All Chapters of พ่ายรักเมียชั่วคราว: Chapter 51 - Chapter 60

“พี่ภาม!”เธอเรียกเขาเสียงดุ แต่คนเป็นสามีกลับยิ้มจนตาพราว ก่อนจะค่อยๆ วางร่างเล็กของภรรยาสาวลงบนเตียงกว้างก่อนที่เขาจะตามขึ้นไปทาบทับอยู่เหนือร่างของคนตัวเล็กกว่ามือเล็กวางอยู่บนอกของเขา กึ่งผลักไสกึ่งโอนอ่อน ภามเลื่อนมือทาบทับมือเล็กของหญิงสาว ก่อนจะดึงให้เธอวางลงบนอกของเขา...ตรงตำแหน่งหัวใจ“พี่รักลินนะ”จู่ๆ เขาก็บอกรักกันเสียดื้อๆ ทำให้เกวลินถึงกับหน้าแดงก่ำขึ้นมาด้วยความเขินอาย“ลินสัมผัสได้ใช่ไหมว่าพี่รักลินมากแค่ไหน หัวใจของพี่เต้นไม่เป็นจังหวะก็เพราะลินนะ”“พูดอะไรน่ะ”เกวลินเขินจนต้องถามแก้เกี้ยว บอกตามตรงว่าเธอก็พอรู้แหละว่าภามน่ะปากหวานมากแค่ไหน เธอคือคนที่หลงคารมเขาตลอดนั่นแหละ แต่พอเปิดใจกันแล้วว่าหัวใจตรงกัน ภามหวานขึ้นเสียจนเธอหน้าร้อนวาบหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่เขาสารภาพออกมา“ก็พูดเพื่อให้ลินรู้ว่าไม่ว่าหัวใจของพี่อยู่ในมือของลินแล้วน่ะสิจ๊ะ”“พี่ภาม...”“ให้พี่ได้รักลินเถอะ...นะ”ภามอ้อนวอนคนตัวเล็กใต้ร่างด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน และนั่นทำให้เกวลินถึงกับพ่ายแพ้ให้แก่เขา ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไรภามอยู่แล้ว เธอไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่การตอบรับด้วยการแนบจูบล

ภายในห้องรับแขกของทาวเฮ้าส์หรูแห่งหนึ่งในย่านอัปเปอร์ อีสต์ ไซด์เต็มไปด้วยสมาชิกของครอบครัว ‘แมนนิ่ง’ ตอนนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม และมีเสียงร้องไห้กระซิกดังมาจากหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของใบหน้างดงามราวกับนางฟ้าและเส้นผมสีทองสุกปลั่งเป็นลอนดูหนานุ่มราวกับเส้นไหม หล่อนซุกหน้าลงกับอ้อมกอดของชายอีกคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกัน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นฝาแฝด และตรงข้ามกับคนทั้งคู่ คือชายหญิงสูงวัยพวกเขาเป็นบิดาและมารดาของฝาแฝดคู่นั้น และแม้จะล่วงเลยเข้าสู่วัยเลขห้านำหน้า ทว่านายและนางแมนนิ่งก็ยังคงดูดี โดยเฉพาะนางแมนนิ่งที่เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกันที่รักษารูปร่างตัวเองได้เป็นอย่างดีจึงดูอ่อนกว่าวัยห้าสิบของนางมากนักบุคคลทั้งสี่ดูเป็นครอบครัวเดียวกันเป็นอย่างยิ่งในสายตาคนทั่วไป และแม้กระทั่งสายตาของคนมองอย่างมธุรสาเองก็ตาม…เพราะเป็นอย่างนั้น มธุรสาซึ่งเคยชินเสียแล้วกับการเป็นเพียง ‘แกะดำ’ ในบ้านหลังนี้ จึงได้แต่ยืนหลบมุมอยู่ภายในห้องอย่างสงบ และไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาแม้ว่าสิ่งที่ได้รับรู้จากหัวหน้าครอบครัวนั้นจะเป็นเรื่องร้ายแรงก็ตาม“แด๊ดดี้!” เกรซ แมนนิ่งโวยวายขึ้นมาหลังจากที่หล่อนสา

ตอนอายุสิบห้าปีมารดาของ ‘มธุรสา ศิรวัฒนา’ ที่เป็นญาติห่างๆ กับมาริสานั้นเสียชีวิตและเธอก็ไม่มีญาติคนไหนอีกแล้วในอเมริกา จึงทำให้ได้มาอยู่ในความดูแลของครอบครัวแมนนิ่ง แม้พวกเขาจะไม่ได้กดขี่ข่มเหงเธอ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอ พวกเขาทำตามหน้าที่แต่ไม่ได้มองหลานกำพร้าอย่างเธอเป็นคนในครอบครัว สถานะของเธอเทียบเท่าได้เพียงคนรับใช้คนหนึ่งในบ้าน เพียงแต่ไม่ได้ทำงานหนักมากก็เท่านั้น…ทว่าเมื่อเธออายุได้ยี่สิบสองปีและเรียนจบจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในสาขาบัญชี ช่วงเวลาเรียนที่ได้อยู่ไกลจากที่นี่คือเวลาที่เธอได้รับอิสระ เธอเคยวาดฝันว่าตัวเองคงจะย้ายไปอยู่ที่เมืองนั้นเป็นการถาวร ความเงียบสงบของที่นั่นทำให้เธอรู้สึกว่านั่นคือที่ทางของตัวเอง และเพราะชอบทำขนมมากกว่าสาขาที่เรียนจบมา เธอจึงฝันว่าอยากจะเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ ของตัวเอง ทว่าความฝันทุกอย่างของเธอก็จบลง เพราะจู่ๆ มาริสาก็เรียกให้เธอกลับบ้าน และบอกกับเธอว่าเธอจะต้องอยู่ดูแลบ้าน...มธุรสาไม่ตอบโต้อะไร และยอมรับข้อเสนอนั้นแต่โดยดี เวลานั้นก็ผ่านมานานถึงสองปีแล้ว...และมธุรสาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร แม้อีกฝ่ายจะผิดข้อตกลงที่เรียกเธอกลับมาด้วยการให้เธอทำห

