Semua Bab เกลียวมาร: Bab 21 - Bab 30

นับแต่หย่าร้าง พาทิศก็เปิดตัวคบหากับฮุ่ยหลินอย่างเปิดเผย ทว่าทุกอย่างดำเนินไปภายใต้ขอบเขตที่เหมาะสม ประสบการณ์ที่ผิดพลาดทำให้พาทิศใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเพิ่มมากขึ้น เข้าเดือนที่สามหลังจากหย่า เดือนอ้ายจึงขออนุญาตคุณปาลินออกไปหางานทำ เพราะหล่อนไม่ต้องการพึ่งพาพวกเขาอีกต่อไปแล้ว แม้เงินเดือนที่ได้รับเป็นค่าเลี้ยงดูบุตรชายจะสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างสะดวกสบายก็ตาม คุณปาลินเห็นอดีตลูกสะใภ้ตะลอนออกหางานทำตั้งแต่เช้าจดค่ำจึงหันมาพูดคุยกับสามีในวันหนึ่ง “เด็กคนนี้มีดีกว่าที่เราคิดนะคุณว่าไหม” คุณพัฒนามองภรรยาลอดแว่นตา ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้ววางไอแพดลงบนโต๊ะ “คงจะไปได้ไกลกว่านี้หากไม่ท้องตาปราณเสียก่อน” เขามองไปทางลูกชายที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาเบดอีกด้าน ได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดออกมาว่า พาทิศก็เหมือนไก่ได้พลอย ที่ได้ของมีค่าแต่กลับไม่เห็นคุณค่าในสิ่งนั้น กว่าจะรู้ ทุกอย่างคงสายเกินไป ทว่าเขาก็ไม่คิดจะชักใบให้เรือเสีย เพราะชีวิตใครก็ชีวิตมัน หากจะพังก็ให้มันพังด้วยมือของคนคนนั้นเอง เขาคงไม่เข้าไปยุ่งอะไรด้วย ก็ได้แต่หวังว่าสักวันลูกชายจะรู้ตัวก

หลังจากวันที่ปะทะและถึงเนื้อถึงตัวกันและกัน ทั้งพาทิศและเดือนอ้ายต่างหลีกเลี่ยงกันไปมาอยู่ตลอดเวลา ราวกับเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่อันตรายต่อร่างกายและจิตใจยิ่ง แต่หลังจากนั้นต่างหากที่ทำให้รับรู้จุดประสงค์ของการเรียกหล่อนเข้าไปพบในห้องทำงานของเขาจนเกิดเรื่องล่อแหลมจากคุณปาลิน เมื่อได้อยู่เพียงลำพัง หญิงสาวจึงได้ขบคิดอย่างหนักกับงานใหม่ แม้คุณปาลินจะไม่ห้าม ทว่าท่านก็ขอให้หล่อนคิดทบทวนอีกครั้ง แต่หากว่าหล่อนยืนกรานที่จะทำงานกับที่นั่น ท่านก็จะไม่ทัดทาน ขอเพียงแต่อย่าแพร่งพรายความลับของบริษัทเท่านั้นเป็นพอ ห้าวัน ก่อนที่จะถึงกำหนดทำงานของเดือนอ้าย วรวิศที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศมีของฝากมาเยี่ยมเยือนทั้งคุณปาลินและเดือนอ้าย สิ่งที่รับรู้ทำให้เขารู้สึกเสียดายหญิงสาวแทนเพื่อน แต่เขาคิดว่าพาทิศคงไม่เสียดายอะไรนัก เพราะฝ่ายนั้นกำลังคบหาอยู่กับนักธุรกิจสาวชาวฮ่องกง “คุณวิศซื้ออะไรมาเยอะแยะอีกแล้วคะ คราวหน้าต้องขอร้องเลยนะคะว่างดของฝาก ที่คุณวิศเคยซื้อให้ อ้ายกับลูกยังใช้ไม่หมดเลย อีกอย่าง อ้ายเกรงใจคุณวิศค่ะ” หญิงสาวแสดงออกให้เขาเห็นทั้งคำพูดและแววตา ว

