ซ่อนรัก의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

“แยมก็เชื่อมันเหรอ”“แยมไม่ได้เชื่อเขาค่ะ แต่แยมเชื่อตัวเองมากกว่า”“หมายความว่าแยมรักมัน”“ค่ะ แยมรักเขา”“แยมเพิ่งไปจากเมืองไทยไม่นานเท่าไหร่ แยมก็นอกใจพี่แล้วเหรอ”“พี่เต้อย่าพูดแบบนั้นนะคะ คนที่นอกใจแยมก่อนคือพี่เต้ต่างหาก” ดาวลดารีบท้วงเสียงแข็ง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาตำหนิ“พี่ขอโทษ พี่แค่หึง”“ความรักไม่ต้องใช้เวลาหรอกค่ะพี่เต้ คบกันนานเป็นปียังโดนนอกใจเลย”“แล้วเขาจะรักแยมได้เท่าพี่เหรอ” พิษนุไม่ยอมจบง่าย ๆ แม้จะรู้ตัวดีว่าเธอกำลังประณามเขาอยู่“แยมบอกแล้วไงคะว่าแยมเชื่อตัวเองมากกว่า แยมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรักแยมมากน้อยแค่ไหน แต่แยมรู้ตัวเองดีว่าแยมรักเขามากน้อยแค่ไหน”“แล้วถ้ามันหลอกแยมล่ะ”“แยมก็แค่เสียใจเหมือนที่เป็นกับพี่เต้ แต่หลังจากนั้นแยมจะเริ่มต้นกับคนใหม่อีก ในโลกนี้มีผู้ชายอีกตั้งหลายสิบล้านคน ทำไมแยมต้องแคร์กับคนที่ทำให้แยมเสียใจด้วยคะ”พิษนุมอง

“คุณตั้งใจทำแบบนี้กับฉันตั้งแต่แรกใช่ไหม” เธอถามในสิ่งที่คิด “ตอบฉันมาสิ!” ตะคอกถามอย่างเกรี้ยวกราด รัวกำปั้นทุบเขาไม่ยั้งเมื่อเขาเอาแต่ขับรถนิ่ง“ใช่ พี่ไม่ยอมเสียแยมให้กับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น แยมต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น” พิษนุพูดออกมาเป็นประโยคแรก ปล่อยให้เธอทุบตีได้ตามใจ“ฉันไม่ยอมเป็นของคุณหรอก เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย คุณมันคนเห็นแก่ตัว” ดาวลดาขยับที่เปิดประตูรถจนเจ็บมือไปหมด ตะโกนด่าเขาสารพัดแต่ก็ไร้ประโยชน์ ใจของเธอหล่นวูบไปที่ตาตุ่ม เมื่อเขาเลี้ยวรถเข้าไปในช่องที่มีพนักงานรูดผ้าม่านให้ดาวลดากลัวจนตัวสั่นแต่ก็พยายามรวบรวมสติ ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ ไม่เผยความอ่อนแอให้เขาได้เห็น เธอทำตัวให้สงบให้นิ่งที่สุด...แล้วโอกาสก็มาถึง เธออาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มกดปลดล็อกประตูเพื่อจะลงจากรถ เปิดประตูอย่างเร็วแล้ววิ่งออกไปด้านนอกทันที“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ช่วย” แต่เพียงแค่เปิดม่านหน้าห้องออกมาได้นิดเดียว เธอก็ถูกล็อกด้วยแขนแข็งแรงของเขาข้างหนึ่ง  มืออีกข้างหนึ่งปิดป

เกาหลีใต้ดาวลดาเดินออกจากสนามบินอินชอนแล้วขึ้นรถแท็กซี่ บอกจุดหมายที่ต้องการไปแก่คนขับ แล้วโทรศัพท์ถึงครอบครัวที่เมืองไทยเพื่อบอกพวกท่านว่ามาถึงเรียบร้อยแล้วแต่เธอไม่กล้าโทรบอกเจสันว่ามาถึงแล้ว เพราะกลัวจะร้องไห้ต่อหน้าเขา หรือถลาไปกอดเขาทันทีที่เห็นหน้า แล้วถ้าเกิดมีคนแอบถ่ายภาพเอาไว้ได้คนที่ซวยก็จะกลายเป็นเขาในชั่วพริบตา ความรักของเขากับเธอมันเป็นความรักที่ต้องเก็บซ่อนอย่างมิดชิด จะทำอะไรเปิดเผยไม่ได้เด็ดขาด เธอจึงตัดสินใจเลือกใช้วิธีนี้ เจสันวางแก้วอาหารเสริมลงบนโต๊ะ แล้วลุกไปที่ประตูทางเข้าเมื่อได้ยินเสียงกดรหัสประตู เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ รีบเดินไปดึงกระเป๋าเดินทางจากมือของหญิงสาวที่อยู่ในชุดกันหนาวตัวหนา เห็นแต่เพียงใบหน้าที่โผล่ออกมา“ทำไมกลับมาเองล่ะ ผมก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะโทรมาหา” เขาวางกระเป๋าของเธอไว้ข้างประตูแล้วจูงมือเธอเดินเข้าไปนั่งในครัว ชงโสมอุ่น ๆ ให้เธอครึ่งถ้วย “ดื่มซะ มันจะช่วยทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น”ดาวลดาไม่ยอมทำตามที่เขาบอก วางแก้วที่เขายื่นให้ลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวเข้าไปกอดรอบเอว

