Semua Bab เกลียวมาร: Bab 31 - Bab 40

เวลาเดียวกัน ฮุ่ยหลินมองตามแผ่นหลังกว้างของพาทิศที่เดินห่างออกไปไกลๆ ด้วยความครุ่นคิด ระยะหลังมานี้อีกฝ่ายดูเหม่อลอยบ่อยครั้ง และสนใจหล่อนน้อยลง ทำให้หญิงสาวเริ่มคิดถึงเรื่องของตนและเขาใหม่อีกครั้ง พาทิศพาร่างสูงใหญ่ของตนเองเดินลัดเลาะไปตามชายหาด ลมทะเลเย็นนี้ค่อนข้างแรง ผมที่ตัดเจียนเอาไว้อย่างเหมาะเจาะปลิวจนเสียทรง แต่เขาไม่สนใจ เสื้อยืดสีขาวแนบไปกับช่วงอกตึงแน่น เช่นเดียวกับกางเกงผ้าขาสั้นสีน้ำตาลเข้ม ชายหนุ่มเอามือทั้งสองซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ก้าวเท้าภายใต้รองเท้าแตะราคาแพงเหยียบย่ำไปตามพื้นทราย แต่ความคิดลอยไกลไปยังใครบางคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่เสียที่ไหน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรูปภาพเก่าๆ ในอัลบัมที่เขาตั้งชื่อว่าครอบครัว ในนั้นเต็มไปด้วยรูปของลูกชายและเดือนอ้าย เขาบดกรามยามมองภาพเคลื่อนไหวของลูกน้อยที่กำลังอยู่ในวัยน่ารัก กระบอกตาร้อนผ่าว ไม่มีครั้งใดที่เขาอยากจะร้องไห้ได้เท่าเวลาที่เขาคิดถึงลูกชายและใครบางคน เขาไม่อยากยอมรับนักหรอกว่าตอนนี้เขาคิดถึงหล่อนสุดหัวใจ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้เลยสักนิดเดียว เมื่อคิดว่าต้องอยู่โดยไม่มี

คำพูดให้กำลังใจของวิชุนี ทำให้คนฟังรู้สึกดีไม่น้อย เพราะวันแรกที่เริ่มงานก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จนกระทั่งถึงช่วงพักเที่ยง หญิงสาวต้องสลับกันพักกับวิชุนี เมื่อฝ่ายนั้นรู้ว่าเดือนอ้ายมีลูกชายรออยู่ที่คอนโดฯ ใกล้ๆ กันนี้ จึงเสียสละให้หญิงสาวได้พักก่อน ขณะที่ร่างบางกำลังเดินออกจากโรงแรม ธราดลที่นั่งอยู่ใน เลานจ์ของโรงแรมถึงกับใจกระตุกเมื่อเห็นใบหน้าพนักงานต้อนรับของโรงแรม เหตุที่ใจกระตุกเพราะเป็นใบหน้าเดียวกันกับผู้หญิงที่เขาเดินชนเมื่อหลายวันก่อน จากที่คิดจะติดตามไปติดๆ เขาจึงนั่งลงที่เดิมพร้อมรอยยิ้มพอใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นพนักงานต้อนรับของเขา แล้วเหตุใดตอนที่เขาเดินเข้ามาจึงไม่เจอกัน บางทีอาจเป็นช่วงที่หล่อนปลีกตัวเข้าห้องน้ำกระมัง เขาพยักหน้ากับตนเองอย่างมั่นใจในความคิดก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เข้าระบบเช็กประวัติของสาวสวยคนนั้นทันที... เดือนอ้ายกลับเข้าทำงานอีกครั้งในช่วงบ่ายโมงตรง วิชุนีที่เตรียมตัวเสร็จแล้วจึงส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมงานทันที “มาเร็วจัง” เดือนอ้ายยิ้มกว้างพลางบอก “ขอบใจที่ให้เราพักก่อนนะ พอลูกหลับเราก็

๑๔สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ...ตลอดกาล“พริก ถามอะไรหน่อยได้ไหมวะ” “อะไร” พาทิศเลิกคิ้วสูง คนถามจึงเอนตัวลงนอนอีกครั้ง “เรื่องผู้หญิงที่ท้องกับมึงน่ะ ตอนนี้เป็นไงมั่ง ลูกมึงคงโตขึ้นเยอะแล้วใช่ไหม หลังๆ มานี้กูไม่ค่อยเห็นแม่มึงโพสต์รูปเด็กเลย” จะมีก็เพียงมารดาของเขาที่โพสต์รูปลูกชายขึ้นไอจี ตัวเขาแค่ถ่ายเก็บอย่างเดียว ส่วนบิดาก็ไม่ใช่คนที่จะโพสต์อะไรพร่ำเพรื่อ จึงไม่ค่อยมีรูปใหม่ๆ ปรากฏ ส่วนเดือนอ้ายหล่อนเก็บงำเงียบกริบ ไม่เคยอัปสเตตัสใดๆ ทั้งสิ้น ธราดลไม่รู้เลยว่าคำถามของเขาทำให้ใครบางคนสะเทือนใจไม่น้อย ใบหน้าคมเข้มภายใต้เรือนผมดำสนิทที่ตัดเจียนอย่างดีก้มหน้าน้อยๆ ราวกับซ่อนความรู้สึก ธราดลหรี่ตามองท่าทางของเพื่อน เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติ “มีอะไรหรือเปล่าวะ หรือว่ามึงกับเด็กคนนั้นเลิกกันแล้ว” เขาถามถึงเด็กของเพื่อนที่ไม่เคยเจอหน้ากันสักหน มีเพื่อนบางคนเท่านั้นที่บังเอิญเจอ เพราะตอนนั้นเขายังอยู่ต่างประเทศ กลับมาก็พอจะรู้เรื่องราวของอีกฝ่าย และเพื่อนของเขาก็เป็นพวกเลือดเย็น ปิดเงียบ ธราดลขมวดคิ้ว หากเลิกกันจริงพาทิศน่า

