All Chapters of เมื่อผมแอ็บเป็นอัลฟ่าแต่ดันถูกสามีผีบ้าจับได้ซะงั้นOmegavers: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำฉันเป็นอัลฟ่านะท่ามกลางกลิ่นควันพิษจากท่อไอเสียของรถมากมายหลากยี่ห้อที่ขับเคลื่อนผ่านถนนเลนใหญ่ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่วทุกทิศทาง บวกกับเสียงตะโกนดังลั่นโหวกเหวกของผู้คนที่สัญจรย่างผ่านไปมา ชวนให้มหานครแห่งนี้ดูไม่เงียบเหงาจนเกินไปชายหนุ่มรูปร่างผอมบางสูงราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตร เขาใส่เสื้อยืดสีเทาหม่นคู่กับกางเกงยีนทรงสลิปเปอร์สียีนแต่งขาด สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา ใบหน้าหมดจดหล่อเหลาชวนให้ใครก็ตามที่พบเจอเป็นต้องเหลียวหลังจนคอแทบเคล็ดไปซะทุกทีมือข้างหนึ่งซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเก่ง ส่วนอีกข้างก็ถือแว่นตากันแดดเอาไว้ หากมองเผินๆ ก็ไม่ต่างจากชายหนุ่มเจ้าสำราญที่มั่งมีเงินทองซึ่งพบเห็นทั่วไปหากไม่ใช่ฝ่าเท้าข้างหนึ่งของชายหนุ่มผู้นี้ กำลังกระทืบอัลฟ่าหนุ่มด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ก่อนเจ้าตัวจะสบถออกมาอย่างเหลืออดเหลือทนว่า “ผมเป็นอัลฟ่า หัดแหกตาก่อนจะฉุดด้วยครับไอ้ฉิบหาย เพราะไม่งั้นแทนที่คุณจะได้โอเมก้ามาเป็นเมีย คุณก็จะได้ส้นตีนจากอัลฟ่าอย่างผมแทน” ว่าจบชายหนุ่มก็ใช้ฝ่าเท้าเตะเข้าไปที่ร่างของคนที่นอนคลุกฝุ่นอย่างเต็มแรงอีกทีก่อนจะมีเสียงฝีเท้า วิ่งตามเข้

บทที่2คู่หมั้นท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรี ก็มีแสงสีของหลอดไฟนีออนมากมายหลากสีสัน แต่ประดับอย่างสว่างไสวจนคนที่เพ่งมองตาพร่าเบลอยานพาหนะมากมายหลากยี่ห้อ เคลื่อนผ่านตามท้องถนน แต่งแต้มให้มหานครใหญ่ในยามค่ำคืนนี้คาคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาดีแลนขับรถสปอร์ตคันหรูพาคนตัวเล็กกว่า เดินทางมาถึงสถานเริงรมย์ชื่อดังในย่านใจกลางเมืองใหญ่ พอลงรถมาได้ คนชายหนุ่มก็โยนกุญแจไปให้พนักงานที่ยืนอยู่หน้าประตูก่อนเจ้าตัวจะก้าวขาเข้าไปด้านในทันที โดยที่มีคนตัวเล็กกว่าอย่างศศินสาวเท้าเดินตามแผ่นหลังของดีแลนอย่างเชื่องช้าทว่าในขณะที่ศศินกำลังกวาดตามองไปมาดูบรรยากาศโดยรอบที่แน่นขนัดไปด้วยผีเสื้อราตรีมากมายอยู่นั้นเอง ก็มีใครคนหนึ่งที่กำลังอยู่ในอาการมึนเมาอย่างหนัก เดินเซมาชนชายหนุ่มอย่างแรงจนร่างผอมบางของศศินตัวเองเซไปทางด้านข้างอยู่หลายก้าวจวนเจียนจะล้มอยู่รอมร่อ และยังไม่ทันที่ศศินจะทรงตัวดีๆ ก็มีเสียงโวยวายของคนคนนั้นดังขึ้นมาให้ได้ยินเสียก่อนว่า “เดินภาษาห่าอะไรของแกวะ ไม่มีตามองทางหรือไง” ว่าจบคนเมาก็สาวเท้าเข้าไปหาคู่กรณีอย่างไม่พอใจส่งผลให้ศศินที่ยังไม่ทันได้ตั้งท่าดีๆ ถูกฝ่ามือใหญ่กระชากคอ

