Semua Bab เกลียวมาร: Bab 11 - Bab 20

คนฟังขมวดคิ้วนิ่วหน้า เขามองฮุ่ยหลินอย่างขอลุแก่โทษ แล้วผุดลุกจากเก้าอี้เดินไปที่กระจกบานใสมองออกไปด้านนอก “อีกสองสามวันครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า” เสียงถอนหายใจของมารดาดังออกมาตามสาย “อ้ายกำลังจะคลอดลูก ตอนนี้อยู่ในห้องคลอดแล้ว ถ้าลูกทำงานเสร็จแล้ว กลับบ้านเลยได้ไหม” คำตอบของมารดาทำให้คนฟังใจกระตุก คำว่าลูกเคยสร้างความลำบากใจให้กับเขามาเนิ่นนาน กระทั่งวันนี้ความรู้สึกนั้นยังไม่เคยเปลี่ยน แต่กลับมีความรู้สึกอื่นเพิ่มเติมเข้ามาด้วย นั่นคือ...ความวาบไหวแปลกๆ ทั้งที่เขาไม่เคยต้องการ แต่เมื่อรับรู้ว่าอีกหนึ่งชีวิตกำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลก ความรู้สึกซ่านปีติก็เกิดขึ้น เป็นความรู้สึกยินดีอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อวางสายจากมารดาเรียบร้อย เขาจึงเดินกลับไปหาฮุ่ยหลิน ผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขาเริ่มคิดหนัก โดยส่วนตัวและความตั้งใจเดิมคืออยู่ต่อและสานสัมพันธ์อันดีกับผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาดคนนี้ แต่หนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นมาดูโลกก็สำคัญไม่แพ้กัน และเขาจำต้องตัดสินใจเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้นในเวลานี้ “ผมมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณ เป็นเรื่องที่สำคัญมาก”

พาทิศพาร่างสูงใหญ่ของตนเองมาหยุดนิ่งที่หน้าประตูห้องพักฟื้นภายในโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก พยายามปรามอาการใจเต้นแรงเอาไว้ ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องพักฟื้น บนเตียงนอน เดือนอ้ายที่กำลังให้นมลูกชายเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหัวใจที่ไหวโลด ดวงหน้าอวบอิ่มส่งยิ้มอ่อนหวานให้กับเจ้าของดวงตาคมกริบ “พริก มาถึงเร็วนี่” คุณปาลินที่นั่งอยู่บนโซฟาชิดผนังกับบิดาของเขาเอ่ยทักพร้อมกับลุกขึ้นและเดินไปหาลูกชายพร้อมกัน “สวัสดีครับ” เขาทักทายของคนคนทั้งคู่แล้วหันไปมองเดือนอ้าย ดวงตาสีเข้มหลุบลงมองลูกชายตัวน้อยของตนด้วยความรู้สึกบอกยาก เพราะเจ้าหนูที่กำลังดูดนมจากเต้ามารดาอยู่ในขณะนี้ทำให้เขารู้สึกคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าชอร์ตผ่านร่างของเขาเป็นระยะ เดือนอ้ายมองตาเขาแล้วบอกเรื่องการตั้งชื่อของลูกน้อย “อ้ายตั้งชื่อให้ลูกว่าปราณค่ะ” ชายหนุ่มฟังเงียบๆ เขามองลูกด้วยสายตาที่เปลี่ยนประกายไปมาราวกับว่ากำลังสับสนกับความคิดของตนเองอย่างไรอย่างนั้น เมื่อชายหนุ่มยังคงเงียบ รอยยิ้มของหญิงสาวจึงค่อยๆ จางลง “แต่ถ้าคุณไม่ชอบ จะเปลี่ยนใหม่ก็ได้นะคะ หรือตั

หญิงสาวหลุบสายตามองลูกชายของตนแล้วพยักหน้ายิ้ม เป็นยิ้มที่ออกมาจากริมฝีปากไม่ใช่แววตาอย่างที่ควรจะเป็น “ขอบคุณค่ะ อ้ายฝากตาหนูด้วยนะคะ” อรยิ้มให้หญิงสาว แล้วอุ้มคุณหนูน้อยลงไปข้างล่างตามคำสั่งของคุณผู้หญิง เดือนอ้ายยืนนิ่งอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเนิ่นนาน ท้ายที่สุดจึงเลือกออกมาได้หนึ่งชุด ชุดนี้หล่อนยังไม่เคยมีโอกาสสวมใส่ให้ใครเห็นเพราะตั้งท้องเสียก่อน เป็นชุดที่ออกแบบได้สวย เรียบง่าย ทว่าสวมใส่ได้ทุกสถานการณ์ หญิงสาวมองคนในกระจกเงาด้วยความพอใจ เดรสแขนกุดสีชมพูอ่อนแกมเทา ยาวพอดีเข่า เมื่อสวมใส่อีกครั้งจึงรู้ว่าช่างเหมาะเจาะ พอดีเสียยิ่งกว่าตอนที่ยังไม่ตั้งครรภ์ด้วยซ้ำไป ผมสีน้ำตาลที่เคยขมวดเอาไว้ตรงท้ายทอยเสมอนั้นถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ดวงหน้าเรียวตกแต่งด้วยโทนสีชมพูอ่อน เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปหยุดที่ประตูห้อง สูดลมหายใจเต็มปอดก่อนจะผลักมันออกไป หล่อนพร้อมที่จะรับมือกับทุกอย่าง ไม่ว่าสิ่งเหล่านั้นจะนำมาซึ่งความเจ็บช้ำสักเพียงไหน... เมื่อร่างของเดือนอ้ายปรากฏ เสียงพูดคุยก่อนหน้านี้จึงเงียบลงโดยอัตโนมัติ หญิงสาวผู้มาใหม่กลายเป็นที่

