All Chapters of พ่ายรักเมียชั่วคราว: Chapter 61 - Chapter 70

“ทอดด์” เอียนเรียกชื่อเลขาฯ ของเขาเป็นเชิงรั้งเอาไว้หลังจากที่อีกฝ่ายเอาเอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติในเช้าวันนี้มาให้ “ถ้ามีโทรศัพท์ของแอชลีย์เข้ามาอีกต่อไปนี้ฉันไม่รับแล้วนะ”ชายหนุ่มสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก็จริง แต่เห็นได้ชัดว่าคำสั่งนั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขากำลังดำเนินการตัดความสัมพันธ์กับทายาทสาวเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าชั้นนำคนนั้นหลังจากที่คบกันมากว่าสองเดือนแล้วคนนี้ดูเหมือนจะเป็นสถิติถูกทิ้งเร็วที่สุดเท่าที่เอียนเคยสลัดผู้หญิงสักคนทิ้งจริงๆ... ดูท่าว่าเธอจะไม่ได้มีนิสัยที่แท้จริงอย่างที่แสดงออกและคงเผลอแสดงธาตุแท้สักอย่างที่เอียนรับไม่ได้ออกมาแน่ๆ“ได้ครับ มิสเตอร์แอดดิสัน”ทอดด์รับคำสั่งนั้นอย่างรวดเร็วและไม่ซักถามอะไรมาก เอียนที่ก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่จึงสั่งต่อไปอย่างไม่ใส่ใจนัก“อ้อ แล้วไปซื้อของขวัญอะไรก็ได้ส่งให้เธอไป เขียนไปด้วยว่าขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆ แล้วกัน” เขาสั่ง เป็นสิ่งที่เอียนมักจะทำเมื่อต้องการเลิกรากับใครสักคน อันที่จริงมีน้อยมากที่เขาจะให้คนจัดการให้ ส่วนใหญ่เอียนถือว่าเขาควรจะขอเลิกกับพวกเธอด้วยตัวเองทว่าพฤติกรรมของแอชลีย์เมื่อคืนนี้นั้นยากจะลืมจริงๆ เธอแล้งน้

“รอด้วยค่ะ!”หญิงสาวพูดเสียงดังเกือบกึ่งจะเป็นตะโกนเมื่อประตูลิฟต์ทำท่าจะปิดก่อนที่เธอจะไปถึงไม่ถึงสิบก้าว พอเธอส่งเสียงเช่นนั้นประตูก็เปิดออกกว้างอีกครั้งด้วยฝีมือของหนึ่งในบุคคลที่อยู่ภายในนั้นเมื่อก้าวเข้าไปข้างในลิฟต์ หญิงสาวก็เอ่ยขอบคุณเบาๆ ก่อนจะยืนประสานมือตัวตรงหน้าประตู เธอเหลือบตามองแผงปุ่มกดก็เห็นว่ามีหลายชั้นเลยที่เป็นที่หมาย หญิงสาวได้แต่ลอบถอนหายใจก่อนจะภาวนาให้ตัวเองขึ้นไปทันเวลาทว่าวินาทีที่ขยับตัวเพื่อหลีกทางให้ผู้คนที่ถึงที่หมายออกไป มธุรสาพลันรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังลวนลามเธอ หญิงสาวเบี่ยงตัวขยับหลบ มือลึกลับที่ลูบก้นเธอก็หดกลับไป มธุรสาขมวดคิ้ว ก่อนจะคิดในแง่ดีว่านี่อาจจะเป็นความบังเอิญ เพราะตอนนี้คนก็ขึ้นลิฟต์เยอะพอสมควร อาจจะเผลอเบียดกันก็เท่านั้นแต่เมื่อลิฟต์ปิดตัวอีกครั้งและเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นต่อไป มธุรสากลับรู้สึกได้ถึงมือนั้นอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวสะดุ้งแล้วรีบหมุนไปรอบตัว เธอกลับไม่เห็นใครที่น่าสงสัย แต่กลับสบสายตาสีเขียวมรกตคู่หนึ่งของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าของเขามีไรเคราขึ้นมาน้อยๆ ส่งผลให้ดวงหน้าหล่อเหลาแข็งกระด้างนั้นดูดุดันมากขึ้น เขาจ้องมอ

“คาร์โลโทร.มา ไวจริงๆ ไอ้แก่นี่”เกรซ แมนนิ่งบ่นพึมพำก่อนจะรับสายอีกฝ่ายในที่สุด“ว่ายังไงคะ มิสเตอร์กอนซาเลส” หญิงสาวส่งเสียงทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเชิดหยิ่ง ขณะที่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเสียงพลิ้วที่ทำให้รู้สึกทั้งชิงชังรังเกียจจนขนลุกขนพองไปหมด“ผมไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่ คนของผมบอกว่าคุณอยากจะเจอผม ทำไมหรือสาวน้อย...” เกรซเกลียดเวลาที่เขาเรียกหล่อนว่าสาวน้อย ทั้งๆ ที่หล่อนอายุยี่สิบห้าแล้ว!หญิงสาวข่มความรู้สึกตัวเองลง ก่อนจะตอบว่า“ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสิคะ” หญิงสาวเกือบจะโพล่งออกไปแล้วว่าหล่อนอยากจะพูดกับเขาให้ชัดเจนว่าเงินของเขาไม่มีวันซื้อหล่อนได้ หล่อนจะเลือกผู้ชายคนที่หล่อนพึงพอใจเท่านั้น ทว่าวินาทีนั้น...หญิงสาวกลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เกรซคลี่ยิ้มหวาน แต่ดวงตาของหล่อนกลับวาววับไปด้วยประกายเจ้าเล่ห์ “และฉันอยากจะพูดกับคุณเพียงลำพัง...สองต่อสองเท่านั้น”ประโยคนั้นของหล่อนทำให้ปลายสายเงียบไป และแม้แต่เซียร่าเพื่อนสนิทของหล่อนก็ยังเบิกตากว้างอย่างตกใจแกจะบ้าเหรอ! อีกฝ่ายทำปากพะงาบๆ ด่าหล่อนอย่างนั้นแต่เกรซไม่สนใจ หล่อนพูดต่อไปว่า “ฉันรู้ว่าคุณคิดอะไรและต้องการอะไร บอกตามตรง

