลุกลี้ล

บทที่13เขินดวงตะวันคล้อยต่ำลงมา แสงแดดอ่อนปกคลุมผืนแผ่นดินอย่างช้าๆ สายลมเย็นโบกพัดไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย กระทบบานประตูกระจกที่ปิดกั้นตรงขอบระเบียงบ้านหลังใหญ่ให้ขยับไปมาจนบังเกิดเสียงดังขึ้นอย่างแผ่วเบาเรียกให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราอย่างศศินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า พอเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้ ไม่ทันไร แสงสลัวที่ติดอยู่บนผนังก็สาดกระทบเข้ามาในดวงตาของเขาเข้าอย่างจัง จึงทำให้ชายหนุ่มจำต้องกะพริบตาถี่ๆ ขึ้นลงอยู่หลายครั้ง เพื่อปรับสภาพสายตาให้สู้แสงไฟที่เปิดทิ้งเอาไว้พอสายตาปรับเข้าที่ได้ ศศินค่อยๆ ขยับร่างกายไปมา แต่ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าแบบทันทีทันใด เนื่องจากในยามที่ตัวเองขยับกาย ร่างทั้งร่างก็ปวดร้าวราวกับจะแยกออกจากกันเสียให้ได้และในเวลานั้นเองภาพเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา ก็ฉายชัดเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน ส่งผลให้คนที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมาได้ไม่ทันไร ถึงกับเกิดอาการร้อนผ่าวที่ใบหน้าจนแทบไหม้ศศินที่เพิ่งได้สติคืนกลับก็รีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งแบบทันทีทันใด แต่ก็ต้องสูดหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้ง เพราะความปวดร้าวจู่โจมแบบกะทันหัน จนต้องหงายหลังล้มลงไปนอนอีกรอบหนึ่งอย่างหมดกำลังก่อนจะ

บทที่15แผนการสำเร็จหลังจากที่ออกจากห้องนอนของตัวเองกลับเข้ามานั่งอยู่ในทำงานได้พักใหญ่ ดีแลนที่ยังคงใจจดจ่ออยู่กับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็เอาแต่ยกข้อมือของตัวเองขึ้นมา เพื่อมองดูนาฬิกาไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไรอีกครั้ง นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องมองเข็มบนหน้าปัดกระดิกไปอย่างเชื่องช้า ก็เห็นว่าตั้งแต่ที่ศศินได้กินยาบำรุงของเขาเข้าไป เวลาก็ล่วงเลยพ้นผ่านมาแล้วเกือบหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้เมื่อถึงเวลาที่คิดว่าน่าจะเหมาะสม ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าเขาจึงสะบัดข้อมือเล็กน้อย แล้วรีบหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะสาวเท้าเดินไปยังห้องนอนของตัวเองทันทีพอไปถึงหน้าบานประตูไม้ที่ปิดกั้น ดีแลนก็ได้กลิ่นอ่อนจางของฟีโรโมนที่หอมสดชื่นอันเป็นเอกลักษณ์ของศศินลอยออกมาจากด้านในซึ่งเป็นกลิ่นที่ตัวเขานั้นมักได้กลิ่นอยู่ในห้องของศศินเกือบทุกครั้งที่ก้าวขาเข้าไป และเป็นฟีโรโมนที่ทำให้เขาเกิดอาการรัทแบบไม่มีสาเหตุด้วยเช่นกันพอคิดมาถึงตรงนี้ดีแลนก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาว่า “ฉันน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้ ว่าแกเป็นโอเมก้า แถมยังเป็นคู่แห่งชะตาของฉันอีก ฉันคงไม่ต้องใช้วิธีพิเรนทร์พิเรนทร์แบบนี้ขอโทษนะศิน” พูดจบชายหนุ่

บทที่17ขอบคุณนะที่ให้ฉันได้มีโอกาสได้รักหลังจากที่เคี่ยวกรำเจ้าของร่างผอมบางจนอิ่มเอมใจ ดีแลนก็จัดการชำระล้างร่างกายของศศินจนสะอาดหมดจดเรียบร้อยดีแล้ว ชายหนุ่มก็สาวเท้าไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำที่แขวนอยู่ในตู้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ประตูห้องน้ำมาสวมใส่ให้คนตัวเล็กกว่าอีกทีจากนั้นจึงโอบอุ้มเจ้าของร่างผอมบางที่หลับใหลไม่ได้สติเดินออกมาจากห้องอาบน้ำอย่างเชื่องช้า แล้ววางร่างของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทลงบนเตียงกว้างอย่างเบามือ ก่อนเจ้าตัวจะยอบกายลงนั่งข้างๆ กันนัยน์ตาสีเข้มจับจ้องมองร่างผอมบางที่อยู่ในชุดคลุมสีขาวอย่างหลงใหล ทว่าจ้องมองได้ไม่ทันไร จู่ๆ ก็มีเสียงคนเคาะประตูดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบาชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งมองใบหน้าของภรรยาตัวน้อยในอนาคตอย่างหลงใหล ก็คล้ายสะดุ้งเล็กน้อยอย่างตกอกตกใจ ก่อนเจ้าตัวจะพยายามข่มอาการของตัวเองเอาไว้ แล้วพูดเสียงดังออกไปว่า “ใคร”สิ้นเสียงดังกล่าวก็มีเสียงที่แสนคุ้นเคยของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีดังขึ้นมาว่า “แม่เอง เปิดประตูให้หน่อย”ส่งผลให้ดีแลนที่ไม่อยากละสายตาจากคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนลมหายใจออกมา แต่ก็จำต้องหยัดกายยืนขึ้นเพื่อไปเ

ตอนพิเศษ2แพ้ท้องหลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหกจากหนึ่งวันแปรเปลี่ยนเป็นหนึ่งอาทิตย์ สุดท้ายก็กลายเป็นหลายเดือนที่ตัวเองได้เหยียบย่างเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวใหญ่แม้ความกดดันที่เกิดจากคนในครอบครัวของดีแลนจะหายไปแปรเปลี่ยนมาเป็นการเอาอกเอาใจเขาเป็นอย่างดี แต่ก็ไม่เท่ากับความผิดปกติที่ตัวเองนั้นเผลอฮีททุกๆ ครั้งทั้งๆ ที่กินยาเข้าไปในตอนแรกศศินไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะอย่างไรเสียเขาก็รู้ได้ว่าที่ตัวเองฮีทขึ้นมาเป็นเพราะว่าตัวของเขานั้นเป็นพันธะคู่กับอีกฝ่ายมิหนำซ้ำพวกเขาทั้งคู่ก็แต่งงานและได้ใช้ชีวิตร่วมกันในฐานะสามีภรรยาแล้ว การจะมีสัมพันธ์ต่อกันจึงไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร เขาจึงไม่ค่อยได้ใส่ใจที่จะตั้งคำถามนอกจากจะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลังเท่านั้นแต่พอนานวันเข้าความสงสัยก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ เพราะตัวเขาเองนั้นก็เป็นโอเมก้าคนหนึ่งที่ได้ร่ำเรียนมาและรู้เกี่ยวกับพันธะคู่อยู่บ้าง ว่าต่อให้ถึงจะเป็นพันธะคู่กัน พอกินยาระงับเข้าไปมากมายถึงเพียงนั้นก็ใช่ว่าควบคุมไม่อยู่เลยซะทีเดียวศศินจึงเก็บความสงสัยนี้เอาไว้ในใจแล้วหมายจะขึ้นไปตรวจสอบดูยาที่ตัวเองกินอีกที หลังจากกินข้าวพร้อมกับค