คำตอบที่ได้รับทำให้หญิงสาวแทบจะหลับตาลงแล้วไม่ต้องตื่นลืมตาขึ้นมาอีก แต่สุดท้ายหล่อนเลือกที่จะยิ้ม และยิ้มกว้างมากขึ้น ตรงกันข้ามกับพาทิศที่มองหล่อนด้วยความแปลกใจ เดือนอ้ายควรร้องไห้ฟูมฟายสิ แต่หล่อนกลับยิ้มออกมา ดวงตาที่เคยหม่นหมองยามนี้คล้ายกับคนที่ถูกปลดเปลื้องความทุกข์เข็ญที่ได้รับมานานแสนนาน “เธอเหมาะกับคุณดี” เดือนอ้ายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมาอีก หล่อนบอกตัวเองว่าพอแล้ว เลิกร้องไห้ให้กับผู้ชายที่ไม่เคยรัก ไม่เคยเห็นค่าของหล่อนเสียที หนึ่งปีเต็มกับการถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างคนไร้ตัวตน มันควรจบลงเสียที “สำหรับลูก...” เมื่อร่างบางผุดลุกจากเก้าอี้ พาทิศจึงได้สติรีบเอ่ยถึงลูกชายทันที “ฉันอยากให้อยู่ที่นี่กับคุณปู่คุณย่า เขาควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด” เขากล่าวราวกับว่าหล่อนเป็นเพียงเศษคน ที่ไม่มีอะไรจะให้ลูกอย่างนั้นหรือ หญิงสาวมองตาเขา วูบหนึ่งดวงตาคู่งามที่เคยมองพาทิศอย่างชื่นชมนั้นวาวโรจน์และกระด้างจนคนมองรู้สึกตกใจ หล่อนไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ แต่ช่างเถอะ คงเพราะกำลังผิดหวังมากเกินไป... “ลูกคนเดียว ฉัน

๘งานใหม่บทสรุปของการพูดคุยเกือบชั่วโมงระหว่างคุณปาลินและเดือนอ้าย นำมาซึ่งการนัดหมายของพาทิศและเมียที่เขาไม่เคยรักในอีกหนึ่งอาทิตย์ถัดมา ที่ว่าการเขตแห่งหนึ่ง เดือนอ้ายยอมรับกับตนเองว่ากำลังรู้สึกใจหาย เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าหล่อนจะกลายเป็นเพียงแค่อดีตภรรยาของพาทิศ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือหล่อนและลูกชายต้องทนลำบากใจอยู่ต่อไปในบ้านรัตนบัญชา ครั้งแรกที่ได้ฟังหล่อนไม่คิดจะยินยอม เพราะตั้งใจว่าถ้าเลิกกันแล้วก็จะไปให้ไกล ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีเขา ไม่ต้องเห็นหน้าให้ต้องเจ็บปวดหัวใจต่อไป ทว่าคำขอร้องของคุณปาลินทำให้หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายจำเป็นต้องทนอยู่ต่อไปอีกสักพักจนกว่าหล่อนจะหาลู่ทางที่ดีสำหรับลูกชายและตัวหล่อน หรือจนกว่าเขาจะมีลูกที่ตั้งใจให้เกิดมา เมื่อถึงเวลานั้นหล่อนและลูกคงหมดความสำคัญ จากนั้นก็ค่อยพาลูกชายออกไปจากชีวิตของพวกเขาเงียบๆ น้ำตารื้นจับขอบตายามคิดถึงอนาคต กระทั่งได้ยินคำถามซ้ำอีกครั้งจากนายทะเบียน หญิงสาวหันไปยังพาทิศ เขามองหล่อนแวบเดียวก่อนเซ็นปราดลงไปบนใบสำคัญการหย่า หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากภาพนั้น ทำไมนะ ทำไมจึงไม