ภายในงานเลี้ยงดาวลดาและเจสันไม่ได้ทำตัวเหมือนคู่รัก แต่ก็ไม่ได้อยู่ห่างกัน เขาและเธอมักจะเคียงคู่ไปด้วยกันเสมอ และไม่ว่าจะย่างกรายไปทิศทางใด ทั้งคู่จะกลายเป็นเป้าสายตาของคนในงานทันที“เจสัน”ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงเรียก และโค้งศีรษะทักทายทันที “สวัสดีครับพี่ลีจุน พี่ลีจุนเจ้าของห้างเอดิสันโซลครับคุณแยมมี่ คุณแยมมี่เป็นน้องสาวของภรรยาพี่ซองอาครับพี่ลีจุน” กล่าวทักทายผู้อาวุโสกว่าแล้วจึงแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน“สวัสดีค่ะคุณลีจุน” ดาวลดายกมือไหว้ตามความเคยชินลีจุนพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม มองหญิงสาวด้วยสายตาบ่งบอกความสนใจอย่างเปิดเผย “สวัสดีครับ ยินดีมากที่ได้เจอคุณแยมมี่วันนี้” เขาบอกกับเธอแล้วกระดิกนิ้วเรียกพนักงานที่ถือถาดเหล้าให้เข้ามาหา หยิบแก้วปากกว้างที่บรรจุน้ำสีขาวพร้อมมะกอกเสียบไม้ยื่นให้หญิงสาว“แด่คุณผู้หญิงครับ”“ขอบคุณค่ะ” ดาวลดาจำใจต้องรับมาเพื่อมารยาท รีบชำเลืองไปทางเจสันเมื่ออีกฝ่ายหันไปหยิบเครื่องดื่มอีกแก้วเจสันยิ้มให้คนรักเล็กน้อย แล้วหยิบแก้วแอปเปิ้ลมาร์ตินี่จากถาดมาถือไว้ก่อนที่ลีจุนส่งเหล้าแก้วอื่นมาให้ตน“ดื่มแก้วนี้เพื่อเริ่มต้นการรู้จักของเราครับ” ลีจุนยื่นแก้

“แล้วทำไมพี่ต้องหงุดหงิดใส่ผมด้วยล่ะ” ดงซิกหน้างอใส่อีกฝ่ายก่อนหันไปยิ้มให้ดาวลดา  “ผมอยากรู้ว่าพี่เตรียมเพลงอะไรไว้”“จริงด้วยครับ พี่สาวเตรียมร้องเพลงหรือซ้อมเต้นบ้างหรือยัง” อินซูก็อยากรู้เหมือนกัน“มันไม่เกี่ยวกับพี่นี่ ในบริษัทมีนักร้องตั้งหลายคนทำไมพี่ต้องร้องด้วยล่ะ”“แสดงว่าพี่ยังไม่รู้ธรรมเนียมของค่ายเรา” ดงโฮยัดเนื้อหมูตามด้วยผักใส่ปากแล้วรีบเคี้ยวรีบกลืนเพื่อจะพูดต่อ “พวกเรามีกฎว่าในงานเลี้ยงห้ามให้นักร้องอาชีพขึ้นแสดงครับเพราะเขาเห็นจนเบื่อแล้ว งานนี้จึงมีแต่พนักงานเท่านั้นที่สามารถเปิดทำการแสดงบนเวทีได้”“ในงานเราจะเรียกว่านักร้องคาราโอเกะครับ”“จริงเหรอ” ดาวลดาหันไปหาคนรักและเห็นเขาพยักหน้ารับ เธอจึงหันไปทางหนุ่ม ๆ ทั้งสี่  “ไม่เห็นมีใครบอกพี่เลย”“ก็ยังไม่สายนี่ครับ ยังมีเวลาซ้อมอีกตั้งสามวัน” มินวูให้กำลังใจ“ทำไงดีล่ะ พี่เต้นเป็นแต่เพลงของบียอนเซ่ซะด้วยสิ” ทำเป็นคุยอวดแล้วหัวเรา