บททั้งหมดของ บุปผาของมาเฟีย: บทที่ 31 - บทที่ 40

"..." คนตัวเล็กนอนนิ่ง แต่สายตายังคงเข่นเขี้ยวเขาอยู่ไม่หยุด "โรส มานี่" เมื่อขู่ให้กลัวไม่ได้ผล จึงกลับมาใช้ไม้อ่อน ยกตัวนักศึกษาสาวขึ้นเกยแผ่นอก กอดรัด ตบสะโพกเบาๆ ราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อย ถอนหายใจออกมาแรงๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะเริ่มเล่าที่ที่แทบไม่มีใครรู้ "เธอคงไปหาข้อมูลมาหมดแล้ว ว่าริคคาโน

[Primrose Talks] สิ่งที่ฉันกลัวเกิดขึ้นช้ากว่าที่คิด ฉันกับเซนใช้ชีวิตอยู่ในสิงคโปร์มาสองวันแล้ว แต่ยังไร้วี่แววของราฟาเอล ทั้งที่สิงคโปร์เล็กนิดเดียว และเราไม่ได้ซ่อนตัว หรือหลบหน้าหลบตาเลย แต่กลับไม่เจอกันเสียที เซนบอกว่า ถ้าราฟาเอลจะมาก็ให้มาหาเอง เขาไม่มีธุระจำเป็นต้องไปหา เอาดิ เช้านี

ปิดทริปสุดท้ายของวันที่ไชน่าทาวน์ เดินซื้อของกินเล่นในย่านนั้น นั่งกินกุ้งย่างเสียบไม้กับน้ำจิ้มเด็ดจากร้าน ซึ่งน้ำจิ้มที่ให้มาเป็นน้ำจิ้มถั่วแบบหมูสะเต๊ะ ถ้าได้น้ำจิ้มซีฟู้ดจากไทยแลนด์น่าจะแซ่บนัวกว่านี้ แล้วก็มาจบที่การดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืน ที่ร้านนั่งดื่มชั้นดาดฟ้า มองบรรยากาศรอบข้างที่ตก

สายแล้วแต่พริมโรสและเซนยังคงนอนเล่นอยู่บนเตียง แม้จะลืมตาตื่นได้ราวครึ่งชั่วโมงแล้วก็ตาม คนตัวเล็กสวมชุดนอนสายเดี่ยว นอนคว่ำคุยแชตกับเพื่อน ส่วนมาเฟียหนุ่มก็นั่งพิงหัวเตียง สูบบุหรี่มองเธอเงียบๆ ในแชตที่เงียบเหงามาสามวัน กลับไหลเป็นน้ำทันทีที่หญิงสาวส่งรูปเธอกับเขาไปยูนิเวอร์แซลด้วยกันลงกลุ่ม Pa

"เขาจะมาเหรอคะ" เธอเอ่ยถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้าหล่อพยักหน้าแทนคำตอบ หญิงสาวเพิ่งสังเกตว่าที่หูของเขาข้างหนึ่งกำลังสวมหูฟัง และเมื่อหันไปมองบอดี้การ์ดคนอื่น ทุกคนก็กำลังสวมหูฟังเช่นเดียวกัน "อย่ากลัว อย่าตกใจ" คำพูดเพียงเท่านี้ก็ทำให้พริมโรสเข้าใจ มือเรียวใช้ช้อนตักเค้กทานเงียบๆ เพื่อระงับ