“งั้นเรากลับมาพูดเรื่องเดิมกันดีกว่าเนอะ...แล้วเธอจะทำยังไงกับอีตากอนซาเลสดีล่ะ แม่เธออยากให้แต่งงานกับเขานี่”หญิงสาวเอ่ยถามไปให้ไกลจากเรื่องของคาร์โลแทน แต่ดูเหมือนหล่อนจะเลือกหัวข้อผิด เพราะเกรซก็ยังคงทำหน้าหงิกอยู่ดีในระหว่างที่ตอบเสียงห้วนว่า“ฉันไม่ได้ชอบตาแก่นี่สักหน่อย!”คนที่หล่อนชอบมีเพียงคนเดียวเท่านั้น! ต้องเอียน แอดดิสันเท่านั้นคือคนที่หล่อนปรารถนาและหมายปองที่สุด!แต่เขากลับ...“แต่เธอก็รู้ว่าเอียนน่ะ...”เซียร่าอ้อมแอ้มพูดขึ้นมา เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ก็ต้องยอมรับว่ายากที่เกรซจะเข้าหาเอียนได้อยู่ดี“แล้วยังไง” ทว่านางแบบสาวไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย “อย่าลืมสิว่าตอนนี้เอียนน่ะทิ้งยายแอชลีย์ไปแล้ว ฉันก็มีสิทธิ์อยู่แล้ว!”ถ้าไม่ใช่เพราะกฎของกลุ่มบ้าบอนั่นที่ว่าจะไม่แย่งผู้ชายของคนในกลุ่ม ป่านนี้หล่อนคงลงมือแย่งไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงว่าคนอื่นๆ นอกเหนือจากเซียร่าจะมองหล่อนในทางไม่ดี อย่างไรเสียการอยู่ในกลุ่มสาวๆ พวกนี้ก็มีประโยชน์กับหล่อนมากอยู่ เกรซจึงไม่โง่แสดงออกอะไรนอกหน้าผลีผลามจนทำให้ตัวเองเสียไปด้วยหรอก“ฉันก็ลืมไปเลย” เซียร่าเอ่ยขึ้น สงสัยตอนนี้หล่อนชักจะเมาเกินไปแล้วล่ะมั

“คุณรู้ไหมคะว่าเขาทำหน้ายังไงตอนที่ได้ยินแผนพวกนั้น แล้วเขาพูดกับฉันว่ายังไง...”เพียะ!เกรซระเบิดความโกรธออกมาอีกครั้ง หล่อนสลัดข้อมือจากมธุรสาออกสำเร็จ แล้วฟาดมือลงบนใบหน้าของมธุรสาอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยุ้มทั้งสองมือนั้นกับศีรษะของมธุรสาที่นั่งอยู่บนตัวของหล่อนเขย่าไปมาอีกครั้ง“แกโกหก! นังรสา! กาฝากอย่างแกไม่มีวันได้รู้จักกับคนอย่างเอียนเด็ดขาด แกมันโกหก!”มธุรสากัดฟันข่มความเจ็บลง แล้วตอบโต้เกรซด้วยการจิกเล็บกับมือของอีกฝ่ายแล้วบีบแน่นหวังให้เกรซเจ็บจนปล่อยมือจากศีรษะของเธอเช่นเดียวกัน“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่มันคือเรื่องจริง...”เพียะ!ทว่าเกรซนอกจากจะไม่ปล่อย ยังสะบัดมืออีกข้างตบลงบนหน้าของเธออีกครั้ง คราวนี้ฝ่ามือกระแทกกับปากของเธอเสียจนมธุรสารับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดในปากตัวเอง ขณะที่เกรซก็อาละวาดราวกับคนไร้สติเสียจนมธุรสายากจะต่อกรได้“หยุดนะ! นังสารเลว! นังกาฝาก! นังตัวซวย! แกมันไปที่ไหนก็ทำให้คนอื่นเค้าซวย ชีวิตฉิบหายที่นั่น!”เกรซผลักเธอออกพร้อมกับตามมาหมายจะซ้ำ ทว่าทุกอย่างก็ยุติลงเพราะเสียงร้องห้ามดังลั่นจากเกวินที่มาดึงน้องสาวตัวเองไว้ได้ทันเวลา“หยุดนะเกรซ! เธอท