All Chapters of ดั่งเราสองที่พบพานจากวันวารสู่นิจนิรันดร์ <The Amid Autumn>: Chapter 11 - Chapter 20

ลึกลงไปไกลมากแต่ความมืดมิดก็ไม่มีกล้ำกราย ใต้สระนี้มีพันธุ์พืชนานาชนิดรูปร่างแปลกประหลาด แต่ทุกต้นล้วนส่องแสงสว่างและเชื่อมติดกัน ขยับส่งเสียงแปลกๆ คล้ายสนทนากัน อื้ออึง ระงม ไปตลอดทาง“นั่นทางนั้นเจ้าดูซิ” เจ้าวั่งซูเรียกให้ฮวาเฟยฟาหันดู กลุ่มกอบัวโบราณ มีทั้งอ้าทั้งหุบ แต่เยื่อเปลือกบัวล้วนมีผนังใสด้านในเปล่งแสงสว่างสีม่วงตัดกับเรือนต้นบัวสีเขียว บ้างก็เปล่งแสง บ้างก็ดับแสง บ้างก็ตูม บ้างก็บาน แต่สิ่งที่น่าสนใจคือสิ่งที่อยู่ด้านในนั้น สุราดอกซ่างฮัวหลัว เฟยฟาบอกชิงหลงให้มุ่งหน้าไปทางป่าดอกบัว นั่นตรงไปทางนั้น ลำแสงสว่างวาบสีทองที่เด่นกระจ่างอยู่ลิบๆ ท่ามกลางดงดอกบัวที่ห้อมล้อมชิงหลงว่ายตรงสู่ทางที่มาแห่งลำแสงสีทองนั่น เมื่อแหวกกอบัวจนถึงต้นกลางแห่งลำแสงสีทอง ทั้งเจ้าวั่งซูและฮวาเฟยฟา ต้องตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า “หลานหลี่เซ่อ” ร่างของหลานหลี่เซ่อที่ไร้สติลอยพริ้วตามแรงกระเพื่อมน้ำท่ามกลางดงดอกบัวและมีสายรากจากบัว ต่อเชื่อมเข้ากับร่างกายเค้า“ร่างของหลานหลี่เซ่อกำลังกระจายพลังจักราเข้าสู่เหล่าดอกบัวที่โอบอุ้มสุราดอกซ่างฮัวห

“ดูสะพานที่ทอดตรงใต้รากนั่นสิ เหมือนมีปากทางเข้าอยู่ พวกเราเข้าไปในนั้นดูกันไม๊” เจ้าวั่งซูเอ่ยชวน“แต่เจ้าเห็นนั่นไม๊! มีไอหมอกพลังจักราสูงมากโอบล้อมปกป้องต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้ ดังนั้นพวกเราไม่สามารถเหาะข้ามไปได้แน่นอน ทางเดียวคือต้องว่ายข้ามทะเลเมฆนี่ไป แต่ข้าสงสัยว่านี่มันน้ำอะไร ทำไมถึงมีเกร็ดมุกกากเพชรมากมาย มองก็ไม่เห็นก้นหรือพืชพันธุ์ที่มีชีวิตในนี้เลย ข้าคิดว่ามันไม่น่าจะ............” ฮวาเฟยฟาเล่าปนความสงสัยเพราะรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงหลิ่งกวางที่ยืนอยู่บนยอดกิ่งไม้สูงหันหน้าไปทางต้นไม้แห่งชีวิต แผ่เก้าหาง แสงในตาสีแดงสว่างวาบเตรียมโจมตี“เกิดอะไรขึ้น! หลิ่งกวาง! เจ้าเป็นอะไร!” เจ้าวั่งซูตะโกนเรียกสัตว์ภูติคู่ใจพร้อมกระโดดเหาะขึ้นเตรียมเข้าโอบหลิ่งกวางจากด้านหลัง ในขณะที่หลิ่งกวางอยู่ในอ้อมอกของวั่งซู หลิ่งกวางก็ยังหันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่นั่น และยังคงตาลุกวาวพร้อมเก้าหางที่โบกสะบัด“ฮะ! เจ้าเป็นอะไรกันแน่ เจ้าเห็นอะไรหลิ่งกวางน้อย” เจ้าวั่งซูโอบกอดลูบหัวถามจิ้งจอกดำน้อย“

“ว่าแต่ พวกข้ามีเรื่องสงสัยจะถามท่าน ตอนที่พวกข้าลงไปหาสุราดอกซ่างฮัวหลัวข้างใต้ม่านน้ำตกนั่น พวกข้าพบ......” เจ้าวั่งซูยังพูดไม่จบหลานหลี่เซ่อก็แทรกขึ้นมาว่า “พวกท่านพบข้าใช่ไม๊ ไม่สิเศษเสี้ยวแห่งต้นไม้แห่งชีวิต”“ใช่! พวกข้าสงสัย ทำไมเศษเสี้ยวแห่งต้นไม้แห่งชีวิต ต้องใช้มนต์จำแลงเป็นปรมาจารย์กระจกมากมาย และ ทำไมภายใต้กระจกภพพืชพันธุ์ถึงกลายเป็นภพพืชพันธุ์ที่ไม่เคยมีใครเคยไปเยือนอย่างแท้จริง ท่านหลานหลี่เซ่อโปรดชี้แนะ” ฮวาเฟยฟาถามด้วยความสงสัย “ได้สิ ตั้งแต่อดีตกาลมาจนปัจจุบันไม่เคยมีผู้ใดสามารถเข้าสู่ภพพืชพันธุ์ได้ ไม่ว่าจะเปนดวงจิตจากภพภูมิไหน ยกเว้นผู้มาเยือนเพียงหนึ่งเดียวจากภพเดรัจฉาน “ผีเสื้อแห่งความตาย” แต่พวกท่าน ด้วยอาศัยการมีกายทิพย์จากท่านฮวาเฟยฟาผู้สืบทอดเผ่ามังกรเพียงหนึ่งเดียว และท่านคุณชายแห่งสกุลเจ้าผู้สืบทอดเคียวสู่ภพอาวุธที่แกร่งที่สุดในทุกภพ จึงสามารถผ่านทะลุมาถึงนี่ได้ สำหรับข้าคิดว่าเป็นวาสนาที่เราได้พบกัน ข้ายินดีจะเล่าประวัติความเป็นมาและความลับของตัวข้าในฐานะตัวแทนภพพืชพันธุ์ และพระมาดา

สิ้นเสียงผู้เฒ่า ทุกคนก็หันหน้าพร้อมกันไปทางต้นไม้แห่งชีวิต โคนต้นที่มีรากมากมาย มีร่างหนึ่งโปร่งแสงผุดขึ้น พระแม่แห่งชีวิตปรากฏตัวขึ้น จากร่างครึ่งกาย ดวงหน้าใจดีมีเมตตา ดั่งในนิมิตที่หลานหลี่เซ่อ สร้างให้ดูก่อนหน้า พระแม่สร้างดวงจิตจากฝ่ามือและปลดปล่อยสู่ผีเสื้อราตรี ดวงแล้วดวงเล่า ตัวแล้วตัวเล่า“ไปเราไปเฝ้าพระแม่แห่งจิตวิญญาณกัน” หลานหลี่เซ่อ และ เหล่าหมู่ซู่บรรพกาลพากันเดินเท้าเข้าไป ทุกคนสามารถเหยียบลงบนทะเลเมฆนั่น และ สารเมือกขาวมุกระยิบระยับนั่นก็ทำให้พวกเค้าลอยตัวอยู่ได้ เจ้าวั่งซูมีหลิ่งกวางนั่งบนบ่า ฮวาเฟยฟามีไป่ชิงหลงอยู่บนบ่า เดินนำหน้า และขึ้นบันไดไปสู่ด้านบนหน้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์และพระแม่แห่งจิตวิญญาณ“เฟยเฟยดูสิ ยิ่งเข้าใกล้ต้นไม้แห่งชีวิต ก็ยิ่งขาวสว่างไสวและยิ่งใหญ่มาก ดอกใบกิ่งก้านลำต้นล้วนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ และ ใกล้ขนาดนี้ พระแม่แห่งจิตวิญญาณก็ใหญ่และงดงามมาก ผมยาวสยายดวงตาคู่งามที่ปิดลงเหมือนเทพธิดาเม่งเซี๊ยะ” เจ้าวั่งซูพูดกับฮวาเฟยฟา ฮวาเฟยฟาพยักหน้าเห็นด้วย “ช่างยิ่งใหญ่ สว่าง และงดงามบริสุทธิ์” &l

น่าจะเป็นยามดึก ในสวนดอกไม้ภายในบริเวณคฤหาสน์แห่งนี้ เก๋งจีนตรงเรือนริมน้ำตกมีเพียงเสียงน้ำไหล และ แสงจันทร์ส่องสว่างกลางท้องฟ้า นั่น “เฟยเฟย” ทำไมเค้าดูแปลกไป สีเสื้อหม่น ใบหน้าหมองเศร้า เหมือนมีน้ำตาเอ่อตรงดวงตาคู่งาม ในตากลวงว่างเปล่า เหมือนคนใจสลาย ในมือถือสุราดอกมฤตยูดำ (ดอกมฤตยูดำคือดอกไม้ที่ผสมข้ามสายพันธุ์ระหว่าง ดอกมฤตยูดำที่ปลูกแค่บริเวณคฤหาสน์ตระกูลเจ้า และ พลังจักราของคนสกุลเจ้า) มีต้นกำเนิดและมีที่เดียวคือสกุลเจ้าคนที่คิดค้นคือ เจ้าวั่งซูรุ่นที่1และถูกนำมาหมักเป็นเหล้ารสเริด เมาแต่ไม่หนักหัวและสามารถช่วยสร้างความคิดและจินตนาการของผู้ดื่มให้สมจริง ดื่มเพื่อลืมความทุกข์จากโลกแห่งความเป็นจริงไป่ชิงหลงขดนอนอยู่บนโขดหินหน้าน้ำตก เกล็ดของชิงหลงจากสีขาวสว่างเปลี่ยนเป็นสีหม่นเหมือนขี้เถ้าและนอนหมดแรงอยู่ตรงนั้น “นั่นเจ้าเป็นอะไรเฟยเฟย” เจ้าวั่งซูเดินเข้าไปใกล้เพื่อฟังสิ่งที่ฮวาเฟยฟาพึมพำ “ทำไมท่านถึงทิ้งข้าไป ไหนว่าเราจะอยู่และร่วมกันต่อสู้เคียงข้างกันไปตลอด ทำไมทำไม” และเสียงก็เงียบหายไ