All Chapters of ซ่อนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

ดาวลดาแปลกใจที่ไม่เห็นเจสันอยู่ในห้องทำงาน แต่เห็นเสื้อโค้ทที่เขาใส่มาเมื่อเช้ายังแขวนอยู่ที่เสาไม้ จึงคิดว่าเขาคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในบริษัท อาจจะเป็นห้องบันทึกเสียงหรืออาจจะประชุมอยู่ เธอจึงเอาแฟ้มงานที่ฝ่ายอื่นส่งมาให้มานั่งดู รอเวลาเขากลับมา เธอดูไปเรื่อย ๆ ทั้งที่อ่านไม่ออก จนถึงแฟ้มอันสุดท้ายที่เปิดดู“เอ๊ะ! ถึงเรานี่นา” เธออุทานด้วยความแปลกใจ หยิบกระดาษเอสี่ที่มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษประโยคสั้น ๆ อยู่แค่ไม่กี่บรรทัด “พรุ่งนี้มีลูกค้าขอพบคุณแยมมี่ เวลาบ่ายหนึ่งโมง.. ใครนะ?” หญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าใครนัดพบเธอ นอกจากทางโทรศัพท์แล้วเธอยังไม่เคยรับงานโดยตรงจากผู้ว่าจ้างสักราย ทุกครั้งจะมีเจสันอยู่ด้วยเสมอ แล้วทำไมครั้งนี้... หรือว่าตอนนั้นเจสันไม่อยู่ หรือว่าเขาจงใจปัดมันมาให้เธอรับผิดชอบ เธอคิดไปต่าง ๆ นานา และสรุปว่าพรุ่งนี้ก็รู้เองว่าเป็นใครมาจากไหน... เจสันขมวดคิ้วจนหัวคิ้วย่น เมื่อเข้าไปในบ้านของวูซองอาแล้วเห็นดาวลดาถนัดตา แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นจนกระทั่งเข้ามานั่งอยู่ในรถด้วยกัน“ทำไมแต่

เจสันเดินออกมาจากห้องดนตรี ทันเห็นดาวลดากำลังเปิดประตูเดินออกจากห้องพอดี จึงเรียกเธอไว้“คุณแยม จะไปไหนครับ”“ฉันจะไปพบแขกที่นัดไว้เมื่อวานนี้ค่ะ เขารออยู่ที่ห้องรับรองแล้ว”“อ๋อ แล้วผมต้องไปด้วยไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้ามันสำคัญฉันค่อยโทรหาคุณ ไปก่อนนะคะ” เธอโบกมือให้เขาแล้วเดินออกไปจากห้องเจสันได้แต่มองตามเธอผ่านกระจกไปเงียบ ๆ จนกระทั่งเธอเดินเลี้ยวหายไปจากสายตา จึงกลับเข้าไปในห้องดนตรี ใช้สมาธิกับการทำงานเพลงอีกครั้ง... ก๊อก ๆ ๆดาวลดาเคาะประตูกระจกบานใส ให้สัญญาณแขกที่นั่งรออยู่ด้านในก่อนเปิดประตูเข้าไป เธอไม่เห็นหน้าเขาเพราะแม่บ้านที่นำกาแฟมาเสิร์ฟบังเขาไว้ แต่ก็กล่าวทักทายออกไป“สวัสดีค่ะ ฉันแยมมี่ค่ะ”พิษนุยืดตัวตรงเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู ตั้งสติอยู่ชั่วครู่จึงยืนขึ้นและหันไปหาเธอ.. “น้องแยม” เห็นเธอได้แต่มองอย่างตกตะลึงจึงเรียกให้เธอรู้ตัวดาวลดาไม่ได้พูดอะไรออกไป แม้หัวใจเธอจะเต้นรัวแรงเพียงไหนแต่เธอก็ฝืนยิ้มให้เป็นปกติ

วันนี้ เธอได้ยินคำที่เคยอยากได้ยินจากปากของเขาแล้ว แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกแย่เอามาก ๆ ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน อยากจะย้อนเวลากลับไปเปลี่ยนคำพูดนี้ของเขาพิษนุอาศัยจังหวะที่เธอกำลังตกใจ หยิบแหวนเพชรเม็ดโตที่เตรียมมา สวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ“พี่เต้” ดาวลดาหายจากตกตะลึง รีบชักมือหนีและจะถอดแหวนออก แต่ถูกเขารวบมือเอาไว้ก่อน“อย่าตัดรอนพี่แบบนี้สิคะ อย่างน้อยแยมก็น่าจะทบทวนเรื่องของเราอย่างละเอียดอีกสักครั้ง เพราะตอนนี้แยมอาจจะโกรธพี่อยู่” เขาเกลี้ยกล่อมเธอด้วยเหตุผล“แยมคิดดีแล้วค่ะพี่เต้ เราจบกันด้วยดีเถอะค่ะ อย่าทำให้มองหน้ากันไม่ติดเลย” เธอยืนยันเสียงแข็งพร้อมกับกระชากมือออกอย่างไม่พอใจ“นะครับน้องแยม ทบทวนอีกครั้งนะครับ พี่ขอแค่เจ็ดวันเท่านั้น” เขายังดันทุรัง เพราะมั่นใจว่าเธอต้องใจอ่อนจนได้ “ระหว่างนี้พี่สัญญาว่าจะไม่มากวนใจน้องแยมอีก ขอแค่น้องแยมคิดทบทวนเรื่องของเรา และอย่าถอดแหวนออกจากนิ้วเท่านั้น เมื่อครบเจ็ดวันแล้วน้องแยมยังยืนยันคำเดิม พี่ยินดีจะรับแหวนวงนี้คืนอย่างเต็มใจ” ระหว่างน

