Semua Bab เมฆาไร้ใจ วาโยจุดประกายรัก: Bab 11 - Bab 20

ณ เมืองหลินฉีชูหร่านถูกบังคับให้กลับไปอยู่บ้านตระกูลฉีเธอส่งข้อความหาฟู่จิ่งหลายครั้ง อ้อนวอนขอให้เขาให้อภัยด้วยความน้อยใจ แต่ฟู่จิ่งไม่เคยตอบกลับแม้แต่ครั้งเดียวแต่ฉีชูหร่านก็ยังไม่ยอมแพ้ ตามไปยังบาร์ที่ฟู่จิ่งมักไป สวมชุดเซ็กซี่โผเข้ากอดเขาอย่างออดอ้อน"พี่จิ่ง หนูคิดถึงพี่นะ"ฟู่จิ่งก้มลงมอง พอเห็นว่าเป็นฉีชูหร่านก็เบ้หน้าด้วยความรังเกียจ เขาออกแรงผลักเธอออกจากตัวอย่างไม่ไว้หน้า"ไสหัวไป"แรงผลักทำให้ฉีชูหร่านเสียหลัก ล้มลงนั่งกองกับพื้นอย่างน่าอายรอบตัวเต็มไปด้วยคนในแวดวงเดียวกัน หญิงสาวที่เคยถูกเธอดูถูก ต่างพากันก้มหน้าหัวเราะเบาๆฉีชูหร่านไม่เคยถูกเหยียบย่ำแบบนี้มาก่อน เธอลุกขึ้นมาอย่างขัดใจ ก่อนจะสะบัดเท้าเดินจากไปด้วยความไม่พอใจเช้าวันถัดมา ฟู่จิ่งนั่งอ่านเอกสารที่ผู้ช่วยสืบมาใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำด้วยความโมโห!ฉีชูหร่านไม่ใช่อู๋อิน แต่เป็นผู้หญิงที่จิตใจอำมหิต!หลังจากได้รับไขกระดูกจากหลินเหยียน แทนที่จะสำนึกบุญคุณ เธอกลับทำร้ายและใส่ร้ายหลินเหยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า!ฟู่จิ่งไม่กล้าคิดเลยว่า หลินเหยียนต้องผ่านอะไรมาบ้างถ้าเป็นเขา คงเสียสต

"ผู้หญิงที่คุณชายใหญ่แห่งตระกูลลู่ ที่ลู่เหวินอี้กำลังจะแต่งงานด้วย ก็คือแฟนเก่าของนาย หลินเหยียน!"ดวงตาสีดำของฟู่จิ่งฉายแววเย็นยะเยือก เขาตะคอกเสียงเข้ม"เป็นไปไม่ได้!"เมื่อเห็นว่าเขาไม่เชื่อ ฟู่ฉินจึงหยิบภาพถ่ายออกมา"นี่เป็นภาพที่นักข่าวแอบถ่ายมา"ในภาพ ลู่เหวินอี้และหลินเหยียนกำลังทานอาหารกลางวันด้วยกันลู่เหวินอี้กำลังใช้ผ้าเช็ดหน้า เช็ดคราบน้ำมันบนใบหน้าของหลินเหยียนอย่างอ่อนโยน"เธออยู่ที่นั่นใช่ไหม? ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินไปหาเธอเดี๋ยวนี้"ฟู่ฉินรีบคว้าแขนเขาไว้ ก่อนจะเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ช่วงนี้นายมัวแต่หมกมุ่นกับการตามหาหลินเหยียน จนลืมดูแลธุรกิจแล้วล่ะสิ? ตระกูลลู่เพิ่งเสนอราคาสูงแย่งสินค้าที่ท่าเรือไป นั่นอาจเป็นการเตือนนาย""ฟู่จิ่ง นายคิดดีแล้วเหรอ ว่าจะเปิดศึกกับตระกูลลู่เพราะหลินเหยียน?"ฟู่จิ่งก้มหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเจ็บปวดเขาเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว"พี่ครับ ไม่มีเธอ ผมแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"ฟู่ฉินถอนหายใจ ไม่พูดอะไรอีกขณะเดียวกัน หลินเหยียนเริ่มเข้ามารับช่วงดูแลกิจการของตระกูลหลินช่วงแรก เธอทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาหายใจแ

หลินเหยียนมองชายตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหัวเราะเยาะเบาๆ"เพราะฉันเคยบอกแล้วว่าไม่อยากเจอหน้านายอีก ของที่ให้ ฉันก็ไม่อยากรับ""ฟู่จิ่ง นายอยากแต่งงานมีลูกกับฉีชูหร่านมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันก็หลีกทางให้แล้ว ทำไมไม่รีบไปแต่งงานกับเธอล่ะ?"เธอเพิ่งรู้ไม่นานนี้เองว่า ตอนที่เธอคอยดูแลฟู่จิ่งตอนพิการ เขายังคอยโอนเงินให้ฉีชูหร่านที่อยู่ต่างประเทศอย่างสม่ำเสมอความรักแบบนั้น แค่ฟังยังรู้สึกซาบซึ้ง!ฟู่จิ่งดวงตาหม่นหมอง ราวกับแสงในชีวิตดับลง เขาพยายามเข้าไปกอดหลินเหยียน"เหยียนเหยียน ทุกอย่างเป็นความผิดของฉีชูหร่าน เธอหลอกฉันว่าเธอคืออู่อิน ฉันเลยเข้าใจผิด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันถึงได้ดีกับเธอ""แต่ตอนนี้ฉันรู้ความจริงแล้ว ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ คนที่ฉันรักมีแค่เธอ ฉันบังคับให้ฉีชูหร่านทำแท้งแล้ว ลงโทษเธอแล้ว เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?"เขาหยุดชะงักเล็กน้อย น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้"เธอลองคิดดูสิ ที่ผ่านมาเรามีความสุขกันมากแค่ไหน"หลินเหยียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพในอดีตผุดขึ้นในหัวตอนแรกแม่ของฟู่จิ่งไม่ชอบเธอ และไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แม่ของฟู่จิ่ง

คุณท่านฟู่มองหลานชายผู้หยิ่งผยองที่คุกเข่าต่อหน้าเขาเป็นครั้งแรก ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน"ถ้าการที่ฉันจะนัดหลินเหยียนออกมา ต้องแลกกับการถอดแกจากตำแหน่งทายาทของตระกูลฟู่ แกยอมไหม?"ฟู่จิ่งไม่ลังเลแม้แต่นิด เขาพยักหน้า"ผมยอมครับ"คุณท่านฟู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของฟู่จิ่ง"ก็ได้"ฟู่จิ่งก้มกราบสามครั้งติดต่อกัน แต่ทันทีที่เขายืนขึ้น ร่างกายก็ทรุดหมดสติลงไปทันที อาจเป็นเพราะอดนอนและถูกตีหลายวันต้องเข้าใจว่าฟู่จิ่งเคยแข็งแรงมาก ไม่เคยเป็นลมเพราะแค่โดนตีไม่กี่ครั้งในที่สุดคุณท่านฟู่ถึงกับใจอ่อน ทำท่าโบกมือ ให้พ่อบ้านรีบพาเขาส่งโรงพยาบาลเมื่อสลบไป ฟู่จิ่งก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ในความฝัน ฟู่จิ่งย้อนกลับไปเมื่อห้าปีก่อน หลินเหยียนเคยพาเขาไปขอพรที่วัดหลิงเสวียนเขารีบกอดเธอขณะที่เธอกำลังเขียนคำอธิษฐาน แล้วรีบพูดทันที"เหยียนเหยียน เราไปจดทะเบียนกันเถอะ! พรุ่งนี้แต่งงานเลยดีไหม?""ฉันไม่อยากแต่งกับนาย นายจะทรยศฉัน ฉันจะขอพร ให้เราไม่มีวันได้เจอกันอีก..."ฟู่จิ่งตัวสั่น เขาจับมือเธอไว้ ดวงตาแดงก่ำ"ฉันจะไม่ทรยศเธ

ณ ห้องพักผู้ป่วย โรงพยาบาลเอกชนหลินเหยียนยืนมองฟู่จิ่งที่นอนอยู่บนเตียง ร่างกายเขาซูบผอมราวกับต้นไม้แห้งเหี่ยว ใบหน้าซีดเซียวจนแทบไม่มีเลือดแม้แต่ลมหายใจก็เบาจนแทบไม่รู้สึกเมื่อเห็นหลินเหยียน ฟู่จิ่งกลับยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายวันของเขาเขาเรียกเธอให้เข้าไปใกล้ๆ มือที่อ่อนแรงแตะเบาๆ บนมือเธอ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา"เหยียนเหยียน อย่าร้องไห้สิ""ขอโทษ ที่ผ่านมาเป็นความผิดของฉันเอง วันนี้ฉันขอโทษเธออย่างจริงใจ""เธอไม่ต้องโทษตัวเองที่ฉันจากไปหรอก แต่ถ้าเป็นไปได้ ขอเธอกอดฉันอีกครั้งได้ไหม?"หลินเหยียนโน้มตัวลง กอดเขาเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"อย่าตายนะ คุณปู่ยังต้องการนายอยู่..."ฟู่จิ่งหัวเราะเบาๆ เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นลู่เหวินอี้ยืนอยู่ แล้วหันกลับมามองหลินเหยียนด้วยสายตาอาลัย"ขอให้เธอมีความสุขนะ เหยียนเหยียนของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีตลอดไป"สุดท้ายหลินเหยียนก็เดินออกจากห้องด้วยน้ำตาลู่เหวินอี้ยืนรออยู่ที่ทางเดินลู่เหวินอี้โอบเธอไว้แน่น กอดที่ร้องไห้จนตั่วสั่นเอาไว้"อย่าโทษตัวเองเลย เธอไม่ได้ผิดอะไร"คืนนั้น ตระกูลฟู่ได้ประกาศข่าวการเ