All Chapters of The Deal ดิลลับ(ฉบับ)ร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

"กฏข้อเดียวของดิลนี้ คือห้ามหลงรักคู่ซ้อม"-เหนือเมฆ-"โคตรเบสิกเลย...โอเค ดิล!"-ทิชานันท์-▶ ılıılılılılılıılılı 00:38จาก 'คนแปลกหน้า' มาเป็นคู่ซ้อม...และจาก 'คู่ซ้อม' กลับกลายมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ...สุดท้ายจาก 'คู่แข่ง' สู่ 'ศัตรู' เอ๊ะ! หรือ...ไม่ใช่!?▁ ▂ ▄ ▅ ▆ ▇ █ The Deal █ ▇ ▆ ▅ ▄ ▂ ▁The Dealดิลลับ (ฉบับ) ร้ายเรื่องนี้เป็นเรื่องพิเศษที่เสริมมาจากแก๊งเฮียๆนะคะ แล้วก็คงมีบรรดาเเฮียๆกับเมียๆ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยในบางช่วงบางตอนจะบอกว่าเรื่องนี้จะเป็นฟิลแบบ เบาๆ ผ่อนคลายสมอง สาระหรือปมต่างๆ จะไม่ค่อยเยอะมาก เน้นการเดินเรื่องของตัวเอกเป็นหลักฝากติดตามเรื่องราวของดิลลับฉบับนี้ด้วยน้า เตรียมฮิลเลือดให้พร้อมแนะนำตัวละครนางเอก ทิชานันท์ ธารศิริกุล หรือทิชา อายุ 22 ปีพระเอก เหนือเมฆ เมฆาพยัคฆ์ หรือเฮียเหนือ อายุ 26 ปีทิชาเป็นเพื่อนกับน้องน้อยมิเชล ในเรื่อง LAST LOVE รักสุดท้ายของนายหมอนะคะ ^^ ฝากกดเพิ่มลงคลัง + กดใจ + คอมเมนต์ เป็นกำลังให้ไรต์ตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยน้า นิยายเรื่องนี้ถูกกลั่นกรองออกมาจากจินตนาการและสมองอันน้อยนิดของฮวายอนบางช่วง บางตอน อาจไม่ถูกใจใคร ต้องขออภั

“อยากนอนกับฉันไม๊…คะ!?”“หือ...?” เสียงครางหลุดออกมาด้วยความข้องใจ เพราะสภาพของคนถามคือแบบ...นั่งยังไม่ตรงเลย ถึงองค์ประกอบโดยรวมจะพอใช้ได้อยู่ แต่...ไม่น่าจะไหวนะ อีกอย่างผมถือคติไม่ขึ้นเตียงกับคนเมา ไม่อยากให้มันเข้าพล็อตเรื่องเดิมๆ ที่ตื่นมาแล้วโวยวาย ร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตาย มันน่ารำคาญ เพราะงั้นผมเลยปฏิเสธสาวน้อยตรงหน้าด้วยการกระตุกแขนออกจากการเหนี่ยวรั้งและตั้งใจจะแยกย้าย แต่ดูเหมือนแรงที่ผมใช้จะทำให้คนกึ่งไร้สติเสียการทรงตัวไม่น้อยอ๊ะ!จังหวะนั้นปลายเท้าผมเบี่ยงทิศทางโดยอัตโนมัติ ก้าวไปยืนข้างๆ ในระยะประชิด พร้อมยกแขนขึ้นเป็นการ์ดกันร่างบอบบางเอาไว้ตามสัญชาตญาณฟุ่บ!เพียงเสี้ยววินาทีคนตัวเล็กทิ้งน้ำหนักตัวเกือบทั้งหมดมาบนแผงอกกว้างของผมโดยสมบูรณ์ นั่นแปลว่าถ้าผมช้ากว่านี้อีกสักชั่วอึดใจเดียว ได้เห็นก้อนแป้งนุ่มนิ่มร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นแน่ต่อมาผมเลื่อนมือจับไหล่เล็กทั้งสองข้างก่อนจะดันร่างอ่อนปวกเปียกให้ทรงตัวได้เหมือนเดิม ซึ่งมันแทบจะเป็นวินาทีเดียวกับคนในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นพอดี วูบหนึ่งเราสบตากัน และเป็นผมเองนี่แหละที่เคลื่อนมองส่วนอื่นก่อน ไม่ใช่เพราะหวั่นไหวหรืออะไรหรอกนะ