หล่อนได้ยินฝาแฝดหนุ่มถอนหายใจราวกับระอา เกรซเกือบจะหลุดปากประชดประชันอีกฝ่ายออกไปแล้วหากไม่ใช่เพราะเกวินพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า“เธอรู้ไหมว่าพฤติกรรมวันนี้ของเธอน่าเกลียดมากแค่ไหน”นางแบบสาวขมวดคิ้วมุ่นกับคำพูดตำหนิติเตียนของคนที่มักจะหาเรื่องหล่อนเสมอของฝาแฝดหนุ่ม“อะไรน่าเกลียด” หญิงสาวย้อนถามกลับเสียงฉุน และวินาทีต่อเธอก็นึกขึ้นมาได้ “อ๋อ...” หล่อนร้องครางเสียงยาวด้วยความรู้สึกเกลียดชังจับใจ “นี่นายคิดจะปกป้องนังกาฝากนั่นอีกแล้วเหรอ”เกวินนี่อะไรก็ดีหรอก เสียแต่ช่วงหลังมานี้เขามักจะหาเรื่องตำหนิหล่อนเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องเกี่ยวกับนังลูกโสเภณีที่เกาะครอบครัวหล่อนกินและเป็นตัวซวยในชีวิตคนอื่นอย่างนังรสา!“ใช่” ปลายสายยอมรับอย่างฉุนเฉียว “และสิ่งที่เธอทำมันก็น่าเกลียดนะเกรซ!”“น่าเกลียดตรงไหน” เกรซยักไหล่อย่างไม่แคร์ ขณะที่ตอบโต้กลับไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน “ตอนเราสบายมันก็อยู่สบาย พอเราลำบาก มันก็ต้องช่วยเราสิ แด๊ดกับมัมให้เงินมันไปตั้งเท่าไร” หล่อนเอ่ยทวงบุญคุณอย่างเผ็ดร้อน ซึ่งในความคิดของหล่อนนี่เป็นเรื่องสมควรแล้ว นังรสาเองเวลาสบายก็ได้สบายด้วยกัน พอลำบากแล้วจะคิดงอมืองอเท

มธุรสาลงจากแท็กซี่ที่จอดอยู่ไม่ไกลจากที่หมาย เธอจ่ายเงินแล้วรีบตรงดิ่งไปยังคลับหรูหราสถานที่เที่ยวประจำของเกรซ แม้ว่าการแต่งกายของเธอจะไม่เข้ากับสถานที่แม้แต่น้อย ทว่านี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเหมือนกันที่เธอต้องวิ่งรอกแบบนี้ ตั้งแต่อายุสิบเจ็ด เธอก็ต้องรับหน้าที่ไปรับเกรซเวลาหญิงสาวเมา มันเริ่มจากปาร์ตี้ในบ้านหรือโรงรถของบ้านใครสักคนจนมาเป็นคลับต่างๆ และคลับหรูแห่งนี้ก็ไม่ใช่สถานที่แปลกใหม่ของเธอหญิงสาวเดินผ่านการ์ดที่แทบจะจำหน้าเธอได้แล้วเข้าไปข้างใน พวกเขาไม่ได้ห้ามเธอเหมือนครั้งแรกๆ กับการแต่งกายของเธออีกแล้ว มธุรสาก้าวเข้าไปข้างในนั้น แล้วรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับกลุ่มคนเหล่านี้ทุกครั้ง ทว่าถึงอย่างนั้นด้วยความร้อนใจเพราะนี่ผ่านมาแล้วเกือบครึ่งชั่วโมงที่เกรซโทร.หาเธอ ถ้านางแบบสาวเห็นเธอไปช้าอาจจะไม่พอใจแล้วทำอะไรที่ร้ายแรงเกินกว่าที่เธอจะรับไหวเป็นแน่ หญิงสาวรีบเบียดแทรกผู้คนเข้าไป แล้วกวาดสายตาหาเป้าหมายทว่าเพราะมัวแต่มองหานางแบบสาวอยู่นั้น ทำให้เธอเผลอไม่ระวังเกือบก้าวสะดุดล้ม ทว่าถึงอย่างนั้นเพราะไม่อาจทรงตัวอยู่ได้ เธอถึงกับเซไปชนเข้ากับคนที่กำลังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์เต็มๆ แรง