๑๕ทบทวนความรู้สึก...อีกครั้งพาทิศกลับมาบ้านมือเปล่า เขาไม่ได้บังคับเดือนอ้ายให้กลับมาด้วย หรือแม้แต่การพาลูกกลับมา ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะทำ อาจเป็นเพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจของหล่อนอีกแล้ว ในขณะเดียวกัน พาทิศกำลังสับสนในตัวเอง เขาไม่รู้แล้วว่าความรู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้นในขณะนี้คืออะไร คุณปาลินกลับบ้านทันทีที่รู้ว่าลูกชายมาถึงแล้ว แต่ท่านต้องผิดหวังเมื่อเดือนอ้ายและหลานชายไม่ได้กลับมาพร้อมกัน “ทำไมพริกไม่พาลูกกลับมาด้วย มีอะไรก็กลับมาคุยกันที่บ้านก่อนก็ได้” พาทิศเงยหน้าขึ้นมองมารดาที่นั่งลงข้างๆ กันบนโซฟาในห้องรับแขก คุณปาลินเห็นสายตาของลูกชายแล้วใจหาย เพราะแววตาของเขาฉายความอ้างว้างและสับสนเสียจนคนเป็นแม่ต้องหยุดซักไซ้ “พริก แม่ถามจริงๆ เถอะ” พาทิศเงยหน้าขึ้นมองมารดา สายตาคมกริบที่ยามนี้หมองลงอย่างชัดเจน “พริกรู้สึกยังไงกับเดือนอ้าย” เป็นนาน จากนาทียาวนานออกไปเป็นชั่วโมง คุณปาลินไม่อยู่ในห้องแล้ว ทว่าพาทิศยังคงนั่งอยู่ที่เดิม จมอยู่กับความคิดคะนึงถึงเดือนอ้ายและลูกชายตัวน้อย เขาคิดอย่างไรกับหล่อน นั่นคือคำถามที่เข

ตลอดระยะเวลาพาทิศเพียงรับฟัง และทิพาก็พูดเพียงแค่นั้น เพราะเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไร นางก็หยุดพูด เพราะสิ่งที่อยากช่วยเดือนอ้าย นางก็ทำแล้ว ทีนี้ ก็เหลือแต่คนเป็นพ่อเท่านั้น ที่จะใจกว้างกับอดีตเมียและเสียสละให้ลูกได้แค่ไหน ยิ่งไม่เรียกร้องแบบเดือนอ้ายยิ่งน่าเห็นใจมากขึ้น เดือนอ้ายเดินออกมาจากโรงแรม เห็นพาทิศนั่งอยู่บนพื้นทรายกับลูก ในขณะที่นางทิพานั่งอยู่บนเก้าอี้ “ป้าทิพ” นางทิพาหันไปยิ้มให้เจ้าของเสียง เช่นเดียวกับพาทิศที่ได้ยินเสียงหญิงสาวก็หันมามองหล่อนและส่งยิ้มให้ เดือนอ้ายอ้ำอึ้งด้วยทำตัวและวางสีหน้าไม่ถูก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา นับตั้งแต่หล่อนตั้งท้องลูก ชายพาทิศไม่เคยยิ้มให้หล่อนอีกเลยจนกระทั่งวันนี้ “คุณคนนี้เขาบอกว่าเป็นคุณพ่อของน้องปราณค่ะ” หญิงสาวสบตาทิพาที่กระซิบบอก จึงพยักหน้าตอบรับ “ใช่ค่ะ ขอบคุณป้าทิพมากนะคะที่อยู่เป็นเพื่อนน้องปราณ” นางทิพายิ้มกว้างพลางหันไปมองสองพ่อลูก รู้สึกโล่งอกและหายใจได้ทั่วท้องก็คราวนี้ “ไม่เป็นไรจ้ะหนู ป้ายินดี ยังไงก็ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จานะหนูอ้าย ป้าดูๆ แล้ว เขาก็ดูจะรักลูกมา