All Chapters of The Deal ดิลลับ(ฉบับ)ร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

[บทบรรยาย : เหนือเมฆ]“…ลงค่ะ” เจ้าของมินิคูเปอร์เอสสีเทาเข้มขยับปากออกคำสั่งขณะปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้พ้นตัว หลังจากเคลื่อนรถมาจอดเทียบริมฟุตบาทผมไล่สำรวจไปทั่วบริเวณด้วยความสงสัย เพราะสองข้างทางเป็นป่าทึบที่ไกลออกไปเกือบร้อยเมตรถึงจะเจอแสงไฟจากบ้านเรือนหรือร้านค้าสักหลัง อีกอย่างมันก็ห่างจากตัวเมืองมาเยอะพอสมควรเลยยัยตัวแสบนี่จะลวงผมมาฆ่าปาดคอรึเปล่าวะ!?สิ้นสุดความคิดประตูรถฝั่งผมก็ถูกดึงเปิดจากด้านนอก โดยฝีมือคนที่อยู่หลังพวงมาลัยเมื่อไม่กี่นาทีก่อน“ต้องให้อัญเชิญไหมคะ”“เพื่อนเล่น!? เดี๋ยวจะโดน!!” ผมสวนด้วยน้ำเสียงกดต่ำเพื่อปรามยัยเด็กน้อยที่เริ่มจะพูดเล่นพูดหัวเกินขอบเขต ก่อนจะเอื้อมไปปลดปลดสายเบลท์แล้วก้าวลงจากรถด้วยความจำใจ“...” คนถูกคาดโทษยู่จมูกเล็กน้อยพลางกดรีโมตล็อกรถในตอนที่ประตูถูกดันปิดสนิท จากนั้นเธอก็หมุนตัวกลับหลังและแต่กำลังจะขยับเดิน“เดี๋ยว!” ผมเอื้อมคว้าข้อมือเล็กไว้ ใบหน้าสวยเหลียวมามองกัน นั่นจึงเป็นตอนที่ผมยิงคำถามต่อ “มาทำอะไรที่นี่”“นั่นร้านอะไรคะ” นิ้วเรียวชี้ออกไป ส่งผลให้ผมมองตามและเห็นว่าบริเวณที่ถูกระบุมีลักษณะคล้ายร้านอาหารโต้รุ่ง“ร้านข้าว”“ใช่ ฉ

 ครืดๆ ครืดๆผมละสายตาจากยัยตัวแสบจอมโวยวายที่เพิ่งกลับเข้าสู่โหมดปกติได้ไม่นานไปยังเครื่องมือสื่อสารบนโต๊ะ ก่อนจะรีบหยิบมาเลื่อนสไลด์รับสายอย่างไวเมื่อเห็นชื่อ ‘ไอ้พีท’ ขึ้นหราอยู่หน้าจอใช่ว่าผมจะพิศวาสไอ้เพื่อนเวรนี่นักหรอกนะ แต่ที่ต้องกระตือรือร้นขนาดนี้ก็เพราะกล่องดวงใจของผมอยู่ในกำมือมันต่างหาก[กูอยู่หน้าผับแล้วนะ] หลังได้ยินประโยคบอกเล่าของเพื่อนสนิท ผมดีดตัวขึ้นตรงแด่วพร้อมดึงมือถือออกมาเช็กเวลาให้แน่ชัดอีกครั้งเท่านั้นแหละ…อารมณ์ผมพุ่งปี๊ดจนแทบทะลุกราฟภายในเสี้ยววินาที“ไอ้พีท! ไอ้ฉิบหาย!!...” คำด่าที่ผมสาดใส่ไอโฟน สามารถเรียกรีแอคชั่นจากผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี หนักสุดก็สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเนี่ยแหละ แรงสะดุ้งของเธอทำให้ผมต้องลดทอนเสียงลงหลายระดับในประโยคต่อมา “นี่มึงเหยียบลูกกูจมตีนเลยมั่งน่ะ ไอ้หน้าหมา”[หือ…นิดหน่อยเองเพื่อน]“...อย่างเหี้ย” ลมหายใจถูกพ่นออกมาด้วยความเอือมระอาขั้นสุด เมื่อได้รับการตอบกลับแบบโคตรชิล ไม่มีความสะทกสะท้านหรือรู้สึก