เดือนอ้ายเริ่มทำงานได้เกือบหนึ่งเดือน หญิงสาวมีความสุขกับงานใหม่มาก เพื่อนร่วมงานดี วรวิศเป็นเจ้านายที่ดีมาก ทำให้ชีวิตที่เหี่ยวเฉาของหล่อนกลับมาชุ่มชื่นสดใสอีกครั้ง “อ้าย วันนี้กลับช้าหน่อยได้ไหม” เดือนอ้ายเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมงานก้าวมาเกาะขอบโต๊ะหล่อนยิ้มๆ “ทำไมเหรอ” “ลืมหรือไง เลี้ยงฉลองยอดขายของเดือนนี้ที่บอสบอกยังไงล่ะ” เนื่องจากยอดขายของเดือนนี้ทำได้ทะลุเป้าที่ทางบริษัทตั้งไว้ ประจวบเหมาะกับเป็นวันที่เงินเดือนออก เพื่อนร่วมงานจึงกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ แต่คนเป็นแม่คิดถึงลูกชายด้วยความลังเลใจ ก่อนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา แล้วเอ่ยกับเพื่อนร่วมงานว่า “ขอเราโทร.ไปบอกกับคุณป้าก่อนนะ” หญิงสาวหมายถึงคุณปาลิน จากนั้นไม่นาน คุณแม่คนสวยและกำลังเนื้อหอมในหมู่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ก็หันมายิ้มกับเพื่อนๆ “เรียบร้อย แต่ต้องบอกก่อนว่าอ้ายกลับดึกมากไม่ได้นะ” “อื้ม ตกลง” จากนั้น พนักงานทั้งหมดก็เดินทางตรงไปยังบาร์แห่งหนึ่งที่วรวิศเหมาเอาไว้ตลอดคืนให้กับพนักงานของเขา เมื่อก้าวเข้าไปภายในร้าน บรรยากาศคึกคักที่เดือนอ้ายไม่ได้สัม

๑๑ทิ้งอดีตจากบุคลิกและรูปร่างหน้าตาของคนมาใหม่ ดึงดูดสายตาของใครต่อใครอีกหลายคู่ให้มองตามแล้วซุบซิบกัน จนกระทั่งผู้ชายรูปหล่อคนนั้นรั้งต้นแขนของเดือนอ้ายพร้อมกับท่าทางขัดขืนของหญิงสาว ทว่าเรี่ยวแรงน้อยนิดทำให้สุดท้ายผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวก็ถูกดึงให้เดินตามออกไปจนได้ พิษณุทำท่าจะก้าวตาม ทว่ากลับถูกวรวิศรั้งเอาไว้เสียก่อน “ไม่ต้องตามไปหรอกคุณณุ หมอนั่นไม่ทำอะไรมากกว่าที่เราเห็นแน่นอน ที่มาที่นี่ก็แค่มารับคุณอ้ายกลับบ้านเท่านั้น” พิษณุหันไปมองคนที่ก้าวมายืนอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจอะไรนัก เดือนอ้ายบอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชาย แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม กลับรู้สึกว่าผู้ชายที่เพิ่งจากไปพร้อมกับผู้หญิงที่เขาหมายตา มีความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้องธรรมดาทั่วไป เพื่อนพนักงานเมียงมองอย่างสนใจ หลายคนตั้งข้อสงสัยก่อนจะหันไปซุบซิบนินทา “เธอว่าพี่ชายจริงหรือเปล่า ทำไมหน้าตาไม่เหมือนกันเลย” “หล่อมากด้วยนะ” ใครคนหนึ่งเอ่ยพลางทำหน้าแดง จึงถูกคนอื่นๆ ค้อนด้วยความหมั่นไส้ “อ้ายก็สวยมากเหมือนกัน” “แต่ผู้ชายหน้าตาคุ้น

ภายในห้องพักขนาดเล็กของอรุณวดี ตั้งอยู่บนจังหวัดติดชายทะเล หญิงสาวมองเพื่อนและลูกน้อยที่โทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือกลางดึกด้วยความสงสารสุดหัวใจ เดือนอ้ายเดินทางมาพร้อมลูกชายด้วยการเหมารถแท็กซี่มาตั้งแต่กลางดึก มาถึงที่นี่ในช่วงเช้ามืด อรุณวดีรับรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ทุกครั้งที่พยายามถามไถ่ความเป็นอยู่ของเดือนอ้าย อีกฝ่ายมักจะบอกเสมอว่าทุกอย่างยังดี แต่เวลานี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นเลยสักนิด “น้องปราณหลับแล้ว เธอเองก็กินอะไรเสียหน่อยเถอะอ้าย” เดือนอ้ายหลุบสายตามองอาหารที่เพื่อนรักทำเอาไว้ให้ด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เวลานี้หล่อนกินอะไรไม่ลงเลยจริงๆ “ขอบใจวดี แต่ฉันยังไม่หิวเลย” เจ้าของห้องถอนหายใจยาว ดวงตากลมโตมองเพื่อนสลับกับตาหนูตัวน้อยที่เวลานี้หลับปุ๋ยลงไปแล้ว “กินเสียหน่อยเถอะนะ อย่างน้อยก็คิดถึงน้องปราณบ้าง ยังกินนมเธออยู่ไม่ใช่เหรอ” เอ่ยถาม พลางไล้ปลายนิ้วกับแก้มยุ้ยของเจ้าหนูน้อยเบาๆ แววตานั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดู เดือนอ้ายยิ้มอ่อน เวลานี้ลูกคือสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของหล่อนเอาไว้ “น้ำนมใกล้จะแห้ง