บทที่4คู่แห่งชะตาท่ามกลางเสียงพูดคุยของผู้คนมากมายในช่วงเช้าของวันใหม่ ภายในห้องห้องหนึ่งของอาคารสูงตระหง่าน ซึ่งตั้งอยู่ย่านใจกลางเมืองใหญ่เสียงครางกระเส่าของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังครางเครือออกมาจากริมฝีปากบางสีเรื่ออย่างแผ่วเบา ร่างขาวเนียนที่มีเสื้อผ้าน้อยชิ้นปิดบังกาย ที่กำลังนั่งหอบหายใจอยู่ข้างๆ เตียงกว้างอย่างไร้เรี่ยวแรง ฝ่ามือเรียวลูบไล้เรือนกายของตัวเองไปมาด้วยความกระสันซ่านอย่างช้าๆโดยใช้ฝ่ามืออีกข้างสาวรั้งสิ่งนั้นที่แข็งขืนขึ้นมา จนถึงกับมีหยาดน้ำใสไหลปริ่มออกมา ก่อนเจ้าตัวจะพึมพำออกมาว่า “ทำไมล่ะ ทำไมอาการฮีทมันถึงไม่หายไปอีก”ด้วยเหตุที่ว่าหลังจากที่ตัวเองเข้ามาในห้องพักได้ ศศินที่มีอาการฮีทอย่างรุนแรงเพราะถูกดีแลนเป่าลมหายใจรดลงมาที่ใบหน้า เขาจึงพยายามประคองสติที่เหลือเพียงน้อยนิดคลานเข่ามากินยาระงับอย่างยากลำบาก แต่ดูเหมือนสิ่งที่กินเข้าไปจะลดความกระหายอยากของอารมณ์ปรารถนานี้ไปได้ไม่มากสักเท่าไรและมันก็เป็นแบบนี้มาเนิ่นนานหลายปีแล้วไม่ยอมแปรเปลี่ยนไป ว่าตัวเขานั้นมีความอ่อนไหวกับดีแลนเช่นนี้ทุกครั้งในยามที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันมากเกินไปจึงทำให้ชายหนุ่มจำต้องหนีกลับมาที

บทที่6ก็รับเงินมาแล้วจะให้ทำยังไง“แกว่ายังไงนะ ใครจะแต่งงาน”หลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว ศศินที่กำลังยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ ก็ส่ายหน้ารัวๆ เป็นคำตอบกลับไป ก่อนเจ้าตัวจะร่ำร้องออกมาในใจว่า ‘ไอ้ศินน้อไอ้ศิน งานนี้ไอ้แดนได้โดนพี่เตถลกหนังหัวแน่’ คิดได้เพียงแค่นั้นเหงื่อกาฬไม่รู้ที่มาก็ค่อยๆ ไหลซึมออกมาอย่างช้าๆ ทั้งๆ อากาศโดยรอยถูกควบคุมเอาไว้ ให้อยู่ในอุณหภูมิยี่สิบห้าองศาเซลเซียส จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ร่างกายของเขาจะมีเหงื่อมากมายถึงเพียงนี้ไหลออกมาจนทำให้เตมินทร์ต้องเรียกชื่อของคนตรงหน้าอีกทีว่า “ไอ้ศิน...บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมแกถึงได้ไปตกลงปลงใจแต่งงานกับไอ้ลูกหมานั่น...หา” ว่าจบเตมินทร์ก็หยัดกายยืนขึ้น แล้วสาวเท้าเดิน เพื่อหมายจะไปคว้าคอของไอ้ลูกหมาน้อยนั่นมาบีบให้ตายคามือให้สาแก่ใจพอได้เห็นท่าทางดังกล่าว ศศินจึงรีบวิ่งไปกอดเอวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชาย แล้วเอ่ยออกไปว่า “เดี๋ยวๆ พี่เต หมอนั่นแค่จะให้ผมแต่งกับมันในฐานะไม้กันหมาเท่านั้นพี่ ไอ้แดนมันจะถูกพ่อแม่จับแต่งงาน เลยมาจ้างผมแต่งงานกับมันห้าปี อย่าเพิ่งวู่วามผมรับเงินหมอนั่นมาแล้วด้วยพี่เต”สิ้นเสียงดังกล่าวแท

บทที่8คู่เคียงหลังจากที่ได้พาศศินหนีออกมาจากความวุ่นวายของครอบครัวตัวป่วนมาได้ ชายหนุ่มก็พาคนที่ตัวเองกำลังใช้มือสองข้างปิดใบหูเล็กๆ น่ารักเอาไว้ เดินไปยังสวนหย่อมที่อยู่ทางด้านหลัง ซึ่งไม่ไกลจากบ้านหลังใหญ่เพื่อหมายจะพาคนที่อยู่ในอ้อมแขน ไปนั่งเล่นอยู่ในศาลาที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนหย่อมเล็กๆ แล้วให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลายจากอาการกดดันเมื่อครู่นี้ และไม่ให้ศศินได้ยินเสียงสองสามีภรรยาคู่นั้นจู๋จี๋กันอย่างออกนอกหน้าทว่าเมื่อเขาพาศศินเดินทางมาถึงที่หมาย แล้วปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากใบหูเล็กๆ น่ารักของอีกฝ่าย ก็มีเสียงเย็นยะเยือกจากคนข้างกายดังให้ได้ยินว่า “แกเป็นบ้าอะไรวะถึงได้เอามือมาปิดหูฉันเนี่ย” ก่อนเจ้าตัวจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ แล้วสาวเท้าไปนั่งอยู่ในศาลาด้วยท่าทางที่ไม่ชอบใจส่งผลให้ดีแลนอดผวาไม่ได้ แล้วรีบละล่ำละลักออกมาว่า “ฉะ...ฉันแค่ไม่อยากให้แกได้ยินพ่อแม่ฉันทะเลาะแล้วเอาแต่ด่าแกนี่หว่า” ก่อนเจ้าตัวจะรีบสาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลแล้วลอบมองใบหน้าตึงๆ ของอีกฝ่าย แล้วส่งเสียงออดอ้อนออกไป “อย่าโกรธฉันเลยนะ ศินยกโทษให้ฉันเถอะนะ นะ นะ” จบคำชายหนุ่มก็ยอบกายลงนั่ง ก่อนจะคว้าข้อมื