หนึ่งเดือนต่อมา…@โรงแรม P ฉันยกแชมเปญชั้นเลิศขึ้นจิบขณะจ้องมองคู่บ่าวสาวบนเวที ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าเพื่อนรักอย่าง อีมิ จะมีรอยยิ้มสดใสขนาดนี้ สดใสชนิดที่ว่า…นำพาคนรอบข้างหลุดเข้าไปอยู่ในโลกเทพนิยายที่อบอวลไปด้วยดอกไม้นานาชนิด เช่นเดียวกับธีมงานในวันนี้องค์ประกอบโดยรวมทุกสิ่งอย่างมันทำให้ฉันและแขกเหลือในงานต่างพากันยิ้มตามไม่หยุด ยกเว้นก็แต่…“มึงว่ามันท้องรึเปล่าวะ”“นั้นสิ! รีบแต่งอะไรขนาดนั้น…”นั่นคือเสียงจากเหล่าสัมภเวสี…ซึ่งนำทีมโดยคู่อริคนชั่วคนเดิมของฉันแก้วเปล่าถูกวางลงบนโต๊ะเครื่องดื่มหลังจากสัมผัสถึงความร้อนวาบไหลผ่านลงคอในคราวเดียว ร่างกายหมุนกลับหลังเพื่อตรงไปยังประตูทางออกห้องจัดเลี้ยง แต่ระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะแวะทักทายไอ้พวกผีเจาะปากมาพูดนั่นด้วย“เพื่อนกูมันยังไม่ได้ท้องหรอก มันแค่สวยน่ะ!” ฉันปรายตามองพวกมันพร้อมรอยยิ้มเหยียด ก่อนจะก้าวเดินต่อต้องโตมาแบบไหนวะ…ถึงไม่เคยรู้สึกยินดีกับใคร ขยะสังคมฉิบ!หม

 หลังจากเขาลากฉันเดินออกมาจนถึงด้านรีเซฟชั่น…คนตัวสูงชะลอฝีเท้าลงจนนิ่งสนิทแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากัน ดวงตาคบกริบไล่มองเรือนร่างฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เกิดเสียงถอนหายใจแรงและตามมาด้วยประโยคหนึ่ง“ตัวเท่าลูกหมา ทำซ่าส์”“เพราะพวกมันหมาหมู่ต่างหาก ไม่เกี่ยวกับที่ฉันตัวเล็กกว่าซะหน่อย” ฉันรีบแย้งเสียงแข็ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลดระดับลงเล็กน้อย ด้วยเพราะขยับปากมากแล้วมันเกิดความรู้สึกจี๊ดๆ ส่งผลให้คนฟังถึงกลับหลุดหัวเราะหึหึในคอ“...!” พี่เหนือเขยิบเข้าใกล้ขึ้นอีกคืบ หมายถึงใกล้แบบปลายเท้าต่อกัน สัญชาตญาณมันร้องบอกให้ฉันก้าวถอยเพื่อรักษาระยะห่าง หากแต่ความเย็นจากปลายนิ้วสัมผัสบริเวณปลายค้างในวินาทีเดียวกันนั้นทำฉันลืมสิ่งที่จำเป็นต้องทำไปซะสนิทจากนั่นใบหน้าฉันก็ถูกบังคับให้เชิดขึ้นอย่างเชื่องช้า เบี่ยงซ้ายทีขวาทีตามลำดับ ขณะใช้สายตาไล่สำรวจตามจุดที่น่าจะมีร่องรอยบอบช้ำไปด้วยอย่างข้างแก้ม…มุมปาก…กลีบปาก…ปิดท้ายด้วยการลากขึ้นมาสบตานิ่ง…จ

[บทบรรยาย : เหนือเมฆ] ช่วงสายวันจันทร์….@เมฆากรุ๊ป ก๊อก!…ก๊อก!ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาหลังเสียงเคาะตามมารยาทจบลง ขณะที่ผมยังก้มหน้าก้มตาอยู่กับรายละเอียดแพ็กเกจสินค้าใหม่ที่เมฆากรุ๊ปกำลังจะเปิดตัวเร็วๆ นี้“นี่ค่ะ ข้อมูลที่คุณเหนือต้องการ” ซองเอกสารสีน้ำตาลวางลงบนโต๊ะงานพร้อมกับน้ำเสียงสุภาพของหญิงสาวที่ควบทั้งตำแหน่งเลขาส่วนตัวและผู้ช่วยมากประสบการณ์ ต้องยอมรับนะว่าถ้าไม่ได้คุณรี การทำงานของผมคงดิ่งกว่านี้มาก“ขอบคุณครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองในตอนที่คุณรีถอยไปยืนห่างจากโต๊ะพอสมควร ก่อนคว้าเอาซองนั่นมาเปิดดู และเอาทุกอย่างออกมากองบนโต๊ะ ทั้งเอกสารที่แสดงถึงข้อมูลส่วนตัวและรูปถ่ายหลายใบทิชานันท์…“ธารศิริกุล…?” คราวนี้ผมเลิกคิ้วขึ้นมองผู้หญิงตรงหน้าเล็กน้อย เมื่อรู้สึกคุ้นนามสกุลยัยเด็กแสบนั่น“ค่ะ เธอคือลูกสาวคนเดียวของคุณธารา”“...” คำตอบของคุณรีทำผมหลุดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจและลากสายตากลับมาโฟกัส