All Chapters of ขย่มรักเพื่อนพ่อ : Chapter 21 - Chapter 30

เสี่ยรุตน์ปลอบพลางเอามือรูดลำเนื้อของตัวเองที่มีเส้นเลือดลายเอ็นปูดโปนโอบรอบลำ ทำให้มันดูตะปุ่มตะป่ำราวกับดุ้นมะระจีนใหญ่ๆคำพูดของเสี่ยทำเอาน้ำหวานอายหน้าแดง แต่ก็ยอมขยับขึ้นมาคร่อมกลางลำตัวของเขา ทว่าก็ยังไม่ยอมกดง่ามขาเข้าหาเป้าหมายเสี่ยรุตน์ใจร้อน…ทนรอไม่ไหวจึงรีบเอื้อมมือข้างหนึ่งมาทางด้านหลังก้นของหล่อน จับท่อนเอ็นลำมหึมาของตัวเองกดทะลวงเข้าใส่กลีบสาวปลิ้นอ้าเป็นพูออกมาระหว่างง่ามก้นด้านหลัง“โอ๊ววววว… ”น้ำหวานอุทาน…ริมฝีปากห่อรัดเป็นวง เมื่อโพรงสวาทโดนลำเนื้อมหึมาเติมเต็มเข้ามามิดสุดโคน น้ำหล่อลื่นของหล่อนทะลักไหลออกมาอาบชุ่มพุ่มขนรอบตอโคนของเสี่ยรุตน์ รุกคืบเข้ามาจนสุดลำ“แน่นดีจริง… หนูจ๋า… ”เสี่ยรุตน์ขบกรามพร้อมกับกดใบหน้าเข้าหาสองเต้า จูบไซ้ดูดนมสลับไปมาอย่างโหยหา“อูยยยย… เบาๆ นะคะ… รูบานหมดแล้วค่ะเสี่ย… ซี้ดดดด… ”น้ำหวานสูดปากเสียว ทรวงอกแอ่นหยัดรับริมฝีปาก ครอบดูดหัวนมสลับไปมา“โอ๊วววว… แน่นลำสุดๆ… อู้ววว… ขอเสี่ยกระเด้าแรงๆ นะจ๊ะหนูจ๋า… ”เสี่ยเริ่มขยับสะโพกกระเด้ารัวจนก้นลอยขึ้นจากโซฟา ทำเอาใบหน้าของหญิงสาวบิดเบ้เหยเกไปกับความรู้สึกหนึบชา รุมล้อมเข้ามารอบๆ ปากรูท

จูบไซ้กันอ้อยอิ่งต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ ขณะที่ร่างกายยังเชื่อมประสานไว้ด้วยความเป็นหญิงชาย กอดรัดเคลียคลอกันราวจะไม่ยอมแยกจากอีกสองเดือนต่อมาแล้วจู่ๆ ก็มีรถมินิออสตินสีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านที่น้ำหวานอาศัยอยู่ป้าชื่นที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ใกล้รั้วหน้าบ้านรีบวางมือจากงานที่ทำ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสองคนที่พากันก้าวลงมาจากรถนั้นเป็นใคร“สวัสดีค่ะคุณรสา… คุณอันนา… ”ป้าชื่นรู้ว่าหญิงสาวหน้าตาน่ารักสองคนนี้คือลูกสาวของเสี่ยรุตน์นั่นเอง“สงสัยว่าบ้านหลังนี้คงมีของดีใช่ไหมคะป้าชื่น… คุณพ่อก็เลยแวะมาค้างบ่อย ช่วงหลังมานี้คุณพ่อแทบไม่ได้กลับบ้านที่ชะอำ… ”รสากล่าวทั้งที่รู้…เพราะว่าหล่อนเพิ่งโทรมาถามป้าชื่นเมื่อสามวันก่อน เกี่ยวกับเรื่องของน้ำหวานแต่ป้าชื่นก็บอกไปเท่าที่รู้ เพราะโดยธรรมชาติของป้าชื่นแกเป็นคนตรง ไม่พูดมากและมีมารยาท ทำให้รสาต้องมาดูให้เห็นกับตาของตัวเอง“ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่ใช่ไหม… ”อันนา… ลูกสาวคนเล็กของเสี่ยรุตน์เอ่ยถามป้าชื่นขณะสอดสายตาเข้ามาในบ้าน“ค่ะ… เสี่ยออกไปแต่เช้าแล้ว… ”ป้าชื่นตอบ…เสี่ยรุตน์เป็นคนขยัน ทุกวันนี้มีงานหลายอย่างให้เขาต้องรับผิดชอบ ทั้งโครงการ

รู้สึกสงสารน้ำหวานขึ้นมาจับใจ ถ้าเป็นแบบนี้เชื่อได้เลยว่าเส้นทางชีวิตของน้ำหวานกับเสี่ยรุตน์คงไม่ราบเรียบเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ“น้ำหวาน หนูไม่ต้องร้องไห้… เดี๋ยวเสี่ยกลับมาค่อยคุยเรื่องนี้กับเสี่ย… ”ป้าชื่นปลอบ…เอื้อมมือมาแตะไหล่ ให้กำลังใจน้ำหวานที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น“ป้าชื่นคะ… อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับเสี่ยนะคะ”น้ำหวานคิดว่าถ้าเสี่ยรุตน์รู้ว่าลูกสาวของตนมาที่บ้านหลังนี้คงไม่ดีแน่ ถ้าบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ก็คงเหมือนฟ้องเสี่ย จะทำให้พ่อลูกผิดใจกันได้“เรื่องที่ลูกสาวของเสี่ยบอก… จริงไหมคะ… ”มีเรื่องหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจของน้ำหวาน ทำให้ต้องถามออกมา“เรื่องอะไรคะ… ”เมื่อครู่ป้าชื่นยืนฟังอยู่ใกล้ๆ“เรื่องที่คุณรสาบอกว่าเมียเก่าของเสี่ยรุตน์กำลังจะกลับมาคืนดีกัน… ”“น่าจะจริงค่ะ… เพราะว่าเมื่อสามเดือนก่อนคุณรสาบอกกับป้าว่าแม่กำลังจะเลิกกับสามีชาวสิงคโปร์และอาจจะกลับมาอยู่เมืองไทย… คุณรสาจึงอยากให้แม่มาอยู่ที่บ้านริมทะเลหลังนี้… ส่วนเรื่องที่จะกลับมาคืนดีกับเสี่ยหรือไม่นั้นอันนี้ป้าไม่รู้ เพราะเสี่ยไม่เคยพูดถึงเมียเก่าให้ป้าได้ยินเลยสักครั้ง… ”ป้าชื่นกล่าวไปตามที่

เสียงของเสี่ยรุตน์เยียบเย็นจนน้ำหวานรู้สึกราวกับว่ากำลังพูดกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันเขากดตัดสายอย่างเลือดเย็น…ครั้งนี้น้ำหวานรู้สึกใจหายมาก เหมือนกับหล่อนรู้ดีว่าคราวนี้คงไม่ใช่แค่เพียงการตัดสายสนทนา แต่รู้สึกเหมือนกับว่าสายสัมพันธ์ที่เคยมีต่อกัน… ได้ถูกตัดขาดไปแล้วเช่นกันในเวลาต่อมาน้ำหวานอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ที่กำลังไปได้ด้วยดี ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใจเสี่ยจึงพูดออกมาอย่างนั้น‘แน่ใจนะว่าเธอท้องกับฉัน…? ’คำถามของเขาทำร้ายจิตใจของหล่อนเหลือเกิน รู้สึกเสียใจจนอยากจะหนีไปจากบ้านหลังนี้น้ำหวานเฝ้ารอจนกระทั่งมืดค่ำ เสี่ยรุตน์ก็ยังไม่กลับบ้าน และน้ำหวานก็ไม่ได้โทรตาม เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนเขา เรื่องนี้สำคัญต้องคุยกันเอง ไม่ใช่คุยทางโทรศัพท์ ก็เลยรอให้เขากลับมาเพื่อจะพูดกันให้รู้เรื่องน้ำหวานรู้สึกเคว้งคว้าง หล่อนออกมานั่งรอเสี่ยอยู่เงียบๆ จนเกือบห้าทุ่มคอยเหลือบมองแสงไฟหน้ารถที่นานๆ จะมีแล่นผ่านมาสักคัน เพราะว่าบ้านหลังนี้ตั้งอยู่หลังท้ายสุดของซอยหล่อนรออยู่นานจนเผลอหลับอยู่บนเก้าอี้โยกใต้ซุ้มพวงครามใกล้กับเทอเรสหน้าบ้าน“หนูหวานเข้าบ้านเถอะค่ะดึกแล้ว นั่ง

ดูก็รู้ว่าอารมณ์ของเสี่ยไม่ดี อีกทั้งดวงตาก็แดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นานพอลงจากรถเสี่ยก็เดินเข้าบ้าน ก่อนจะตะโกนถามเสียงดังเมื่อพบว่าน้ำหวานไม่อยู่ในบ้าน“ป้าชื่น… น้ำหวานไปไหน… ”เสี่ยเดินออกมาที่เทอเรสหน้าบ้าน“หนูหวานไปแล้วค่ะ… ”ป้าชื่นนึกสะใจ“ไปไหน… ”เสี่ยทำหน้าตกใจ“ก็คงไปตามทางของเธอ… ก็หนูน้ำหวานบอกว่าเสี่ยไม่ต้องการเธอกับลูกแล้วนี่นา… ”ป้าชื่นนึกอยากด่าเสี่ยแทนน้ำหวาน แต่ก็ด่าได้ไม่เต็มปาก เพราะยังไม่อยากโดนไล่ออก“ใช่… ผมไม่ต้องการผู้หญิงแพศยาและลูกชู้… ไปให้พ้นๆ เสียได้ก็ดี”เมื่ออยู่ในอารมณ์โกรธ เสี่ยรุตน์ปากจัดไม่เบา ตะโกนออกมาเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเสี่ยเข้าไปดูที่ห้องนอนของน้ำหวาน ก่อนจะพบว่านอกจากเสื้อผ้าของหล่อนน้ำหวานก็ไม่ได้เอาข้าวของมีค่าที่เขาเคยซื้อให้ติดมือไปด้วยทั้งกุญแจรถยนต์ สร้อยคอทองคำ แหวน ต่างหูถูกถอดวางทิ้งไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง“บ้าจริง… นี่มันอะไร… ”เสียงโวยวายดังลั่นของเสี่ยรุตย์ที่ดังออกมาจากห้องนอนที่เคยเป็นของน้ำหวาน ทำให้ป้าชื่นต้องเข้ามาดูว่าเจ้าของบ้านโวยวายอะไร“อ๋อ… ของมีค่าพวกนี้หนูหวานฝากคืนเสี่ยค่ะ”“หยิ่งยโส… ”เส