“อ๋อ แล้วคุณจะไปวันไหน จะกลับมาทันวันคริสต์มาสไหม” ได้ยินคำตอบแล้วเขาก็สบายใจขึ้นมาก“ฉันจะรอเซ็นสัญญากับบริษัทโฆษณาให้คุณก่อนแล้วค่อยไป แต่ไม่รับปากว่าจะกลับมาทันคริสต์มาสหรือเปล่านะ” เธอตอบแบ่งรับแบ่งสู้เพราะไม่แน่ใจเรื่องตั๋วเดินทางว่าจะได้วันไหน เนื่องจากเป็นช่วงใกล้เทศกาล“พรุ่งนี้ผมจะให้คุณชุนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ ได้วันไหนก็ไปวันนั้นเลย แต่ต้องกลับมาก่อนวันที่ยี่สิบสี่ ส่วนเรื่องเซ็นสัญญาผมจัดการเองคุณไม่ต้องห่วง” ถ้ารอเซ็นสัญญาเสร็จก็ต้องเสียเวลาไปอีกสี่วัน เขายอมให้เธอกลับไปก่อนและกลับมาให้ทันคริสต์มาสดีกว่า“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวนานขึ้นอีกหน่อย” อีกแปดวันจะถึงคริสต์มาส ถ้าเธอได้กลับพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ก็จะดีมาก “ถ้าพ่อฉันตกลงฉันจะอาจจะไปทำเรื่องที่กระทรวงแรงงานให้เรียบร้อยเลยทีเดียว คุณช่วยเตรียมเอกสารการทำงานให้ฉันด้วยนะคะ”“ผมจะแจ้งฝ่ายบุคคลไว้ให้ คุณไปจัดการในส่วนของคุณให้เรียบร้อยก็แล้วกัน” แล้วโทรศัพท์หาผู้จัดการฝ่ายบุคคลทันที คุยรู้เรื่

“จะไปไหนลูกแยม หายไข้แล้วเหรอ” อาทิตย์เห็นลูกสาวเดินลงบันได แต่งตัวพร้อมจะออกไปข้างนอก ก็รีบวางหนังสือพิมพ์และถามด้วยความเป็นห่วง“หายแล้วค่ะป๋า หนูจะออกไปทำธุระหน่อยค่ะ เพราะต้องรีบกลับไปที่โน่นอีก มีงานรออยู่ค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจพูดกับบิดาแบบไม่เป็นทางการนักอาทิตย์หน้านิ่วคิ้วขมวดทันทีที่ได้ยิน “งานอะไร ป๋าบอกให้ไปพักผ่อนสมองนะ ไม่ใช่ให้ไปทำงาน”“ก็งานที่บริษัทของพี่เขยนั่นแหละค่ะ หนูไม่ได้ไปทำงานที่อื่นนะคะ แต่ช่วยงานพี่เยลกับพี่เขยต่างหาก จะไม่ช่วยก็ไม่ได้” หนูไม่ได้โกหกนะคะป๋า เพียงแต่บอกไม่หมดเท่านั้นเอง เธอสำนึกผิดอยู่ในใจ“ป๋าก็เข้าใจหนูนะ แต่ป๋าก็อยากมีลูกสาวคอยอยู่ใกล้ ๆ บ้าง นี่อะไรกัน มีลูกสาวกับเขาอยู่สองคนแต่ไปอยู่ต่างถิ่นกันทั้งคู่ ที่บ้านเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย หนูมาช่วยป๋าทำงานอยู่ที่บ้านก็ได้ ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ป๋าจ่ายให้เอง”“ในอนาคตหนูก็ต้องกลับมาอยู่บ้านเราอยู่ดีแหละค่ะป๋า แต่ตอนนี้หนูขอไปหาประสบการณ์ก่อนนะคะ อีกอย่างหนูรับปากพี่เขยไปแล้วหนูก็ไม่อยากผิดคำพูด&r