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ฉันตัดสินใจออกไปแฮงค์เอาท์เมื่อคืนด้วย มันประดังเข้ามาพร้อมกันจนฉันสับสนไปหมดในขณะที่ฉันเซ็งกับเรื่องไม่ได้เดินหน้าต่อ พ่อกับแม่เตรียมจัดงานฉลองรอแล้ว เพราะท่านไม่เคยเห็นด้วยตั้งแต่แรก เนื่องจากฉันเป็นลูกสาวเดียว แน่นอนว่าถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้สืบทอดโรงงานผลิตผลไม้อบแห้งที่ใหญ่สุดของภาคภายใต้แบรนด์ ธารธารา ซึ่งเป็นที่รู้จักทั้งในและนอกประเทศ ตั้งแต่ยังแบเบาะดูเป็นอะไรที่น่าสนใจนะ…แต่ฉันไม่อิน ไม่ได้อยากเป็นผู้บริหาร ไม่ได้อยากคุมโรงงานนี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉันเข้ามาอยู่ในโครงการวิจัย RVS พร้อมกับ มิเชล มิรินดา คู่หูสุดซี้ผู้รวมอุดมการณ์มาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย และฉันมักเรียกมันว่า อีมิ ต้องยอมรับก่อนเลยว่าโชคดีมากๆ ที่ได้มารู้จักมัน อารมณ์แบบเรามีทุกอย่างที่ใกล้เคียงกัน นิสัย ความชอบ หรือแม้กระทั่งความฝัน ตลอดระยะเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมา มันคือเพื่อนที่ดีที่สุด…และตอนนี้มันกำลังจะเขมือบหัวฉันด้วยความเกรี้ยวกราดที่สุดด้วย…สายตาพิฆาตตวัดมองตั้งแต่ฉันยังเดินไม่ถึงหน้าตึกเลยด้วยซ้ำ เพื่อนรักเก็บมือถือเข้ากระเป๋าพร้อมกับวิ่งลงบันไดมาประชิดตัวแบบไม่รีรอ“มึงจะไปไหนม

อุตส่าห์จะมาหาวันไนท์แบบที่ห่างไกลเกือบพันกิโลเพื่อจะได้ไม่ต้องวนกลับมาเจอกัน เรื่องดีๆ คือ…ไม่มีความสัมพันธ์แบบนั้นเกิดขึ้น ส่วนความเฮงซวย ก็…ไอ้ที่ต้องมาโดยสารบนเครื่องบินลำเดียวกัน จุดหมายก็คงไม่ต่าง แถมยังเป็นคนเดียวกับที่บิดเงินเดิมพันฉันด้วยหรือเพราะช่วงนี้ดวงฉันตกวะ เจ้ากรรมนายเวรก็เลยจับพิกัดได้รู้นะว่าโลกกลม…แต่บางทีก็ไม่ควรแคบขนาดนี้รึเปล่า?ฉันเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าผาก ขณะสมองอันน้อยนิดกำลังประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นสองสัปดาห์ก่อน…ซึ่งมันเป็นค่ำคืนที่ฉัน อีมิ และพี่พลอยใสเดินทางไปยังสนามแข่งรถที่พี่ชายอีมิแนะนำมา พวกเราไปถึงขอบสนามในตอนที่รถทั้งสองคันถูกปล่อยออกจากจุดสตาร์ทพอดี“มึงว่าคันไหน” ฉันเริ่มทำลายความเงียบหลังจากนั้นประมาณสามนาที“คันขาว” เพื่อนสาวผู้คลั่งไคล้ในการแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจตอบกลับทันควันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและไม่มีความลังเลเลยสักนิด ทั้งที่คันนั้นอยู่รั้งท้าย“ใช่เหรอวะ” ฉันยกมือขึ้นกอดอก พลางหรี่ตาลงเล็กน้อย หวังจะยั่วโมโหน้องสาวเจ้าของสนามแข่งเล่นๆ“พนันกับกูไหมล่ะ” ความฆ่าได้หยาบไม่ได้นั้น ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนอะ…คิดดูเหอะ“พี่ลงกับม

“อุ๊ย! แรงจังละลูก” หน่อยซัพพอร์ตแสร้งสะดุ้งพลางยกมือขึ้นปิดปากทำท่าทางตกใจกับคำพูดของฉัน ทั้งที่ใบหน้าแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย แต่หารู้ไหมว่าสิ่งที่แม่ทำ ส่งผลต่ออารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามไม่น้อยเลยอยากจะถามนะ...ว่ามีสิทธิ์อะไรมาโกรธฉันแต่ก็นั่นแหละ ฉันเลือกที่จะไม่เสวนาต่อ เสียเวลาการใช้ชีวิต“เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับ แต่ยังไม่ลืมกล่าวคำทิ้งท้าย “อ้อ…อย่าให้ฉันเห็นหน้าเธอนะ ออกไปให้ห่างลูกสาวฉัน!”ฉันยกยิ้มขึ้นมุมปาก พลางก้าวเดินไปตามแรงจูงของคุณหญิงพิม ความพร้อมปะทะนี้ถูกส่งต่อมาถึงลูกสาวโดยสมบูรณ์แบบจริงๆ“ชาชา ลูกโอเครึเปล่า” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม พลางเอื้อมมากุมมือฉันแน่น หลังจากที่เราพากันขึ้นมานั่งบนรถแวนสีดำประจำครอบครัวเรียบร้อย ในสภาพพร้อมออกเดินทาง“โอเคสิคะ”“แม่ขอโทษนะ ที่แนะนำคนไม่ดีให้ลูก” น้ำเสียงและสีหน้าท่านดูหม่นหมองลงเล็กน้อย“ไม่ใช่ความผิดแม่ซะหน่อย ไอ้…นั่นน่ะ มันเลวด้วยสันดานมันเองค่ะ” จร